"Μοιραίος έρωτας". Μια φράση που αποτελείται από δύο λέξεις, μα για τους περισσότερους ανθρώπους σημαίνει πάρα πολλά. Μοιραίος είναι επειδή στάλθηκε από κάποια ανώτερη δύναμη, με σκοπό να είναι σημαντικότερος από όλους; Ίσως. Ίσως επειδή, αφού περάσει η γλυκιά του φάση, καθορίζει τη μοίρα σε κάθε της μορφή. Μπορεί πάλι να μη σημαίνει τίποτα απ' όλα αυτά. Να είναι μια δικαιολογία για να δώσουμε έναν επικό τόνο στην εμμονή μας, να την βάλουμε σε ένα ξεχωριστό βάθρο. Ή για να δικαιολογήσουμε τις λανθασμένες επιλογές μας. Διότι, όταν κάτι είναι μοιραίο, πώς να το ελέγξεις; Δε φταις ποτέ εσύ...
Αν θέλεις στ' αλήθεια όμως να καταλάβεις τι σημαίνει αυτή η έκφραση, τότε πρέπει να πάρεις το σημαντικότερο συστατικό της φράσης: αφήνοντας δηλαδή το "μοιραίος", που είναι μια βαρύγδουπη λέξη (πιο πολλή σύγχυση προκαλεί, παρά δίνει νόημα), να ασχοληθείς με το "έρωτας". Διότι, αν ποτέ δε γνώρισες τον έρωτα, πώς να αποφασίσεις ότι αυτό που έζησες ήταν μοιραίο; Το να γνωρίσεις λοιπόν τον έρωτα έχει κάποια απαραίτητα στάδια, απ' όσο έχω ψάξει το θέμα.
Πρέπει οπωσδήποτε να αγαπάς τον εαυτό σου. Να έχεις βρει τις ισορροπίες σου. Να ξέρεις τι θέλεις. Αλλιώς δε ζεις τον έρωτα. Ζεις κάτι μετριότατο, όπου κάποιος/α απλά εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες σου, απομυζώντας την ενέργειά σου και τη θέλησή σου να αγαπήσεις. Αν δεν αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου και δεν τον έχεις γνωρίσει, τότε γίνεσαι αυτομάτως θύμα σε κάθε σχέση σου. Κι αυτό δεν είναι χαριτωμένο ούτε λόγος να νιώθεις αδικημένος/η απ' τη ζωή. Απλά πρέπει να τα βάλεις με τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις και μετά να γνωρίσεις τον έρωτα (τον πραγματικό τουλάχιστον!).
Εφόσον αγαπάς και γνωρίζεις τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις και επιλογές σωστές, που τις εγκρίνεις και τις σέβεσαι (δεν είναι δηλαδή παρορμήσεις ούτε ανώριμες). Τότε θα έχεις και την ωριμότητα να δεχτείς τα λάθη σου ως δικά σου. Δε θα τα βάλεις με τον άλλο, δε θα κατηγορήσεις τα πάντα χωρίς λόγο, δε θα αρχίσεις τις παιδαριώδεις κι απαράδεκτες γενικεύσεις. Κι αυτό είναι σημαντικό. Να ξέρεις τι έζησες, να παίρνεις την ευθύνη και να ζεις μ΄ αυτήν. Γιατί; Επειδή είναι θράσος να τολμάς να μιλάς για έρωτα όταν φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τα λάθη που έκανες γι' αυτόν.
Για να ξεπεράσεις όμως τον πήχυ και να δώσεις επικό τόνο σ' αυτό που νιώθεις, χρειάζεται να ξεπεράσεις τον έρωτα, να τον κάνεις αγάπη. Τι σημαίνει αυτό; Να ξεπεράσεις το εγωιστικό κομμάτι (θέλω δικό/ή μου τον άνθρωπό μου, για μένα μόνο) και να καταλάβεις πως θες να του δώσεις, όχι να του πάρεις πράγματα. Να μην ψάξεις τη δική σου ευτυχία, να παλέψεις και για τη δική του. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ του εγωιστικού έρωτα και της αλτρουιστικής αγάπης. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τέτοιες "λεπτομέρειες". Όταν λένε "σ' αγαπώ", αγαπάνε τον εαυτό τους και ΜΟΝΟ αυτόν. Πώς το καταλαβαίνουμε; Διότι όταν χωρίσει αυτός ο άνθρωπος, θα αποζητήσει τη δυστυχία του άλλου, όχι την ευτυχία του...
Αν αφήσουμε πίσω μας τη μερίδα ανθρώπων που θα πουν: "Χειρότερη να είναι η κάθε σου ημέρα" αφού σε χωρίσουν, και συνειδητοποιήσουμε ότι απέχουν έτη φωτός απ' τον πραγματικό έρωτα, μπορούμε να γνωρίσουμε τον έρωτα οι ίδιοι. Να είμαστε έτοιμοι να πούμε: "Εγώ φεύγω απ΄ τα όνειρά σου και καλή τύχη όπου κι αν πας", αν χρειαστεί. ΜΟΝΟ αν χρειαστεί βέβαια...
Αυτό, διότι ένα ακόμα στοιχείο του δυνατού έρωτα είναι πως δεν φεύγει εύκολα. Κάποιοι λένε πως δε φεύγει ποτέ. Ακόμα και να γιατρευτεί, οι ουλές φαίνονται. Μένει πίσω, κρύβεται στις γωνίες του σπιτιού σου κρυφογελώντας και είναι έτοιμος να πεταχτεί ανά πάσα στιγμή με κάθε δικαιολογία, μόνο και μόνο για να σου θυμίσει πως υπάρχει. Αν ένας έρωτας έχει τέτοια συμπτώματα, τότε πιθανόν να φτάνει τα όρια του "μοιραίου". Δεν είναι ένα παιχνίδι ούτε κάτι παροδικό. Και, προς Θεού, δεν περνάει αυτόματα μόλις έρθει στη ζωή σου ένα νέο πρόσωπο. Μένει για να τσιμπάει, σαν ενοχλητικό κουνούπι, όταν δε χρειάζεται. Το σημαντικότερο δηλαδή. Δεν ξεπερνιέται. Είναι χρόνιο νόσημα. Με το παραμικρό ερέθισμα είναι εκεί, έτοιμος να γελάσει πάλι μαζί σου. Να σου θυμίσει πόσο ευάλωτος/η είσαι.
Αλλά και πάλι, όλα μια ιδέα είναι. Υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να πέσουν με τα μούτρα στον επόμενο/η, ενώ άλλοι που μένουν για πάντα κολλημένοι, με τιτάνια συνοχή. Κι υπάρχουν πολλοί οι οποίοι μοιραία δε θα γνωρίσουν το "μοιραίο έρωτα". Δεν αφήνει χώρο ο εγωισμός τους...
Το συμπέρασμά μου είναι: μάθε τον εαυτό σου, ζήσε τις επιλογές σου και πάρε την ευθύνη τους. Όσο αφορά τον άλλο/η, μπες στη θέση του, πάσχισε για την ευτυχία του και μη ζητήσεις να είναι υποχείριό σου. Διότι μόνο με ελεύθερη βούληση, δική σου και δική του, πάτε μπροστά...
Κάποιος που ίσως έζησε κάποτε
δυο-τρεις καταστάσεις,
μεταξύ ονείρου και αλήθειας
Αν θέλεις στ' αλήθεια όμως να καταλάβεις τι σημαίνει αυτή η έκφραση, τότε πρέπει να πάρεις το σημαντικότερο συστατικό της φράσης: αφήνοντας δηλαδή το "μοιραίος", που είναι μια βαρύγδουπη λέξη (πιο πολλή σύγχυση προκαλεί, παρά δίνει νόημα), να ασχοληθείς με το "έρωτας". Διότι, αν ποτέ δε γνώρισες τον έρωτα, πώς να αποφασίσεις ότι αυτό που έζησες ήταν μοιραίο; Το να γνωρίσεις λοιπόν τον έρωτα έχει κάποια απαραίτητα στάδια, απ' όσο έχω ψάξει το θέμα.
Πρέπει οπωσδήποτε να αγαπάς τον εαυτό σου. Να έχεις βρει τις ισορροπίες σου. Να ξέρεις τι θέλεις. Αλλιώς δε ζεις τον έρωτα. Ζεις κάτι μετριότατο, όπου κάποιος/α απλά εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες σου, απομυζώντας την ενέργειά σου και τη θέλησή σου να αγαπήσεις. Αν δεν αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου και δεν τον έχεις γνωρίσει, τότε γίνεσαι αυτομάτως θύμα σε κάθε σχέση σου. Κι αυτό δεν είναι χαριτωμένο ούτε λόγος να νιώθεις αδικημένος/η απ' τη ζωή. Απλά πρέπει να τα βάλεις με τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις και μετά να γνωρίσεις τον έρωτα (τον πραγματικό τουλάχιστον!).
Εφόσον αγαπάς και γνωρίζεις τον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις και επιλογές σωστές, που τις εγκρίνεις και τις σέβεσαι (δεν είναι δηλαδή παρορμήσεις ούτε ανώριμες). Τότε θα έχεις και την ωριμότητα να δεχτείς τα λάθη σου ως δικά σου. Δε θα τα βάλεις με τον άλλο, δε θα κατηγορήσεις τα πάντα χωρίς λόγο, δε θα αρχίσεις τις παιδαριώδεις κι απαράδεκτες γενικεύσεις. Κι αυτό είναι σημαντικό. Να ξέρεις τι έζησες, να παίρνεις την ευθύνη και να ζεις μ΄ αυτήν. Γιατί; Επειδή είναι θράσος να τολμάς να μιλάς για έρωτα όταν φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τα λάθη που έκανες γι' αυτόν.
Για να ξεπεράσεις όμως τον πήχυ και να δώσεις επικό τόνο σ' αυτό που νιώθεις, χρειάζεται να ξεπεράσεις τον έρωτα, να τον κάνεις αγάπη. Τι σημαίνει αυτό; Να ξεπεράσεις το εγωιστικό κομμάτι (θέλω δικό/ή μου τον άνθρωπό μου, για μένα μόνο) και να καταλάβεις πως θες να του δώσεις, όχι να του πάρεις πράγματα. Να μην ψάξεις τη δική σου ευτυχία, να παλέψεις και για τη δική του. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ του εγωιστικού έρωτα και της αλτρουιστικής αγάπης. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τέτοιες "λεπτομέρειες". Όταν λένε "σ' αγαπώ", αγαπάνε τον εαυτό τους και ΜΟΝΟ αυτόν. Πώς το καταλαβαίνουμε; Διότι όταν χωρίσει αυτός ο άνθρωπος, θα αποζητήσει τη δυστυχία του άλλου, όχι την ευτυχία του...
Αν αφήσουμε πίσω μας τη μερίδα ανθρώπων που θα πουν: "Χειρότερη να είναι η κάθε σου ημέρα" αφού σε χωρίσουν, και συνειδητοποιήσουμε ότι απέχουν έτη φωτός απ' τον πραγματικό έρωτα, μπορούμε να γνωρίσουμε τον έρωτα οι ίδιοι. Να είμαστε έτοιμοι να πούμε: "Εγώ φεύγω απ΄ τα όνειρά σου και καλή τύχη όπου κι αν πας", αν χρειαστεί. ΜΟΝΟ αν χρειαστεί βέβαια...
Αυτό, διότι ένα ακόμα στοιχείο του δυνατού έρωτα είναι πως δεν φεύγει εύκολα. Κάποιοι λένε πως δε φεύγει ποτέ. Ακόμα και να γιατρευτεί, οι ουλές φαίνονται. Μένει πίσω, κρύβεται στις γωνίες του σπιτιού σου κρυφογελώντας και είναι έτοιμος να πεταχτεί ανά πάσα στιγμή με κάθε δικαιολογία, μόνο και μόνο για να σου θυμίσει πως υπάρχει. Αν ένας έρωτας έχει τέτοια συμπτώματα, τότε πιθανόν να φτάνει τα όρια του "μοιραίου". Δεν είναι ένα παιχνίδι ούτε κάτι παροδικό. Και, προς Θεού, δεν περνάει αυτόματα μόλις έρθει στη ζωή σου ένα νέο πρόσωπο. Μένει για να τσιμπάει, σαν ενοχλητικό κουνούπι, όταν δε χρειάζεται. Το σημαντικότερο δηλαδή. Δεν ξεπερνιέται. Είναι χρόνιο νόσημα. Με το παραμικρό ερέθισμα είναι εκεί, έτοιμος να γελάσει πάλι μαζί σου. Να σου θυμίσει πόσο ευάλωτος/η είσαι.
Αλλά και πάλι, όλα μια ιδέα είναι. Υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να πέσουν με τα μούτρα στον επόμενο/η, ενώ άλλοι που μένουν για πάντα κολλημένοι, με τιτάνια συνοχή. Κι υπάρχουν πολλοί οι οποίοι μοιραία δε θα γνωρίσουν το "μοιραίο έρωτα". Δεν αφήνει χώρο ο εγωισμός τους...
Το συμπέρασμά μου είναι: μάθε τον εαυτό σου, ζήσε τις επιλογές σου και πάρε την ευθύνη τους. Όσο αφορά τον άλλο/η, μπες στη θέση του, πάσχισε για την ευτυχία του και μη ζητήσεις να είναι υποχείριό σου. Διότι μόνο με ελεύθερη βούληση, δική σου και δική του, πάτε μπροστά...
Κάποιος που ίσως έζησε κάποτε
δυο-τρεις καταστάσεις,
μεταξύ ονείρου και αλήθειας
