"Τα παιδιά στην Αφρική πεινάνε", "οι άλλοι έχουν πόλεμο", "μην κάνεις έτσι, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου", "είσαι αχάριστος/η, μέσα στην πολυτέλεια και κλαις", "μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό". Με αυτά μεγαλώσαμε. Συνεχείς παροτρύνσεις να μη στεναχωριόμαστε, να μη βλέπουμε τη ζωή μας αρνητικά, να κρατάμε το κεφάλι ψηλά ακόμα κι όταν δεν το νιώθουμε. Να πω ότι έχουν άδικο; Δεν έχουν. Μια χαρά συμβουλές είναι.
Όμως δε φταίω που δε γεννήθηκα στην Αφρική ή που δεν έχουμε πόλεμο (και μακάρι να μην έχουμε ποτέ). Δε φταίω που η ζωή μου ήρθε όπως ήρθε, σε μια εποχή με υλικά αγαθά και ανέσεις που οι παππούδες μου δεν είχαν. Δε θα νιώσω ένοχος που ζω στην εποχή που ζω, στο σώμα που έχω, με τα συναισθήματά του. Όταν η εποχή και η κοινωνία προστάζουν να υποταχτώ, να πω "η ζωή μου είναι τέλεια, δεν πρέπει να στεναχωριέμαι", νιώθω να καταπατούν ένα βασικό μου δικαίωμα: το δικαίωμα στη λύπη και, κατ' επέκταση, στην ελευθερία των συναισθημάτων.
Οφείλω να σέβομαι την καλοτυχία μου, όμως το ίδιο και τις άσχημες στιγμές μου. Θα υπάρξουν. Είτε σε εύκολες είτε σε δύσκολες εποχές θα υπάρξουν. Είτε σε βολεμένες ζωές είτε στη μάχη για επιβίωση θα υπάρξουν. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κατακεραυνώνει όποιον νιώθει άσχημα με το πρόσχημα πως αλλού κάποιοι περνάνε πιο άσχημα. Ναι, το ξέρω. Αυτό θα έπρεπε να με κάνει παντοτινά χαρούμενο; Τι είδους λογική είναι αυτή;
Ο ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος δεν έχει αλλάξει και πολύ, αν και πέρασαν πολλές χιλιετηρίδες από τη δημιουργία του. Όπως κάποτε ένιωθε φόβο κι είχε έντονο καρδιοχτύπι για την επιβίωσή του απέναντι στην αρκούδα, έτσι τώρα έχει το ίδιο καρδιοχτύπι σε μια παρτίδα σκάκι. Είναι το ίδιο; Προφανώς και όχι. Το μυαλό όμως δεν το καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να νιώσει με εκπτώσεις. Νιώθει στο 100% τις καταστάσεις που βιώνει. Η οργή για κάτι φαινομενικά ασήμαντο εκείνη τη στιγμή είναι ολοκληρωτική. Ο άνθρωπος δεν οργίζεται εν μέρει. Απλά οργίζεται. Οργίστηκε όταν είδε πεινασμένα παιδάκια, οργίστηκε όταν άκουσε για άδικες απολύσεις, οργίζεται κι όταν έχει ένα προσωπικό πρόβλημα, ακόμα κι αν είναι πιο ασήμαντο συγκριτικά με τα άλλα. Γιατί να τον φρενάρουμε σε όσα νιώθει;
Το ίδιο και στην χαρά. Δέχεται ένα όμορφο μήνυμα πρωί-πρωί και πάει καλά όλη του η μέρα. Είναι σημαντικό; Ένας κόκκος άμμου είναι στο συναισθηματικό χάος της ζωής του, όμως εκείνη τη στιγμή το νιώθει στο έπακρο. Να τον κατηγορήσουμε; Να του πούμε "μη χαίρεσαι, δεν είναι τόσο σημαντικό"; Γιατί η κοινωνία φοβάται τόσο πολύ τα συναισθήματα και θέλει να τους βάλει φρένο; Γιατί τρέμει τόσο πολύ εκείνους που νιώθουν και τους νουθετεί να είναι πειθήνιοι, υπάκουοι, μέτριοι;
Δε διαλέξαμε τη ζωή μας. Δεν επιλέγουμε τις καθημερινές μας συγκυρίες και συνθήκες, τα απλά πράγματα που μας επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά. Είμαστε προορισμένοι να βιώνουμε καταστάσεις και να νιώθουμε αναλόγως. Είναι κι αυτό ένα δικαίωμα. Όσο για τις παραπάνω συμβουλές, κανένα παιδάκι στην Αφρική δε χόρτασε ή σώθηκε απ' τον πόλεμο επειδή κάποιος έπαψε να λυπάται μια δεδομένη στιγμή. Το παιδάκι ίσως χορτάσει κι ο πόλεμος ίσως κοπάσει όταν καταλάβουμε την ελευθερία που έχουμε (και πρέπει να έχουμε) κι αντιδράσουμε στην παράνοια που ζούμε γύρω μας. Αλλά όλα γίνονται βήμα-βήμα στον δρόμο της συνεχούς προσπάθειας του ανθρώπινου είδους να θεμελιώνει δικαιώματα σ' έναν άδικο κόσμο. Κάθε βήμα είναι μια νίκη, ένας δίκαιος αγώνας που θα μας οδηγήσει σ' έναν καλύτερο κόσμο. Ένα τέτοιο βήμα είναι να σεβόμαστε τα συναισθήματα τα δικά μας και των άλλων. Πριν πνιγούμε στον χείμαρρο της σεμνοτυφίας και της υποκρισίας ας το καταλάβουμε κι ας πράξουμε αναλόγως, σεβόμενοι τον ψυχικό κόσμο τον δικό μας και των άλλων.
Όμως δε φταίω που δε γεννήθηκα στην Αφρική ή που δεν έχουμε πόλεμο (και μακάρι να μην έχουμε ποτέ). Δε φταίω που η ζωή μου ήρθε όπως ήρθε, σε μια εποχή με υλικά αγαθά και ανέσεις που οι παππούδες μου δεν είχαν. Δε θα νιώσω ένοχος που ζω στην εποχή που ζω, στο σώμα που έχω, με τα συναισθήματά του. Όταν η εποχή και η κοινωνία προστάζουν να υποταχτώ, να πω "η ζωή μου είναι τέλεια, δεν πρέπει να στεναχωριέμαι", νιώθω να καταπατούν ένα βασικό μου δικαίωμα: το δικαίωμα στη λύπη και, κατ' επέκταση, στην ελευθερία των συναισθημάτων.
Οφείλω να σέβομαι την καλοτυχία μου, όμως το ίδιο και τις άσχημες στιγμές μου. Θα υπάρξουν. Είτε σε εύκολες είτε σε δύσκολες εποχές θα υπάρξουν. Είτε σε βολεμένες ζωές είτε στη μάχη για επιβίωση θα υπάρξουν. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κατακεραυνώνει όποιον νιώθει άσχημα με το πρόσχημα πως αλλού κάποιοι περνάνε πιο άσχημα. Ναι, το ξέρω. Αυτό θα έπρεπε να με κάνει παντοτινά χαρούμενο; Τι είδους λογική είναι αυτή;
Ο ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος δεν έχει αλλάξει και πολύ, αν και πέρασαν πολλές χιλιετηρίδες από τη δημιουργία του. Όπως κάποτε ένιωθε φόβο κι είχε έντονο καρδιοχτύπι για την επιβίωσή του απέναντι στην αρκούδα, έτσι τώρα έχει το ίδιο καρδιοχτύπι σε μια παρτίδα σκάκι. Είναι το ίδιο; Προφανώς και όχι. Το μυαλό όμως δεν το καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να νιώσει με εκπτώσεις. Νιώθει στο 100% τις καταστάσεις που βιώνει. Η οργή για κάτι φαινομενικά ασήμαντο εκείνη τη στιγμή είναι ολοκληρωτική. Ο άνθρωπος δεν οργίζεται εν μέρει. Απλά οργίζεται. Οργίστηκε όταν είδε πεινασμένα παιδάκια, οργίστηκε όταν άκουσε για άδικες απολύσεις, οργίζεται κι όταν έχει ένα προσωπικό πρόβλημα, ακόμα κι αν είναι πιο ασήμαντο συγκριτικά με τα άλλα. Γιατί να τον φρενάρουμε σε όσα νιώθει;
Το ίδιο και στην χαρά. Δέχεται ένα όμορφο μήνυμα πρωί-πρωί και πάει καλά όλη του η μέρα. Είναι σημαντικό; Ένας κόκκος άμμου είναι στο συναισθηματικό χάος της ζωής του, όμως εκείνη τη στιγμή το νιώθει στο έπακρο. Να τον κατηγορήσουμε; Να του πούμε "μη χαίρεσαι, δεν είναι τόσο σημαντικό"; Γιατί η κοινωνία φοβάται τόσο πολύ τα συναισθήματα και θέλει να τους βάλει φρένο; Γιατί τρέμει τόσο πολύ εκείνους που νιώθουν και τους νουθετεί να είναι πειθήνιοι, υπάκουοι, μέτριοι;
Δε διαλέξαμε τη ζωή μας. Δεν επιλέγουμε τις καθημερινές μας συγκυρίες και συνθήκες, τα απλά πράγματα που μας επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά. Είμαστε προορισμένοι να βιώνουμε καταστάσεις και να νιώθουμε αναλόγως. Είναι κι αυτό ένα δικαίωμα. Όσο για τις παραπάνω συμβουλές, κανένα παιδάκι στην Αφρική δε χόρτασε ή σώθηκε απ' τον πόλεμο επειδή κάποιος έπαψε να λυπάται μια δεδομένη στιγμή. Το παιδάκι ίσως χορτάσει κι ο πόλεμος ίσως κοπάσει όταν καταλάβουμε την ελευθερία που έχουμε (και πρέπει να έχουμε) κι αντιδράσουμε στην παράνοια που ζούμε γύρω μας. Αλλά όλα γίνονται βήμα-βήμα στον δρόμο της συνεχούς προσπάθειας του ανθρώπινου είδους να θεμελιώνει δικαιώματα σ' έναν άδικο κόσμο. Κάθε βήμα είναι μια νίκη, ένας δίκαιος αγώνας που θα μας οδηγήσει σ' έναν καλύτερο κόσμο. Ένα τέτοιο βήμα είναι να σεβόμαστε τα συναισθήματα τα δικά μας και των άλλων. Πριν πνιγούμε στον χείμαρρο της σεμνοτυφίας και της υποκρισίας ας το καταλάβουμε κι ας πράξουμε αναλόγως, σεβόμενοι τον ψυχικό κόσμο τον δικό μας και των άλλων.
Πολύ ωραία η ανάρτηση σας! Με βάζει σε σοβαρούς προβληματισμούς... Σχεδόν πάντα χρειαζόμαστε κάποιον να θεωρεί σημαντικό το "ασήμαντό" μας.. Όμως αν όλοι σέβονταν πάντα τα συναισθήματά μας ακόμα και το πιο "μηδαμινό" και αυτό συνέβαινε διαρκώς, δε θα χάναμε πάσαν ιδέα για το πραγματικά πραγματικά σημαντικό στον κόσμο; (όπως κι αν ορίζεται αυτο). Δε θα εγκλωβιζομασταν στον Εγώ μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ! Το ασήμαντο για τους άλλους είναι πάντα σημαντικό γι' αυτόν που το νιώθει. Γι' αυτό χρειαζόμαστε ανθρώπους με ενσυναίσθηση στο μέλλον, μήπως το αύριο είναι καλύτερο από το σήμερα! Βέβαια το να σέβομαι τα συναισθήματα των άλλων δεν ισοδυναμεί με άγνοια ή με αφέλεια ούτε με έλλειψη ενδιαφέροντος για τον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε άλλο θα έλεγα...
Διαγραφή