Ο Φαύλος Κύκλος των Εθισμών

   Ο εθισμός είναι μια ουσία που λαμβάνουμε ή μια πράξη που κάνουμε συνέχεια, σε βαθμό που χάνεται ο έλεγχος και πλέον την καταναλώνουμε/εκτελούμε χωρίς να ξέρουμε αν το θέλουμε ή αν πλέον έχουμε γίνει υποχείριά της. Κι επειδή τα όρια αυτών των δύο είναι ρευστά και καθόλου ευδιάκριτα, κατρακυλάμε εύκολα από το "θέλω να..." στο "δεν μπορώ χωρίς...". Στο τέλος δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, όπου η εθιστική χρήση/ενέργεια γίνεται όλο και πιο επιτακτική και η αντίσταση σε αυτήν, καθώς και οι ελπίδες απεξάρτησης, μειώνονται δραματικά...
   Βέβαια η ιδέα του εθισμού σε κάτι είναι αρκετά περίπλοκη και δύσκολα χωράει στον κοινό νου. Θυμάμαι τώρα την τόσο ωραία απεικόνιση (ίσως την ωραιότερη σκηνοθετικά) που έχει γίνει για τον εθισμό. Αναφέρομαι φυσικά στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: υπάρχει ο εθισμός σε ένα αντικείμενο, το Ένα Δαχτυλίδι, το οποίο είναι φτιαγμένο με σκοτεινή, πανίσχυρη μαγεία και κανείς (σχεδόν) δεν μπορεί να του αντισταθεί. Ακόμα κι αυτοί που το καταφέρνουν, το κάνουν με μεγάλη δυσκολία, αυτοσυγκράτηση και πόνο. Βέβαια παρουσιάζεται σαφώς και το οξύμωρο της υπόθεσης:  ενώ η φαινομενική ευτυχία του κατόχου του Δαχτυλιδιού είναι η μακροζωία, ουσιαστικά η ζωή του καταστρέφεται από αυτό και ο κάτοχος ζει με το άγχος και την μιζέρια να κατατρώει την μοναχική ύπαρξή του. Οπότε η ιδέα της μακρόχρονης, ευτυχισμένης ζωής διαλύεται και μένει μια ανούσια, απελπιστική διαιώνιση της δυστυχίας, κάτι που η σκηνοθεσία δείχνει με μεγάλη σαφήνεια...
   Πιστεύω πως οι άνθρωποι μαγευόμαστε από την ιδέα του Δαχτυλιδιού, διότι είναι ένα σύμβολο: συμβολίζει οτιδήποτε είναι παράγοντας εθισμού και η αδυναμία των πρωταγωνιστών προς αυτό είναι ιδιαίτερα οικεία, επειδή την ζούμε και οι ίδιοι σε καθημερινή βάση. Ταυτιζόμαστε εύκολα με τις αδυναμίες των πρωταγωνιστών. Αν αφήσουμε όμως την πλοκή και την σκηνοθεσία στην άκρη, η πικρή αλήθεια είναι η εξής: ο εθισμός όντως βασίζεται στην ανθρώπινη αδυναμία αλλά ο εθιστικός παράγοντας ούτε μαγικός είναι ούτε ευδιάκριτος ούτε ένας και μοναδικός. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, οπότε δυστυχώς δεν μπορούμε εύκολα να προετοιμαστούμε ούτε να εντοπίσουμε την πηγή του πριν να είναι αργά. Έπειτα, αν το Δαχτυλίδι παρομοιάζεται επαρκώς με την πραγματικότητα, σε αυτό πιθανώς να βοηθάει το σχήμα του: ο κύκλος, όπως ο φαύλος κύκλος του εθισμού, είναι ένα σχήμα τέλειο, υπεράνω της ανθρώπινης κατανόησης και η απόδραση από αυτόν σχεδόν αδύνατη.
   Ας επιστρέψουμε τώρα στην αρχική ιδέα: οι παράγοντες εθισμού είναι απλά, καθημερινά αντικείμενα ή πράξεις. Οι πρώτοι εύκολοι στόχοι ανάλυσης είναι ο καφές και το τσιγάρο, που συνήθως συνδυάζονται κιόλας. Καθώς έχω περάσει και από τους δύο, έχω αναπτύξει μια ιδέα στο πώς μπορούμε να απαγκιστρωθούμε από αυτούς. Πρώτα απ' όλα, αποφεύγουμε τις σκέψεις του τύπου: "πω πω, δηλαδή δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ στη ζωή μου;" ή "ούτε μια φορά, ούτε για λίγο να μην αφεθώ; αδύνατο!". Τέτοιες σκέψεις μας αποξενώνουν από την ιδέα της απεξάρτησης και την κάνουν να μοιάζει βουνό, ακριβώς επειδή την συνδυάζουμε με την ιδέα του μέλλοντος χρόνου, ο οποίος μοιάζει πολύς, ατελείωτος και αόριστος. Οπότε επειδή μας τρομάζει η ιδέα του αόριστου χρόνου, αυτός ο τρόμος τρέφεται από την απελπισία που προκαλεί η στέρηση. Κι αυτό οδηγεί σε αδυναμία, που με τη σειρά της οδηγεί πίσω στην ουσία. Πάλι φαύλος κύκλος. Τζίφος.
   Αντίθετα, κάνουμε την λεγόμενη step by step απεξάρτηση (αυτό έκανα εγώ). Βάζουμε ως στόχο να στερηθούμε την ουσία για μια μέρα, ή για μια ώρα αν η μέρα φαίνεται πολύ. Αυτόματα έχουμε στοχεύσει σε κάτι μικρό και εύκολο, οπότε μας κατακλύζει η ελπίδα της επιτυχίας, αντί για την απελπισία. Συνεπώς, μπορούμε με καθαρότερο μυαλό να αποκωδικοποιήσουμε τι ακριβώς μας εθίζει. Προσωπικά, ανακάλυψα γύρω στους 25 συνειρμούς που με οδηγούσαν στο τσιγάρο: πριν πιω καφέ, μετά το φαγητό, με το που ανοίγω τον υπολογιστή, το κάθισμα στην καρέκλα, το άνοιγμα της τηλεόρασης κτλ. Συνειρμοί που δημιουργούσαν ένα είδος ηλεκτρικής δόνησης στον εγκέφαλο, ο οποίος επέτασσε ένα τσιγάρο. Οπότε έδειχνα αυτοσυγκράτηση για τα 10 περίπου δευτερόλεπτα του συνειρμού και μετά ηρεμούσα. Ως δια μαγείας, δεν ήθελα τσιγάρο μέχρι τον επόμενο συνειρμό. Τελικά συνειδητοποίησα ότι η υπομονή που έπρεπε να κάνω ήταν υπομονή λίγων δευτερολέπτων πολλές φορές την ημέρα! Βοήθησε εξάλλου η ιδέα πως τα πράγματα μέρα με τη μέρα θα γίνονταν καλύτερα. Άρα ο τρόπος απεξάρτησης στηριζόταν σε δύο συναισθήματα: υπομονή και αισιοδοξία!
   Έπειτα, ένας καλός τρόπος συνειδητοποίησης είναι να ψάξουμε πώς ακριβώς μας βλάπτει η ουσία: παραδείγματος χάρη, το τσιγάρο βλάπτει με τόσο πολλούς τρόπους, ώστε η απεξάρτηση δημιουργεί ένα αίσθημα ευφορίας μετά από την πρώτη βασανιστική και βγαλμένη από την κόλαση εβδομάδα απεξάρτησης. Ένα αίσθημα ελπίδας. Ο καφές από την άλλη, όπως και το τσάι, έχει τις λεγόμενες τανίνες, ουσίες που εμποδίζουν την απορρόφηση βιταμινών από τον οργανισμό: όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο ένοχος είναι για αυτό και για την ενοχλητική υπερένταση και αϋπνία, αυτό μπορεί να μας δώσει μια ώθηση για να τον σταματήσουμε.
   Τέλος, αφού είμαστε ακόμα στα χωράφια της ψυχολογίας, ας αναφέρω πως η καθυπόταξη σε μια εθιστική ουσία επηρεάζει άσχημα τους αδύναμους χαρακτήρες, οι οποίοι ενδόμυχα νιώθουν πως τιμωρούνται δικαίως για κάτι, το οποίο δεν έχουν καν σκεφτεί τι είναι. Αυτή η τιμωρία μέσω του εθισμού δρα ηρεμιστικά, μιας και, με έναν περίεργο τρόπο, αντί να δημιουργεί πιο πολλές ενοχές, μας ηρεμεί γιατί νιώθουμε πως "εκτίσαμε την ποινή μας" με το κακό που κάναμε στον εαυτό μας και πλέον είμαστε ελεύθεροι για λίγο από τις ενοχές. Μια υποσυνείδητη, παράλογη σκέψη που ταιριάζει γάντι στο ταραγμένο μυαλό ενός εθισμένου ανθρώπου.
    Ας επιστρέψω όμως στο μοτίβο του φαύλου κύκλου όσον αφορά τον εθισμό. Αν ανατρέξει κανείς στις Ωδές του Ορατίου, στη δεύτερη ωδή του δευτέρου βιβλίου υπάρχει μια πολύ δυνατή εικόνα: η περιγραφή της υδροπικυίας, μιας ασθένειας που λέγεται πως προκαλεί αφόρητη δίψα. Το νερό όμως που καταναλώνεται αντί να ξεδιψάει τον υδροπικό, αντίθετα πρήζει τα εσωτερικά του όργανα και του δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο αίσθημα δίψας. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος της νόσου αυτής έγκειται στην ανάγκη για νερό και στην βλαβερή δράση του. Η απελπιστική ανάγκη του οργανισμού για αυτό που τον βλάπτει και η αυτοτιμωρία έρχονται αλλεπάλληλα και εναλλάσσονται σαν ένα σύμπλεγμα δηλητηριωδών φιδιών...
   Όπως ανέφερα παραπάνω όμως, ο εθισμός δεν έχει να κάνει μόνο με συγκεκριμένες ουσίες αλλά και με πράξεις ή ενέργειες. Τις προάλλες διάβασα μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή λίστα με παγκόσμια (οικολογικής κυρίως φύσεως) προβλήματα, τα οποία δεν προβάλλονται αρκετά ή αποσιωπούνται από τα ΜΜΕ. Για παράδειγμα, η μείωση του πλήθους των μελισσών και οι συνέπειες αυτής, η υπεραλίευση, η αύξηση της οξύτητας των ωκεανών, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, η ανάγκη μας να αποκόψουμε από την διατροφή μας τα ζωικά παράγωγα, ο ρόλος των φαρμακοβιομηχανιών και του ιατροφαρμακευτικού συστήματος στην υγεία και άλλα πολλά. Από την άλλη αναφέρονταν τα "αγαπημένα" και πολυσυζητημένα θέματα που τα ΜΜΕ προτιμούν να δείχνουν: κοσμικά θέματα, μεμονωμένα εγκλήματα, οικονομικά προβλήματα, ασθένειες ταμπού όπως ο καρκίνος ή ο ιός Έμπολα (χωρίς φυσικά να εξηγούν περαιτέρω, απλή αναφορά συμπτωμάτων και επικινδυνότητας) και άλλα τραγικά, δραματικά φαινόμενα.
   Αφού λοιπόν καλοσκέφτηκα το γιατί, κατέληξα στα εξής: πρώτον, τα ΜΜΕ σερβίρουν εύκολη και μασημένη τροφή για τον κοσμάκη, που είναι αδαής και το αποδεικνύει περίτρανα. Δεύτερον, ο κοσμάκης είναι εθισμένος στις τραγικές, δραματικές αφηγήσεις φριχτών εγκλημάτων καθώς και στη δυστυχία ανθρώπων για τους οποίους δυστυχώς δε γίνεται τίποτα. Αντίθετα, αδιαφορεί και σχεδόν πλήττει με ειδήσεις οικολογικής φύσεως, οι οποίες του φαίνονται ασήμαντες (μιας και βλέπει το δέντρο κι όχι το δάσος), ανούσιες και κατώτερες. Φυσικά η κυριότερη αιτία που νιώθει ενοχλημένος από τέτοιου είδους ειδήσεις ο λαός είναι επειδή τον προτρέπουν να γίνει καλύτερος. Του ζητάνε μικρά και καθημερινά πράγματα, μια προσπάθεια συνεχή: να μην πετάει σκουπίδια κάτω, να ανακυκλώνει κτλ., ενώ οι άνθρωποι δεν το θέλουν αυτό. Θέλουν να ακούνε τρομερές ειδήσεις και να επιβεβαιώνεται με σαφήνεια από τα ΜΜΕ πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Οπότε ταϊζόμαστε με απελπισία και ένα αίσθημα ανημπορίας και παράλληλα καθησυχαζόμαστε από την σκέψη πως είμαστε ανίκανοι, άρα και χωρίς ευθύνη για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Οπότε ζούμε χωρίς ενοχές, και καθόμαστε ακόμα πιο βαθιά στην πολυθρόνα μας, απολαμβάνοντας τον ύπνο του δικαίου (;).
    Ας παραθέσω στη συνέχεια μια ιστορία που άκουσα πριν λίγες μέρες. Ήταν λέει ένας φτωχός ψαράς στην Ινδία, ο οποίος ζούσε την οικογένειά του ψαρεύοντας, μαζεύοντας ζαρζαβατικά από τη φύση κτλ. Λιτά κι απέριττα. Παρόλα αυτά ήταν ευτυχισμένος. Δεν είχε άγχος, βιασύνες, ευθύνες. Συναντήθηκε τυχαία με έναν Αμερικανό επιχειρηματία, ο οποίος παραθέριζε και τον είδε να ψαρεύει. Εκείνος του είπε: "Σε βλέπω πόσο καλός επαγγελματίας είσαι κι αναρωτιέμαι: γιατί δεν παίρνεις κι άλλα ψαροκάικα, να έχεις στη δούλεψή σου πολλούς εργάτες, να αβγατίσεις την περιουσία σου και να γίνεις ο μεγαλύτερος ψαράς της περιοχής; Κι όταν θα τα έχεις κερδίσει όλα αυτά, μετά από πολλά χρόνια θα βγεις στη σύνταξη και θα ηρεμήσεις, απολαμβάνοντας τις βόλτες, την οικογένεια και την απλή ζωή". Κι ο ψαράς του απάντησε: "Μα ήδη έχω τα αγαθά που προανέφερες! Γιατί να κάνω ολόκληρο τον κύκλο για να ξαναφτάσω σε αυτά που έχω ήδη;" Ο επιχειρηματίας αποστομώθηκε κι έφυγε δίχως να πει λέξη.
   Η ιστορία αυτή με κάνει να χαμογελάω. Μου θυμίζει πόσο εμείς οι πολίτες του δυτικού κόσμου έχουμε ταυτίσει την ιδέα της ευτυχίας με τα υλικά αγαθά, την οικονομική ευμάρεια (που ποτέ δεν προσδιορίζεται, είναι εσκεμμένα αόριστο ποσό) και την επέκταση της μπίζνας και του πλούτου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με μεγάλη άνεση αναβάλλουμε για μετά την ευτυχία, λέγοντας πως θα την συναντήσουμε κάπου στο μέλλον...
   Αυτή η παράλογη νοοτροπία είναι βέβαια ο τρόπος λειτουργίας του καπιταλισμού, ο οποίος έχει σχεδιαστεί πολύ προσεκτικά κι έχει γαλουχήσει πολλές γενιές. Είναι ένας φαύλος κύκλος όπου το κυνήγι της ευτυχίας μοιάζει με κυνήγι Χίμαιρας και ο στόχος είναι πάντα τόσο μακριά όσο ήταν πάντα. Πλούσιοι άνθρωποι, μεγάλοι επιχειρηματίες, στυλοβάτες της κοινωνίας που τους σέβονται όλοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξαρτημένοι από το χρήμα: εξαρτημένοι σε τέτοιο βαθμό, ώστε η σωτηρία να μοιάζει αδύνατη! Έχουν όση περιουσία χρειάζονται για να ζήσουν τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους δίχως να τους λείψει τίποτα αλλά παρόλα αυτά ξοδεύουν 18 από τις 24 ώρες τους στο γραφείο, με άγχος, τηλεφωνήματα, επαγγελματικά γεύματα, ενώ αδυνατούν να απολαύσουν μια όμορφη κι απλή στιγμή, διότι βιάζονται και ψάχνονται... Το σαράκι του χρήματος, ο εθισμός που είναι πιο κρυφός και πιο ύπουλος από οποιονδήποτε άλλον φωλιάζει εύκολα στις καρδιές μας.
   Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως θεωρώ αδύνατον να ζει κάποιος χωρίς εθισμούς. Αυτό θα σήμαινε το να ζει χωρίς να έχει συνήθειες, κάτι που θα προϋπέθετε να μην έχει καθημερινότητα. Πρακτικά αδύνατο, καταπώς το σκέφτομαι. Η βέλτιστη αντιμετώπιση των εθισμών κατά τη γνώμη μου είναι να τους κατανοούμε, να τους αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε να τους έχουμε υπό έλεγχο. Το αντίθετο μου μοιάζει σαν μια προσπάθεια να ζούμε χωρίς να αναπνέουμε (δεν είναι και η αναπνοή μια εξάρτηση, ίσως η μεγαλύτερη;) Η κωμικοτραγικότητα αυτής της προσπάθειας μου θυμίζει την προσπάθεια του Βόλντεμορτ, του κακού μάγου στα βιβλία Χάρι Πότερ, ο οποίος ήθελε να γίνει αθάνατος αλλά παράλληλα χωρίς να εξαρτάται από καμία ουσία. Άλλο ένα κυνήγι Χίμαιρας...
 
 
                               

ΔΩΡΕΑΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ

ΔΩΡΕΑΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ  15/11/2015 !!!

(του Κ. Παπαδάκη)

   Και επί τη ευκαιρία του παγκόσμιου θρήνου για το Παρίσι και την Ευρώπη, ας θυμηθούμε στα γρήγορα λίγα πράγματα για την Ευρώπη:

Ευρωπαίοι, πρότυπα Διαφωτισμού και πολιτισμού για εμάς που ακολουθούμε πολιτισμικά. Επιπλέον, για τη χώρα μας,τα τελευταία χρόνια, πρότυπο στο πώς να ασκούμε οικονομία, διοίκηση και ανθρωπισμό. Ή μήπως... όχι ακριβώς;

   Ποιοι ήταν άραγε αυτοί που γενοκτόνησαν τόσους λαούς; Μην ήταν οι Iσπανοί και οι Πορτογάλοι, που εξολόθρευσαν ολόκληρη την κεντρική και τη Νότια Αμερική; Αν ταξιδέψει κανείς στο Περού ή στο Μεξικό, θα δει πράγματα ανήκουστα, σημάδια πολιτισμών ανεξερεύνητων, μνημεία και μυστήρια που αφήνουν τον επισκέπτη με το στόμα ανοικτό. Τι κρίμα που δεν έζησε ούτε ένας για να μας τα εξηγήσει... Δεν πειράζει, έπρεπε να θυσιαστούν, στο βωμό του εκπολιτισμού. Έπρεπε οι ναοί τους να γκρεμιστούν, για να χτιστούν με περίσσειο θράσος καθολικές εκκλησίες και καθεδρικοί από πάνω. Έπρεπε όλοι να ξεχάσουν τις γλώσσες, τα ήθη και την καταγωγή τους για να εντρυφήσουν στα διδάγματα της πιο φιλεύσπλαχνης θρησκείας. Εδώ γελάτε ελεύθερα.

   Μην ήταν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι που γενοκτόνησαν και όλη τη Βόρεια Αμερική; τους μόνους ιθαγενείς και νομίμως κατοικούντες στα εδάφη αυτά Ινδιάνους; Μην ήταν όλοι αυτοί που πούλησαν τη μισή Αφρική σαν σκλάβους, όσους δηλαδή δεν "ψόφησαν" στο δρόμο, και έβαλαν την υπόλοιπη να σκάβει για διαμάντια υπό τις διαταγές τους; Α ναι, διαμάντια, μεταλλεύματα και πολύτιμους λίθους. Ήταν απαραίτητα για να κοσμήσουν τις χλιδάτες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να αποφέρουν έσοδα για τους επισκέπτες που θα συνέρρεαν και θα πλήρωναν εισιτήριο για να θαυμάσουν την παριζιάνικη αύρα και τα Μουσεία του Λούβρου και του Λονδίνου με τα αποστάγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού (δηλαδή, ως επί το πλείστον, κλεμμένα και μεταφερμένα από Ελλάδα, Αίγυπτο και άλλους, γνήσιους πολιτισμούς).

   Μην ήταν οι Γερμανοί που ξεκίνησαν όχι έναν, αλλά δύο παγκοσμίους πολέμους, τους πιο αιματηρούς στην ιστορία της ανθρωπότητας, μαζί με Ιταλούς ή/και Αυστροούγγρους; Mην είναι αυτοί που πάνε να ξεκινήσουν και τρίτο οσονούπω, με τις αφαιμακτικές τους πολιτικές σε βάρος οικονομικά ασθενέστερων λαών;

   Αυτοί, κυρίες και κύριοι, είναι οι Ευρωπαίοι. Βάρβαροι ανέκαθεν, άπληστοι, αιμοσταγείς και φιλάργυροι. Βλέποντας όλο τον πλανήτη σαν αποικία τους, με μόνη αρρύθμιστη λεπτομέρεια την μοιρασιά των εδαφών μεταξύ τους, δε δίσταζαν να λεηλατούν, να εγκαθιδρύουν αποικιοκρατικά καθεστώτα και να σπέρνουν φιλοπόλεμες ιδεολογίες με σκοπό να εφαρμόζουν το "διαίρει και βασίλευε" και να ελέγχουν οικονομικά και πολιτικά τον κόσμο ολόκληρο.

Ας έρθουμε και στα δικά μας. Διότι είναι αφελής όποιος νομίζει ότι η Ελλαδίτσα μας έχει υπάρξει στο απυρόβλητο αυτών των αμοβόρων όρνεων. Ποιοι είπαμε ότι μας ελευθέρωσαν; Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι, έτσι; Στην ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827. Και γιατί; Α ναι, ήταν φιλέλληνες. Οι Ευρωπαίοι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μέτερνιχ και την Ιερή Συμμαχία τους, που καταδίκαζαν κάθε επαναστατικές βλέψεις. Εδώ γελάνε.

   Ο "μεγάλος ασθενής", δηλαδή η Οθωμανική Αυτοκρατορία, βρισκόταν στην παρακμή της τότε. Εθνικές διεκδικήσεις από λαούς των μετέπειτα βαλκανικών κρατών ξεπρόβαλλαν δειλά - δειλά και, με τη διάλυση μιας Αυτοκρατορίας, ήταν αναμενόμενο να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων. Τι ήταν λοιπόν το καλύτερο να γίνει για τη Δύση; Μα φυσικά να "ποντάρουν" στα κράτη που θα δημιουργηθούν. Να "χαρίσουν" στην Ελλάδα την απελευθέρωση που αργά ή γρήγορα θα κέρδιζε, με αντάλλαγμα να την τυλίξουν οικονομικά και πολιτικά με δεσμά που την κρατούν έως σήμερα. Τα δάνεια που πήραμε τότε μαζικά, για πλοία που μας υποσχέθηκαν, πλην όμως ποτέ δεν έφτασαν, τα πληρώνουμε ακόμη. Και αν εξοφλήθηκαν, αυτό έγινε σε βάρος άλλων οικονομικών υποχρεώσεων, που ακόμα μένουν ανεξόφλητες και συνεχώς διογκώνονται με τοκογλυφικές μεθόδους. Και για ηγέτες; Δεν μας άφησαν με άδεια χέρια... Αφού δολοφόνησαν όποιον πατριώτη βρήκαν (βλ. Καποδίστρια), οι Βαυαροί τους στρογγυλοκάθισαν στη χώρα μας και κάθονται ως και σήμερα. Τι, όχι; Δηλαδή όλες αυτές οι δυναστείες με τα γνωστά επώνυμα που μας έχουν κυβερνήσει, υπηρετούσαν τα ελληνικά συμφέροντα; Οποία έκπληξις... Ας τολμήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στις οικονομικές πολιτικές που μας οδήγησαν, τη μία μέρα στα χρηματιστήρια με παχυλούς μισθούς, την άλλη στην Ε.Ο.Κ., την παράλλη στα μνημόνια. Βλέπουμε λίγο πιο ξεκάθαρα τώρα;

   Αυτή ήταν η συνεισφορά των Ευρωπαίων στην πατρίδα μας. Μας έκαναν Κράτος με βαρύ τίμημα. Έπαιξαν διπλωματικά παιχνίδια στην πλάτη μας άπειρες φορές. μας παράτησαν να σφαγιαστούμε στα βάθη της Ασίας το '22, εκεί όπου οι ίδιοι μας είχαν δώσει το θάρρος να πάμε, ως νικητές στο πλευρό τους, για να εκμεταλλευτούν κατοπιν τους ελληνοτουρκικούς εθνικισμούς και να εφαρμόσουν ξανά το "διαίρει και βασίλευε". Διότι μία Ελλάδα δυνατή ποτέ δεν την ήθελαν.

   Όχι πολύ μακριά, στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια χώρα "κορόϊδο" θυσιάστηκε και πάλι στο πλευρό των Συμμάχων. Ηρωική αντίσταση, ένδοξες νίκες απέναντι σε πάνοπλους αντιπάλους που ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, προσκυνούσαν, Κατοχή, σφαγές και οικονομικός όλεθρος συνθέτουν την ιστορία της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β΄Π.Π. και το αντάλλαγμα; Μα φυσικά, ένας εμφύλιος πόλεμος, που οι ίδιοι οι Σύμμαχοι υποκίνησαν, παρασύροντας και τις δύο πλευρές, διπλωματικά, να τραβήξουν στα άκρα και δίνοντας πολεμοφόδια σε αμφότερους, για να μεγιστοποιήσουν τον φόρο αίματος. Διότι, η Ελλάς, αν στεκόταν στα πόδια της ως νικήτρια και κοίταζε τους συμμάχους της στα μάτια, θα έπρεπε να διεκδικήσει άπειρες αποζημιώσεις. Αλλά, για άλλη μια φορά, το ηθικό χρέος απέναντι στον λαό που για πολλοστή φορά έγραψε Ιστορία ήρθε δεύτερο μπρος στα οικονομικά συμφέροντα της Δύσης και η Ελλάδα αιματοκύλισε ξανά.

   Έκτοτε, δεν μπόρεσε ποτέ να ανορθωθεί πραγματικά ή να αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Οι Γερμανο-ευρωπαιο-πράκτορες παρέμειναν εγκαθιδρυμένοι για τα καλά, εξουσιάζοντάς μας με τον τίτλο "δανειστές". Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Γερμανία, όλοι τους βύθισαν ξανά αυτή τη χώρα σε κρίση χρέους, ενός χρέους πλασματικού, φτιαχτού, το οποίο είναι μηδαμινό σε σχέση με χρέη άλλων χωρών, πολύ ισχυρότερων, όπως οι Η.Π.Α. Δεν παρέλειψαν, βέβαια, να υπενθυμίσουν στις ελληνικές κυβερνήσεις ποια είναι η θέση τους και ποιοι τους έχουν διορίσει. Με το περίφημο stickάκι με τη Λίστα Λανγκάρντ, το οποίο περιέργως... χάθηκε. "Μα", θα πει ο αφελής, "η Λανγκάρντ δεν είχε να στείλει άλλο αντίγραφο"; Φυσικά και είχε. Αλλά δεν ήταν ο σκοπός της να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Προφανώς -αλλά λίγοι το αντιλήφθηκαν-, ήθελε να υπενθυμίσει στους εθνοπατέρες της τότε κυβέρνησης πόσο καλά τους έχει δεμένους χειροπόδαρα με σκάνδαλα, πόσο λίγη εξουσία έχουν. Έκτοτε, οι συγκυβερνήσεις συνέχισαν απρόσκοπτα το έργο τους να πηγαίνουν ταξιδάκια στην Ευρώπη, να υπογράφουν μνημονιακά μέτρα που επέφεραν αλματώδη ανάπτυξη της τάξης του... -300% πιθανόν, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε, η ύφεση  γιγαντώθηκε, μερικές χιλιάδες Έλληνες αυτοκτόνησαν και οι πολιτικοί μας γύρισαν με χαμόγελο να μας πουν ότι έκαναν το καλύτερο δυνατόν στο θέμα της διαπραγμάτευσης.

   Θα πει κανείς, γιατί άραγε; Γιατί οι Ευρωπαίοι, που στο κάτω - κάτω είναι Δυτικοί σαν κι εμάς, να μισούν τόσο την Ελλάδα; Εδώ όμως δε χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός αναλυτής. Τα πράγματα είναι απλά: διότι έχουμε πλουτοπαραγωγικές πηγές. Οι φιλάργυροι Δυτικοί δε βλέπουν τον παγκόσμιο χάρτη σαν κάτι λιγότερο απλό από μια σκακιέρα. Μόνο που σε αυτή τη σκακιέρα, το τετράγωνο της Ελλάδας έχει χρυσό, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, υδρογονάνθρακες και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Το ότι κατοικούν κάποιοι άνθρωποι που λέγονται Έλληνες είναι απλά δευτερεύον γεγονός. Ας τους βυθίσουμε σε χρέος, ας τους αποδυναμώσουμε και ας τους κάνουμε να εκχωρήσουν μόνοι τους την εθνική τους κυριαρχία για τριάκοντα αργύρια, προκειμένου να σωθούν.

Στο σημείο αυτό προτείνω να σηκώσουμε λίγο το βλέμμα μας και να δούμε κάπου αλλού. Σε ένα μέρος που απασχολεί πολύ την επικαιρότητά μας. Ναι, μιλώ για τη Συρία. Τη χώρα του Μπασάρ-αλ-Άσαντ, της καθημερινής εκατόμβης και του επίδοξου ισλαμικού κράτους. Τι κοινό παρουσιάζει με όσα προαναφέραμε; Μα φυσικά, πλούτο και γεωστρατηγική σημασία! Εγκυκλοπαιδικά, οι Ρώσοι έχουν ναυτικές βάσεις εκεί, κεφαλαιώδους στρατηγικής σημασίας. Εγκυκλοπαιδικά, εκεί κοντά, στη Μέση Ανατολή, έχει και πετρέλαια. Εξίσου εγκυκλοπαιδικά, Ισραηλινά, Ρωσικά, Αμερικανικά και Κινέζικα συμφέροντα συγκρούονται. Α ναι, και στηρίζεται και η οικονομία της πλειονότητας των μουσουλμανικών κρατών εκεί. Πιστεύει κανείς λοιπόν ότι οι Σύριοι, που στην πλειοψηφία τους είναι καλλιεργημένοι, θα γίνονταν ειδάλλως τόσο εύκολα "manipulated" να σκοτωθούν για θρηκευτικές ιδεολογίες (όχι ότι δεν υπάρχει κι αυτή η μερίδα); Εδώ γελάνε.

   Και τι ήμασταν λοιπόν εμείς για όλους αυτούς, τους Δυτικοευρωπαίους και τις τερατογενέσεις αυτών, τους Αμερικάνους; Κοιτάξτε την αλήθεια κατάματα: μια ακόμα αποικία. Όπως η Ινδία, όπως η Αφρική, όπως και τόσοι άλλοι. Τα υπόλοιπα, περί φιλελληνισμού, για τα φώτα και τον πολιτισμό που τους δώσαμε, ο λαός τα λέει κουραφέξαλα και οι Δυτικοί κοπριές ταύρου.

   Έλα όμως που το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι απλά! Οι εποχές που νικούσε όποιος είχε τα δυνατότερα σπαθιά και τις ακριβότερες πανοπλίες έχουν περάσει. Αν οι Ευρωπαίοι νομίζουν ότι επειδή είναι έυρωστοι οικονομικά και ισχυροί πολιτικοστρατιωτικά είναι και παντοδύναμοι, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Βλέπετε, πλέον ο πληθυσμός και η πολιτισμική εξάπλωση είναι εξίσου σημαντικά μεγέθη. Και η Ανατολή το έχει καταλάβει πολύ καλά αυτό. Οι μετανάστες που έρχονταν, αρχικά για εργασία, κατόπιν ως μέλη οικογενειών ή ως πρόσφυγες, αποτελούν ωρολογιακή βόμβα. Ας κάνουμε απλά μαθηματικά: σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων όπως η Ελλάδα, αν ένας Έλληνας γεννάει κατά μέσο όρο 1,5 παιδιά και αν ένας Ασιάτης γεννά 5 παιδιά, ποια θα είναι η αναλογία του πληθυσμού σε 20 χρόνια από τώρα; Ειδικά σε μια χώρα που το πιο καταρτισμένο εργατικό δυναμικό φεύγει στο εξωτερικό κατά κύματα και οι εναπομείναντες εδώ παλεύουν, για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, να ανταγωνιστούν τους μετανάστες που δουλεύουν 12/7 για 400 ευρώ; τα υπόλοιπα τα αφήνω στη φαντασία.

   Συμπληρωματικά όμως, ας μη λησμονούμε την ειδικότερη φύση των μουσουλμάνων μεταναστών. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν απέκοψαν και δεν πρόκειται να αποκόψουν τους δεσμούς τους με τις πατρίδες τους, τον πολιτισμό και τη θρησκεία τους. Μιας θρησκείας του "Allahu Akbar", που υπόσχεται φαγητό, κρασί και 10 παρθένες σε όσους θυσιαστούν στη μάχη για να μετατραπεί ο "Κόσμος του πολέμου" [=οι μη μουσουλμανικές χώρες] σε "Οίκο του Ισλάμ". Οργανώσεις όπως οι "Αδελφοί Μουσουλμάνοι" και κινήματα όπως η τουρκική "Εθνική Θέαση" μεριμνούν για την... επιμόρφωση των μεταναστών και την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών τους αναγκών. Πληρώνονται αδρά για να χτίζουν εκκλησίες, να διδάσκουν θρησκευτικά μαθήματα, μέχρι και περιοδικά μόδας κυκλοφορούν, με μοντέλα που ποζάρουν καλυμμένες με τη μαντίλα, για να γίνει πιο αρεστή στο μάτι αυτή η εικόνα. Σε χώρες όπως η Γερμανία, τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου και, πολύ σύντομα, κόμματα ισλαμικών κοινοτήτων θα καταλάβουν την εξουσία σε τοπικό επίπεδο. Έτσι, με τον πληθυσμό των Ευρωπαίων να μειώνεται μερικά εκατομμύρια και αυτόν τον Ασιατών Μουσουλμάνων να αυξάνεται αντίστοιχα, η Ανατολή, κακώς εχόντων των πραγμάτων, θα έχει κερδίσει έναν "πόλεμο χωρίς πόλεμο¨. Θα βρεθούν ξαφνικά νικητές πληθυσμιακά και τίποτα δε θα τους εμποδίσει από το να επιβάλουν, αρχικά, τη θρησκεία τους και, κατόπιν, την πολιτική εξουσία τους.

   Έτσι, πιο συνολικά τώρα, βλέπουμε το ποιοι πραγματικά είναι οι Ευρωπαίοι. Βάρβαροι, φανατισμένοι με τη θρησκεία στο Μεσαίωνα, καίγοντας μάγισσες και επιστήμονες, οργανώνοντας Σταυροφορίες για τους αδηφάγους βασιλείς τους, ευνοημένοι από τις συγκυρίες που θέλησαν τους Οθωμανούς να κατακτήσουν πρώτα τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και να τους δώσουν χρόνο να οργανωθούν, έκαναν μία και μόνο "μαγκιά": τον Διαφωτισμό. Εκτοξεύοντας το επίπεδο των θεωρητικών και θετικών τους επιστημών, προόδευσαν τεχνολογικά, εξερεύνησαν τον πλανήτη, πλούτισαν με το χρυσό που λεηλάτησαν, ξεπέρασαν τους Ταταρομογγόλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εγκαθίδρυσαν τα αποικιοκρατικά καθεστώτα που έως σήμερα γνωρίζουμε. Μόνο που ακόμα και αυτό ήταν βασισμένο στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Αυτά που έλεγε ο Μοντεσκιέ για τη διάκριση των εξουσιών τα είχε πει ο Αριστοτέλης, χιλιετίες πριν.

Αλλά οι Ευρωπαίοι δεν ξέφυγαν ποτέ από τη βαρβαρότητα που τους διέκρινε. Ήταν τόσο βλάκες, τόσο αιμοσταγείς και τόσο στενόμυαλοι που, έχοντας όλο τον κόσμο μοιρασμένο, πολέμησαν μεταξύ τους. 2 φορές.

   Οι απώλειές τους ήταν μη αναστρέψιμες και, αν μια οικονομία ξαναφτιάχνεται, δεν ισχύει το ίδιο με τον πληθυσμό. Για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της λειψανδρίας που δημιούργησαν οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι, αναγκάστηκαν και έδωσαν υπηκοότητες και έκαναν πολίτες τους, αυτούς που οι ίδιοι είχαν φέρει για σκλάβους, ενώ υποβιβάστηκαν πλέον σε υπερδυνάμεις δεύτερης κατηγορίας, εξαρτώμενες από τον Λευκό Οίκο...

   Και τα χειρότερα ακόμη δεν έχουν έρθει. Τα σημάδια είναι πλέον εμφανή και τα είδαμε, πρώτα στο Charlie Hebdo, έπειτα στο Stade de France και στο Bataclan. Και τι να τους πει κανείς; Ότι έχουν άδικο; Τι να πει στους φανατισμένους αυτούς Μουσουλμάνους μια Ευρώπη, που μόνη της καλλιέργησε τη βία και το φανατισμό; Μας αρέσει ή όχι η αλήθεια, εκεί που γίνονται τα χτυπήματα είναι η ρίζα του κακού...

   Ναι, αν βέβαια εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι αυτοί που σκοτώθηκαν δεν είναι ούτε πολιτικοί ούτε μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες ή έμποροι όπλων, ούτε καν μεγάλα κεφάλια της θρησκείας. Αυτοί πάντα θα διαφεύγουν. Οι κάτι εκατοντάδες που σκοτώθηκαν ήταν απλοί, καθημερινοί πολίτες. Αλλά για να μην παρεξηγηθώ, δε σκοπεύω να δώσω ιδιαίτερη έκταση, γιατί αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα. Θα ήταν μεροληπτικό να σοκαριστούμε υπερβολικά για τις εκατοντάδες των Δυτικών που σφαγιάστηκαν, αν αναλογιστούμε ότι τέτοια πράγματα γίνονται καθημερινά στη Μέση Ανατολή, έτσι; Απλά η δυτικότροπή μας θεώρηση των πραγμάτων έκανε τις αισθήσεις μας να τεντωθούν μόλις τώρα που επλήγη ο "πολιτισμένος κόσμος", είναι έτσι ή δεν είναι; Στο κάτω - κάτω, είναι αυτοί οι πολίτες που ζουν στις ανέσεις που τους παρέχει ο ιμπεριαλιστικός, κεφαλαιοκρατικός κόσμος τους. Και τις κυβερνήσεις που τους διοικούν και τους αιματοκυλίζουν, αυτοί τις διατηρούν στην εξουσία. Ας δούνε λοιπόν και αυτοί τη γλύκα για λίγο.

   Και κάπου ανάμεσα βρίσκεται η Ελλαδίτσα μας, ψωροκώσταινα ακόμα, μεταξύ μιας Δύσης που επιθυμεί να τη στραγγαλίσει οικονομικά και πολιτικά και μιας Ανατολής που θέλει να την ποδοπατήσει πληθυσμιακά και πολιτισμικά.

   Παρένθεση: γνωρίζετε τι σημαίνει ΑΟΖ; Οι ψαγμένοι ξέρουν. για τους υπόλοιπους, ας κάνουμε ένα recap: Η κάθε χώρα έχει τα χωρικά της ύδατα, δηλαδή, λαϊκά, τα θαλάσσια εδάφη της. Για τις περισσότερες χώρες αυτά είναι 12 ναυτικά μίλια από την ξηρά της. Για την Ελλάδα των αμέτρητων νησιών, είναι 6 (η Τουρκία έχει κηρύξει casus belli, εν έτει 2015, την διακήρυξη 12 ν.μ. υφαλοκρηπίδας των νησιών του Αιγαίου, κατ' αρμονία με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας). η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ),  είναι όμως κάτι άλλο. Σε ύδατα χωρικά της ή διεθνή που απέχουν έως 250 ν.μ. από την ξηρά της, η κάθε χώρα έχει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ! Δηλαδή, η ζώνη αυτή (ΑΟΖ) δεν είναι νερά της συγκεκριμένης χώρας, τα διεθνή πλοία μπορούν να διέρχονται ελεύθερα, η χώρα όμως στην οποία ανήκει η ΑΟΖ είναι η μόνη που μπορεί να εκμεταλλευτεί το βυθό (βλ. ψάρια), την επιφάνεια (βλ. ανεμογεννήτριες) και το υπέδαφος (βλ. ορυκτό πλούτο)! Τι κάνει λοιπόν η Ελλάδα σε αυτό το ζήτημα; Σωστά μαντέψατε: δεν έχει καν διακηρύξει την ΑΟΖ!

   Επίσημη δικαιολογία: casus belli Τουρκίας. Πραγματική αιτία; Με τόσα που διαβάζετε, πρέπει να το βγάζετε μόνοι σας. "Δανειστές" που θέλουν να μας τα φάνε και "καλά παιδιά" πολιτικοί δικοί μας, δουλεύουν μαζί αρμονικά για το κοινό καλό (αλλά όχι το δικό μας). Αλλιώς, να τη βράσω μια Ευρωπαϊκή Ένωση εντός της οποίας φοβόμαστε πιθανή επίθεση από μια "μοναχική καβαλάρισσα" Τουρκία.

   Ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε λοιπόν; Έχει ανοίξει ο ελληνικός λαός τα μάτια του ή όχι; Η απάντηση... στο επόμενο επεισόδιο. Ας κλείσουμε το ελληνικό ζήτημα με μια διαπίστωση: δε θυμάμαι μετά βεβαιότητας ποιος το είπε, πάντως "δεν ανήκομεν εις την Δύσιν". Οι Έλληνες δεν ταυτίζονται με αυτούς τους φονιάδες των λαών. Οι Έλληνες έχουν πολιτισμό, Ιστορία και την τελειοτέρα των γλωσσών. Ακόμα και 2 Έλληνες να επιβιώσουν, 1 στην Αμερική και 1 στη Γερμανία, την Ελλάδα είναι ικανοί να την ξαναφτιάξουν. Αυτοί όμως, οι Άγγλοι/Γάλλοι/Πορτογάλοι, με το πολιτισμικό τους βάθος (;), πολύ αμφιβάλλω αν θα αντέξουν μία ακόμα ευρείας κλίμακας πολεμική σύρραξη.

   Εν κατακλείδι, ποιος φταίει για το παγκόσμιο μπάχαλο; Οι Τούρκοι; Οι Μουσουλμάνοι; Οι Εβραίοι; Εδώ γελάνε.

   Οι απόψεις από το σημείο αυτό και πέρα είναι ελεύθερες και προσωπικές. Αλλά ως τροφή για σκέψη, θα παραθέσω τις δικές μου.

   Η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει χιλιετίες στην καταγεγραμμένη ιστορία της. Μπορεί να πάει πλέον στο φεγγάρι, μπορεί να σπάσει το άτομο και να μιλάει με έναν υπολογιστή από το Τόκυο στην Ουάσιγκτον. Αυτό που δεν ανέπτυξε όμως, παράλληλα με τις θετικές επιστήμες, είναι οι θεωρητικές επιστήμες. Η Φιλοσοφία έχει μείνει στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Το ίδιο και η Ψυχολογία και το Δίκαιο, γιατί όλα αυτά συνδέονται. Είναι σαν να φτιάξαμε ένα παιχνίδι με όπλα που σκοτώνουν και να ξεχάσαμε να βάλουμε τους κανόνες. Ποιος θα ελέγξει τι είναι το σωστό να γίνεται από πλευράς κάθε κράτους; Ποιος θα αποφασίσει για το κοινό συμφέρον της ανθρωπότητας, με σεβασμό στα δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών; Ως πότε θα υπάρχει ανισότητα και έλλειψη αγαθών ανά τον κόσμο;

   Η ανθρωπότητα, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, είναι ανώριμη. Οι άνθρωποι είναι ακόμα ανέτοιμοι να συνυπάρξουν ο ένας με τον άλλον, χωρίς να πολεμούν για την τροφή, τον πλούτο και την ιδεολογία τους. Διότι αν οι άνθρωποι στη Συρία, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και τη Βόρειο Κορέα δεν πεινούσαν, αν είχαν τα ανθρώπινα τους δικαιώματα και μια στοιχειώδη εκπαίδευση, δε θα υπήρχαν προβλήματα. Ο καθένας θα μπορούσε να κυκλοφορεί από χώρα σε χώρα χωρίς να φοβάται λόγω της ταυτότητάς του ή του χρώματός του. Ο πλανήτης μας χωρά ακόμα όλους. Και με σωστή συντήρηση, θα αντέξει χιλιάδες χρόνια. Πολύ φοβούμαι όμως ότι τα ζωώδη ένστικτα έχουν ακόμα τον έλεγχο. Αν μια χώρα σαν την Ελλάδα ανοίξει τα σύνορά της και δέχεται τον καθένα, οι εισβολείς θα μπουν σε χρόνο μηδέν να φάνε ό,τι έχει απομείνει.

   Και ως βιτρίνα σε όλα αυτά, η θρησκεία. Αυτή η πληγή του ανθρωπίνου είδους που όπλισε ευρωπαϊκά χέρια να εκστρατεύσουν στους "Αγίους Τόπους" στον Μεσαίωνα, και αντίστοιχα μουσουλμανικά να ανατιναχτούν στην Γαλλική Πρωτεύουσα. Αυτό το εμπόδιο στην Ιστορία, που προειδοποιούσε τον Κολόμβο να μην εκστρατεύσει στην Ινδία διότι θα τον κατάπιναν οι φλόγες της κολάσεως. Αυτή που κράτησε τις Επιστήμες χιλιάδες χρόνια πίσω. Αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο να πιστεύει πράγματα αναπόδεικτα, προκειμένου να ελέγχει τις μάζες. Η ίδια που έκαιγε αιρετικούς, μάγισσες και Γαλιλαίους. Η ίδια που τα παιδιά μας διδάσκονται στα σχολεία πριν αναπτύξουν κριτική σκέψη και αφού προηγουμένως έχουν βαπτιστεί χωρίς κανείς να τους ρωτήσει. Αυτή η ασθένεια της ανθρωπότητας, που θα έκανε τόσο καλό να εξαφανιστεί επιτέλους και να δώσει τη θέση της στις Επιστήμες, θετικές και θεωρητικές, και την Φιλοσοφία.

   Ειλικρινά, υποτιμούμε τόσο το ανθρώπινο είδος; Έχει τόση ανάγκη ο άνθρωπος από ένα παραμύθι για να καταλάβει πώς πρέπει να φέρεται για το καλό του; Δε θα μπορούσε απλά να υπακούει στους θεσμοθετημένους νόμους; Πρέπει να υπάρχει πάντα το "ου φονεύσεις"; Στην τελική, πού υπάρχει εκεί μέσα το "ου βιάσεις";

  Η ανθρωπότητα πρέπει σύντομα να ξυπνήσει. Η θρησκεία πρέπει να διδάσκεται μόνο ως φιλοσοφία ή στα βιβλία Ιστορίας. Οι εθνικές διεκδικήσεις ήταν καλές όσο υπήρχαν τα περιθώρια. Τώρα τα κράτη πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τους εγωισμούς και να βρουν λύσεις που θα ενώσουν τον πλανήτη και θα τους κρατούν όλους ικανοποιημένους, από τον χρηματιστή της Wall Street, μέχρι τον τελευταίο βοσκό στη Μογγολία. Αλλιώς, οι ίδιοι οι λαοί θα πέσουν στις ηγεσίες των κρατών τους να τις κατασπαράξουν, οδηγούμενοι ακολούθως στην αναρχία και τη ζούγκλα, διότι χωρίς ηγετική και ηθική καθοδήγηση από φωτισμένους ανθρώπους, δεν υπάρχει μέλλον.

   Αν κάτι δεν αλλάξει και σύντομα, βρισκόμαστε προ των πυλών ένος ακόμα Παγκοσμίου Πολέμου. Μόνο που τώρα, αν τα πράγματα εκτραπούν και με τις δυνατότητες που υπάρχουν, δε θα μείνει άνθρωπος όρθιος και πέτρα πάνω στην πέτρα. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι θα αποτελούν απλή ανάμνηση ένος είδους που αυτοκαταστράφηκε. Και εδώ, δεν γελάνε.