Για κάθε πρόβλημα στον κόσμο μας υπάρχει και μια διαδικασία επίλυσης. Για κάθε αλλαγή υπάρχει μια διαδικασία προσαρμογής. Για κάθε περίσταση στην καθημερινότητα υπάρχει μια διαδικασία λειτουργίας. Τι είναι πιο σημαντικό: η διαδικασία ή αυτό που έρχεται μέσα απ' αυτήν;
Θεωρώντας την απάντηση δεδομένη, απορώ: γιατί οι άνθρωποι "κολλάνε" στις διαδικασίες; Εντυπωσιάζονται; Ή αλήθεια το IQ / EQ μας έχει μείνει στο μεσαίωνα;
Ας δώσω κάποια παραδείγματα διαδικασιών. Πρώτον, τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία (υπερ)ασχολήθηκε με μια απεργία πείνας του Ρωμανού, ενός φυλακισμένου. Υπήρξαν αντιδράσεις, συμπάθειες, αντιπάθειες, ηθικοί και πολιτικοί στοχασμοί και άλλα τέτοια. Κοιτώντας τα πράγματα λογικά, προσπαθώ να βγάλω μια άκρη απ' την κατάσταση. Κάποιος (στην περίπτωσή μας ο Ρωμανός) προσπαθεί να αλλάξει κάτι (το νομικό πλαίσιο περί σπουδών των φυλακισμένων), πιέζοντας με μια διαδικασία (απεργία πείνας). Το αν έχει δίκιο ή όχι δεν είναι το ζητούμενο του άρθρου αυτού. Το ζητούμενο είναι το ότι η κοινή γνώμη ασχολείται με την απεργία πείνας αντί να ασχολείται με το αίτημα. Δηλαδή με τη διαδικασία αντί με την μέλλουσα αλλαγή του συστήματος. Και ρωτάω: δηλαδή η απεργία πείνας είναι αποδεικτικό στοιχείο πως κάποιος έχει δίκιο; Αν ζητούσε απεργία πείνας για να πάρει χρήματα, να έχει γκόμενα εντός φυλακής ή να πέσει η κυβέρνηση, αυτό θα γινόταν ΕΠΕΙΔΗ έκανε απεργία πείνας;
Επαναλαμβάνω: ας μην κολλάμε στις διαδικασίες. Όσο δακρύβρεχτη κι αν ήταν, η απεργία πείνας είναι απλά μια διαδικασία. Οπότε την αφήνουμε στην άκρη και εξετάζουμε το αίτημα! Αν είναι λογικό το αποδεχόμαστε. Αν όχι, το απορρίπτουμε. Η απεργία πείνας (ή οποιαδήποτε άλλη διαδικασία) δεν κάνει το αίτημα ούτε πιο λογικό ούτε πιο παράλογο. Αυτό παραμένει ως έχει και κρίνεται αντικειμενικά.
Άλλο παράδειγμα: όταν εξέτια τη θητεία μου ως δόκιμος στα ελληνικά στρατά, βρέθηκα πολλές φορές μπροστά στην εξής απειλή: "θα σου κάνω αναφορά!". Τι είναι η αναφορά; Η καταγραφή ενός παραπόνου ενός στρατιωτικού (στην περίπτωσή μας) στελέχους εναντίον κάποιου άλλου, με όλες τις λεπτομέρειες και τα σχετικά έγγραφα. Δηλαδή είναι όσα θα έλεγε κάποιος για κάποιον άλλον στο διοικητή του αλλά γραπτώς. Με λίγα λόγια, μια διαδικασία γραπτή που γίνεται αντί μιας διαδικασίας προφορικής. Έτσι, τους απαντούσα: "Το ζήτημα είναι το ΤΙ θα γράψεις σ' αυτή την αναφορά". Κι εκεί δεν έπαιρνα απάντηση.
Για άλλη μια φορά, άνθρωποι χρόνια στο επάγγελμα έπεφταν στην παγίδα του να εντυπωσιάζονται από μια διαδικασία και να την μυθοποιούν. Λες και η αναφορά μοιράζει φυλακή ή δίνει παράσημα από μόνη της. Έβλεπαν το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο.
Σ' αυτή την παγίδα πέφτουμε καθημερινά όλοι μας, λίγο-πολύ. Αν δούμε τον κόσμο ως ένα αποτέλεσμα ενεργειών και διαδικασιών, τότε ερχόμαστε συχνά μπροστά στο θαυμασμό κάποιας διαδικασίας. Κι αυτό είναι αποδεκτό, ως ένα σημείο. Από κει και πέρα, καλό είναι να βάζει κανείς τη λογική μπροστά, μήπως προχωρήσει κάποτε η ανθρωπότητα...
Θεωρώντας την απάντηση δεδομένη, απορώ: γιατί οι άνθρωποι "κολλάνε" στις διαδικασίες; Εντυπωσιάζονται; Ή αλήθεια το IQ / EQ μας έχει μείνει στο μεσαίωνα;
Ας δώσω κάποια παραδείγματα διαδικασιών. Πρώτον, τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία (υπερ)ασχολήθηκε με μια απεργία πείνας του Ρωμανού, ενός φυλακισμένου. Υπήρξαν αντιδράσεις, συμπάθειες, αντιπάθειες, ηθικοί και πολιτικοί στοχασμοί και άλλα τέτοια. Κοιτώντας τα πράγματα λογικά, προσπαθώ να βγάλω μια άκρη απ' την κατάσταση. Κάποιος (στην περίπτωσή μας ο Ρωμανός) προσπαθεί να αλλάξει κάτι (το νομικό πλαίσιο περί σπουδών των φυλακισμένων), πιέζοντας με μια διαδικασία (απεργία πείνας). Το αν έχει δίκιο ή όχι δεν είναι το ζητούμενο του άρθρου αυτού. Το ζητούμενο είναι το ότι η κοινή γνώμη ασχολείται με την απεργία πείνας αντί να ασχολείται με το αίτημα. Δηλαδή με τη διαδικασία αντί με την μέλλουσα αλλαγή του συστήματος. Και ρωτάω: δηλαδή η απεργία πείνας είναι αποδεικτικό στοιχείο πως κάποιος έχει δίκιο; Αν ζητούσε απεργία πείνας για να πάρει χρήματα, να έχει γκόμενα εντός φυλακής ή να πέσει η κυβέρνηση, αυτό θα γινόταν ΕΠΕΙΔΗ έκανε απεργία πείνας;
Επαναλαμβάνω: ας μην κολλάμε στις διαδικασίες. Όσο δακρύβρεχτη κι αν ήταν, η απεργία πείνας είναι απλά μια διαδικασία. Οπότε την αφήνουμε στην άκρη και εξετάζουμε το αίτημα! Αν είναι λογικό το αποδεχόμαστε. Αν όχι, το απορρίπτουμε. Η απεργία πείνας (ή οποιαδήποτε άλλη διαδικασία) δεν κάνει το αίτημα ούτε πιο λογικό ούτε πιο παράλογο. Αυτό παραμένει ως έχει και κρίνεται αντικειμενικά.
Άλλο παράδειγμα: όταν εξέτια τη θητεία μου ως δόκιμος στα ελληνικά στρατά, βρέθηκα πολλές φορές μπροστά στην εξής απειλή: "θα σου κάνω αναφορά!". Τι είναι η αναφορά; Η καταγραφή ενός παραπόνου ενός στρατιωτικού (στην περίπτωσή μας) στελέχους εναντίον κάποιου άλλου, με όλες τις λεπτομέρειες και τα σχετικά έγγραφα. Δηλαδή είναι όσα θα έλεγε κάποιος για κάποιον άλλον στο διοικητή του αλλά γραπτώς. Με λίγα λόγια, μια διαδικασία γραπτή που γίνεται αντί μιας διαδικασίας προφορικής. Έτσι, τους απαντούσα: "Το ζήτημα είναι το ΤΙ θα γράψεις σ' αυτή την αναφορά". Κι εκεί δεν έπαιρνα απάντηση.
Για άλλη μια φορά, άνθρωποι χρόνια στο επάγγελμα έπεφταν στην παγίδα του να εντυπωσιάζονται από μια διαδικασία και να την μυθοποιούν. Λες και η αναφορά μοιράζει φυλακή ή δίνει παράσημα από μόνη της. Έβλεπαν το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο.
Σ' αυτή την παγίδα πέφτουμε καθημερινά όλοι μας, λίγο-πολύ. Αν δούμε τον κόσμο ως ένα αποτέλεσμα ενεργειών και διαδικασιών, τότε ερχόμαστε συχνά μπροστά στο θαυμασμό κάποιας διαδικασίας. Κι αυτό είναι αποδεκτό, ως ένα σημείο. Από κει και πέρα, καλό είναι να βάζει κανείς τη λογική μπροστά, μήπως προχωρήσει κάποτε η ανθρωπότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου