Η θεά Άρτεμις πολύ συχνά απεικονίζεται ως μια γυναίκα εκπληκτικής ομορφιάς που βρίσκεται χαμένη στα δάση και στη φύση. Κουβαλάει τόξο και φαρέτρα και το αγαπημένο της ζώο είναι το ελάφι. Σε αρκετούς μύθους κυνηγοί την πετυχαίνουν τυχαία να λούζεται σε ορεινές πηγές και αυτό το αδιάκριτο οφθαλμόλουτρο έχει φριχτές συνέπειες για εκείνους.
Ο κυνηγός Ακταίων μαγεύτηκε από την ομορφιά της θεάς αλλά έγινε φυσικά αντιληπτός. Δέχτηκε την οργή της, καθώς εκείνη τον μεταμόρφωσε σε ελάφι και έγινε θήραμα των ίδιων του των σκυλιών. Αντίθετα, ο κυνηγοί Ωρίων και Ιππόλυτος σεβάστηκαν την ομορφιά, τη δύναμη και την αγνότητά της και κέρδισαν τη φιλία και την εύνοιά της.
Συνηθίζω να λέω πως οι θεοί της αρχαιότητας δεν ήταν απλά πρόσωπα· συμβόλιζαν δυνάμεις μεγαλύτερες από τους ανθρώπους κι ακατανόητες απ' αυτούς. Η θεά Άρτεμις συμβόλιζε τη φύση. Είναι παράλληλα κυνηγός και προστάτιδα των ζώων, όπως και η φύση ανατρέφει τα ζώα αλλά και τους σαρκοβόρους κυνηγούς τους. Είναι αγνή, παρθένα· αμόλυντη από το άγγιγμα άντρα. Αυτό θα μπορούσε να συμβολίζει την αγνότητα της φύσης, η οποία είναι πανέμορφη και άσπιλη από το ανθρώπινο άγγιγμα, το οποίο φέρνει την καταστροφή σε ό,τι αγγίζει.
Αν περάσουμε στο συμβολισμό που διέπει τους παραπάνω μύθους των κυνηγών, μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα: ο Ακταίονας συμβολίζει τον άπληστο άνθρωπο, εκείνον που επιζητά το προσωπικό κέρδος από τη φύση χωρίς να νοιάζεται για τη διατήρηση της αγνότητάς της. Το ολέθριο αποτέλεσμα της αφέλειας του Ακταίονα (και αντίστοιχα του ανθρώπου) πληρώνεται με την οργή της φύσης, η οποία του επιστρέφει το μίασμα πολλάκις παραπάνω.
Αντίθετα, οι μύθοι των κυνηγών που σέβονται και αγαπούν τη φύση τους περιγράφουν ως ευτυχισμένους και ικανοποιημένους από την αγνή σχέση τους με αυτήν. Αυτό θα μπορούσε να συμβολίζει τη συνετή στάση κάποιων ανθρώπων προς τη φύση, η οποία τους δίνει απλόχερα τα αγαθά της επειδή την σέβονται και δεν την καταστρέφουν.
Ας ασχοληθούμε τώρα με ένα οξύμωρο: πώς γίνεται η θεά της φύσης να είναι παράλληλα απερίγραπτα όμορφη και παράλληλα άσπιλη; Αυτό δεν είναι περίεργο. Η Άρτεμις έρχεται σε αντίθεση με την Αφροδίτη, η οποία εκμεταλλεύεται την ομορφιά και τη γοητεία της με κάθε τρόπο. Η Άρτεμις είναι θεά που απαιτεί σεβασμό αλλά σπάνια τον κερδίζει από τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο που στους περισσότερους μύθους οι άνθρωποι ξεχνούν να θυσιάσουν σε αυτήν! Ο άνθρωπος έχει την τάση να είναι αχάριστος απέναντι στην πανέμορφη και αγνή φύση.
Όσο περνάνε τα χρόνια ο άνθρωπος αποξενώνεται από τη φύση. Αυτό του προκαλεί ανησυχία, ασταθή ψυχολογία κι έλλειψη προορισμού. Όποιος είναι τυχερός κι έχει περιπλανηθεί στην ορεινή ελληνική φύση μπορεί να καταλάβει το οξύμωρο της όμορφης, αμόλυντης Αρτέμιδος. Η επαφή μαζί της φέρνει γαλήνη, ηρεμία, έμπνευση και καλή διάθεση. Λογιάζω τον εαυτό μου τυχερό που την έχει ζήσει. Η αγκαλιά του απέραντου πράσινου στο δάσος, τα φιλόξενα μονοπάτια, το κελάρυσμα των δροσερών ποταμιών είναι στοιχεία που εξευγενίζουν το πνεύμα και τιθασεύουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Τον κάνουν πιο λογικό, πιο προσγειωμένο, πιο δεκτικό σε ιδέες.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει τη φύση. Λυπάμαι παραπάνω εκείνους που μόνο ορέγονται τα αγαθά της χωρίς να τη σέβονται. Έχουν χάσει την ευκαιρία να περιβληθούν με μια μαγεία απαράμιλλη. Έχουν "θυσιάσει", τρόπον τινά, στους υπόλοιπους θεούς, ξεχνώντας όμως τη θεά Άρτεμη, είτε επειδή τους είναι αδιάφορη είτε επειδή φοβούνται την οργή της. Τα μεγαλύτερα δώρα της όμως τα φυλάει για όσους την θυμούνται και την αποζητούν, κρατώντας στιγμές από αυτήν μέσα τους.
Ο κυνηγός Ακταίων μαγεύτηκε από την ομορφιά της θεάς αλλά έγινε φυσικά αντιληπτός. Δέχτηκε την οργή της, καθώς εκείνη τον μεταμόρφωσε σε ελάφι και έγινε θήραμα των ίδιων του των σκυλιών. Αντίθετα, ο κυνηγοί Ωρίων και Ιππόλυτος σεβάστηκαν την ομορφιά, τη δύναμη και την αγνότητά της και κέρδισαν τη φιλία και την εύνοιά της.
Συνηθίζω να λέω πως οι θεοί της αρχαιότητας δεν ήταν απλά πρόσωπα· συμβόλιζαν δυνάμεις μεγαλύτερες από τους ανθρώπους κι ακατανόητες απ' αυτούς. Η θεά Άρτεμις συμβόλιζε τη φύση. Είναι παράλληλα κυνηγός και προστάτιδα των ζώων, όπως και η φύση ανατρέφει τα ζώα αλλά και τους σαρκοβόρους κυνηγούς τους. Είναι αγνή, παρθένα· αμόλυντη από το άγγιγμα άντρα. Αυτό θα μπορούσε να συμβολίζει την αγνότητα της φύσης, η οποία είναι πανέμορφη και άσπιλη από το ανθρώπινο άγγιγμα, το οποίο φέρνει την καταστροφή σε ό,τι αγγίζει.
Αν περάσουμε στο συμβολισμό που διέπει τους παραπάνω μύθους των κυνηγών, μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα: ο Ακταίονας συμβολίζει τον άπληστο άνθρωπο, εκείνον που επιζητά το προσωπικό κέρδος από τη φύση χωρίς να νοιάζεται για τη διατήρηση της αγνότητάς της. Το ολέθριο αποτέλεσμα της αφέλειας του Ακταίονα (και αντίστοιχα του ανθρώπου) πληρώνεται με την οργή της φύσης, η οποία του επιστρέφει το μίασμα πολλάκις παραπάνω.
Αντίθετα, οι μύθοι των κυνηγών που σέβονται και αγαπούν τη φύση τους περιγράφουν ως ευτυχισμένους και ικανοποιημένους από την αγνή σχέση τους με αυτήν. Αυτό θα μπορούσε να συμβολίζει τη συνετή στάση κάποιων ανθρώπων προς τη φύση, η οποία τους δίνει απλόχερα τα αγαθά της επειδή την σέβονται και δεν την καταστρέφουν.
Ας ασχοληθούμε τώρα με ένα οξύμωρο: πώς γίνεται η θεά της φύσης να είναι παράλληλα απερίγραπτα όμορφη και παράλληλα άσπιλη; Αυτό δεν είναι περίεργο. Η Άρτεμις έρχεται σε αντίθεση με την Αφροδίτη, η οποία εκμεταλλεύεται την ομορφιά και τη γοητεία της με κάθε τρόπο. Η Άρτεμις είναι θεά που απαιτεί σεβασμό αλλά σπάνια τον κερδίζει από τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο που στους περισσότερους μύθους οι άνθρωποι ξεχνούν να θυσιάσουν σε αυτήν! Ο άνθρωπος έχει την τάση να είναι αχάριστος απέναντι στην πανέμορφη και αγνή φύση.
Όσο περνάνε τα χρόνια ο άνθρωπος αποξενώνεται από τη φύση. Αυτό του προκαλεί ανησυχία, ασταθή ψυχολογία κι έλλειψη προορισμού. Όποιος είναι τυχερός κι έχει περιπλανηθεί στην ορεινή ελληνική φύση μπορεί να καταλάβει το οξύμωρο της όμορφης, αμόλυντης Αρτέμιδος. Η επαφή μαζί της φέρνει γαλήνη, ηρεμία, έμπνευση και καλή διάθεση. Λογιάζω τον εαυτό μου τυχερό που την έχει ζήσει. Η αγκαλιά του απέραντου πράσινου στο δάσος, τα φιλόξενα μονοπάτια, το κελάρυσμα των δροσερών ποταμιών είναι στοιχεία που εξευγενίζουν το πνεύμα και τιθασεύουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Τον κάνουν πιο λογικό, πιο προσγειωμένο, πιο δεκτικό σε ιδέες.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει τη φύση. Λυπάμαι παραπάνω εκείνους που μόνο ορέγονται τα αγαθά της χωρίς να τη σέβονται. Έχουν χάσει την ευκαιρία να περιβληθούν με μια μαγεία απαράμιλλη. Έχουν "θυσιάσει", τρόπον τινά, στους υπόλοιπους θεούς, ξεχνώντας όμως τη θεά Άρτεμη, είτε επειδή τους είναι αδιάφορη είτε επειδή φοβούνται την οργή της. Τα μεγαλύτερα δώρα της όμως τα φυλάει για όσους την θυμούνται και την αποζητούν, κρατώντας στιγμές από αυτήν μέσα τους.
