Για Το Τέλος Του Κόσμου...

   Το 2012 πλησιάζει (για άλλους αδιάφορα, απειλητικά για κάποιους μαλ..... μάλλον αφελείς ανθρώπους) και το τέλος του κόσμου κοντοζυγώνει! Τρέξτε και κρυφτείτε κάτω από κανά τραπέζι, σε κάποιο δωμάτιο πανικού ή μέσα στο πηγάδι του κήπου σας. Ή αλλιώς διαβάστε και σκεφτείτε λογικά. Το τέλος του κόσμου (που τόσοι προφήτες επαλήθευσαν) ΔΕΝ έρχεται. Απλά πολλοί έχουν την ανάγκη να τραγικοποιούν την εποχή μας και να την κάνουν να φαντάζει μία και μοναδική (κι εμάς πρωταγωνιστές τραγωδίας)! Δεν είναι αλαζονεία να πιστεύουμε ότι μετά από χιλιάδες γενιές εμείς θα έχουμε την τιμή να είμαστε η τελευταία;
   Γιατί τόσος πανικός; Επειδή οι Μάγιας έγραψαν το περίφημο ημερολόγιο που σηματοδοτεί το τέλος της ανθρωπότητας και προέβλεψαν μέρα, ώρα και στιγμή. Επίσης, επειδή στην εποχή μας (και μόνο!!!) έγιναν τόσοι πόλεμοι, τραγωδίες, οικονομικές κρίσεις, ραγδαία εξέλιξη της επιστήμης που θα προκαλέσει την καταστροφή και τόσα άλλα "σημάδια" πως η αντίστροφη μέτρηση φτάνει στο τέλος της... Αν ο άνθρωπος ξόδευε τον ελάχιστο χρόνο για να μάθει λίγη ιστορία θα καταλάβαινε τι ψέμα και ραδιουργία (και μαζοποίηση-προβατοποίηση) κρύβεται πίσω από αυτές τις ανακοινώσεις. Αν σκεφτούμε για πολέμους, οι πόλεμοι σε Βιετνάμ-Ιράκ-Αφγανιστάν και γενικά ο ιμπεριαλισμός μιας υπερδύναμης δεν είναι κάτι νέο. Τόσες και τόσες αυτοκρατορίες πριν από αυτή μας χτύπησαν την πόρτα: Αίγυπτος, Περσία, Ελλάδα (Μ. Αλέξανδρος), Ρώμη, Μογγολία, Αραβία, Αγγλία, Ρωσία και τέλος Αμερική (και έχω παραλείψει αρκετές ενδιάμεσα). Έπειτα, για κρίση της οικονομίας. Μήπως είναι η πρώτη; Η κρίση του '30 που οδήγησε κόσμο να καταστραφεί δεν ήταν εφάμιλλη της κρίσης μας; Και η κοσμοϊστορία έχει να μας διδάξει πως δοκιμαστήκαμε πολλές φορές από φόρους, πιέσεις, απολυταρχικά καθεστώτα που καταπίεζαν λαούς και...μαντέψτε: ο κόσμος μας είναι ακόμα εδώ...Για την επιστήμη απλά θα πω πως πάντοτε οι αμαθείς την φοβούνται και όποτε κάνει εκείνη ένα βήμα μπροστά, εκείνοι (και οι πιστοί ακόλουθοί τους) πέντε βήματα πίσω. Άρα η δυσφήμηση είναι κάτι επόμενο.
   Γενικά, θέλω να τονίσω το εξής: κανείς από τους λόγους που φοβόμαστε πως η γενιά μας θα τιμωρηθεί δεν είναι άξιος λόγου. Αλλά ας μην νιώθουμε ντροπή, διότι δεν είμαστε πιο χαζοί από τους προγόνους μας: παλιότερα επίσης η κάθε καταστροφή ή κοσμοϊστορικό γεγονός ήταν "προάγγελος της Αποκάλυψης". Επιδημίες, καταστροφές πολιτισμών, ουράνια σημάδια... Από την δική μου οπτική γωνία, αυτό που κάνουμε είναι να πιστεύουμε πως είμαστε άξιοι τιμωρίας, σαν παιδάκι που νιώθει το αυστηρό μάτι του πατέρα του συνεχώς πάνω του και βλέπει την τιμωρία του να πλησιάζει με την κάθε σκανταλιά... Θα μπορούσα απλά να αναφέρω 2-3 χρονολογίες που αυτό τον αιώνα κρίθηκαν ως μοιραίες όπως το 2000, το 2007, το 2009 (διότι όποτε βγαίνει ψεύτικη η μία νιώθουμε την ανάγκη να την αντικαταστήσουμε) αλλά θα ήθελα ένα ταξιδάκι σε παλιότερους καιρούς...
   Το 66 μ.Χ ο κομήτης Χάλεϊ πέρασε ξυστά από τη Γη και οι σοφοί στην Ιερουσαλήμ όρισαν τίτλους τέλους 4 χρόνια αργότερα. Στη Ρώμη επίσης, την "γεμάτη τρυφή, ηδονές και αμαρτία", πολλοί ήταν έτοιμοι για την επουράνια τιμωρία και, όταν το 79 μ.Χ. ο Βεζούβιος εξερράγη και έθαψε την Πομπηία, το είδαν ως προειδοποίηση. Το έτος 1000, όπως και το 2000 πρόσφατα, με τον ερχομό της νέας χιλιετίας έφερε και τον πανικό: έγιναν κοινωνικές και οικονομικές αναδιαρθρώσεις που έφεραν τους απροετοίμαστους ανθρώπους στο συμπέρασμα πως όλα τελειώνουν. Τον 14ο αιώνα, η μαυροντυμένη πανούκλα οδήγησε την Καθολική Εκκλησία στο συμπέρασμα πως ή κόβουμε τις αμαρτίες ή πάμε στον αγύριστο... Ο Νοστράδαμος στα μέσα του 16ου αιώνα έκανε, ανάμεσα σε άλλες, προβλέψεις για το τέλος του κόσμου. Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο αστρονόμος Τομάσο Καμπανέλα υπολόγισε μια σύγκρουση Ηλίου-Γης και έσπειρε τον πανικό στην Ευρώπη. Το 1666, σημαδιακό έτος, φημολογούνταν πως ο Αντίχριστος θα έρθει και θα κατακτήσει τον κόσμο. Το 1874 οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν την πρώτη (μετά πέρασε στη μόδα και συνεχίστηκε) πρόβλεψη για τον ερχομό της Αποκάλυψης και οδήγησαν κόσμο σε ομαδικές αυτοκτονίες κτλ.
   Όσο πλησιάζουμε τώρα στον δικό μας αιώνα, τα σενάρια για το τέλος του κόσμου είναι πλασμένα τόσο από ακραίες θρησκευτικές οργανώσεις όσο και από κακή χρήση της επιστήμης, όπως η χρήση ατομικών βομβών, δημιουργία μη διασπάσιμων ουσιών από τη φύση, ευρέως διαδεδομένα καρκινογόνα προϊόντα και τόσα άλλα. Φυσικά υπάρχουν ακόμα σενάρια με αστρονομικές προβλέψεις για συγκρούσεις πλανητών, μετεωρίτες, ηλιακή ακτινοβολία και αύξηση θερμοκρασίας κτλ κτλ κτλ. Αυτά εξάλλου τελειωμό δεν έχουν.
   Μετά από τόσα παραδείγματα ιστορίας για το πόσο ανώριμη είναι η ανθρώπινη φυλή θα γίνουμε το ίδιο πρόβατα; Μήπως κάποτε πρέπει να αποδείξουμε ότι χρησιμοποιούμε λογική και μαθαίνουμε απ' τα λάθη μας; Αντί να προβλέπουμε το τέλος του κόσμου ίσως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε την επιβίωση πάνω σε αυτόν και την καλή χρήση του μυαλού μας. Αυτή είναι η ωριμότητα, το να σχεδιάζουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα γίνεται αντί να αναλωνόμαστε σε συνομωσιολογίες και φόβητρα για το τέλος.... Όταν είναι να έρθει θα έρθει! Μήπως μπορούμε να κάνουμε και τίποτα; Ας επικεντρωνόμαστε στην ουσία, αυτά τα οποία καθορίζουμε με τις επιλογές μας, για τα άλλα έχει ο θεός...

                             
                           
                             

Ο Εφηβικός Έρωτας

   Εφηβικός έρως. Ο πιο ισχυρός έρωτας απ' όλους. Και η δύναμή του έγκειται στον προσδιορισμό του. "Εφηβικός". Οι άνθρωποι γενικά στην περίοδο της εφηβείας τους, όπως όλοι άλλωστε γνωρίζετε, διακατέχονται από έντονα συναισθήματα. Συναισθήματα που ούτε οι ίδιοι έχουν τη δύναμη να ελέγξουν.Ο εφηβικός έρωτας όμως δεν έρχεται μόνο στα χρόνια της εφηβείας. "Α! Έγινα 18, πέρασε η εφηβεία και 'γω δεν έχω νιώσει τον δυνατό εφηβικό έρωτα". Όχι αγαπητοί μου! Ο έρωτας έρχεται και μετά το τέλος της εφηβείας και παρόλο που έχει περάσει η περίοδος της υπερβολής μπορεί να είναι "εφηβικός". Γιατί αυτός ο έρωτας δεν θέτει χρονικά όρια για το πότε θα χτυπήσει με το βέλος του. Κάποιοι στοχεύονται κατά την περίοδο της εφηβείας, κάποιοι αργότερα.
   Γιατί όμως αυτός ο έρωτας είναι ο ισχυρότερος; Διότι κατά τη γνώμη μου είναι εκείνο το συναίσθημα που καταβάλλει ολόκληρο τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Όταν σε χτυπήσει ο φτερωτός θεός με τα χρυσά του βέλη τότε γονατίζεις είτε από ευτυχία όταν υπάρχει ανταπόκριση από το ερώμενο πρόσωπο είτε από λανθάνουσα ευτυχία στην άλλη περίπτωση του άκαρπου έρωτα. Η πρώτη έκβαση του έρωτα που ανέφερα οδηγεί στην ευτυχία. Ναι! Πραγματοποιείται το όνειρο και ο πόθος μας, να κατακτήσουμε το πρόσωπο που έχουμε ερωτευτεί και να μας δοθεί από εκείνο η ίδια δόση έρωτα. Ωραία πράγματα...Κι έζησαν αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα όπως λένε και όλα τα παραμύθια του δυτικού κόσμου.
   Εν αντιθέσει ο έρωτας στη ζωή, στην "πραγματική ζωή" δεν μας τα φέρνει όλα και τόσο βολικά. Επιλέγει να γίνει και "άκαρπος". Και μετά οι άνθρωποι τον θεωρούμε άδικο για μας. Είναι όμως; Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα. Εντάξει. Όταν βιώνουμε τον άκαρπο δυνατό έρωτα, όταν το ερώμενο πρόσωπο είναι τα πάντα για εμάς ενώ για εκείνο είμαστε "κάτι", τότε πιστεύουμε πως όλη η κατάρα του σύμπαντος μας καταδιώκει. Αλλά αυτός ο "άκαρπος" έρωτας που εύκολα μπορεί να θεωρηθεί κατάρα ή πηγή κακού έχει και την καλή του πλευρά. Γιατί είναι καλό να ζούμε τον έρωτα ακόμη κι αν δεν φέρει καρπούς; Η ερώτηση φαίνεται χαζή! Μόνο ένας ψυχικά ασθενής θα έμπαινε στη διαδικασία να ζήσει έναν έρωτα δίχως μέλλον, δίχως ανταπόκριση.
   Όμως! Όμως! Ο έρωτας ο αληθινός, ο εφηβικός, ο απόλυτος, δεν διαθέτει το ένα στοιχείο το οποίο διαθέτει η λογική του ανθρώπου. Τον εγωισμό. Στον έρωτα δεν ενδιαφέρεσαι ούτε για το "εγώ" σου ούτε σαφώς για την αξιοπρέπειά σου. Εκείνες τις στιγμές απλώς δίνεσαι. Δίνεσαι ολοκληρωτικά. Τρως ήττα! Κι ωστόσο, παρόλο που φαινομενικά είσαι δυστυχισμένος λόγω της άκαρπης αγάπης σου, υπάρχουν εκείνες οι μικρές κι όμως τόσο δυνατές στιγμές που αισθάνεσαι την απόλυτη συναισθηματική αφθονία. Ένα άγγιγμα, ένα κοίταγμα ή ακόμα και μία "επαφή" με το ερώμενο πρόσωπο σε μεταλλάσσει στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Είναι κάτι σαν το "κύκνειο άσμα". Ο κύκνος ξέρει ότι θα πεθάνει όπως και εσύ γνωρίζεις ότι θα είσαι "νεκρός" μετά την απόρριψη του αγαπημένου/ης σου. Αλλά όπως ο κύκνος βγάζει την πιο υπέροχη κραυγή λίγο πριν το θάνατό του έτσι κι ο καθένας μας νιώθει την πιο γλυκιά ευτυχία σ' αυτές τις μικρές στιγμές "επαφής" με το πρόσωπο που έχει ερωτευτεί.
   Δεν γνωρίζω αν έχω καλύψει το νόημα του εφηβικού έρωτα (βασικά ούτε ολόκληρα βιβλία δεν το 'χουν καταφέρει) ή αν συμφωνείτε με τα λεγόμενά μου. Αλλά προσπάθησα να τον προσδιορίσω τουλάχιστον από την δική μου οπτική γωνία.
   Καταλήγοντας, θα τοποθετήσω τον έρωτα στο υψηλότερο βάθρο: ένα συναίσθημα με ακαταμάχητη ένταση. Ωστόσο κάποια στιγμή λήγει (ακόμη και στην περίπτωση του άκαρπου έρωτα). Λήγει! Πεθαίνει και το μόνο που σου απομένει είναι μία γλυκιά, αμυδρή ανάμνηση εκείνου του πρώτου έρωτα. Και αυτή η ανάμνηση δεν λησμονείται ποτέ. Την φυλάμε πάντοτε σε μια γωνιά της ψυχής μας. Ερωτευτείτε λοιπόν ακόμη κι αν δεν έχετε καμία ελπίδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το συναίσθημα του έρωτα ανήκει και αφορά εκείνον που ερωτεύεται. Όχι τον άλλον που δέχεται τον έρωτα (κι ας θεωρούμε πως αυτό το πρόσωπο αφορά). Ερωτευτείτε διότι μέσα από τον έρωτα νιώθεις έντονα κι αυτό σε κάνει να ζεις έντονα. Ο έρωτας ταιριάζει στην έξαρση της νιότης. Όσο είστε νέοι ερωτευτείτε για να συνειδητοποιήσετε για μία φορά έστω στη ζωή σας ότι νιώσατε άνθρωποι, ότι καταλάβατε και δώσατε σημασία στην ίδια σας την ψυχή. Αυτή είναι η δική μου ταπεινή σφραγίδα στην ατέρμονη ιστορία του "θεού Έρωτα".

By Αριάδνη

Τύχη

   Για πολύ καιρό ήθελα να ανοίξω αυτό το μεγάλο, γενικό και μυστηριώδες θέμα και σήμερα, Τρίτη και 13 (είναι σύμπτωση κι αν θέλετε με πιστεύετε) αποφάσισα να του δώσω υπόσταση. Τι είναι η τύχη; Τι τυχαίο και τι τυχερό; Πώς αντιλαμβανόμαστε την τύχη; Αξίζει να λέμε πόρνη την τύχη μας; Ίσως καταφέρω να ανασκαλέψω τα γεγονότα και να φανερώσω μια σπίθα αλήθειας.
   Η τύχη καταρχάς είναι ο παράγοντας που είναι πανταχού παρών και πάντα άπιαστος. Πιστεύω πως δύσκολα μπορούμε να την ορίσουμε διότι και η ζωή είναι περίπλοκη και απρόβλεπτη. Ας πούμε απλά πως ό,τι είναι "καλό" για εμάς και έρχεται για άλλους λόγους από την δική μας προσπάθεια είναι δουλειά της τύχης. Δυστυχώς ακόμα κι αυτός ο γενικός ορισμός είναι ετοιμόρροπος: ποιος μου εγγυάται ότι αυτό που μου φαίνεται καλό (και λέω πως μου χαμογέλασε η τύχη) είναι όντως καλό; Στο εγγύς μέλλον ή μακροπρόθεσμα ίσως αποδειχτεί ζημιογόνο και να "καταραστώ την τύχη μου" που μου συνέβη!
   Έπειτα, δύσκολα μπορώ να δεχτώ πως κάποιοι γεννιούνται τυχεροί και κάποιοι όχι. Θα πρέπει κάποιος να μελετάει κάθε "τυχερή" ενέργεια ενός ατόμου σε σχέση με τις αντίστοιχες ενός άλλου για να πει πως "ο τάδε είναι πιο τυχερός από τον άλλο". Αλλά αυτό είναι τόσο αδύνατο όσο και ανώφελο. Κι εμείς οι ζηλιάρηδες και μνησίκακοι άνθρωποι θα πούμε τυχερό όποιον έχει ό,τι λείπει από εμάς! "Τι τυχερός ο ποδοσφαιριστής που βγάζει εκατομμύρια! Είμαι εντελώς άτυχος σε σχέση μ' αυτόν!" Κι όμως, η αυθαιρεσία έγκειται στο ότι κρίνουμε από μία και μόνο στιγμή της ζωής αυτού του ανθρώπου για να δώσουμε έναν "εφ' όρου ζωής" τίτλο. Όταν βλέπω τον εκατομμυριούχο, καταξιωμένο και διάσημο ποδοσφαιριστή που "απλά κλωτσάει μια μπάλα" παραβλέπω τον ιδρώτα που ρίχνει τόσα χρόνια, την φυσική του κλίση που καλλιέργησε με πολλή προσπάθεια, το ότι ξεχώρισε μέσα από ένα πλήθος άλλων (διότι όσοι είναι διάσημοι ανήκουν σε ένα μηδαμινό ποσοστό σε σχέση με το σύνολο), την αυστηρή δίαιτα και τρόπο ζωής που οφείλει ως αθλητής να βιώνει και τα αποδίδω όλα στην τύχη... Αν εγώ μπορώ, οποτεδήποτε θελήσω, να βγω και να πιω μια μπύρα ας σκέφτομαι πως "ο τυχερός Μέσσι" ελέγχεται στο βάρος για να παραμένει ενεργός, έχει περιορισμό στις εξόδους, απαγόρευση στις καταχρήσεις και τόσα άλλα. Κι αν απαξιώνετε το επάγγελμα, να σας θυμίσω τις καθημερινές 3ωρες τουλάχιστον προπονήσεις και τα 90λεπτα ματς. Ίσως μου πείτε: λίγες στερήσεις για τη ζωή που μπορεί να κάνει. Και απαντάω: λίγες μα όχι αμελητέες. Αυτό είναι ένα παράδειγμα, για να σκεφτείτε όλα τα υπόλοιπα. Οπότε για να πούμε κάποιον τυχερό ας εξετάσουμε σφαιρικά τη ζωή του και όχι μόνο το χρονικό σημείο της ζωής του που φθονούμε!
   Ακολουθεί η εξής απορία: τι είναι τυχαίο και τι όχι; Και πάλι το θέμα ξεφεύγει από τα όρια της απλής απάντησης... Τι θα πει τυχαίο; Αυτό που μας φέρνει η τύχη; Κι αν ναι, η καλή ή κακή τύχη; Και ξανά, τι είναι τύχη; Συμπερασματικά τα πάντα τυχαία είναι, αν θεωρήσουμε πως η τύχη βάζει παντού το χέρι της. Ακόμα και σε καταστάσεις που ελέγχουμε εξ ολοκλήρου εμείς, η τύχη εμφανίζεται με την μορφή των συγκυριών, που είναι πανταχού παρούσες και τα πάντα πληρούσες.
    Άλλες μορφές που εμφανίζεται μπροστά μας η τύχη είναι οι πιθανότητες. Καλές ή κακές, δεν εξαρτώνται από εμάς. Τώρα φυσικά θα πρέπει να αναφερθώ στο εύκολο χρήμα, διότι οι θεωρίες με πιθανότητες κατά κύριο λόγο εκεί χρησιμοποιούνται... Στα τυχερά παιχνίδια λοιπόν ορισμένοι προσπαθούν να αυξήσουν τις πιθανότητες και άλλοι κερδίζουν με μικρές... Αν κάποιος δίπλα μου κερδίσει κάποιο ποσό είναι τυχερός, όπως διαφημίζουν τα εν λόγω μαγαζιά; Μήπως ξέρω πόσες εκατομμύρια φορές αποτυχίας γεύτηκε πριν του χαμογελάσει η τύχη; Και σε τελική ανάλυση, αυτά τα κερδισμένα θα του φέρουν την ευτυχία (δείτε: η λέξη ευτυχία, όποια έννοια κι αν έχει σήμερα, είναι ετυμολογικά απλά η εύνοια της τύχης); Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Εγώ από προσωπική πείρα σας διαβεβαιώ για το πόσο λίγο υπολογίζουμε τα ευκόλως κερδισμένα! Τελικά, θεωρώ πως τα πράγματα δεν είναι ασπρόμαυρα: τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία ούτε την δυστυχία (όχι απαραίτητα). Για τις πιθανότητες δεν θα αναφέρω άλλα, διότι εκκρεμούν σημαντικότερα...
  Για παράδειγμα οι συμπτώσεις, κόρες της τύχης κι αυτές. Είναι στο μυαλό μας: αν όχι αυτές, τότε γενικά η σύμπτωση ως όρος. Αν βλέπω, ας πούμε, ένα όνομα που σημαίνει πολλά για μένα μπροστά μου, σε ταμπέλες καταστημάτων, σε διαφημίσεις και οπουδήποτε αλλού το θεωρώ αμέσως σύμπτωση. Κι όμως! Και πριν το έβλεπα στην ίδια συχνότητα, χωρίς να το αντιλαμβάνομαι, διότι μου ήταν αδιάφορο. Όλα είναι παιχνίδια του μυαλού...
   Οι μεγαλύτεροι φορείς τύχης όμως (ή ατυχίας πες καλύτερα) για την κοινή ανθρώπινη αντίληψη είναι οι προλήψεις. Όταν τις σκέφτομαι μου προκαλεί απίστευτες στιγμές γέλιου η αδυναμία του ανθρώπου: όταν πρόκειται να μας συμβεί κάτι σημαντικό, όντες αγχωμένοι και ευάλωτοι, ψάχνουμε παντού οιωνούς, σημάδια και τέρατα. Γιατί το κάνουμε αυτό; Απλά επειδή φοβόμαστε για το χειρότερο και κάποιες λεπτομέρειες το κάνουν να φαντάζει αληθινό, σαν να ανασαίνει δίπλα μας... Οι άνθρωποι πάλι που είναι προληπτικοί στην καθημερινότητά τους είναι ακόμα πιο ανόητοι. Όταν τους συνταράσσει ένας σπασμένος καθρέφτης, γιατί δεν σκέφτονται όλα τα σπασμένα βάζα, πιάτα και ποτήρια που είναι κι αυτά εξίσου ζημιές; Όταν περνά μπροστά τους μια μαύρη γάτα, σκέφτονται πόσες άσπρες, γκρίζες ή πιτσιλωτές περνάνε καθημερινά από μπροστά τους χωρίς να τις δώσουν σημασία; Και ούτω καθεξής...
  Τέλος, η τύχη επηρεάζει πολύ την ψυχολογία μας. Πολλοί δηλαδή θεωρούν τον εαυτό τους άτυχο επειδή δυσκολεύονται να δεχτούν πως, όπως και σε όλους τους υπόλοιπους, τους "τυχαίνουν" άσχημα περιστατικά και κακές συγκυρίες: φυσικά το πρώτο εξιλαστήριο θύμα είναι η κακομοίρα η τύχη. Η τύχη που φέρνει ελπίδα, φέρνει κι απελπισία όταν έχει καιρό να μας χτυπήσει την πόρτα, κι ο καθένας μπορεί να το σκεφτεί εύκολα αυτό. Εγώ όμως αναρωτιέμαι: τη στιγμή που βρίζουμε την τύχη μας για ένα μεμονωμένο περιστατικό που μας στενοχωρεί, αναλογιζόμαστε παράλληλα πόσα μας έδωσε η καλή μας τύχη και τα προσπερνάμε σαν να μην είναι τίποτα;
   Το συμπέρασμά μου: η τύχη ίσως και να μην υπάρχει. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού μας στο σύνολό της, ένα τεχνητό δημιούργημα που βάζουμε σαν ασπίδα για να δικαιολογήσουμε την αδυναμία μας. Κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, δεν μας ορίζει και δεν πιστεύω πως απλά χτυπάει την πόρτα στον "τυχερό". Διότι κι η τύχη θέλει τον αγώνα της: αν δεν δοκιμάσεις, αν δεν τολμήσεις, πάντα στον καθρέφτη θα αντικρίζεις έναν άτυχο άνθρωπο. Ακόμα κι ο υπερτυχερός που έπιασε το τζόκερ χρειάστηκε να παίξει το δελτίο! Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν...
   Αυτές είναι οι σκέψεις που με ταλανίζουν (και θα συνεχίσουν), εμένα τον προβληματισμένο με την τύχη τυχοδιώκτη. Καλή τύχη (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και στις δικές σας αναζητήσεις λοιπόν...