Σήμερα, περιδιαβαίνοντας στον υπέροχο κόσμο του διαδικτύου, είδα ανάμεσα σε πολλές και αυτή την φωτογραφία:
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γελάσω (εξάλλου ο καθένας γελάει με κάτι τέτοιο, όταν έχει την στοιχειώδη ευφυΐα να καταλάβει ότι η εικόνα είναι ψεύτικη). Αλλά το σκέφτηκα κάπως περισσότερο και είδα πως γελοιογραφείται (γι' αυτό και η υπερβολή) ένα φαινόμενο που υπάρχει δυστυχώς στις μέρες μας. Η τόση προσήλωση και "μυθοποίηση" της προβολής των προσωπικών μας στιγμών στο ίντερνετ, η οποία μας έχει πάρει τα μυαλά...
Παλιότερα οι φωτογραφίες υπήρχαν για να τις κρατάμε σε ένα άλμπουμ, να τις βλέπει ένας κύκλος συγγενών και φίλων και να τις χαιρόμαστε. Από τη στιγμή όμως που το ίντερνετ άρχισε με τόσους τρόπους να διαχέει προς κάθε κατεύθυνση προσωπικές πληροφορίες, μας έγινε μόδα να ποζάρουμε: στην αρχή το πρόσωπό μας (χαμογελαστό και σεμνό), στη συνέχεια ολόσωμες φωτογραφίες σε διακοπές, πάρτι, παραλίες (αφού έχουμε κοιλιακούς γιατί να το κρύψουμε;;;), σε κέντρα διασκέδασης (αφού έχω λεφτά και μούτρα για να πάω Καρρά γιατί να μην το δείξω; Α, βρήκα κι ένα πούρο τυχαία στο τραπέζι, ας το δαγκώσω να δείχνω και άντρας!). Η συνέχεια δική σας. Και δίχως να το έχουμε καταλάβει, μπήκαμε στο τρυπάκι του να δείχνουμε προσωπικές μας στιγμές σε όλους για να αποδείξουμε πως περνάμε καλά και είμαστε ευτυχισμένοι. Δηλαδή να μας επιβραβεύσουν οι άλλοι και να αποκτήσουν νόημα όσα κάνουμε. Αλλιώς; Το απόλυτο κενό.
Ακούγεται σκληρό, μιας και έχει περάσει τόσο στις συνειδήσεις μας ώστε ο καθένας που ασχολείται με το διαδίκτυο έχει δει, ανεβάσει ή ζηλέψει τέτοιες φωτογραφίες και βίντεο. Αλλά έχει σημασία πιστεύω ο λόγος που το κάνουμε: νιώθουμε σίγουροι, ολοκληρωμένοι και γαμάτοι όταν μας δουν 300-400 άτομα (και περισσότερα) να ποζάρουμε. Γιατί έτσι; Επειδή μας το επέβαλαν οι θιασώτες της μαζοποίησης. Ξεχάσαμε το βασικό: πως όποιος πραγματικά περνάει καλά ΔΕΝ θα νιώσει την ανάγκη να το μάθουν οι πάντες, γνωστοί-άγνωστοι. Το κάνει για τον ίδιο.
Η κοπέλα στη φωτογραφία (ή γελοιογραφία;) λοιπόν ήθελε να δείξει ότι η ζωή της έχει νόημα λόγω της "ασυνήθιστής" της κατάστασης και φυσικά χαμογελάει! Αυτό πιθανότατα είναι και το μήνυμα του ατόμου που την επεξεργάστηκε. Θέλει να μας αφυπνίσει. Κι εγώ θα τονίσω: η ζωή έχει το νόημα που της δίνουμε οι ίδιοι: έχουμε χάσει το παιχνίδι αν, ενώ οι ίδιοι ΔΕΝ πιστεύουμε στον εαυτό μας, περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι (όσα περισσότερα τα likes τόσο πιο υψηλό και το ηθικό!). Ας μην ξεχάσουμε να ζούμε οι ίδιοι πρώτα για τον εαυτό μας και μετά για την προβολή στους γύρω μας. Δεν είναι αυτονόητο και δεν είναι δεδομένο.
Έχουμε καταλήξει να βγαίνουμε για ουζάκι κι αντί να σηκώνουμε τα ποτήρια για μας, να το κάνουμε για την κάμερα. Επίσης, χαμογελάμε για την κάμερα, θέλουμε να δείχνουμε όμορφοι για την κάμερα, αγκαλιάζουμε τα δικά μας άτομα για την κάμερα αλλά όταν σταματήσει να στρέφει το μαγικό της "βλέμμα" πάνω μας επιστρέφουμε στη μιζέρια μας. Ένα έχω να πω: ας δώσουμε νόημα οι ίδιοι σε μας πρώτα κι ας αφήσουμε δεύτερη (και μη εξαιρετέα) την γνώμη των άλλων.
Παλιότερα οι φωτογραφίες υπήρχαν για να τις κρατάμε σε ένα άλμπουμ, να τις βλέπει ένας κύκλος συγγενών και φίλων και να τις χαιρόμαστε. Από τη στιγμή όμως που το ίντερνετ άρχισε με τόσους τρόπους να διαχέει προς κάθε κατεύθυνση προσωπικές πληροφορίες, μας έγινε μόδα να ποζάρουμε: στην αρχή το πρόσωπό μας (χαμογελαστό και σεμνό), στη συνέχεια ολόσωμες φωτογραφίες σε διακοπές, πάρτι, παραλίες (αφού έχουμε κοιλιακούς γιατί να το κρύψουμε;;;), σε κέντρα διασκέδασης (αφού έχω λεφτά και μούτρα για να πάω Καρρά γιατί να μην το δείξω; Α, βρήκα κι ένα πούρο τυχαία στο τραπέζι, ας το δαγκώσω να δείχνω και άντρας!). Η συνέχεια δική σας. Και δίχως να το έχουμε καταλάβει, μπήκαμε στο τρυπάκι του να δείχνουμε προσωπικές μας στιγμές σε όλους για να αποδείξουμε πως περνάμε καλά και είμαστε ευτυχισμένοι. Δηλαδή να μας επιβραβεύσουν οι άλλοι και να αποκτήσουν νόημα όσα κάνουμε. Αλλιώς; Το απόλυτο κενό.
Ακούγεται σκληρό, μιας και έχει περάσει τόσο στις συνειδήσεις μας ώστε ο καθένας που ασχολείται με το διαδίκτυο έχει δει, ανεβάσει ή ζηλέψει τέτοιες φωτογραφίες και βίντεο. Αλλά έχει σημασία πιστεύω ο λόγος που το κάνουμε: νιώθουμε σίγουροι, ολοκληρωμένοι και γαμάτοι όταν μας δουν 300-400 άτομα (και περισσότερα) να ποζάρουμε. Γιατί έτσι; Επειδή μας το επέβαλαν οι θιασώτες της μαζοποίησης. Ξεχάσαμε το βασικό: πως όποιος πραγματικά περνάει καλά ΔΕΝ θα νιώσει την ανάγκη να το μάθουν οι πάντες, γνωστοί-άγνωστοι. Το κάνει για τον ίδιο.
Η κοπέλα στη φωτογραφία (ή γελοιογραφία;) λοιπόν ήθελε να δείξει ότι η ζωή της έχει νόημα λόγω της "ασυνήθιστής" της κατάστασης και φυσικά χαμογελάει! Αυτό πιθανότατα είναι και το μήνυμα του ατόμου που την επεξεργάστηκε. Θέλει να μας αφυπνίσει. Κι εγώ θα τονίσω: η ζωή έχει το νόημα που της δίνουμε οι ίδιοι: έχουμε χάσει το παιχνίδι αν, ενώ οι ίδιοι ΔΕΝ πιστεύουμε στον εαυτό μας, περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι (όσα περισσότερα τα likes τόσο πιο υψηλό και το ηθικό!). Ας μην ξεχάσουμε να ζούμε οι ίδιοι πρώτα για τον εαυτό μας και μετά για την προβολή στους γύρω μας. Δεν είναι αυτονόητο και δεν είναι δεδομένο.
Έχουμε καταλήξει να βγαίνουμε για ουζάκι κι αντί να σηκώνουμε τα ποτήρια για μας, να το κάνουμε για την κάμερα. Επίσης, χαμογελάμε για την κάμερα, θέλουμε να δείχνουμε όμορφοι για την κάμερα, αγκαλιάζουμε τα δικά μας άτομα για την κάμερα αλλά όταν σταματήσει να στρέφει το μαγικό της "βλέμμα" πάνω μας επιστρέφουμε στη μιζέρια μας. Ένα έχω να πω: ας δώσουμε νόημα οι ίδιοι σε μας πρώτα κι ας αφήσουμε δεύτερη (και μη εξαιρετέα) την γνώμη των άλλων.
Αφού μας κυνηγάν οι κάμερες ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή