Διάβασα πριν λίγο μια μακροσκελή συνέντευξη του Χρήστου Ιακώβου σχετικά με τον πρωταθλητισμό, τα ντόπινγκ και την υποκρισία του αθλήματος. Ομολογώ πως δεν εντυπωσιάστηκα. Ούτε από την "αποκάλυψη" πως όλοι παίρνουν ουσίες ούτε από την πολιτική του πώς και πότε κάνουν ελέγχους οι αρμόδιες υπηρεσίες. Γιατί δεν εντυπωσιάστηκα; Είναι απλό.
Καταρχάς, είναι πασιφανές πως ο πρωταθλητισμός είναι μια καλοστημένη επιχείρηση που βγάζει πολύ χρήμα. Δημιουργείται η ψευδαίσθηση των πολύ δυνατών αθλητών, οι οποίοι όταν βάζουν τα δυνατά τους ξεπερνάνε την ανθρώπινη δυνατότητα. Φανταζόμαστε έπειτα ως θεατές την τρομερή γυμναστική που φέρνει τους αθλητές σε τέτοια επίπεδα. Στην πραγματικότητα, ένας αθλητής μπορεί να είναι απλά καλός, κάτι παραπάνω από μέτριος υποθέτω, και την περισσότερη δουλειά να την κάνουν οι ουσίες.
Το πρόβλημα είναι πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον πρωταθλητισμό. Παρακολουθούν έναν πρωταθλητή και τον θαυμάζουν. Τον ζηλεύουν. Θα ήθελαν να είναι στη θέση του, να έχουν τη δόξα του. Η αλήθεια είναι όμως πως πλέον, μετά την ραγδαία ανάπτυξη των θετικών/ιατρικών επιστημών τις τελευταίες δεκαετίες, σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ο αθλητής θα "καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια", θα βγει πρώτος, θα σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ίσως και θα δοξαστεί. Μετά από καιρό βέβαια θα βγει η αλήθεια στη φόρα, πως είχε πάρει δηλαδή απαγορευμένες ουσίες. Οπότε χρόνια μετά το θρίαμβο έρχεται ο διασυρμός, αποσύρονται τα μετάλλια κι ο αθλητής, που συνήθως δεν είναι πλέον στην ενεργό δράση, χάνει την δημοτικότητά του.
Και; Τι σημαίνει αυτό; Ο άνθρωπος αυτός για χρόνια είχε τη δόξα που ήθελε, είχαν ανοίξει αυτόν (ανάλογα με την νομοθεσία της χώρας του) προνομιούχες θέσεις εργασίας και ουσιαστικά κορόιδευε τον κόσμο. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη. Η δεύτερη σκέψη, κάπως βαθύτερη από την αυτονόητη πρώτη, είναι πως ο ίδιος του ο οργανισμός είχε γίνει μια φούσκα, αποδοτική μεν για τη διάρκεια του αγώνα, έτοιμη να σκάσει στη συνέχεια...
Πραγματικά, αν σκεφτούμε τον πρωταθλητισμό από άποψη νοοτροπίας, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον απλό αθλητισμό. Δηλαδή ενώ ο τελευταίος προτρέπει την άσκηση, την έλλειψη υπερβολής, τη σωστή διατροφή και την υγεία πάνω απ' όλα, ο πρωταθλητισμός όλα αυτά τα πετάει στα σκουπίδια, διότι η νοοτροπία είναι να γίνει κάποιος "ο καλύτερος". Όχι ο πιο υγιής, ο πιο σωστός, ο πιο αληθινός προς τον εαυτό του και προς τους άλλους. Απλά ο καλύτερος. Άρα έχουμε τα εξής τινά: πρώτον, γίνεται ολοφάνερο πως μόνο με την άσκηση ποτέ δε θα γίνει κάποιος "ο καλύτερος". Θέλει κι άλλα. Έπειτα, η υπερβολή είναι η καθημερινότητα στον πρωταθλητισμό, μιας και ο σκοπός δεν είναι το καλό του ίδιου του αθλητή αλλά η προβολή του και η "ατσαλάκωτη" εικόνα του. Με λίγα λόγια το θέαμα, χωρίς έγνοια για τις επιπτώσεις...
Ας περάσουμε τώρα στην υγεία του πρωταθλητή. Το βασικότερο είναι πως η σωστή διατροφή δε φτάνει. Χρειάζονται συμπληρώματα. Οπότε οι ουσίες καταστρέφουν την ουσία. Στέλνεται στα τάρταρα η ιδέα της υγιεινής ζωής του αθλητή, μιας και ο πρωταθλητής δεν έχει ως στόχο την υγεία. Θέλοντας και μη, γνωρίζοντάς το ή όχι, ο πρωταθλητής κάνει τον οργανισμό του μια ωρολογιακή βόμβα, η οποία κάποτε θα σκάσει. Έχει δώσει τη ζωή του για την πρόσκαιρη δόξα του. Με δεδομένο λοιπόν πως η υγιής εικόνα του είναι ψεύτικη και παρασύρει κι άλλους ανθρώπους στη λήψη επικίνδυνων ουσιών, είναι ανήθικος. Έχει πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για μετάλλια και προνόμια...
Το πρόβλημα, όπως ανέφερα παραπάνω, είναι πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον πρωταθλητισμό. Άνθρωποι που καταπίνουν αμάσητο το παραμύθι του "καλύτερου", του υπεργυμνασμένου, του φανταχτερού. Άνθρωποι που δε διστάζουν να παίρνουν ουσίες για να φτιάξουν όγκο στο σώμα τους. Προσπαθούν για κάποιο χρονικό διάστημα να δικαιολογήσουν την υγεία που προωθείται με τον τρόπο "διατροφής" τους αλλά τα παρατάνε γρήγορα. Μετά απλά καθησυχάζουν τον εαυτό τους λέγοντας πως "οι υπόλοιποι δεν ξέρουν". Κι όταν σκάσει η βόμβα π.χ. από την λήψη υπερβολικών (και άχρηστων) πρωτεϊνών τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, που ουδεμία σχέση έχουν με την υγεία...
Καταρχάς, είναι πασιφανές πως ο πρωταθλητισμός είναι μια καλοστημένη επιχείρηση που βγάζει πολύ χρήμα. Δημιουργείται η ψευδαίσθηση των πολύ δυνατών αθλητών, οι οποίοι όταν βάζουν τα δυνατά τους ξεπερνάνε την ανθρώπινη δυνατότητα. Φανταζόμαστε έπειτα ως θεατές την τρομερή γυμναστική που φέρνει τους αθλητές σε τέτοια επίπεδα. Στην πραγματικότητα, ένας αθλητής μπορεί να είναι απλά καλός, κάτι παραπάνω από μέτριος υποθέτω, και την περισσότερη δουλειά να την κάνουν οι ουσίες.
Το πρόβλημα είναι πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον πρωταθλητισμό. Παρακολουθούν έναν πρωταθλητή και τον θαυμάζουν. Τον ζηλεύουν. Θα ήθελαν να είναι στη θέση του, να έχουν τη δόξα του. Η αλήθεια είναι όμως πως πλέον, μετά την ραγδαία ανάπτυξη των θετικών/ιατρικών επιστημών τις τελευταίες δεκαετίες, σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ο αθλητής θα "καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια", θα βγει πρώτος, θα σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ίσως και θα δοξαστεί. Μετά από καιρό βέβαια θα βγει η αλήθεια στη φόρα, πως είχε πάρει δηλαδή απαγορευμένες ουσίες. Οπότε χρόνια μετά το θρίαμβο έρχεται ο διασυρμός, αποσύρονται τα μετάλλια κι ο αθλητής, που συνήθως δεν είναι πλέον στην ενεργό δράση, χάνει την δημοτικότητά του.
Και; Τι σημαίνει αυτό; Ο άνθρωπος αυτός για χρόνια είχε τη δόξα που ήθελε, είχαν ανοίξει αυτόν (ανάλογα με την νομοθεσία της χώρας του) προνομιούχες θέσεις εργασίας και ουσιαστικά κορόιδευε τον κόσμο. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη. Η δεύτερη σκέψη, κάπως βαθύτερη από την αυτονόητη πρώτη, είναι πως ο ίδιος του ο οργανισμός είχε γίνει μια φούσκα, αποδοτική μεν για τη διάρκεια του αγώνα, έτοιμη να σκάσει στη συνέχεια...
Πραγματικά, αν σκεφτούμε τον πρωταθλητισμό από άποψη νοοτροπίας, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον απλό αθλητισμό. Δηλαδή ενώ ο τελευταίος προτρέπει την άσκηση, την έλλειψη υπερβολής, τη σωστή διατροφή και την υγεία πάνω απ' όλα, ο πρωταθλητισμός όλα αυτά τα πετάει στα σκουπίδια, διότι η νοοτροπία είναι να γίνει κάποιος "ο καλύτερος". Όχι ο πιο υγιής, ο πιο σωστός, ο πιο αληθινός προς τον εαυτό του και προς τους άλλους. Απλά ο καλύτερος. Άρα έχουμε τα εξής τινά: πρώτον, γίνεται ολοφάνερο πως μόνο με την άσκηση ποτέ δε θα γίνει κάποιος "ο καλύτερος". Θέλει κι άλλα. Έπειτα, η υπερβολή είναι η καθημερινότητα στον πρωταθλητισμό, μιας και ο σκοπός δεν είναι το καλό του ίδιου του αθλητή αλλά η προβολή του και η "ατσαλάκωτη" εικόνα του. Με λίγα λόγια το θέαμα, χωρίς έγνοια για τις επιπτώσεις...
Ας περάσουμε τώρα στην υγεία του πρωταθλητή. Το βασικότερο είναι πως η σωστή διατροφή δε φτάνει. Χρειάζονται συμπληρώματα. Οπότε οι ουσίες καταστρέφουν την ουσία. Στέλνεται στα τάρταρα η ιδέα της υγιεινής ζωής του αθλητή, μιας και ο πρωταθλητής δεν έχει ως στόχο την υγεία. Θέλοντας και μη, γνωρίζοντάς το ή όχι, ο πρωταθλητής κάνει τον οργανισμό του μια ωρολογιακή βόμβα, η οποία κάποτε θα σκάσει. Έχει δώσει τη ζωή του για την πρόσκαιρη δόξα του. Με δεδομένο λοιπόν πως η υγιής εικόνα του είναι ψεύτικη και παρασύρει κι άλλους ανθρώπους στη λήψη επικίνδυνων ουσιών, είναι ανήθικος. Έχει πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο για μετάλλια και προνόμια...
Το πρόβλημα, όπως ανέφερα παραπάνω, είναι πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στον πρωταθλητισμό. Άνθρωποι που καταπίνουν αμάσητο το παραμύθι του "καλύτερου", του υπεργυμνασμένου, του φανταχτερού. Άνθρωποι που δε διστάζουν να παίρνουν ουσίες για να φτιάξουν όγκο στο σώμα τους. Προσπαθούν για κάποιο χρονικό διάστημα να δικαιολογήσουν την υγεία που προωθείται με τον τρόπο "διατροφής" τους αλλά τα παρατάνε γρήγορα. Μετά απλά καθησυχάζουν τον εαυτό τους λέγοντας πως "οι υπόλοιποι δεν ξέρουν". Κι όταν σκάσει η βόμβα π.χ. από την λήψη υπερβολικών (και άχρηστων) πρωτεϊνών τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, που ουδεμία σχέση έχουν με την υγεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου