Τι πιο επίκαιρο για να γράψω απόψε παρά ο Ευαγγελισμός; Συγκεκριμένα το φαινόμενο της "αμώμου σύλληψης"; Το αναφέρω σαν κάτι μεμονωμένο αν και δεν είναι: είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς αμάθειας και έλλειψης νοημοσύνης μάλλον, αλλά δεν θα το θίξω παραπάνω για να μην θίξω μαζί και πολύ κόσμο. Ας αρχίσω την αποκαθήλωση λοιπόν...
Ποιο είναι το πιο θαυμαστό σημείο του φαινομένου του Ευαγγελισμού; Το ότι μια γυναίκα έμεινε έγκυος από θεό ή το ότι θεϊκό σπέρμα δόθηκε σε θνητό παιδί που μοιράστηκε την θέωση μαζί με την ανθρώπινη φύση; Μάλλον τίποτε από αυτά, διότι δεν είναι καν πρωτότυπα αλλά έχουν ακουστεί από παλαιότερες θρησκείες. Το βασικό ζήτημα είναι η εγκυμοσύνη μετά παρθενίας, ζήτημα στο οποίο δόθηκε τόση διάσταση που έχασε την αξία του. Πώς όμως έμεινε έγκυος μια γυναίκα μόνο με κρίνο; Θαύμα!!!, θα μου απαντήσουν οι πιστοί. Και για άλλη μια φορά θα μου αποδείξουν το πόσο άμαθοι είναι...
Κατά την ταπεινή (και καθαρά προσωπική μου γνώμη, παρεξηγήσεις δεν θέλω) όχι απλά είναι παρεξήγηση η άμωμος σύλληψη αλλά είναι και θέμα χωρίς νόημα. Ναι, η Αγία Γραφή έχει πολλά αμφίγνωμα αλλά εδώ ένας πιο διορατικός αναγνώστης θα δει πιο βαθιά: η άμωμος σύλληψη θαρρώ πως δεν έχει αξία (κι ούτε νόημα) με την πρακτική σημασία της παρθενίας, όσο με την πνευματική. Δηλαδή το να μείνει μια γυναίκα έγκυος δεν έχει κάτι μεμπτό ούτε ανήθικο. Αξία έχει όμως η πνευματική παρθενία (που την αντιλαμβάνομαι ως αθωότητα και αγνότητα στον χαρακτήρα), που κάνει την Παναγία άξια να κυοφορήσει θεϊκό σπέρμα. Ειδικότερα σε μια εποχή τόσο μισογυνική ώστε γνωρίζουμε για ανελευθερία των γυναικών, δακτυλοδεικτούμενο ένα μεγάλο ποσοστό αυτών, λιθοβολισμούς κι άλλα τόσα. Κοινώς, μια κατάσταση όπως σε κάποια σημερινά υποανάπτυκτα κράτη της Ανατολής. Και διερωτώμαι, πόσο μεγάλη αξία έχει η πνευματική αγνότητα σε μια τέτοια εποχή;
Ζήτημα πίστης θα μου πείτε! Ό,τι θες πες, φίλε αρθρογράφε, αλλά αποδείξεις δεν έχεις... Γιατί όπου μπαίνει η πίστη η λογική δε χωρεί. Ναι, είναι αλήθεια, κι αν ήταν απλά ένα μεμονωμένο γεγονός θα συμφωνούσα. Αυτή η αμφιβολία όμως δεν μου ήρθε τυχαία στο μυαλό: γενικά περιφρονώ την επιφανειακή προσέγγιση τέτοιων θεμάτων, όπου οι πιο αδιάλλακτοι είναι συγχρόνως και οι πιο αδαείς. Κι όπως είπα προηγουμένως, είναι μια σειρά ζητημάτων όπου κάποιοι δήθεν πιστοί βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Διότι η παράδοση και τα διδάγματά της είναι παρεξηγημένες έννοιες: διαστρεβλώνονται ανά τις γενιές και φτάνουμε μετά από αιώνες στην κατάσταση άλλα λέει η θειά μ' κι άλλα ακούν τα αφτιά μ'...
Μεγάλη σκοτούρα αυτή η πανάρχαια πεποίθηση λοιπόν, κι ίσως το να την ανασκαλεύω τόσο είναι εξίσου ανούσιο με το να την πιστεύω άκριτα. Παράτολμο θα έλεγε ίσως κανείς... Αλλά όπως διάβασα κάπου τις προάλλες: κανένα ζήτημα δεν είναι τόσο ιερό που να μην μπορούν να λεχθούν πράγματα γύρω του!
Ποιο είναι το πιο θαυμαστό σημείο του φαινομένου του Ευαγγελισμού; Το ότι μια γυναίκα έμεινε έγκυος από θεό ή το ότι θεϊκό σπέρμα δόθηκε σε θνητό παιδί που μοιράστηκε την θέωση μαζί με την ανθρώπινη φύση; Μάλλον τίποτε από αυτά, διότι δεν είναι καν πρωτότυπα αλλά έχουν ακουστεί από παλαιότερες θρησκείες. Το βασικό ζήτημα είναι η εγκυμοσύνη μετά παρθενίας, ζήτημα στο οποίο δόθηκε τόση διάσταση που έχασε την αξία του. Πώς όμως έμεινε έγκυος μια γυναίκα μόνο με κρίνο; Θαύμα!!!, θα μου απαντήσουν οι πιστοί. Και για άλλη μια φορά θα μου αποδείξουν το πόσο άμαθοι είναι...
Κατά την ταπεινή (και καθαρά προσωπική μου γνώμη, παρεξηγήσεις δεν θέλω) όχι απλά είναι παρεξήγηση η άμωμος σύλληψη αλλά είναι και θέμα χωρίς νόημα. Ναι, η Αγία Γραφή έχει πολλά αμφίγνωμα αλλά εδώ ένας πιο διορατικός αναγνώστης θα δει πιο βαθιά: η άμωμος σύλληψη θαρρώ πως δεν έχει αξία (κι ούτε νόημα) με την πρακτική σημασία της παρθενίας, όσο με την πνευματική. Δηλαδή το να μείνει μια γυναίκα έγκυος δεν έχει κάτι μεμπτό ούτε ανήθικο. Αξία έχει όμως η πνευματική παρθενία (που την αντιλαμβάνομαι ως αθωότητα και αγνότητα στον χαρακτήρα), που κάνει την Παναγία άξια να κυοφορήσει θεϊκό σπέρμα. Ειδικότερα σε μια εποχή τόσο μισογυνική ώστε γνωρίζουμε για ανελευθερία των γυναικών, δακτυλοδεικτούμενο ένα μεγάλο ποσοστό αυτών, λιθοβολισμούς κι άλλα τόσα. Κοινώς, μια κατάσταση όπως σε κάποια σημερινά υποανάπτυκτα κράτη της Ανατολής. Και διερωτώμαι, πόσο μεγάλη αξία έχει η πνευματική αγνότητα σε μια τέτοια εποχή;
Ζήτημα πίστης θα μου πείτε! Ό,τι θες πες, φίλε αρθρογράφε, αλλά αποδείξεις δεν έχεις... Γιατί όπου μπαίνει η πίστη η λογική δε χωρεί. Ναι, είναι αλήθεια, κι αν ήταν απλά ένα μεμονωμένο γεγονός θα συμφωνούσα. Αυτή η αμφιβολία όμως δεν μου ήρθε τυχαία στο μυαλό: γενικά περιφρονώ την επιφανειακή προσέγγιση τέτοιων θεμάτων, όπου οι πιο αδιάλλακτοι είναι συγχρόνως και οι πιο αδαείς. Κι όπως είπα προηγουμένως, είναι μια σειρά ζητημάτων όπου κάποιοι δήθεν πιστοί βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Διότι η παράδοση και τα διδάγματά της είναι παρεξηγημένες έννοιες: διαστρεβλώνονται ανά τις γενιές και φτάνουμε μετά από αιώνες στην κατάσταση άλλα λέει η θειά μ' κι άλλα ακούν τα αφτιά μ'...
Μεγάλη σκοτούρα αυτή η πανάρχαια πεποίθηση λοιπόν, κι ίσως το να την ανασκαλεύω τόσο είναι εξίσου ανούσιο με το να την πιστεύω άκριτα. Παράτολμο θα έλεγε ίσως κανείς... Αλλά όπως διάβασα κάπου τις προάλλες: κανένα ζήτημα δεν είναι τόσο ιερό που να μην μπορούν να λεχθούν πράγματα γύρω του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου