Η Κοινωνία των Μυρίων Αυθεντιών

   Η εξέλιξη ανά τους αιώνες, ή ανά τις χιλιετίες σε μεγαλύτερη κλίμακα, φέρνει τεράστιες αλλαγές στη δομή και τη νοοτροπία των ανθρώπων. Κάποια πράγματα όμως αλλάζουν μόνο επιφανειακά: έρχεται δηλαδή η γνωστή αλλαγή του Μανωλιού. Κάτι τέτοιο βρίσκω πως συμβαίνει στον τομέα της γνώσης και της έρευνας.
   Αν στρέψουμε το βλέμμα μας σε αρχαίους πολιτισμούς, όπως οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Έλληνες, οι Κινέζοι κι άλλοι, εύκολα διακρίνουμε μια μεγάλη καθώς και ανεξήγητη τεχνολογική πρόοδο. Έτσι το συμπέρασμά μας είναι πως "οι αρχαίοι Έλληνες είχαν προηγμένη τεχνολογία". Εδώ έρχεται ο σκεπτικισμός. Διότι το να βάζουμε π.χ. όλους τους Έλληνες σε ένα καλούπι και να θεωρούμε πως η τεχνολογία αυτή ήταν ευρέως γνωστή και κατανοητή είναι ένα τεράστιο σφάλμα: είναι σαν να υποθέτουμε πως όλη η σύγχρονη κοινωνία σήμερα, το 100% του παγκόσμιου πληθυσμού, γνωρίζει και κατανοεί τα πειράματα στο CERN και τις ανακαλύψεις της NASA. Όχι. Όπως και τώρα, έτσι και τότε ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού είχε γνώση και μέσω αυτής εξουσία, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν μια μάζα: μια μάζα που, όπως και σήμερα, ζούσε χωρίς γνώση, χωρίς πνευματικές αναζητήσεις και έχασκε με ανοιχτό το στόμα, καταπίνοντας καθετί καινούριο σέρβιρε η ελίτ σαν χάπι.
   Περίπου το ίδιο και στον αιγυπτιακό πολιτισμό. Αν αναλύσουμε τον πληθυσμό δημιουργείται μια πυραμίδα, βάση της οποίας ήταν οι σκλάβοι, συνήθως κάτοικοι κατακτημένων περιοχών από τον Φαραώ. Στο δεύτερο επίπεδο οι τεχνίτες, στο αμέσως ανώτερο οι γραφείς και στο ανώτατο το ιερατείο, το οποίο είχε το προνόμιο της γνώσης των ιερογλυφικών, την δυνατότητα επαφής με τη γνώση. Ακρογωνιαίος λίθος της πυραμίδας αυτής φυσικά ήταν ο Φαραώ, ο οποίος μαζί με το ιερατείο αποτελούσαν την ελίτ. Οι σπάνιες εμφανίσεις τους στον κόσμο έχαιραν θαυμασμού, κατάνυξης και δέους. Ακόμα μία κοινωνία όπου οι μάζες ήταν αμόρφωτες (μάλλον όχι από επιλογή) και την γνώση κατείχαν ελάχιστες "αυθεντίες", οι οποίες έπαιζαν τον ρυθμό στον οποίο χόρευε, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει, ο κόσμος. Όλοι περίμεναν την αλλαγή άνωθεν, δεν είναι τυχαίο που θεωρούσαν τον Φαραώ "απόγονο" ή "απεσταλμένο" των Θεών.
   Αν επιστρέψουμε στον προηγούμενο αιώνα μετά από αυτή την αναδρομή μπορούμε να επικεντρωθούμε σε δύο τάσεις: την τάση της ανάδειξης αυθεντιών και την μεθοδευμένη αποστασιοποίηση από αυτές. Με πιο απλά λόγια, η κοινωνία αρχικά συνειδητοποιούσε το χαμηλό πνευματικό της επίπεδο, την οποία συνειδητοποίηση περνούσε μοιρολατρικά στις επόμενες γενιές, έπειτα θεοποιούσε λίγες εξέχουσες προσωπικότητες (στην ελληνική επαρχία ενσαρκώνονταν στις μορφές του παπά, του δασκάλου, του γιατρού και του προέδρου/δημάρχου), των οποίων τις γνώσεις και εξουσία δεν αμφισβητούσε κανείς.
   Πρακτικά θεωρώ πως, αν σε ένα χωριό κατά τύχη αυτοί οι παράγοντες ήταν προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι, τότε η κοινωνία προόδευε και προχωρούσε μπροστά με αλματώδη ανάπτυξη. Το πρόβλημα είναι πως η υψηλή κοινωνική θέση και η μόρφωση δεν προδιαθέτουν ανοιχτό μυαλό κι ελεύθερο πνεύμα. Αποτέλεσμα; Πολλές κοινωνίες που μαστίζονταν από μορφωμένους "τυράννους" που είχαν σκοπό να εκμεταλλευτούν την αμάθεια του κόσμου προς όφελός τους. Θεωρώ πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να ξεχωρίσει έναν προοδευτικό μορφωμένο άνθρωπο που έχει εξουσία από έναν εγωκεντρικό ομόλογό του με απλή παρατήρηση: ο πρώτος θα φροντίσει να μην είναι το επίκεντρο και θα πασχίσει να βοηθήσει τα πλήθη με απλούς αλλά αποτελεσματικούς τρόπους, ενώ ο δεύτερος θα πασχίζει να συγκεντρώνει τα βλέμματα στο πρόσωπό του, θα παλέψει για την ευημερία του, θα τονίσει την διαφορά του από τις μάζες και στο τέλος θα νοιαστεί για την υστεροφημία του, χωρίς να του καίγεται καρφί για το τι πρόσφερε στη ζωή του για το κοινό καλό.
   Αυτή η ανάλυση βέβαια διέπεται από έναν παράγοντα: τύχη. Αν τύχει και τα μεγάλα κεφάλια είναι προοδευτικά όλα καλά. Αν όχι, ατυχήσαμε. Δε θα έπρεπε να αλλάξει κάποτε αυτό; Κι αν ναι πώς;
   Πριν απαντήσω ας έρθω και στο σήμερα, που βρισκόμαστε στα σπάργανα μιας χιλιετίας, στην οποία ο Dan Brown αισιόδοξα προέβλεψε πως η επιστήμη παίρνει τη θέση της τυφλής πίστης. Αυτό φυσικά σημαίνει τεράστιες επιστημονικές ανακαλύψεις κι εφευρέσεις, άρα πρόοδο. Εγώ όμως βλέπω κι ένα άλλο στοιχείο, τιτάνιου μεγέθους βέβαια, το οποίο θα πρέπει να αρχίσει να μπαίνει στις ζωές μας: την μόρφωση και παιδεία των μαζών. Πλέον δε ζούμε σε αρχαίες κοινωνίες όπου ο δρόμος για τη γνώση ήταν πανάκριβος, δύσκολος και "για τους λίγους". Τα βιβλία και οι επιστημονικές έρευνες είναι στα χέρια του καθενός. Οι μάζες μπορούν να τις αποκτήσουν με μεθοδικότητα και σωστή εκπαίδευση και να πάψουν να είναι μάζες με στόματα ανοιχτά μπροστά στον μονάρχη. Το πρώτο εμπόδιο μπροστά σε αυτό είναι η νοοτροπία της μάζας, η οποία είναι μια μορφή ηττοπάθειας: οι μάζες πιστεύουν ότι είναι μάζες, γι' αυτό παραμένουν μάζες. Περιμένουν μοιρολατρικά την σωτηρία άνωθεν επειδή δεν πιστεύουν πως μια κοινωνία με μορφωμένη και ηθική πλειοψηφία μπορεί να κάνει τη διαφορά. Βαριούνται ίσως να μάθουν; Προτιμούν να καθορίζεται ο τρόπος ζωής τους από άλλους, εξυπνότερους, παρά να πάρουν τον δύσκολο δρόμο, αυτόν της γνώσης, και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
   Οπότε βρισκόμαστε ακόμα σε ένα είδος μεσαίωνα. Έναν μεσαίωνα που δεν άλλαξε και πολύ, ή μάλλον δεν έφυγε ποτέ: απλά άλλαζε ονόματα με την πάροδο των αιώνων. Ο σκοταδισμός της άρνησης για γνώση, της αμφισβήτησης της γνώσης και της δαιμονοποίησής της είναι μεγάλα αίτια της κακοδαιμονίας μας. Διότι ο "απλός κόσμος" αρνείται να έχει γνώση (λες και κρατάει στα χέρια του μια ωρολογιακή βόμβα;) ή αδιαφορεί γι' αυτήν, κι αυτή η αδιαφορία καλλιεργείται επιμελώς από εκείνους που δεν έχουν συμφέρον προς την κατεύθυνση εκείνη. Βρισκόμαστε στην κοινωνία των μυρίων αυθεντιών, όπου το ποσοστό ειδικών και επιστημόνων μεγάλωσε αλλά οι μάζες παρέμειναν οι ίδιες: δεν ψάχνουν, δεν αμφισβητούν, δεν διδάσκονται. Θεωρούν μάλλον πως το σχολείο είναι ένα βασανιστήριο μέχρι τα 18 και μετά η γνώση και η εξέλιξη δεν χρειάζονται. Μετά "ζούμε τη ζωή μας". Γι' αυτό τα ΜΜΕ έχουν γεμίσει ειδικούς, οι οποίοι είναι μεν ειδικοί στον τομέα τους (στον οποίο σπάνια αμφισβητούνται), άσχετοι με τα υπόλοιπα και ο απλός θεατής/ακροατής ακόμα κοιτάει με το στόμα ανοιχτό αυτούς που έχουν γνώση. Κάποτε υπήρχε στην Αναγέννηση ο όρος "πανεπιστήμονας". Υπάρχει κάτι πιο ωραίο από αυτό; Από ανθρώπους με δίψα για σφαιρική, ολοκληρωμένη γνώση, που προσπαθούν να την μεταδώσουν;

ΔΩΡΕΑΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΜΕΡΟΣ 4ο: ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΔΩΡΕΑΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ  15/08/2016 !!!

ΜΕΡΟΣ 4ο: ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

(του Κ. Παπαδάκη, απόφοιτου του Τμ. Πολ. Επιστημών του ΕΚΠΑ)

Χαιρετίζω και πάλι τα πλήθη. Είμαι ο Κώστας ο Παπαδάκης και γράφω μετά από πολύ καιρό, για ένα θέμα που ταλανίζει την ανθρωπότητα εδώ και ακόμα πιο πολύ καιρό, βασικά από τις απαρχές της ύπαρξής της: ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Τι με κάνει να γράψω για αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή; Όχι ότι το πρόσφατο συμβάν στη Γαλλία με έκανε να καταλάβω κάποια πράγματα, απλώς το ότι τα ίδια πράγματα που λέω εδώ και καιρό, σήμερα φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Σήμερα μόλις η Γαλλία και ο πλανήτης θρήνησαν καμιά εκατοστή ακόμη θύματα τρομοκρατικών ενεργειών. Φωτογραφίζεται το ISIS, λένε. Τι πρωτάκουστο... ισλαμιστής ο δράστης λένε, Allahu Akbar ήταν οι τελευταίες του λέξεις, λένε...

Ο θρησκευτικός φανατισμός, λοιπόν, καλά κρατεί ακόμα. Θα έχουμε και συνέχεια; Και αν ναι, μέχρι πότε; Ένας Θεός, ή ίσως ένας Αλλάχ, το ξέρει.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ

Θρησκεία λοιπόν. Κράτησε την ανθρωπότητα πίσω για αιώνες, για χιλιετίες και συνεχίζει ακάθεκτη. Τι, λάθος τα λέω; Είναι ή δεν είναι η θρησκεία που εμπόδιζε τον Κολόμβο να ταξιδέψει γιατί πίστευε ότι στην άκρη της επίπεδης Γης καραδοκούν οι φλόγες της Κολάσεως; Δεν ήταν η θρησκεία που παραλίγο να οδηγήσει και τον Γαλιλαίο στην πυρά; Μην τα πολυλογώ, αν η ανθρωπότητα είχε προσκολληθεί στη θρησκεία μόνιμα, μπορεί να σας έγραφα από καμιά σπηλιά τώρα. Και αν την αφήναμε κατά μέρος, ένας Θεός ξέρει (σόρρυ, ξέχασα ότι δεν πιστεύω) πόσο μπροστά θα πηγαίναμε σαν είδος.

Απλά ρίξτε μια ματιά στις χώρες που είναι σε μεγάλο βαθμό θρησκόληπτες (τυχαίο παράδειγμα: ισλαμικές). Πόσο προοδευμένες και πολιτισμένες είναι; Μετά ρίξτε μια ματιά στις χώρες στις οποίες η θρησκεία πλέον δεν έχει και μεγάλη σημασία πια, στις οποίες όλως τυχαίως έχουν γίνει και οι μεγάλες ανακαλύψεις και εφευρέσεις. Βρείτε τις διαφορές και κερδίστε πόντους!

Και μην πείτε ότι τον καιρό του Γαλιλαίου ήταν Μεσαίωνας και τώρα πια αυτά έχουν περάσει. Ο άνθρωπος έλεγε πράγματα που δε συμβάδιζαν με τις γνώσεις και τα πιστεύω των υπολοίπων. Και εσείς να ζούσατε τότε, το ίδιο θα αντιδρούσατε. Και σήμερα εξακολουθεί η θρησκεία να μας κρατάει πίσω, σε θέματα που ίσως να μην μπορείτε να αντιληφθείτε. Για σκεφτείτε, πχ., ποιος αντιδρά κατά κόρον στα πειράματα με κλωνοποίηση; Το αφήνω εδώ.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

Απλά και λαϊκά: έχετε διανοηθεί πόσο βολεύει τα "μεγάλα κεφάλια" του πλανήτη να καθοδηγείται η ανθρωπότητα από θρησκείες; Ας πάρουμε για παράδειγμα μια χριστιαν... (ωχ, άστο, αυτό πονάει), μια μουσουλμανική κοινωνία. Τι έχουμε εκεί; Τους τάζεις έναν παράδεισο, με κρασιά, πιλάφια και γυναίκες και τους κάνεις ό,τι θέλεις, από άβουλα όντα μέχρι τρομοκράτες. Allahu Akbar!

Άντε, να πούμε και για τις χριστιανικές: ασ'τους να κλέβουν, άσ'τους να διαφθείρονται και να κερδοσκοπούν. Ο Θεός θα μας σώσει, ο Θεός θα τους τιμωρήσει στη μετά θάνατον ζωή... Ε;

Σκεφτείτε τώρα πόσα πολλά θα μπορούσαμε να πετύχουμε οι λαοί αν ήμασταν ενωμένοι. Αν βάζαμε τη λογική πάνω από τα θρησκευτικά πιστεύω, ποιος και τι θα μπορούσε να μας εμποδίσει να κρατήσουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, να αγωνιστούμε για την ισότητα και την ευημερία όλου του πλανήτη; Αλλά δε βαριέσαι, ας μείνουμε δέσμιοί ΤΟΥΣ, δέσμιοι του διαίρει και βασίλευε... Ας αγοράζουμε όπλα οι μουσουλμάνοι για να σκοτώνουμε χριστιανούς και τούμπαλιν.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

Το κυρίως πρόβλημα κατά την ταπεινή γνώμη του Κώστα του Παπαδάκη δεν είναι τα διδάγματα της θρησκείας αυτά καθεαυτά. Το πρόβλημα είναι ότι όσο μεγαλώνει η θρησκευτική πίστη, εξασθενεί η λογική. Καθόμαστε και πιστεύουμε πράγματα που δεν μπορούμε να δούμε ή να αποδείξουμε, που σε τελική ανάλυση είναι και παράλογα να τα διανοηθείς και ακολουθούμε τις διδασκαλίες τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Με απλά λόγια, κάνει τον άνθρωπο ΝΑ ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ! ! !

"Ο Θεός βλέπει τα πάντα, ο Θεός κρίνει, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο". -Κάτσε ρε φίλε, πού το ξέρεις ότι υπάρχει; "Τον πιστεύω... άρα υπάρχει" (like, who da hell needs logic)?

Αν υποθέσουμε ότι σε έναν άνθρωπο της λογικής, όπως ο Κώστας ο Παπαδάκης, εξηγήσεις με λογικά επιχειρήματα ότι, ας πούμε, η Γη τελικώς δεν είναι στρόγγυλη αλλά κάποιο άλλο σχήμα, απλώς εμείς δεν το βλέπουμε σωστά κλπ. κλπ. και αποδείξεις σε αυτόν τον άνθρωπο επιστημονικά και λογικά την θέση σου, ο Κώστας θα το καλοσκεφτεί και θα σε πιστέψει, λέγοντας "ok man, you are da boss here". Τα πράγματα αλλάζουν τελείως αν μιλάς με έναν θρήσκο. Ακόμα και αν ο Δαρβίνος μπορούσε να αποδείξει τη θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών, η απάντηση του θρήσκου θα ήταν "ναι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μας έφτιαξε ο Θεός, απλά δείχνει τον τρόπο που το έκανε και το μεγαλείο του".

Αντιλαμβάνεστε τι έχουμε εδώ; Ο θρήσκος άνθρωπος, σε κάθε περίπτωση, πασχίζει να μην αλλάξει αυτά που θεωρεί ως δεδομένα. Πασχίζει να αλλάξει όσο γίνεται λιγότερα. Δεν μπορεί να αποδεσμευθεί από αυτά που πίστευε, δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να είναι λάθος. Είναι αδύνατον να του ξεσφηνώσεις την ακίδα από τον εγκέφαλο. Η λογική δεν έχει θέση εδώ. Μπροστά στην "πίστη" η λογική απλά χάνεται. Αν αυτό δεν είναι αρρώστια και διανοητική αβελτηρία, τότε τι είναι;

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

Λίγο άσχετο με το θέμα μας, αλλά με καίει και θα το πω: η θέση μου για το σημερινό μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας μας είναι κάθετα αντίθετη στη λογική των ανοιχτών συνόρων.

"Μα", θα πείτε, "είναι λογικό εν έτει 2016 να περιορίζουμε την ελευθερία κίνησης ορισμένων ανθρώπων λόγω της καταγωγής τους"; Απάντηση: -Όχι. Αλλά δεν είναι και λογικό στον 21ο αιώνα να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε θρησκείες. Άνθρωπο που πιστεύει σε θρησκεία δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς, διότι είναι χειραγωγήσιμος, όπως ανέπτυξα και πιο πάνω Αν δεν πίστευαν, ok, no problem, θα μπορούσαν να μάθουν τη γλώσσα, τους νόμους, τα ήθη της εκάστοτε κοινωνίας και σε βάθος χρόνου να προσαρμοστούν. Τώρα το αν και κατά πόσο προσαρμόστηκαν στη Γαλλία του σήμερα οι θρησκευόμενοι ισλαμιστές, το αφήνω στη φαντασία σας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ VS ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΣ

Και έρχεται το αναπόφευκτο debate, έρχεται η στιγμή που όλοι οι ευλαβείς χριστιανοί θα πουν "ε όχι, δεν είναι το ίδιο η θρησκεία μας με τη δική τους", "ο χριστιανισμός δεν έχει καμία σχέση με αυτούς τους μουτζαχεντίν, αυτά τα πιθήκια" και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Λοιπόν, για αρχή ξεκολλήστε. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, το κυρίως πρόβλημα και των δύο θρησκειών είναι ότι ασυναίσθητα περιορίζουν στον άνθρωπο την ικανότητα της λογικής σκέψης. Του δημιουργούν δεδομένα, στερεότυπα, κολλήματα που δε θα έπρεπε να υπάρχουν. Το να συγκρίνεις τη μία θρησκεία με την άλλην είναι σαν να διαλέγεις Σκύλλα η Χάρυβδη.

Στην ιδανική τους μορφή, και οι δύο θρησκείες πρεσβεύουν την καλοσύνη και τον φιλεύσπλαχνο Θεό. Στην πραγματικότητα, και οι δύο φανατίζουν τον κόσμο και τον οδηγούν στο σκοταδισμό.

Please, μην αρχίσετε τώρα για τις γυναίκες και το πώς τις έχουν οι ισλαμιστές. Ναι, παράλογο, αλλά και ο χριστιανισμός έχει άλλα παράλογα, πχ. καταδικάζει την ομοφυλοφιλία, λες και βλάπτει κανέναν ας πούμε. Κουνήστε λίγο το κεφάλι λοιπόν γιατί κι εσείς λερωμένη την έχετε τη φωλιά σας.

Επίσης, please, μην αρχίσετε για τις τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Και οι χριστιανοί προσπαθούσαν να επιβληθούν και να κατακτήσουν μέσω της θρησκείας τον καιρό των Σταυροφοριών. Και επειδή σας ξέρω, θα πείτε ότι τότε ήταν Μεσαίωνας και αυτά έχουν παρέλθει προ πολλού σε εμάς, πάρτε το απόφαση ότι δεν είναι ο Χριστιανισμός που έκανε τη διαφορά, όσο το ότι η Χριστιανική Ευρώπη έτυχε, αν θέλετε, να προοδεύσει πιο γρήγορα από την Μουσουλμανική Ασία. Βασικά δεν έτυχε, πέτυχε. Διότι όπως είπα και πιο πάνω, η κίνηση-ματ ήταν που οι Ευρωπαίοι αποκολλήθηκαν λίγο από τη θρησκεία και άφησαν τους ανθρώπους να κάνουν καμιά ανακάλυψη, φτάνοντας σιγά-σιγά στο Διαφωτισμό και την μετέπειτα Βιομηχανική Επανάσταση. Αν καίγαμε ακόμα Γαλιλαίους, ο Θεός κι ο Αλλάχ ξέρουν ποια θρησκεία θα είχε φάει περισσότερους από το αντίπαλο στρατόπεδο μέχρι σήμερα.

ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Ό,τι και να λέμε, μία χολή παραπάνω θα μου επιτρέψετε να την βγάλω για τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ο λόγος είναι ότι βάζουν τους πιστούς τους στο τρυπάκι της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ! Ένας είναι ο ΘΕΟΣ, μία είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, ό,τι κηρύττει ΑΥΤΟΣ είναι ΤΟ ΣΩΣΤΟ, όλα τα άλλα λάθος.

Παρέλκει να αναλύσω εκτεταμένα για ποιο λόγο αυτό είναι λάθος, απλά ανατρέξτε πιο πάνω και αναρωτηθείτε ΓΙΑΤΙ ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται και όχι να λαμβάνει πράγματα ως δεδομένα. Το κλείνω εδώ και συγκρατούμαι για να εξαντλήσω την υπομονή σας πιο κάτω.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Μια που γράφω στα ελληνικά λοιπόν, τη γλώσσα μιας χώρας που έχει ακόμα τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία εν έτει 2016 (αλήθεια, έχετε διανοηθεί ότι είναι μόλις 2.000 χρόνια; Για πάνω από 1.000 χρόνια πριν ήμασταν Ολυμπιστές, σιγά, τι θα γινόταν αν αλλάζαμε ξανά από αύριο ας πούμε; Ψήστε το, δεν είναι αργά), για αυτό λοιπόν θα εκθέσω λίγο πιο αναλυτικά την άποψή μου για τη συγκεκριμένη θρησκεία.

Καταρχήν μη γελιέστε, είναι copy+paste από παλιότερες θρησκείες. Έχουν πάρει το θεό Πάνα για Διάβολο, το μύθο του κατακλυσμού με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα για δικό τους, τη μορφή του Δία σαν αυτήν του Θεού, το χειμερινό ηλιοστάσι για Χριστούγεννα και αν πάτε και σε άλλες χώρες, πχ. της Λατινικής Αμερικής, θα δείτε αγίους που ούτε που τους ξέρατε, αλλά αυτοί τους ξέρουν διότι ταιριάζουν με τους ήρωες των παλαιότερών τους δοξασιών. Δε θα μπω καν στον κόπο να μιλήσω για τον Μουσουλμανισμό, που είναι copy+paste του ίδιου του Χριστιανισμού, ως ακόμα μεταγενέστερη θρησκεία.

Έπειτα, όλα όσα λέχθηκαν τότε, τα πρώτα χρόνια, ήταν παραβολές για να διδάξει ο Κύριος (για να το πω στη γλώσσα σας) αυτά που ήθελε να διδάξει στους αγράμματους. Δε νομίζω να πιστεύετε ότι φτιάχτηκε σε 6 μέρες ο κόσμος (Κυριακή αργία, βλέπεις) ή ότι ο άνθρωπος είναι χώμα και αέρας. Άλλο τα παραμυθάκια που χρησιμοποιείς για να διδάξεις κάτι σε έναν αγράμματο, όπως ακριβώς κάνεις και με ένα παιδί, και άλλο να τα πιστεύουμε και κατά λέξη, κάτι που αγγίζει το επίπεδο της δεισιδαιμονίας. Δεν προσπαθώ, για εύλογους λόγους, να σας λογικεύσω με χρήση λογικής ως προς το γιατί δε στέκουν λογικά οι μυθοπλασίες που κηρύσσονται στις Εκκλησίες, διότι η Λογική δεν λογίζεται ως κάτι λογικό δίπλα στο παράλογο ευφυολόγημα που λέγεται Πίστη.

Τέλος είναι και παρωχημένα τα όσα ειπώθηκαν τότε. Προς απόδειξη τούτου, θα σας χτυπήσω στο σημείο που πονάει: στις 10 εντολές! Πολλάκις μου έχουν πει ότι "αν ακολουθήσεις τις 10 εντολές είσαι εντάξει από ηθικής άποψης, είσαι σωστός σαν άνθρωπος, μόνο αυτό αρκεί". -Ωραία, τους λέω, που λέει μέσα "ου βιάσεις"; Πού λέει "ου εξυβρίσεις"; "Αυτά περιλαμβάνονται στο αγάπα τον πλησίον σου", μου λένε. -Ωραία, αν όλα περιλαμβάνονται εκεί, τότε για ποιο λόγο χρειαζόμαστε τις υπόλοιπες 9 εντολές; Αλλά είπαμε, f**k logic...

Συνειδητοποιήστε το, ό,τι κήρυξαν τότε ήταν καλό για την εποχή του αλλά είναι καιρός να ξεφύγουμε από το 0 και να τηλεμεταφερθούμε στο 2016. Το "ου μοιχεύσεις" ήταν για τότε, τώρα έχουμε άλλα προβλήματα. Μη μου πείτε ότι δε μοιχεύετε επειδή είστε χριστιανοί/-ές. Μη μου πείτε ότι δεν κάνετε προγαμιαίες σχέσεις (και καλά κάνετε, κατά τη γνώμη μου, ο γάμος είναι απόφαση και πρέπει να γνωριστείτε με τον άλλον ακόμα και σε αυτό, δεν παίρνετε γουρούνι στο σακί)! Και πάνω απ' όλα, μη μου πείτε ότι δεν αυνανίζεστε. Κι αυτό αμαρτία είναι, το ξεχάσατε;

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΩΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ Ή ΩΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ;

 Εδώ όμως θα ήθελα την προσοχή σας, διότι σας έχω καλά νέα: ακόμα και αν οι δοξασίες της θρησκείας αποδειχτεί και επίσημα ότι δεν στέκουν σαν αλήθειες και ενταχθούν οριστικά στη σφαίρα της Μυθολογίας, η Θρησκεία μπορεί να διατηρήσει την αξία της ως Φιλοσοφία! Είτε το πιστεύετε είτε όχι, μπορεί να είμαι φανατικά άθεος, αλλά πιστεύω ότι η κάθε θρησκεία έχει κάτι να πει, αν τη δούμε από την άποψη της Φιλοσοφίας και μόνον.

Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτήν του Χριστιανισμού, που μας είναι και πιο οικεία. Ποια είναι ουσιαστικά η φιλοσοφία του Χριστιανισμού; Σε 2 πράγματα συνοψίζεται: στο "αγάπα τον πλησίον σου" και στο "όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στο Θεό". Μία πολύ σεβαστή θεωρία. Εύγε!

Για όποιον λοιπόν την ενστερνίζεται, με γεια του με χαρά του. Εγώ βέβαια οφείλω να διατυπώσω τις ενστάσεις μου, διότι θεωρώ ότι δεν μου ταιριάζει. Δε μπορώ, για παράδειγμα, να δεχτώ να με χτυπούν στο μάγουλο και να γυρνώ και το άλλο. Δεν το θεωρώ σωστό και δε θεωρώ ότι παραδειγματίζει τον δράστη του χαστουκιού. Το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον σαν θεωρία...

Έπειτα, όχι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Η αντίληψη αυτή έχει οδηγήσει, νομικά, την κοινωνία μας  να καταργεί τη θανατική ποινή, να δίνει σωρούς από δικαιώματα στον κατηγορούμενο και, εν τέλει, να προστατεύει τους εγκληματίες πιο αποτελεσματικά από τα θύματα. Όταν λόγου χάρη μπαίνει στο σπίτι σας κάποιος τη νύχτα, με ένας Θεός ξέρει τι σκοπό (ωπ, νά 'το πάλι, ξεχάστηκα), κουβαλώντας ένας Θεός ξέρει τι οπλισμό (σόρρυ, αυθόρμητο είναι) και με ένας Αλλάχ ξέρει πόσους συνεργούς (τουλάχιστον το άλλαξα λίγο), εσείς αν τον μαχαιρώσετε βρίσκεστε μπλεγμένοι. Διότι "και αυτός ζωή είχε" και "η ζωή είναι το ύψιστο έννομο αγαθό". Ε λοιπόν όχι, η ζωή ενός εγκληματία και η ζωή ενός νομοταγούς πολίτη δεν πρέπει να ζυγίζουν το ίδιο, ό,τι κι αν λέει ο Χριστιανισμός. Είναι το ίδιο σκοταδιστικό να σκεφτόμαστε έτσι όσο σκοταδιστική είναι και η διάκριση ανδρών - γυναικών στο Ισλάμ.

Ας πάρω πάλι ένα παράδειγμα από την πρόσφατη επικαιρότητα: τι έχετε να πείτε για το ζευγάρι των ομοφυλόφιλων που βίαζαν το 12χρονο παιδί τους με νοητική στέρηση; Ξέρω τι θα πείτε, επαναφορά της θανατική ποινής, έ; Μπράβο καλά μου. Αλλά για κάτσε, μόνο ο Θεός δεν είναι αυτός που έχει δικαίωμα να κρίνει και να αφαιρέσει μια ζωή;

Αν δίνετε την απάντηση "Ναι" στο παραπάνω ερώτημα, τότε προτείνω να καταργήσουμε τη δικαιοσύνη και να αφήσουμε τον Θεό να αναλάβει την τιμωρία όλων στη μετέπειτα ζωή.

ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Πρώτον, μην ακούσω ότι ο φόβος του Θεού αποτρέπει τον άνθρωπο από την εγκληματικότητα. Γνωρίζω άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που κάνουν το σταυρό τους πριν εγκληματήσουν. Και όσοι είναι πραγματικά θεοσεβούμενοι και όχι κατ' όνομα, είναι και αυτοί που ούτως ή άλλως δεν θα εγκληματούσαν, διότι αγαπούν τον πλησίον τους.

Παραδεχτείτε το, νιώθετε ότι έχετε ανάγκη να πιστεύετε στο Θεό, για να έχει λόγο η ύπαρξή σας, αντί να είναι ένας εις μάτην περίπατος με ημερομηνία λήξης, αλλά και -το κυριότερο- γιατί ΦΟΒΑΣΤΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ. Φοβάστε τον Θάνατο, όπως και κάθε τι άγνωστο. Θέλετε να πιστεύετε με όλη σας την καρδιά ότι κάπου πηγαίνετε μετά.

Λοιπόν, ο Θεός/Αλλάχ/Δίας/Θορ να με συγχωρέσει, αλλά σας έχω κακά νέα: δεν είναι σίγουρο. Κάπου βαθιά μέσα σας, τριγυρίζει αυτή η αμφιβολία: "και αν δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή"; Deal with it. Πάντα θα το αναρωτιέστε. Και ο λόγος είναι ότι πιθανότατα όντως δεν υπάρχει. Πολύ βολικό δε θα ήταν να ανταμειβόταν ο καθένας και να καλοπερνούσε, έχοντας και την ικανοποίηση ότι όσοι τον έβλαψαν βράζουν στα καζάνια της Κολάσεως; Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Πλην όμως, λογικά μιλώντας, ύλη είμαστε και διαλυόμαστε με τον θάνατο. Και πιθανόν κάποια μόρια από μας να γίνουν χόρτα, σκουλήκια ή ζώα, περίπου δηλαδή ό,τι λένε οι ινδουιστές.

Αν θέλετε να συνεχίσετε να πιστεύετε τα πολύ βολικά παραμυθάκια που σας έχουν ταΐσει χωρίς να τα βασίζουν πουθενά, πρόβλημά σας και περαστικά σας. Αν όμως είστε εραστές της λογικής, τότε συνειδητοποιήστε ότι ο μύθος της Κόλασης και του Παραδείσου είναι μία απλοϊκότατη θεώρηση. Πριν φτάσετε να αναρωτηθείτε που πηγαίνετε μετά θάνατον, ρωτήστε εαυτόν αν έχετε καταλάβει ΚΑΝ τι είστε. Γιατί είστε εσείς και όχι κάποιος άλλος; Γιατί σκέφτεστε αυτά που σκέφτεστε και δεν μπορείτε να δείτε στις σκέψεις του άλλου; Έχετε περάσει κάποιου είδους τεστ και καταλήξατε να έλεγχετε το συγκεριμένο σώμα, το συγκεκριμένο μυαλό; Πώς θα είναι ο κόσμος χωρίς εσάς; (βασικά ο ίδιος, σκασίλα του, αλλά μη σας στενοχωρήσω). Απαντήστε τα πρώτα όλα αυτά και μετά κοιτάξτε να ικανοποιήσετε την εγωιστική σας επιθυμία τύπου "ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΚΙ ΑΛΛΟ"!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Πού βαδίζει λοιπόν η ανθρωπότητά μας στον 21ο αιώνα, εν έτει 2016; Ένας Θεός ξέρει. Στο γκρεμό, θα έλεγα εγώ. Έχουμε φτιάξει διαστημόπλοια, ανταλλάσσουμε εικόνες με όλο τον πλανήτη, πάμε διακοπές από την Αμερική ως την Ιαπωνία, μπορούμε να λύσουμε το επισιτιστικό πρόβλημα του πλανήτη με το πάτημα μερικών κουμπιών, αλλά παρόλα αυτά είμαστε ακόμα χωρισμένοι σε έθνη, φυλές, θρησκείες. Και άνισοι, πολύ άνισοι. Και διαιρεμένοι, πολύ διαιρεμένοι για να είμαστε δυνατοί. Δεχόμαστε να σκοτώνονται οι άνθρωποι στην Ασία, να πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική, αρκεί να μπορούμε εμείς οι φιλεύσπλαχνοι χριστιανοί να απολαμβάνουμε τις ανέσεις και τα καταναλωτικά αγαθά που μας παρέχει η τύχη που είχαμε να γεννηθούμε σε μια χώρα της Δύσης και να φροντίζουν για το καλό μας άνθρωποι που μας ελέγχουν με αυτό το ναρκωτικό που λέγεται θρησκεία.

Μπράβο μας, λοιπόν. Από εμένα την τοποθέτηση τη φαντάζεστε: η ανθρωπότητα θα πρέπει να διαλέξει, ή να συνεχίσει να πιστεύει σε θρησκείες και πολύ σύντομα να υποστεί βιβλικές καταστροφές (βγαλμένες από βιβλία, εννοώ!), διότι έπονται παγκόσμιοι πόλεμοι με χρήση υπερόπλων, ή να τις αποκηρύξει μια για πάντα και με ήρεμο μυαλό και κοινή δράση να προχωρήσει στην επόμενη μέρα, με γνώμονα τη λύση των προβλημάτων όλων των λαών.

Αν πάντως ο Κώστας ο Παπαδάκης γινόταν πρωθυπουργός σε μια χώρα, την αμέσως επόμενη μέρα θα έκανε δημοψήφισμα. Και ο λαός θα διάλεγε αν επιθυμεί: Α) να διατηρήσει την επίσημη θρησκεία του, Β) να περάσει στον σεκουλαρισμό, δηλαδή να μην υπάρχει επίσημη θρησκεία, ο καθένας να λατρεύει ό,τι θέλει και να φτιάχνονται χώροι λατρείας για όλους, που θα λάμβαναν άδεια λειτουργίας υπό προϋποθέσεις και θα φορολογούνταν, χωρίς καμία εμπλοκή του Κράτους στην διοίκηση, ή Γ) να επιβληθεί ΑΘΕΪΑ, με απαγόρευση όλων των δημόσιων θρησκευτικών εκδηλώσεων. Ακραίο; Μπορεί. Καλύτερος ο κόσμος την επόμενη μέρα; Ω, σίγουρα. Φανταστείτε μια χώρα στην οποία όποιος μπαίνει να είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί τους κανόνες της και να δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι παραιτείται από τα θρησκευτικά του δικαιώματα. Θα έχει πάτημα μετά, σε ένα τέτοιο καθεστώς ισότητας, να ζητήσει την επιβολή της θρησκείας του; Όχι. Θα προσαρμοστεί σε βάθος χρόνου; Θέλει δεν θέλει.

Από θρησκείες, λοιπόν, η ανθρωπότητά μας καλά τα πάει. Άθεο κράτος, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει, από όσο ξέρω. Από πρόοδο και πολιτισμό δε βλέπω να το 'χουμε και πολύ, αλλά αυτό είναι λογικό και επόμενο και συνδέεται με τα αμέσως προηγούμενα. Τι μέλλει γενέσθαι; Ένας Θεός... το ξέρει; Πολύ αμφιβάλλω.

Από Υπερδυνάμεις; Είμαι Αισιόδοξος

   Όσον αφορά την πίστη στο μέλλον υπάρχουν γενικά δυο τάσεις: αυτή της αισιοδοξίας κι αυτή της απαισιοδοξίας. Η πρώτη δηλώνει πάνω-κάτω την πεποίθηση κάποιου πως "όλα θα πάνε καλά", ενώ η δεύτερη πως "κάτι θα στραβώσει". Θα έλεγα πως στην τελευταία έρχεται να προστεθεί και ο διαβόητος Νόμος του Μέρφυ: "όταν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά". Εγώ όμως είμαι της πρώτης οδού.
   Πολλοί έχουν συνυφάνει την αισιοδοξία με την απερισκεψία στο μυαλό τους. Δηλαδή θεωρούν πως ο αισιόδοξος παραβλέπει τα στοιχεία και δεν υπολογίζει τις πιθανότητες και τους σχετικούς παράγοντες. Λάθος. Αυτή η έννοια είναι η υπεραισιοδοξία. Η αισιοδοξία δεν έχει να κάνει με παράβλεψη στοιχείων, κακούς υπολογισμούς ή ονειροπόληση. Ο αισιόδοξος μπορεί να είναι το ίδιο παρατηρητικός, λεπτομερής και σωστός στους υπολογισμούς με έναν απαισιόδοξο άνθρωπο. Διότι η δυνατότητα πρόβλεψης και η διορατικότητα δεν ανήκουν σε ένα από τα δύο αντίθετα. Η διαφορά των δυο είναι στο πού θα κοιτάξει ο καθένας: ο αισιόδοξος θα εστιάσει στις πιθανότητες επιτυχίας, όσο μικρές κι αν είναι αυτές, ενώ ο απαισιόδοξος στις πιθανότητες αποτυχίας, όσο μικρές κι αν είναι αυτές.
   Σε τελική ανάλυση, ο αρχικός ορισμός των εννοιών καλό θα ήταν να αλλάξει: ο αισιόδοξος σκέφτεται "τα πράγματα μπορούν να πάνε καλά", ενώ ο απαισιόδοξος "τα πράγματα μπορούν να στραβώσουν". Τα αντίθετα συμπεράσματα βγαίνουν κοιτώντας την ίδια εικόνα. Συνήθως δεν υπάρχει διαφορά στην εκτίμηση αλλά στην προσπάθεια που καταβάλλεται.  Έχω κάνει πολλές συζητήσεις με ανθρώπους που υπερασπίζονται την ισότητα ανάμεσα στα δύο και ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει πρακτική διαφορά στο να είναι κανείς το ένα ή το άλλο.
   Εδώ διαφωνώ. Θεωρώ πως η αισιοδοξία έχει και πρακτικές θετικές συνέπειες, δεν είναι απλά ένας τρόπος σκέψης. Θεωρώ πως η αισιοδοξία είναι ένα ανοιχτό παράθυρο, από το οποίο μπορεί κανείς να βρει διέξοδο στα προβλήματά του. Εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία θα τα παρατούσε, επειδή βλέπει έναν τοίχο, ο αισιόδοξος ακόμα προσπαθεί να βρει λύση. Δεν είναι κάτι αυτονόητο αλλά μια συνειδητή προσπάθεια. Οι πιθανότητες επιτυχίας αυξάνονται, έστω και με ένα μικρό ποσοστό. Είναι λογικό: όταν ο ένας σκέφτεται "μπορώ να τα καταφέρω", ενώ ο άλλος "δεν μπορώ να τα καταφέρω", ο πρώτος θα πασχίσει να κερδίσει, ενώ ο δεύτερος έχει συμβιβαστεί με την ήττα. Στην πρώτη δυσκολία πιθανότατα θα πει "το ήξερα" και θα τα παρατήσει. Θα προτιμήσει να βγει αληθινή η αρνητική του πρόβλεψη παρά να συνεχίσει ώστε να την αλλάξει.
   Ζούμε σε έναν κόσμο απαισιόδοξων. Σε έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι βάζουν όρια γύρω από τον εαυτό τους και τις δυνατότητές τους απλά και μόνο για να λένε "ξέρω τα όριά μου". Επίσης υπάρχει η σκέψη πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος που πρέπει να νικήσει κανείς είναι ο εαυτός του. Συμφωνώ. Επιπροσθέτως θα έλεγα πως πρέπει να νικηθεί η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός με την ήττα, η ανασφάλεια, η έλλειψη στόχου και προοπτικών. Δε με ενδιαφέρει να οριοθετήσω τις δυνατότητές μου. Πιο πολύ είμαι περίεργος να δω πόσο μακριά μπορώ να φτάσω, πόσες φορές μπορώ να ξεπεράσω τον εαυτό μου, τις προσδοκίες μου και τις προσδοκίες των άλλων. Η αισιοδοξία είναι το στοιχείο που αλλάζει έναν άνθρωπο και του δίνει διεξόδους. Εκεί που πιστεύει πως δεν μπορεί, του δείχνει τον δρόμο. Είναι μια ζεστή, φιλική φωνή που τον προτρέπει να προσπαθήσει. Ναι. Αν έχω κάποια υπερδύναμη, σίγουρα είναι αυτή: είμαι αισιόδοξος.