Ποιος από μας δε θα ήθελε να νιώσει έστω και για λίγο παιδί; Ποιος δεν επιδιώκει να το νιώσει με διάφορους τρόπους; Και ποιος ξεχνά τις λεπτομέρειες της παιδικής του ηλικίας;
Φαίνονται όλα τόσο σημαντικά στα μικρά μας χρόνια... Κάθε λεπτομέρεια, κάθε πρόσωπο ή κατάσταση αποτυπώνεται. Μα σταδιακά, καθώς μεγαλώνουμε, βάζουμε φράγματα, κλείνουμε σιγά σιγά την ψυχή μας και "σκληραίνουμε". Και φτάνει μια στιγμή (ή πολλές) που απέχουμε τόσο από εκείνες τις στιγμές... Μας φαίνεται λες και κάποιος άλλος τις ζούσε, όχι εμείς!
Αυτό το καταλαβαίνουν καλύτερα οι άνθρωποι που κρατούν ημερολόγιο. Διαβάζοντας παλιές τους σκέψεις καταλαβαίνουν τη διαφορά και την εξέλιξη του χαρακτήρα: από απλός και παιδικός, όπου όλα φαίνονται περίεργα και αξιομνημόνευτα, σε ενήλικο και κατασταλαγμένο, που έχει βάλει τη ζωή σε καλούπια.
Η αλήθεια είναι πως όταν σκεφτόμαστε τα μικράτα μας, δεν ανασύρουμε όλες τις λεπτομέρειες, παρά μόνο τις πολύ καλές ή πολύ κακές στιγμές. Ποτέ δε θα αναβιώσουν αυτούσιες εκείνες οι στιγμές: μόνο κάποια θραύσματα που έχουν καρφωθεί στο μυαλό μας και αρνούνται πεισματικά να φύγουν...
Μια από τις εντονότερες αναμνήσεις από το παρελθόν είναι οι παιδικοί μας έρωτες, τα πρώτα μας σκιρτήματα. Τότε που, αθώα κι απονήρευτα, ονειρευόμασταν καταστάσεις απαλλαγμένες από σαρκικό πόθο, από σχέσεις συμφερόντων και από πονηριά. Κι όποιος τα έχει ξεχάσει, έχοντας ωριμάσει πριν της ώρας του ή επειδή ήπιε καταλάθος το νερό της λησμονιάς, ας περιμένει: θα έρθει η στιγμή που το παρελθόν θα του χτυπήσει την πόρτα απρόσκλητο.
Ένα τέτοιο ταξίδι προς τα πίσω κάνει κι ο Γιάννης Κότσιρας στο τραγούδι του "Και πάλι παιδί". Ανασύρει κάποιες δυνατές εικόνες από τα παλιά, από τότε που ήταν ασυγκίνητος απ' τον χρόνο (εξάλλου ποιο παιδί έχει αίσθηση πως ο καιρός περνά;). Και καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο ίδιος "μάλωσε με τη ζωή του", μπήκε δηλαδή στον ατέρμονο κύκλο και τις σκοτούρες της ενήλικης ζωής, η οποία απαγορεύει ρητά να ονειρευόμαστε...
Κι όμως, πώς τα φέρνει η Μοίρα; Θέλει να παίζει μαζί μας και να γελάει από κάποια κρυφή και σκοτεινή γωνιά! Κομμάτια μιας παλιάς ζωής, ξεχασμένης και κρυμμένης κάτω από σκόνη και λήθη, εμφανίζονται μπροστά μας. Μας προκαλούν με την παρουσία τους και μας γοητεύουν με την ξεγνοιασιά τους. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι δικά μας κομμάτια, σημάδια που ποτέ δεν έφυγαν από μέσα μας και πάντοτε τα κουβαλούμε, χωρίς να νιώθουμε το βάρος τους. Και τότε φεύγουμε από τον τωρινό εαυτό μας. Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και ζούμε μέσα σε εκείνο το σύννεφο που κάποτε διώξαμε τόσο απερίσκεπτα.
Όσο για το ίδιο το τραγούδι, δεν έχω να πω πολλά. Θα το αφήσω να μιλήσει από μόνο του, καθώς είναι αριστούργημα, το ομορφότερο παιδί της Μούσας:
http://www.youtube.com/watch?v=F1M0wunYM-s
Φαίνονται όλα τόσο σημαντικά στα μικρά μας χρόνια... Κάθε λεπτομέρεια, κάθε πρόσωπο ή κατάσταση αποτυπώνεται. Μα σταδιακά, καθώς μεγαλώνουμε, βάζουμε φράγματα, κλείνουμε σιγά σιγά την ψυχή μας και "σκληραίνουμε". Και φτάνει μια στιγμή (ή πολλές) που απέχουμε τόσο από εκείνες τις στιγμές... Μας φαίνεται λες και κάποιος άλλος τις ζούσε, όχι εμείς!
Αυτό το καταλαβαίνουν καλύτερα οι άνθρωποι που κρατούν ημερολόγιο. Διαβάζοντας παλιές τους σκέψεις καταλαβαίνουν τη διαφορά και την εξέλιξη του χαρακτήρα: από απλός και παιδικός, όπου όλα φαίνονται περίεργα και αξιομνημόνευτα, σε ενήλικο και κατασταλαγμένο, που έχει βάλει τη ζωή σε καλούπια.
Η αλήθεια είναι πως όταν σκεφτόμαστε τα μικράτα μας, δεν ανασύρουμε όλες τις λεπτομέρειες, παρά μόνο τις πολύ καλές ή πολύ κακές στιγμές. Ποτέ δε θα αναβιώσουν αυτούσιες εκείνες οι στιγμές: μόνο κάποια θραύσματα που έχουν καρφωθεί στο μυαλό μας και αρνούνται πεισματικά να φύγουν...
Μια από τις εντονότερες αναμνήσεις από το παρελθόν είναι οι παιδικοί μας έρωτες, τα πρώτα μας σκιρτήματα. Τότε που, αθώα κι απονήρευτα, ονειρευόμασταν καταστάσεις απαλλαγμένες από σαρκικό πόθο, από σχέσεις συμφερόντων και από πονηριά. Κι όποιος τα έχει ξεχάσει, έχοντας ωριμάσει πριν της ώρας του ή επειδή ήπιε καταλάθος το νερό της λησμονιάς, ας περιμένει: θα έρθει η στιγμή που το παρελθόν θα του χτυπήσει την πόρτα απρόσκλητο.
Ένα τέτοιο ταξίδι προς τα πίσω κάνει κι ο Γιάννης Κότσιρας στο τραγούδι του "Και πάλι παιδί". Ανασύρει κάποιες δυνατές εικόνες από τα παλιά, από τότε που ήταν ασυγκίνητος απ' τον χρόνο (εξάλλου ποιο παιδί έχει αίσθηση πως ο καιρός περνά;). Και καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο ίδιος "μάλωσε με τη ζωή του", μπήκε δηλαδή στον ατέρμονο κύκλο και τις σκοτούρες της ενήλικης ζωής, η οποία απαγορεύει ρητά να ονειρευόμαστε...
Κι όμως, πώς τα φέρνει η Μοίρα; Θέλει να παίζει μαζί μας και να γελάει από κάποια κρυφή και σκοτεινή γωνιά! Κομμάτια μιας παλιάς ζωής, ξεχασμένης και κρυμμένης κάτω από σκόνη και λήθη, εμφανίζονται μπροστά μας. Μας προκαλούν με την παρουσία τους και μας γοητεύουν με την ξεγνοιασιά τους. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι δικά μας κομμάτια, σημάδια που ποτέ δεν έφυγαν από μέσα μας και πάντοτε τα κουβαλούμε, χωρίς να νιώθουμε το βάρος τους. Και τότε φεύγουμε από τον τωρινό εαυτό μας. Κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και ζούμε μέσα σε εκείνο το σύννεφο που κάποτε διώξαμε τόσο απερίσκεπτα.
Όσο για το ίδιο το τραγούδι, δεν έχω να πω πολλά. Θα το αφήσω να μιλήσει από μόνο του, καθώς είναι αριστούργημα, το ομορφότερο παιδί της Μούσας:
http://www.youtube.com/watch?v=F1M0wunYM-s
