Προ ολίγων ημερών, είχαμε στην Ελλάδα ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο: αριστερή κυβέρνηση. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Και τώρα καλούμαστε να κρίνουμε, βάσει των άμεσων και έμμεσων εξελίξεων, το τι συμβαίνει. Είμαστε όμως σε θέση να κρίνουμε σωστά και αντικειμενικά;
Πρώτον, είναι σίγουρο πως η απότομη στροφή φέρνει απότομες αλλαγές. Αυτό δεν μπορεί κατευθείαν να κριθεί καλό ή κακό από μόνο του. Υπάρχει η πιθανότητα, την οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, να γίνουν ή να γίνονται ήδη κινήσεις εντυπωσιασμού. Ό,τι κι αν λένε οι κλισέ, στερεότυπες εκφράσεις "όλοι το ίδιο είναι", "τι μπορεί να κάνει κι αυτός", "διαπλεκόμενοι όλοι τους", κατά τη γνώμη μου τώρα είναι η πρώτη φορά που μπορούμε να δούμε ιδίοις όμμασι τι σχεδιάζει και θα πραγματοποιήσει μια κυβέρνηση διαφορετική, καλύτερη ή χειρότερη από τις προηγούμενες.
Αν πρέπει να δώσω ένα ελαφρυντικό, είναι πως οι καλές προθέσεις, αν υπάρχουν, δεν είναι αρκετές από μόνες τους. Η κυβέρνηση ίσως θέλει αλλά δεν μπορεί ακόμα. Κι αν βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε ή να αρχίσουμε την καταστροφολογία, συνιστώ υπομονή και σύνεση στο λόγο. Ας δώσω ένα παράδειγμα από το παιχνίδι του σκακιού. Κάποιος παίζει μια παρτίδα και οι κινήσεις του είναι κακές. Χάνει τη βασίλισσά του και μένει σημαντικά πίσω στο υλικό. Τότε τον σηκώνουμε και βάζουμε άλλον στη θέση του, ο οποίος καλείται να αποδείξει το πόσο καλός είναι. Είναι δίκαιο να τον κατηγορήσουμε πως είναι πίσω στο υλικό; Αφού μόλις κάθησε να συνεχίσει την παρτίδα! Και ο προηγούμενος σκακιστής έφυγε, δίχως να του δώσει ούτε μια συμβουλή ή ίχνος σχεδίου.
Παρόλα αυτά, δεν είναι σωστό ούτε να βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε. Οι άνθρωποι που αποτελούν τη νέα κυβέρνηση είναι αδοκίμαστοι, απρόβλεπτοι και σίγουρα θα αντιμετωπίσουν καταστάσεις που δεν γνωρίζουν. Και, πριν βιαστεί κάποιος να ισχυριστεί πως, εφόσον ήταν ήδη στη βουλή, γνώριζαν, ας απαντήσω έτσι: κανείς δεν ξέρει μέχρι να βρεθεί στην υπεύθυνη θέση. Κανείς δεν είναι στη θέση ενός υπουργού μέχρι να κάτσει στην καρέκλα του γραφείου του. Οπότε ας λέμε λίγα κι ας σκεφτόμαστε πολλά.
Τελικά όμως τι πρέπει να κάνουμε; Να χαρούμε ή να λυπηθούμε; Να ελπίζουμε ή να απογοητευόμαστε; Η απάντησή μου είναι η εξής: να σκεφτόμαστε. Να σκεφτόμαστε λογικά. Να μη βάζουμε συναισθήματα στη μέση: ούτε φόβο ούτε χαρά ούτε ελπίδα, χωρίς πρώτα να υπάρχουν στοιχεία. Εξάλλου η προϋπάρχουσα κατάσταση των πολιτών δεν έχει αλλάξει ακόμα. Όσα είχαμε (ή δεν είχαμε!) υπάρχουν.
Κι αν μπορώ να κρίνω κάτι θετικά, είναι πως οι νυν υπουργοί (ένα μέρος τους τουλάχιστον) έχουν βιογραφικό που δείχνει ελληνικό παρελθόν. Πήγαν πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, εργάστηκαν στην Ελλάδα κι έχουν γνώση ίσως καλύτερη από άλλους, εφόσον έζησαν καταστάσεις στη χώρα και δεν έλειπαν για χρόνια στο εξωτερικό. Χωρίς να θέλω να χαϊδεύω αυτιά, μιας και το μαύρο σύννεφο της κρίσης βρίσκεται ακόμα πάνω απ' τα κεφάλια μας, ας πω αυτό: έχουμε δικαίωμα να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία! Όπως το είχαμε και πριν, με όλες τις δυσκολίες, έτσι και τώρα. Ούτε αυτό έχει αλλάξει.
Πρώτον, είναι σίγουρο πως η απότομη στροφή φέρνει απότομες αλλαγές. Αυτό δεν μπορεί κατευθείαν να κριθεί καλό ή κακό από μόνο του. Υπάρχει η πιθανότητα, την οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, να γίνουν ή να γίνονται ήδη κινήσεις εντυπωσιασμού. Ό,τι κι αν λένε οι κλισέ, στερεότυπες εκφράσεις "όλοι το ίδιο είναι", "τι μπορεί να κάνει κι αυτός", "διαπλεκόμενοι όλοι τους", κατά τη γνώμη μου τώρα είναι η πρώτη φορά που μπορούμε να δούμε ιδίοις όμμασι τι σχεδιάζει και θα πραγματοποιήσει μια κυβέρνηση διαφορετική, καλύτερη ή χειρότερη από τις προηγούμενες.
Αν πρέπει να δώσω ένα ελαφρυντικό, είναι πως οι καλές προθέσεις, αν υπάρχουν, δεν είναι αρκετές από μόνες τους. Η κυβέρνηση ίσως θέλει αλλά δεν μπορεί ακόμα. Κι αν βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε ή να αρχίσουμε την καταστροφολογία, συνιστώ υπομονή και σύνεση στο λόγο. Ας δώσω ένα παράδειγμα από το παιχνίδι του σκακιού. Κάποιος παίζει μια παρτίδα και οι κινήσεις του είναι κακές. Χάνει τη βασίλισσά του και μένει σημαντικά πίσω στο υλικό. Τότε τον σηκώνουμε και βάζουμε άλλον στη θέση του, ο οποίος καλείται να αποδείξει το πόσο καλός είναι. Είναι δίκαιο να τον κατηγορήσουμε πως είναι πίσω στο υλικό; Αφού μόλις κάθησε να συνεχίσει την παρτίδα! Και ο προηγούμενος σκακιστής έφυγε, δίχως να του δώσει ούτε μια συμβουλή ή ίχνος σχεδίου.
Παρόλα αυτά, δεν είναι σωστό ούτε να βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε. Οι άνθρωποι που αποτελούν τη νέα κυβέρνηση είναι αδοκίμαστοι, απρόβλεπτοι και σίγουρα θα αντιμετωπίσουν καταστάσεις που δεν γνωρίζουν. Και, πριν βιαστεί κάποιος να ισχυριστεί πως, εφόσον ήταν ήδη στη βουλή, γνώριζαν, ας απαντήσω έτσι: κανείς δεν ξέρει μέχρι να βρεθεί στην υπεύθυνη θέση. Κανείς δεν είναι στη θέση ενός υπουργού μέχρι να κάτσει στην καρέκλα του γραφείου του. Οπότε ας λέμε λίγα κι ας σκεφτόμαστε πολλά.
Τελικά όμως τι πρέπει να κάνουμε; Να χαρούμε ή να λυπηθούμε; Να ελπίζουμε ή να απογοητευόμαστε; Η απάντησή μου είναι η εξής: να σκεφτόμαστε. Να σκεφτόμαστε λογικά. Να μη βάζουμε συναισθήματα στη μέση: ούτε φόβο ούτε χαρά ούτε ελπίδα, χωρίς πρώτα να υπάρχουν στοιχεία. Εξάλλου η προϋπάρχουσα κατάσταση των πολιτών δεν έχει αλλάξει ακόμα. Όσα είχαμε (ή δεν είχαμε!) υπάρχουν.
Κι αν μπορώ να κρίνω κάτι θετικά, είναι πως οι νυν υπουργοί (ένα μέρος τους τουλάχιστον) έχουν βιογραφικό που δείχνει ελληνικό παρελθόν. Πήγαν πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, εργάστηκαν στην Ελλάδα κι έχουν γνώση ίσως καλύτερη από άλλους, εφόσον έζησαν καταστάσεις στη χώρα και δεν έλειπαν για χρόνια στο εξωτερικό. Χωρίς να θέλω να χαϊδεύω αυτιά, μιας και το μαύρο σύννεφο της κρίσης βρίσκεται ακόμα πάνω απ' τα κεφάλια μας, ας πω αυτό: έχουμε δικαίωμα να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία! Όπως το είχαμε και πριν, με όλες τις δυσκολίες, έτσι και τώρα. Ούτε αυτό έχει αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου