Όσοι μας αποδέχτηκαν

Όσοι μας αποδέχτηκαν, πληρώνουν το τίμημα. Πληρώνουν για όλες μας τις αποτυχίες. Γεύονται όλα μας τις πίκρες, χωρίς να ξέρουν το γιατί. Τους βαραίνουν τα βάρη που δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε. Εκείνα για τα οποία δε ζητήσαμε βοήθεια. Ίσως θα ήθελαν να μας βοηθήσουν, αλλά δεν τους δίνουμε την ευκαιρία. Ίσως θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν, αλλά δεν πιστέψαμε σ' εκείνους.

Κουβαλάμε μέσα μας το βάρος των αποτυχιών μας. Τα πρόσωπα είναι χαραγμένα στην πόρτα με φωτιά και δάκρυα, τα λόγια τους αντηχούν στην ερημιά σαν μαινόμενα πνεύματα, ζητώντας λύτρωση. Τα δικά μας λόγια, όσα θα θέλαμε να πούμε και δεν είπαμε ποτέ, είναι αόρατα, αμίλητα στοιχειά. Μόνο τα χνάρια τους φαίνονται στο κοκκινόχωμα.

Θα ήθελαν, όσοι μας αποδέχτηκαν, να έρθουν σ' αυτόν τον υπέροχο, απαίσιο κόσμο. Να κατέβουν σαν άγγελοι, να ράνουν με τη φροντίδα τους το στεγνό χώμα, να ξορκίσουν τα ουρλιαχτά, να παρηγορήσουν τα ανείπωτα.

Δεν τους αφήνουμε. Το κλειδί για τα λάθη μας το κρατάμε μόνο εμείς. Όταν μας το ζητάνε, υποκρινόμαστε πως δεν το έχουμε πια, πως το χάσαμε, πως δεν το είχαμε ποτέ. Μπορούμε να πούμε τα πάντα για να μην παραδεχτουμε αυτόν τον κόσμο εντός μας. Προτιμάμε να τον κρατάμε ζωντανό, κρύβοντάς τον, παρά να τον αντιμετωπίσουμε και να τον αφήσουμε να ξεθωριάσει.

Αυτοί που μας αποδέχτηκαν θέλουν το κλειδί. Θέλουν απαντήσεις στις ερωτήσεις τους, ζητούν απόκριση στα βλέμματά τους. Είναι ήρωες που δε ζήτησαν να ζουν σαν ήρωες. Που ποθούν να ζήσουν γαλήνια κοντά μας. Δεν τους ανάβουμε το τζάκι, δεν παίζουμε μουσική γι' αυτούς, κουκουλωνόμαστε στα σκεπάσματα τάχα για το καλό τους, αφήνοντάς τους στο κρύο. Προτιμάμε να θρέφουμε όσα δε μας αποδέχτηκαν, τα στοιχειά του μυαλού μας. Γινόμαστε άδικοι.

                                     

Όσοι μας αποδέχτηκαν, πληρώνουν το τίμημα. Ζούνε μαζί μας το παρελθόν μας, χωρίς να το βλέπουν. Ζούνε χωρίς να το θέλουν μαζί με δεκάδες φαντάσματα, που μας ρουφάνε την ενέργεια, αντί να τη χαρίζουμε σ' εκείνους.

Δε χρειάζεται να τους χτίσουμε μνημεία. Μονάχα να βρούμε το θάρρος να τους δώσουμε το κλειδί, να τους οδηγήσουμε στις δικές μας ερημιές και να δώσουμε μαζί χρώμα. Δε θα φοβηθούν, δε θα δειλιάσουν. Μας αποδέχτηκαν γι' αυτό που είμαστε. Δε χρειάζεται άλλη απόδειξη.

                                 

Οι εικόνες φιλοτεχνήθηκαν από την καλλιτέχνιδα Χριστίνα Χάρμπαλη.