Εφηβικός έρως. Ο πιο ισχυρός έρωτας απ' όλους. Και η δύναμή του έγκειται στον προσδιορισμό του. "Εφηβικός". Οι άνθρωποι γενικά στην περίοδο της εφηβείας τους, όπως όλοι άλλωστε γνωρίζετε, διακατέχονται από έντονα συναισθήματα. Συναισθήματα που ούτε οι ίδιοι έχουν τη δύναμη να ελέγξουν.Ο εφηβικός έρωτας όμως δεν έρχεται μόνο στα χρόνια της εφηβείας. "Α! Έγινα 18, πέρασε η εφηβεία και 'γω δεν έχω νιώσει τον δυνατό εφηβικό έρωτα". Όχι αγαπητοί μου! Ο έρωτας έρχεται και μετά το τέλος της εφηβείας και παρόλο που έχει περάσει η περίοδος της υπερβολής μπορεί να είναι "εφηβικός". Γιατί αυτός ο έρωτας δεν θέτει χρονικά όρια για το πότε θα χτυπήσει με το βέλος του. Κάποιοι στοχεύονται κατά την περίοδο της εφηβείας, κάποιοι αργότερα.
Γιατί όμως αυτός ο έρωτας είναι ο ισχυρότερος; Διότι κατά τη γνώμη μου είναι εκείνο το συναίσθημα που καταβάλλει ολόκληρο τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Όταν σε χτυπήσει ο φτερωτός θεός με τα χρυσά του βέλη τότε γονατίζεις είτε από ευτυχία όταν υπάρχει ανταπόκριση από το ερώμενο πρόσωπο είτε από λανθάνουσα ευτυχία στην άλλη περίπτωση του άκαρπου έρωτα. Η πρώτη έκβαση του έρωτα που ανέφερα οδηγεί στην ευτυχία. Ναι! Πραγματοποιείται το όνειρο και ο πόθος μας, να κατακτήσουμε το πρόσωπο που έχουμε ερωτευτεί και να μας δοθεί από εκείνο η ίδια δόση έρωτα. Ωραία πράγματα...Κι έζησαν αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα όπως λένε και όλα τα παραμύθια του δυτικού κόσμου.
Εν αντιθέσει ο έρωτας στη ζωή, στην "πραγματική ζωή" δεν μας τα φέρνει όλα και τόσο βολικά. Επιλέγει να γίνει και "άκαρπος". Και μετά οι άνθρωποι τον θεωρούμε άδικο για μας. Είναι όμως; Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα. Εντάξει. Όταν βιώνουμε τον άκαρπο δυνατό έρωτα, όταν το ερώμενο πρόσωπο είναι τα πάντα για εμάς ενώ για εκείνο είμαστε "κάτι", τότε πιστεύουμε πως όλη η κατάρα του σύμπαντος μας καταδιώκει. Αλλά αυτός ο "άκαρπος" έρωτας που εύκολα μπορεί να θεωρηθεί κατάρα ή πηγή κακού έχει και την καλή του πλευρά. Γιατί είναι καλό να ζούμε τον έρωτα ακόμη κι αν δεν φέρει καρπούς; Η ερώτηση φαίνεται χαζή! Μόνο ένας ψυχικά ασθενής θα έμπαινε στη διαδικασία να ζήσει έναν έρωτα δίχως μέλλον, δίχως ανταπόκριση.
Όμως! Όμως! Ο έρωτας ο αληθινός, ο εφηβικός, ο απόλυτος, δεν διαθέτει το ένα στοιχείο το οποίο διαθέτει η λογική του ανθρώπου. Τον εγωισμό. Στον έρωτα δεν ενδιαφέρεσαι ούτε για το "εγώ" σου ούτε σαφώς για την αξιοπρέπειά σου. Εκείνες τις στιγμές απλώς δίνεσαι. Δίνεσαι ολοκληρωτικά. Τρως ήττα! Κι ωστόσο, παρόλο που φαινομενικά είσαι δυστυχισμένος λόγω της άκαρπης αγάπης σου, υπάρχουν εκείνες οι μικρές κι όμως τόσο δυνατές στιγμές που αισθάνεσαι την απόλυτη συναισθηματική αφθονία. Ένα άγγιγμα, ένα κοίταγμα ή ακόμα και μία "επαφή" με το ερώμενο πρόσωπο σε μεταλλάσσει στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Είναι κάτι σαν το "κύκνειο άσμα". Ο κύκνος ξέρει ότι θα πεθάνει όπως και εσύ γνωρίζεις ότι θα είσαι "νεκρός" μετά την απόρριψη του αγαπημένου/ης σου. Αλλά όπως ο κύκνος βγάζει την πιο υπέροχη κραυγή λίγο πριν το θάνατό του έτσι κι ο καθένας μας νιώθει την πιο γλυκιά ευτυχία σ' αυτές τις μικρές στιγμές "επαφής" με το πρόσωπο που έχει ερωτευτεί.
Δεν γνωρίζω αν έχω καλύψει το νόημα του εφηβικού έρωτα (βασικά ούτε ολόκληρα βιβλία δεν το 'χουν καταφέρει) ή αν συμφωνείτε με τα λεγόμενά μου. Αλλά προσπάθησα να τον προσδιορίσω τουλάχιστον από την δική μου οπτική γωνία.
Καταλήγοντας, θα τοποθετήσω τον έρωτα στο υψηλότερο βάθρο: ένα συναίσθημα με ακαταμάχητη ένταση. Ωστόσο κάποια στιγμή λήγει (ακόμη και στην περίπτωση του άκαρπου έρωτα). Λήγει! Πεθαίνει και το μόνο που σου απομένει είναι μία γλυκιά, αμυδρή ανάμνηση εκείνου του πρώτου έρωτα. Και αυτή η ανάμνηση δεν λησμονείται ποτέ. Την φυλάμε πάντοτε σε μια γωνιά της ψυχής μας. Ερωτευτείτε λοιπόν ακόμη κι αν δεν έχετε καμία ελπίδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το συναίσθημα του έρωτα ανήκει και αφορά εκείνον που ερωτεύεται. Όχι τον άλλον που δέχεται τον έρωτα (κι ας θεωρούμε πως αυτό το πρόσωπο αφορά). Ερωτευτείτε διότι μέσα από τον έρωτα νιώθεις έντονα κι αυτό σε κάνει να ζεις έντονα. Ο έρωτας ταιριάζει στην έξαρση της νιότης. Όσο είστε νέοι ερωτευτείτε για να συνειδητοποιήσετε για μία φορά έστω στη ζωή σας ότι νιώσατε άνθρωποι, ότι καταλάβατε και δώσατε σημασία στην ίδια σας την ψυχή. Αυτή είναι η δική μου ταπεινή σφραγίδα στην ατέρμονη ιστορία του "θεού Έρωτα".
By Αριάδνη
Γιατί όμως αυτός ο έρωτας είναι ο ισχυρότερος; Διότι κατά τη γνώμη μου είναι εκείνο το συναίσθημα που καταβάλλει ολόκληρο τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Όταν σε χτυπήσει ο φτερωτός θεός με τα χρυσά του βέλη τότε γονατίζεις είτε από ευτυχία όταν υπάρχει ανταπόκριση από το ερώμενο πρόσωπο είτε από λανθάνουσα ευτυχία στην άλλη περίπτωση του άκαρπου έρωτα. Η πρώτη έκβαση του έρωτα που ανέφερα οδηγεί στην ευτυχία. Ναι! Πραγματοποιείται το όνειρο και ο πόθος μας, να κατακτήσουμε το πρόσωπο που έχουμε ερωτευτεί και να μας δοθεί από εκείνο η ίδια δόση έρωτα. Ωραία πράγματα...Κι έζησαν αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα όπως λένε και όλα τα παραμύθια του δυτικού κόσμου.
Εν αντιθέσει ο έρωτας στη ζωή, στην "πραγματική ζωή" δεν μας τα φέρνει όλα και τόσο βολικά. Επιλέγει να γίνει και "άκαρπος". Και μετά οι άνθρωποι τον θεωρούμε άδικο για μας. Είναι όμως; Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα. Εντάξει. Όταν βιώνουμε τον άκαρπο δυνατό έρωτα, όταν το ερώμενο πρόσωπο είναι τα πάντα για εμάς ενώ για εκείνο είμαστε "κάτι", τότε πιστεύουμε πως όλη η κατάρα του σύμπαντος μας καταδιώκει. Αλλά αυτός ο "άκαρπος" έρωτας που εύκολα μπορεί να θεωρηθεί κατάρα ή πηγή κακού έχει και την καλή του πλευρά. Γιατί είναι καλό να ζούμε τον έρωτα ακόμη κι αν δεν φέρει καρπούς; Η ερώτηση φαίνεται χαζή! Μόνο ένας ψυχικά ασθενής θα έμπαινε στη διαδικασία να ζήσει έναν έρωτα δίχως μέλλον, δίχως ανταπόκριση.
Όμως! Όμως! Ο έρωτας ο αληθινός, ο εφηβικός, ο απόλυτος, δεν διαθέτει το ένα στοιχείο το οποίο διαθέτει η λογική του ανθρώπου. Τον εγωισμό. Στον έρωτα δεν ενδιαφέρεσαι ούτε για το "εγώ" σου ούτε σαφώς για την αξιοπρέπειά σου. Εκείνες τις στιγμές απλώς δίνεσαι. Δίνεσαι ολοκληρωτικά. Τρως ήττα! Κι ωστόσο, παρόλο που φαινομενικά είσαι δυστυχισμένος λόγω της άκαρπης αγάπης σου, υπάρχουν εκείνες οι μικρές κι όμως τόσο δυνατές στιγμές που αισθάνεσαι την απόλυτη συναισθηματική αφθονία. Ένα άγγιγμα, ένα κοίταγμα ή ακόμα και μία "επαφή" με το ερώμενο πρόσωπο σε μεταλλάσσει στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Είναι κάτι σαν το "κύκνειο άσμα". Ο κύκνος ξέρει ότι θα πεθάνει όπως και εσύ γνωρίζεις ότι θα είσαι "νεκρός" μετά την απόρριψη του αγαπημένου/ης σου. Αλλά όπως ο κύκνος βγάζει την πιο υπέροχη κραυγή λίγο πριν το θάνατό του έτσι κι ο καθένας μας νιώθει την πιο γλυκιά ευτυχία σ' αυτές τις μικρές στιγμές "επαφής" με το πρόσωπο που έχει ερωτευτεί.
Δεν γνωρίζω αν έχω καλύψει το νόημα του εφηβικού έρωτα (βασικά ούτε ολόκληρα βιβλία δεν το 'χουν καταφέρει) ή αν συμφωνείτε με τα λεγόμενά μου. Αλλά προσπάθησα να τον προσδιορίσω τουλάχιστον από την δική μου οπτική γωνία.
Καταλήγοντας, θα τοποθετήσω τον έρωτα στο υψηλότερο βάθρο: ένα συναίσθημα με ακαταμάχητη ένταση. Ωστόσο κάποια στιγμή λήγει (ακόμη και στην περίπτωση του άκαρπου έρωτα). Λήγει! Πεθαίνει και το μόνο που σου απομένει είναι μία γλυκιά, αμυδρή ανάμνηση εκείνου του πρώτου έρωτα. Και αυτή η ανάμνηση δεν λησμονείται ποτέ. Την φυλάμε πάντοτε σε μια γωνιά της ψυχής μας. Ερωτευτείτε λοιπόν ακόμη κι αν δεν έχετε καμία ελπίδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το συναίσθημα του έρωτα ανήκει και αφορά εκείνον που ερωτεύεται. Όχι τον άλλον που δέχεται τον έρωτα (κι ας θεωρούμε πως αυτό το πρόσωπο αφορά). Ερωτευτείτε διότι μέσα από τον έρωτα νιώθεις έντονα κι αυτό σε κάνει να ζεις έντονα. Ο έρωτας ταιριάζει στην έξαρση της νιότης. Όσο είστε νέοι ερωτευτείτε για να συνειδητοποιήσετε για μία φορά έστω στη ζωή σας ότι νιώσατε άνθρωποι, ότι καταλάβατε και δώσατε σημασία στην ίδια σας την ψυχή. Αυτή είναι η δική μου ταπεινή σφραγίδα στην ατέρμονη ιστορία του "θεού Έρωτα".
By Αριάδνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου