Υιοθεσία από Ομόφυλα Ζευγάρια

   Η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα ακανθώδες ζήτημα, μια καυτή πατάτα, της οποίας ο χειρισμός δεν ανήκει αποκλειστικά στα χωράφια της πολιτικής (και φυσικά ούτε της μικροπολιτικής). Είναι ένα θέμα που ακόμα δεν έχει δοκιμαστεί σε ευρεία κλίμακα. Υπάρχουν χώρες του δυτικού κόσμου που συναινούν και λειτουργούν έτσι, όμως δεν ξέρω κατά πόσο τα δείγματα είναι αρκετά ή αντιπροσωπευτικά.
   Θα ήταν μεγάλο ψέμα να πω πως ξέρω τις συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος. Δεν έχω ιδέα ποιες είναι αυτές. Τέτοιες κινήσεις δεν πρέπει να γίνονται για χάρη του προοδευτισμού ή της πολιτικής ορθότητας. Γνώμονάς τους, όταν τελικά τίθενται σε ισχύ, οφείλει να είναι το συμφέρον του ανάδοχου παιδιού, το οποίο δεν είναι αντικείμενο ούτε πειραματόζωο. Εφόσον περάσει σε μια ανάδοχη οικογένεια, αυτή η ενέργεια θα αποσκοπεί στη δεύτερη ευκαιρία του να ζήσει στους κόλπους μιας οικογένειας, να έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει την ασφάλεια, το ενδιαφέρον, τη στοργή, τον δρόμο κι όχι τον παράδρομο προς την κοινωνία.
  Υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια που έχουν μέσα τους αρκετή αγάπη και θέληση και σκοπεύουν να τη δώσουν σε ένα μωρό, ένα παιδί, έναν έφηβο; Φυσικά. Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όπως ανάμεσα σε οποιαδήποτε κοινωνία/κοινότητα υπάρχουν ζευγάρια με θέληση για ανατροφή παιδιών, έτσι και στη γκέι κοινότητα σίγουρα βρίσκονται τέτοια ζευγάρια. Αυτό σημαίνει πως όποιος είναι γκέι αξίζει να έχει παιδί; Όχι. Αλλά ούτε και οποιοσδήποτε στρέιτ αξίζει να έχει παιδί. Άπειρες περιπτώσεις άσπλαχνων γονέων που δολοφονούν, βιάζουν κατ' εξακολούθηση, παρατούν στο δρόμο ή σε κάδους σκουπιδιών τα παιδιά τους (τα βιολογικά παιδιά τους!) βροντοφωνάζουν πως το φύλο και ο σεξουαλικός προσανατολισμός ουδεμία σχέση έχει με τη σωστή ανατροφή ενός παιδιού. Το ότι θέλω μια γυναίκα στο κρεβάτι μου αντί για έναν άντρα με κάνει πιο άξιο να μεγαλώσω ένα παιδί; Φυσικά και όχι.
   Προς τους θιασώτες του "αυτό όμως είναι το φυσιολογικό" έχω να ρωτήσω το εξής: φυσιολογικά δεν γεννήθηκαν τόσα και τόσα παιδιά που κακοποιούνται καθημερινά από τους φυσικούς (τους φυσιολογικούς!) γονείς τους; Το ότι κάτι είναι φυσικό δε σημαίνει ότι είναι από μόνο του ηθικά σωστό. Η φύση μας προορίζει πολλές φορές να πονέσουμε, να αρρωστήσουμε, να πεθάνουμε αργά και βασανιστικά. Εκεί όμως δε μας αρέσει η φύση. Η φύση μας αρέσει όπου μας βολεύει, όπου μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σαν ασπίδα προστασίας για τις προσωπικές μας απόψεις.
   Έπειτα, κανείς δε μίλησε για βιολογικά παιδιά. Το ότι ένα γκέι ζευγάρι δεν μπορεί να τεκνοποιήσει δε σημαίνει πως δεν μπορεί να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί (σωστά - αυτή και μόνο η λέξη είναι τόσο βαθιά υποκειμενική που μπορεί να ξεκινήσει πολέμους). Εξίσου ένα ζευγάρι άνδρα-γυναίκας που δεν μπορεί για λόγους υγείας να τεκνοποιήσει μπορεί να υιοθετήσει και να αναθρέψει ωραιότατα ένα παιδί. Πού βρίσκεται η διαφορά; Μάλλον στην αισθητική μας: έχουμε μεγαλώσει σ' έναν κόσμο συγκεκριμένο και αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε έστω κι ένα βήμα προς την αλλαγή, διότι μας τρομάζει.
   Κατ' εμέ, δεν έχω δικαίωμα να ορίσω ποιος πρέπει να υιοθετεί παιδιά. Δεν είμαι γκέι, δεν έχω ζήσει κοντά σε γκέι ζευγάρια με παιδιά (ή χωρίς) και, το κυριότερο, δεν έχω ζήσει μέσα σε ορφανοτροφείο. Δεν έχω δουλέψει εκεί ούτε έχω προσπαθήσει να υιοθετήσω παιδί από εκεί. Αυτό με κάνει το ίδιο ανάξιο να επιχειρηματολογήσω υπέρ ή κατά σε θέματα υιοθεσίας όσο και τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού. Εξάλλου οποιοσδήποτε νιώθει άξιος να έχει γνώμη περί του θέματος πρέπει απαραιτήτως να έχει αυτές τις εμπειρίες. Αλλιώς δεν είναι περισσότερο άξιος απ' ό,τι εγώ.
   Μπορώ πάντως να θέσω κάποιους προβληματισμούς. Πρώτον, δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στο οποίο πέφτουν οι πολέμιοι του ζητήματος. Κανείς δεν είπε (και πιστεύω πως ούτε οι γκέι το υποστηρίζουν) πως ένα γκέι ζευγάρι είναι καλύτερο από ένα στρέιτ στην ανατροφή ενός παιδιού. Δεν προσπαθούμε να "σώσουμε" ένα παιδί από τη στρέιτ κοινότητα ούτε φυσικά αξίζει να το "σώσουμε" από τη γκέι. Στο αφελέστατο επιχείρημα του τύπου "θα γίνει γκέι επειδή μεγαλώνει με γκέι" ρωτάω: δηλαδή όσα παιδιά μεγάλωσαν με στρέιτ γονείς είναι απαραίτητα στρέιτ; Οι γκέι γονείς δεν ερωτοτροπούν μπροστά στα παιδιά τους όπως, θέλω να πιστεύω, ούτε οι στρέιτ γονείς. Δεν αρμόζει στην ευαίσθητη προσωπικότητα ενός παιδιού κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως. Όπως και να φαντάζομαι μια γκέι οικογένεια, το κάνω λάθος, μέσα από το πρίσμα ενός στρέιτ. Επειδή ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός διαφέρει, υποθέτω πως το 100% της ζωής ενός γκέι περιστρέφεται γύρω από αυτόν. Μέγα λάθος.
   Εφόσον δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ στρέιτ και γκέι, τι υπάρχει; Μα φυσικά η ανάγκη να δώσουμε σε ένα παιδί τη χαρά του να μεγαλώνει μέσα σε μια οικογένεια, να νιώθει προσεγμένο και μοναδικό, όχι ένας ακόμα αριθμός ανάμεσα σε υπαλλήλους που το μεγαλώνουν κατ' ανάγκην. Αν πρέπει να γίνει μια σύγκριση είναι η εξής: είναι μια οικογένεια καλύτερη από ένα τέτοιο ίδρυμα; Ασφαλώς και είναι. Εφόσον οι διαδικασίες γίνουν ενδελεχώς κι αποφευχθούν περιπτώσεις κακοποίησης, σωματικής και ψυχολογικής βίας, σωματεμπορίας και γενικώς κακής συμπεριφοράς απέναντι στο παιδί, τότε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι καλύτερη από τέτοια ιδρύματα. Τα ορφανοτροφεία είναι λύσεις ανάγκης. Όχι καλύτερα από μια οικογένεια.
   Βέβαια, θα αντιτείνει κάποιος, ας γίνουν πιο εύκολες οι υιοθεσίες από στρέιτ. Γιατί όχι; Εδώ συμφωνώ: αν γίνεται, χωρίς να χαλαρώσουν οι δικλείδες ασφαλείας προς το παιδί, να απλοποιηθεί η διαδικασία, τότε ας γίνει έτσι. Δυστυχώς όμως οι αριθμοί είναι εναντίον μας: δεν υπάρχουν τόσα διαθέσιμα ζευγάρια όσα παρατημένα παιδιά. Έχει φροντίσει η φυσιολογική κοινωνία και οικογένεια γι' αυτό (ας μου συγχωρηθεί εδώ ο δηκτικός τόνος - είναι ένα ζήτημα που λίγοι πολέμιοι των γκέι τολμούν να παραδεχτούν).
   Αν λοιπόν ήταν δυνατόν να υιοθετηθούν όλα τα παιδιά από στρέιτ οικογένειες, ας γινόταν έτσι. Δε γίνεται όμως. Οπότε μοναδική βελτίωση της κατάστασης είναι να απευθυνθούμε προς οποιονδήποτε θέλει να δώσει την αγάπη του σ' ένα παιδί. Έχει σημασία ποιον θέλει στο κρεβάτι του; Έστω και ένα παιδί στον κόσμο να ξεφύγει από την άχρωμη ζωή του ορφανοτροφείου, αξίζει τον κόπο να υπολογίσουμε την πιθανότητα. Το να λέμε ένα ξερό ΟΧΙ λόγω πεποιθήσεων κι εγωισμού σημαίνει αυτόματα ΟΧΙ προς οποιαδήποτε ελπίδα έχουν αυτά τα παιδιά να ζήσουν μια όμορφη ζωή.

Η Ιστορία των Τριών Αδελφών (Θεωρία Χάρι Πότερ)

   Η ιστορία αυτή είναι ένα αρχαίο παραμύθι μάγων που πέρασε από γενιά σε γενιά μέσα στο σύμπαν του Χάρι Πότερ. Αναφέρεται σε τρεις αδερφούς που, για να περάσουν ένα ποτάμι, έφτιαξαν μια μαγική γέφυρα. Ο Θάνατος θύμωσε που έχασε τρία υποψήφια θύματα, καθώς το ποτάμι ήταν ορμητικό και σκότωνε όποιον πήγαινε να το περάσει και υποκρίθηκε πως τους συγχαίρει για την ευστροφία τους. Έτσι, δώρισε ένα αντικείμενο στον καθένα. Ο μεγάλος αδερφός, ο εριστικός, ζήτησε το ισχυρότερο μαγικό ραβδί του κόσμου. Ο δεύτερος, ο υπερόπτης, ζήτησε μια πέτρα που ανασταίνει τους νεκρούς για να γελοιοποιήσει ακόμα περισσότερο τον θάνατο. Ο τρίτος, συνετός κι επιφυλακτικός, ζήτησε έναν τρόπο για να ξεφύγει από τον Θάνατο κι εκείνος, απρόθυμα, του έδωσε τον δικό του αόρατο μανδύα.
   Ο πρώτος αδερφός με το πανίσχυρο ραβδί σκότωσε έναν μάγο με τον οποίο είχε διαφορές κι έπειτα, μεθυσμένος σ' ένα μπαρ, καυχήθηκε για το πανίσχυρο ραβδί του. Κάποιος που άκουσε τα καυχήματά του περίμενε ν' αποκοιμηθεί, του έκλεψε το ραβδί απ' το δωμάτιο και τον σκότωσε για ασφάλεια. Έτσι ο Θάνατος πήρε τον πρώτο αδερφό. Ο δεύτερος χρησιμοποίησε την πέτρα για να αναστήσει την αρραβωνιαστικιά του, που είχε πεθάνει πρόωρα. Εκείνη όμως δεν ανήκε στον κόσμο των ζωντανών και υπέφερε. Ο δεύτερος αδερφός, απελπισμένος από τον έρωτά του, αυτοκτόνησε για να ξανασμίξει μαζί της. Έτσι ο Θάνατος πήρε τον δεύτερο αδερφό. Όσο όμως κι αν έψαξε, ποτέ δε βρήκε τον τρίτο αδερφό. Μόνο όταν εκείνος έφτασε σε βαθιά γεράματα έδωσε τον μανδύα στον γιο του, αποκαλύφθηκε στον Θάνατο κι έφυγαν μαζί σαν παλιοί φίλοι...
   Μέχρι εδώ είναι η αφήγηση της Τζόαν Ρόουλινγκ. Από εδώ και πέρα είναι οι δικές μου εικασίες. Ας ξεκινήσουμε από τη "γέφυρα" που τόσο πολύ εξαγρίωσε τον Θάνατο. Γιατί μια γέφυρα να έχει τόση σημασία; Αν βέβαια δεχτούμε ότι ο όρος είναι μεταφορικός, μπορεί να σημαίνει έναν τρόπο για να ξεπεράσει κανείς τον Θάνατο. Έτσι, εικάζω πως οι τρεις αδερφοί ανακάλυψαν έναν τρόπο να τον καθυστερήσουν: κοντολογίς, βρήκαν ένα μέσο για τη μακροζωία ή την αθανασία (δηλαδή το να μην πεθάνουν από φυσικά αίτια). Το ποτάμι πιθανότατα συμβολίζει τη φυσική ροή του χρόνου, τη διαδικασία της γήρανσης.
   Γι' αυτό θύμωσε ο Θάνατος. Όχι επειδή γλίτωσαν στιγμιαία 3 θνητοί αλλά επειδή κατάφεραν να τον παρακάμψουν μόνιμα. Έτσι υποθέτω πως οι τρεις αδερφοί βρήκαν τον τρόπο να ζουν αιώνια (ή απλώς πάρα πολύ) και έβλεπαν τον Θάνατο μόνο μέσα από άλλους θνητούς. Χάρη στην αιώνια ζωή, ο πρώτος ακολούθησε τον δρόμο της δύναμης, που συμβολίζεται από το ανίκητο ραβδί. Κάποιος που έχει κατακτήσει την αφθαρσία όμως δεν πρέπει να καυχιέται, διότι κάποιος θα βρεθεί να τον ξεκάνει, όπως κι έγινε. Ο δεύτερος διάλεξε τον δρόμο της έπαρσης, προσπαθώντας να αναστήσει κι άλλους, έχοντας ο ίδιος αιώνια ζωή. Δεν είχε θεϊκές δυνάμεις όμως. Η ανικανότητά του του έφερε απελπισία και έλλειψη θέλησης για ζωή. Ενώ ο τρίτος διάλεξε τον δρόμο της σύνεσης, έζησε ταπεινά και σεμνά όσο ήθελε και διάλεξε να πεθάνει όταν πια είχε απολαύσει όση ζωή ήθελε, αφού πρώτα δίδαξε το μυστικό στον γιο του...
   Πίσω από αυτό το παραμύθι βέβαια ίσως κρύβεται κι ένας τρόπος που φέρνει πραγματικά μακροζωία. Για να τον καταλάβουμε πρέπει να αναλύσουμε ποια στοιχεία έχουν τα τρία αντικείμενα. Το ραβδί δηλώνει εριστικότητα αλλά και δύναμη. Η πέτρα δηλώνει έπαρση αλλά και περιέργεια για το μετέπειτα. Ο μανδύας δηλώνει φοβία καταδίωξης αλλά και σύνεση. Οπότε οι 3 κακές ιδιότητες φέρνουν τον κατέχοντα πιο γρήγορα στην αγκαλιά του Θανάτου (μόνο ο τρίτος αδερφός ξεπέρασε το εμπόδιο τελικά - αν υπέκυπτε στο αίσθημα καταδίωξης θα πέθαινε νέοτερος από το υπερβολικό άγχος). Οι 3 καλές ιδιότητες όμως απομακρύνουν τον Θάνατο και φέρνουν μακροζωία: ο άνθρωπος οφείλει να έχει δύναμη, να μην υποκύπτει στην αδυναμία. Οι δυνατοί χαρακτήρες επιβιώνουν, οι αδύναμοι τσαλαπατιούνται. Πρέπει να έχει περιέργεια και φιλομάθεια, να μην ικανοποιείται με όσες γνώσεις έχει και να ψάχνει όσο μπορεί, προκειμένου να εξασφαλίζει όσες πληροφορίες μπορεί για την επιβίωσή του. Τέλος, πρέπει να ζει σεμνά, χωρίς υπερβολές και ματαιοδοξία, έτσι ώστε να μένουν μακριά τα αδιάκριτα βλέμματα και να εξασφαλίζεται η ασφάλεια της προσωπικής του ζωής. Αυτό θα μπορούσε να είναι το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού, που ισχύει και για μάγους και για μαγκλ!
   Βέβαια όσον αφορά τα 3 αδέρφια, πρόσωπα με παρόμοιες ιδιότητες μπορούμε να εντοπίσουμε σε διάφορες μυθολογίες. Αν συγκρίνουμε τα τρία αδέρφια με 3 μυθολογικά πρόσωπα από την Ελλάδα έχουμε τα εξής: Τον Αντίοχο Πέβερελ, τον ανίκητο που όμως πέθανε εξαιτίας της δύναμής του, να μοιάζει με τον Κύκνο. Αυτός ήταν γιος του Ποσειδώνα, άφθαρτος στη μάχη κι ανίκητος. Στον Τρωικό Πόλεμο μονομάχησε με τον Αχιλλέα που, βλέποντας ότι δεν μπορεί να τον τραυματίσει, του έριξε έναν βράχο στο κεφάλι και του προκάλεσε ασφυξία. Τον Κάδμο Πέβερελ, τον επαρμένο που θέλησε να αντιστρέψει τον θάνατο, να μοιάζει με τον Ασκληπιό. Γιος του Απόλλωνα, ήταν τόσο δεινός γιατρός που κατάφερε να φέρνει ξανά στη ζωή τους νεκρούς. Ο Άδης παραπονέθηκε στον Δία κι εκείνος τον κατακεραύνωσε, σκοτώνοντάς τον. Τον Ιγνάτιο Πέβερελ, τον σοφό που έζησε συνετά μέχρι τα βαθιά γεράματα, με τον Επιμενίδη, ο οποίος ήταν ένας Κρητικός που έπεσε σε μαγικό ύπνο για 57 χρόνια σε μια σπηλιά κι έπειτα μετέδωσε τη σοφία του στους ανθρώπους ως θρησκευτικός διδάσκαλος, προφήτης και μάντης.