Πριν λίγο καιρό έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο για τα λεγόμενα "πόδια του λωτού". Το άρθρο ήταν ιδιαίτερα λεπτομερές, με ιστορικές αναδρομές, παραδείγματα και συνεντεύξεις ανθρώπων εν ζωή, καθώς και με πολλές φωτογραφίες. Για να προειδοποιήσω τον οποιονδήποτε το ψάξει, οι εικόνες για την κινέζικη αυτή παράδοση προκαλούν αποτροπιασμό...
Η παράδοση αυτή είχε καθιερωθεί, όπως λέγεται, από έναν Κινέζο βασιλιά της δυναστείας των Σονγκ, τον Λι Γιου, ο οποίος βασίλεψε ανάμεσα στα χρόνια 961-975. Αυτός είχε ερωτευτεί μια χορεύτρια που είχε δεμένα πόδια και χόρευε τον "χορό του λωτού". Από τότε, τα δεμένα πόδια, δηλαδή τα πόδια στα οποία τα δάχτυλα είχαν δεχτεί παραμόρφωση από το σφιχτό δέσιμο, ήταν σημάδι καλοτυχίας, πλούτου και πιθανότατα καλού και πλούσιου γάμου. Η βάρβαρη αυτή παράδοση κράτησε μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα, ώσπου διακόπηκε μετά από έντονες αντιδράσεις.
Με αφορμή αυτή την πληροφορία, έκανα μια σύγκριση μεταξύ αυτών των γυναικών και των σύγχρονων γυναικών της δυτικής κοινωνίας, η οποία θεωρείται πολιτισμένη. Οι τελευταίες έχουν μια επιλογή να φροντίσουν οι ίδιες την υγιεινή των ποδιών τους, χωρίς να τους επιβάλλεται κάποια απάνθρωπη παράδοση που θα τους παραμορφώσει τα πόδια. Και γι' αυτό είναι, υποθέτω, ευγνώμονες. Ή μήπως όχι;
Προφανώς ένας ευγνώμων άνθρωπος κατανοεί την πλεονεκτική του θέση. Καταλαβαίνει πως η ελευθερία που έχει είναι σημαντική και την εκτιμά. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια τάση, η οποία πηγάζει από μια ακόμα πανάρχαια παράδοση: αυτή των τακουνιών. Εδώ αιώνες, ή μάλλον εδώ και χιλιετίες, τα τακούνια είναι σύμβολο κύρους, υψηλής κοινωνικής τάξης, εξουσίας, μέχρι και σεξουαλικότητας. Πλέον είναι ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο αξεσουάρ, το οποίο υπάρχει στις περισσότερες γυναικείες γκαρνταρόμπες στον κόσμο. Σχεδόν κανείς δεν ψάχνει τα αίτια πίσω από την "αναγκαιότητα" χρήσης των τακουνιών ούτε ψάχνει τις κακές συνέπειες από την τακτική χρήση τους.
Προσωπικά έχω ακούσει πάρα πολλές μαρτυρίες γυναικών που μιλάνε για αφόρητο πόνο, ο οποίος προέρχεται από τα τακούνια. Αυτός ο πόνος δημιουργείται από την αφύσικη στάση του κάτω μέρους του ποδιού, που οδηγεί ακόμα και σε δυσπλασίες. Έπειτα, δημιουργείται μεγάλη πίεση στα γόνατα, τα οποία μετά από εκτεταμένη χρήση παθαίνουν σοβαρές βλάβες. Τελικά αναρωτιέμαι: μέχρι ποιο σημείο μπορεί να δικαιολογηθεί η φράση "μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος"; Πού υπάρχει η λογική στο να επιλέγει μια γυναίκα να φοράει κάτι τόσο επιβλαβές;
Και η λέξη κλειδί, κατ' εμέ, είναι η λέξη "επιλογή". Ναι, αν το καλοσκεφτούμε, οι σημερινές γυναίκες επιλέγουν να φορέσουν κάτι τόσο ανθυγιεινό για να πάρουν ύψος, που φαινομενικά τις κάνει ομορφότερες, να προκαλέσουν τους άντρες με τον ήχο του τακουνιού και να δημιουργήσουν φαντασιώσεις με αυτά. Αξίζει τον κόπο όμως;
Παρομοιάζω αυτή την συνήθεια με τη χρήση πολλών καλλυντικών. Όντως, μια μεσήλικη γυναίκα βάζει καλλυντικά, μακιγιάζ και όλα τα σχετικά σε μια ύστατη προσπάθεια να ανταγωνιστεί τη φυσική ομορφιά μιας νέας γυναίκας. Επίσης, τα τακούνια κάνουν μια κοντή γυναίκα να φαντάζει ψηλότερη. Γιατί όμως αυτές οι μόδες περνούν τόσο αβίαστα σε μια νέα γυναίκα, η οποία δεν έχει καμία ανάγκη από όλα αυτά; Από πότε όμως το ύψος είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα ελκυστική;
Εδώ υποθέτω πως πρέπει να κάνω νύξη στα αντρικά γούστα, διότι οι γυναίκες καταπονούν τόσο πολύ το σώμα και το δέρμα τους για να γίνουν πιο αρεστές στο αντρικό βλέμμα. Αυτό ισχύει για συγκεκριμένους άντρες, όχι όμως για όλους. Υπάρχουν και αυτοί που αρέσκονται στις μικρόσωμες γυναίκες. Αλλά το σημαντικότερο, υπάρχουν κι αυτοί που αρέσκονται στο να βλέπουν μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση! Μια γυναίκα που ξέρει τη φυσική ομορφιά της και είναι περήφανη γι' αυτήν! Όχι κάποια που μαϊμουδίζει μιμούμενη κάθε παράλογη μόδα. Αυτές οι ακραίες, επώδυνες και επιβλαβείς προσπάθειες μιας γυναίκας να "ομορφύνει" καλύπτουν δυστυχώς τη φυσική ομορφιά της και γίνονται μια μάσκα, που υποτίθεται πως κρύβει τις αδυναμίες της...
Μεγάλο λάθος! Πίσω από το έντονο μακιγιάζ και τα 20ποντα τακούνια φαίνεται ολοκάθαρα η γυναικεία ανασφάλεια. Η κακή ανασφάλεια. Αυτή που κάνει έναν άντρα δύσπιστο για το ποιόν της γυναίκας. Αυτή που βάζει τη γυναίκα να καταπονεί το σώμα της όλο και περισσότερο, με όλο και πιο διεστραμμένες μεθόδους (αν αναφέρω τι ουσίες χρησιμοποιούνταν -και χρησιμοποιούνται ακόμα!- για καλλυντικά θα φρίξετε) και ανεβάζει τα κόμπλεξ της στα ύψη...
Τέλος, για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρω πως καταλαβαίνω όλη την πίεση και τον ανταγωνισμό που υπάρχει στον γυναικείο πληθυσμό με τόσα πρότυπα και ινδάλματα που παρουσιάζει η καπιταλιστική μας κοινωνία. Αλλά βλέπω πίσω από τις κακές αυτές επιλογές έναν παραλογισμό, μία παράνοια. Κάποτε κάποιες χιλιάδες γυναίκες στην Κίνα υποβάλλονταν σε βασανισμό και ακρωτηριασμό χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα γι' αυτό. Αντίθετα, οι καλομαθημένες γυναίκες του δυτικού πολιτισμού επιλέγουν να βλάπτουν τους εαυτούς τους με παρόμοιο τρόπο, χωρίς καν να τους έχει ζητηθεί! Οπότε η τελευταία μου ερώτηση είναι η εξής: πώς ζητάς να αγαπηθείς από κάποιον όταν η ίδια δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Η παράδοση αυτή είχε καθιερωθεί, όπως λέγεται, από έναν Κινέζο βασιλιά της δυναστείας των Σονγκ, τον Λι Γιου, ο οποίος βασίλεψε ανάμεσα στα χρόνια 961-975. Αυτός είχε ερωτευτεί μια χορεύτρια που είχε δεμένα πόδια και χόρευε τον "χορό του λωτού". Από τότε, τα δεμένα πόδια, δηλαδή τα πόδια στα οποία τα δάχτυλα είχαν δεχτεί παραμόρφωση από το σφιχτό δέσιμο, ήταν σημάδι καλοτυχίας, πλούτου και πιθανότατα καλού και πλούσιου γάμου. Η βάρβαρη αυτή παράδοση κράτησε μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα, ώσπου διακόπηκε μετά από έντονες αντιδράσεις.
Με αφορμή αυτή την πληροφορία, έκανα μια σύγκριση μεταξύ αυτών των γυναικών και των σύγχρονων γυναικών της δυτικής κοινωνίας, η οποία θεωρείται πολιτισμένη. Οι τελευταίες έχουν μια επιλογή να φροντίσουν οι ίδιες την υγιεινή των ποδιών τους, χωρίς να τους επιβάλλεται κάποια απάνθρωπη παράδοση που θα τους παραμορφώσει τα πόδια. Και γι' αυτό είναι, υποθέτω, ευγνώμονες. Ή μήπως όχι;
Προφανώς ένας ευγνώμων άνθρωπος κατανοεί την πλεονεκτική του θέση. Καταλαβαίνει πως η ελευθερία που έχει είναι σημαντική και την εκτιμά. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια τάση, η οποία πηγάζει από μια ακόμα πανάρχαια παράδοση: αυτή των τακουνιών. Εδώ αιώνες, ή μάλλον εδώ και χιλιετίες, τα τακούνια είναι σύμβολο κύρους, υψηλής κοινωνικής τάξης, εξουσίας, μέχρι και σεξουαλικότητας. Πλέον είναι ένα ιδιαίτερα διαδεδομένο αξεσουάρ, το οποίο υπάρχει στις περισσότερες γυναικείες γκαρνταρόμπες στον κόσμο. Σχεδόν κανείς δεν ψάχνει τα αίτια πίσω από την "αναγκαιότητα" χρήσης των τακουνιών ούτε ψάχνει τις κακές συνέπειες από την τακτική χρήση τους.
Προσωπικά έχω ακούσει πάρα πολλές μαρτυρίες γυναικών που μιλάνε για αφόρητο πόνο, ο οποίος προέρχεται από τα τακούνια. Αυτός ο πόνος δημιουργείται από την αφύσικη στάση του κάτω μέρους του ποδιού, που οδηγεί ακόμα και σε δυσπλασίες. Έπειτα, δημιουργείται μεγάλη πίεση στα γόνατα, τα οποία μετά από εκτεταμένη χρήση παθαίνουν σοβαρές βλάβες. Τελικά αναρωτιέμαι: μέχρι ποιο σημείο μπορεί να δικαιολογηθεί η φράση "μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος"; Πού υπάρχει η λογική στο να επιλέγει μια γυναίκα να φοράει κάτι τόσο επιβλαβές;
Και η λέξη κλειδί, κατ' εμέ, είναι η λέξη "επιλογή". Ναι, αν το καλοσκεφτούμε, οι σημερινές γυναίκες επιλέγουν να φορέσουν κάτι τόσο ανθυγιεινό για να πάρουν ύψος, που φαινομενικά τις κάνει ομορφότερες, να προκαλέσουν τους άντρες με τον ήχο του τακουνιού και να δημιουργήσουν φαντασιώσεις με αυτά. Αξίζει τον κόπο όμως;
Παρομοιάζω αυτή την συνήθεια με τη χρήση πολλών καλλυντικών. Όντως, μια μεσήλικη γυναίκα βάζει καλλυντικά, μακιγιάζ και όλα τα σχετικά σε μια ύστατη προσπάθεια να ανταγωνιστεί τη φυσική ομορφιά μιας νέας γυναίκας. Επίσης, τα τακούνια κάνουν μια κοντή γυναίκα να φαντάζει ψηλότερη. Γιατί όμως αυτές οι μόδες περνούν τόσο αβίαστα σε μια νέα γυναίκα, η οποία δεν έχει καμία ανάγκη από όλα αυτά; Από πότε όμως το ύψος είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα ελκυστική;
Εδώ υποθέτω πως πρέπει να κάνω νύξη στα αντρικά γούστα, διότι οι γυναίκες καταπονούν τόσο πολύ το σώμα και το δέρμα τους για να γίνουν πιο αρεστές στο αντρικό βλέμμα. Αυτό ισχύει για συγκεκριμένους άντρες, όχι όμως για όλους. Υπάρχουν και αυτοί που αρέσκονται στις μικρόσωμες γυναίκες. Αλλά το σημαντικότερο, υπάρχουν κι αυτοί που αρέσκονται στο να βλέπουν μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση! Μια γυναίκα που ξέρει τη φυσική ομορφιά της και είναι περήφανη γι' αυτήν! Όχι κάποια που μαϊμουδίζει μιμούμενη κάθε παράλογη μόδα. Αυτές οι ακραίες, επώδυνες και επιβλαβείς προσπάθειες μιας γυναίκας να "ομορφύνει" καλύπτουν δυστυχώς τη φυσική ομορφιά της και γίνονται μια μάσκα, που υποτίθεται πως κρύβει τις αδυναμίες της...
Μεγάλο λάθος! Πίσω από το έντονο μακιγιάζ και τα 20ποντα τακούνια φαίνεται ολοκάθαρα η γυναικεία ανασφάλεια. Η κακή ανασφάλεια. Αυτή που κάνει έναν άντρα δύσπιστο για το ποιόν της γυναίκας. Αυτή που βάζει τη γυναίκα να καταπονεί το σώμα της όλο και περισσότερο, με όλο και πιο διεστραμμένες μεθόδους (αν αναφέρω τι ουσίες χρησιμοποιούνταν -και χρησιμοποιούνται ακόμα!- για καλλυντικά θα φρίξετε) και ανεβάζει τα κόμπλεξ της στα ύψη...
Τέλος, για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρω πως καταλαβαίνω όλη την πίεση και τον ανταγωνισμό που υπάρχει στον γυναικείο πληθυσμό με τόσα πρότυπα και ινδάλματα που παρουσιάζει η καπιταλιστική μας κοινωνία. Αλλά βλέπω πίσω από τις κακές αυτές επιλογές έναν παραλογισμό, μία παράνοια. Κάποτε κάποιες χιλιάδες γυναίκες στην Κίνα υποβάλλονταν σε βασανισμό και ακρωτηριασμό χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα γι' αυτό. Αντίθετα, οι καλομαθημένες γυναίκες του δυτικού πολιτισμού επιλέγουν να βλάπτουν τους εαυτούς τους με παρόμοιο τρόπο, χωρίς καν να τους έχει ζητηθεί! Οπότε η τελευταία μου ερώτηση είναι η εξής: πώς ζητάς να αγαπηθείς από κάποιον όταν η ίδια δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου