Μεσάζοντες

   Η ροή της σκέψης που θα αναπτύξω τώρα δεν προέρχεται από βιβλία ούτε από ανθρωπιστικοκοινωνιοπολιτικοσυνειρμικές ιδέες. Είναι μια παρατήρηση για την φύση των ανθρώπων που την έζησα, την ζω και θα την ζω καθημερινά μέχρι να αποδημήσω εις Κύριον. Και έχει να κάνει με το πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις (μεγάλο το θέμα, μόνο ένα μέρος του θα πιάσω).
   Αυτό το μέρος εγώ το αποκαλώ ""μεσάζοντες". Μεσάζοντες στην επαφή που έχουμε με τους γύρω μας, είτε αυτοί είναι αγαπημένα μας πρόσωπα είτε είναι γνωστοί-άγνωστοι για μας. Ο λόγος που διάλεξα τον όρο είναι επειδή από τη μία δεν είναι συγκεκριμένος (θα αναφερθώ σε ευρεία γκάμα μεσαζόντων) κι από την άλλη επειδή η εικόνα  που φαντάζομαι είναι δύο ή παραπάνω συνομιλητές με "κάτι" που βρίσκεται ανάμεσά τους και τους αποτρέπει από ουσιαστική επικοινωνία!
   Κάποτε όμως φτάνει η μοιραία ώρα όπου αραδιάζω παραδείγματα, για να βγάλετε κι εσείς κάποια άκρη. Να το πρώτο, επίκαιρο και τρανταχτό. Ισχυρότατος μεσάζων είναι η τηλεόραση: διευκολύνει την κατάσταση και διώχνει την αμηχανία. Πάντα ανοιχτή και τα βλέμματα στραμμένα πάνω της με τρόπο που διώχνει από πάνω μας το βάρος του να μιλήσουμε με τους παρευρισκόμενους ή έστω να τους κοιτάξουμε! Ώρα να σας εξετάσω με μια ερώτηση κρίσεως: φανταστείτε να κλείνετε ξαφνικά μια τηλεόραση ανοιχτή για ώρες. Πόσο άνετα θα νιώσετε με τους γύρω σας ώστε να μιλήσετε, χωρίς την παρουσία της;
   Μεσάζον μπορεί να είναι και ένα τρίτο πρόσωπο που "συνδέει" δύο άλλα κι όταν φεύγει το μόνο που μένει είναι η σιωπή, η συστολή και οι τυπικότητες. Ή και τα τρία μαζί. Γιατί άραγε; Ας μην τα θέλουμε βέβαια κι όλα δικά μας. Δεν γίνεται να έχουμε άνεση κι ενδιαφέροντα θέματα συζήτησης με όλους. Αλλά και πάλι είναι ένδειξη δειλίας και έλλειψης χαρακτήρα όταν γίνεται συνήθεια: να απευθύνεσαι στον συνομιλητή σου μέσω ενός τρίτου παρόντος προσώπου ή να βάζεις κι ένα απόν πρόσωπο στην κουβέντα για να αποφύγεις να μιλήσεις για σένα.
   Αλλά δεν χρειάζεται ο μεσάζων να είναι κάτι μεγάλο και ενδιαφέρον. Η ανθρώπινη δειλία βρίσκει διεξόδους και σε μικρά, αν αυτό είναι απαραίτητο. Όπως λέει κι ένας φίλος: "πας στην καφετέρια, βάζεις μπροστά την φραπεδούρα και σταματάς να μιλάς". Ακόμα κι αυτό βάζουμε ως προκάλυμμα για να αποφύγουμε την αμεσότητα!
   Δεν ξέρω αν χρειάζεται να επεκταθώ κι άλλο με παραδείγματα. Όλα παίρνουν τον δρόμο τους και ο καθένας έχει δικά του παραδείγματα στο μυαλό. Εξάλλου τέτοιοι μεσάζοντες υπάρχουν παντού και πάντα, μιας και δεν είναι θεωρία αλλά μέρος της καθημερινής ζωής.
   Δεν θέλω να πω (κι άλλα) μεγάλα λόγια. Την αμαρτία μου όμως θα την ομολογήσω: όταν νιώσω άβολα κι εγώ το ίδιο κάνω, και τολμώ να πω πως είμαι εξαιρετικά εφευρετικός στο να βρίσκω μεσάζοντες! Ακόμα και το ίντερνετ και ο ιστότοπος που χρησιμοποιώ είναι ένας μεσάζων, με αποτέλεσμα ο διάλογος που θέλω να ανοίξω να είναι εμμεσότατος! Δυστυχώς δεν μπορώ να αναπτύξω άμεσα και ξεχωριστά στον καθένα τα θέματά μου οπότε αρκεστείτε και (γιατί όχι;) βολευτείτε στην εν διαδικτύω ανάγνωση...
   Συμπερασματικά, η ουσία είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μεσάζοντες είναι εργαλεία κι όχι δυνάστες μας! Να τους χρησιμοποιούμε εκεί που χρειάζεται αλλά να ξέρουμε πως η κατάχρηση θα μας κάνει ανασφαλείς και αβέβαιους για την προσωπικότητά μας. Μέτρον άριστον...