Ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό. Έτσι το αποκαλείς. Όταν σε ρωτάω "γιατί;" μου απαντάς "έτσι είναι ο κόσμος".
Το λες με μια απίστευτη ηρεμία, καθώς ταυτόχρονα τρως, διαβάζεις, παίζεις. Το μεμονωμένο περιστατικό είναι μια μαγική λέξη, που ξόρκισε το κακό. Την ξεστόμισες κι όλα λύθηκαν. Δε χρειάζεται να αναλύσεις τίποτα, αίτια και λύσεις. Δεν ανησυχείς, δε φοβάσαι για το μέλλον, δε σκοτεινιάζει το μυαλό σου. Όλα είναι καλά.
Έχεις ήδη προετοιμαστεί. Ξέρεις για το επόμενο περιστατικό και απλά το περιμένεις να έρθει. Η αντίδραση θα είναι η ίδια. Πάντα είναι η ίδια. Ο κόσμος δεν αλλάζει. Είναι σάπιος, λες.
Ο κόσμος μέσα σου δεν αλλάζει. Είναι σάπιος. Μόνο που δεν το καταλαβαίνεις. Όσο η σαπίλα σου αυτή σου παραλύει τα πόδια και σου παίρνει τη φωνή, όσο αναμιγνύεται με τη σαπίλα του κόσμου, θα έρχονται κι άλλα περιστατικά, πιο φρικαλέα από τα προηγούμενα. Μεμονωμένα; Φυσικά. Πάντα μεμονωμένα.
Γιατί αν δεν ήταν, αν ενώναμε τις τελείες, θα σχηματιζόταν αυτό το πρόσωπο που τρέμεις να αντικρίσεις. Αυτό το πρόσωπο που θα σου θύμιζε πως όλα τα φρικαλέα εγκλήματα γεννήθηκαν από στόματα που επαναλάμβαναν αυτήν την ίδια, μονότονη, συνένοχη φράση.
