Πολύ συχνά ακούω σε συζητήσεις διαφωνίες σχετικά με το ποια επαγγέλματα είναι εύκολα και ποια δύσκολα. Ο καταλυτικός παράγοντας, θαρρώ, είναι η οπτική γωνία του καθενός. Όποιος έχει εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα θεωρεί πως εκεί υπάρχουν οι περισσότερες δυσκολίες. Όσοι κάνουν δουλειά γραφείου τονίζουν το άγχος και την υπευθυνότητα της δουλειάς τους. Όσο για τους εργαζόμενους με κυλιόμενο ωράριο, δικαίως παραπονιούνται για την κουραστική καθημερινότητά τους. Για μένα πάντως, η αλήθεια δεν κρύβεται τόσο στο ίδιο το επάγγελμα όσο στο πόσο ηθικός, πρόθυμος και σωστός επαγγελματίας είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος.
Πρώτα απ' όλα, ας αναφέρω τους αντικειμενικούς παράγοντες που κάνουν ένα επάγγελμα δύσκολο. Σωματική κούραση, πνευματική κούραση, ενασχόληση με έμψυχο δυναμικό, ευθύνη, ρίσκο, σπατάλη χρόνου, μονοτονία, επιβλαβείς συνθήκες εργασίας, άγχος από τους προϊσταμένους για καλύτερη απόδοση κτλ. Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο στη δυσκολία ενός επαγγέλματος. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί που καταλαβαίνουν καλύτερα τις αντικειμενικές δυσκολίες ενός επαγγέλματος είναι εκείνοι που το ζουν. Καλύτερη γνώμη επίσης έχουν αυτοί που ασχολήθηκαν κατά καιρούς με επαγγέλματα διαφόρων χώρων.
Υπάρχει βέβαια και μια σταδιακή οργή ή αγανάκτηση που βλέπω σε πολλούς που ασχολούνται για χρόνια με μια εργασία. Θεωρούν πως "κάνουν την δυσκολότερη δουλειά" ή πως "μόνο εκείνοι δουλεύουν". Δηλαδή υπερεκτιμούν τις δυσκολίες της δουλειάς τους, μιας και τη ζούνε καθημερινά ενώ περιφρονούν τις δυσκολίες των υπόλοιπων επαγγελμάτων. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση. Απλά πρέπει κανείς να είναι συγκαταβατικός και να μην επηρεάζεται από τέτοιες απόψεις.
Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ερώτηση δεν είναι ποιο είναι δύσκολο επάγγελμα αλλά αν έχει κάποιος τη θέληση να το κάνει σωστά. Διότι το να είσαι εργαζόμενος είναι εύκολο. Το να είσαι καλός επαγγελματίας είναι το δύσκολο (η εξαίρεση σε αυτό είναι μάλλον κάποιες δουλειές ρουτίνας, οι οποίες δε χρειάζονται καμία ιδιαίτερη ικανότητα). Αυτό λίγοι το σκέφτονται, μιας και η ηθική στην εργασία σπάνια αμείβεται ή προσφέρει κάποιο όφελος (το μεγαλύτερο λάθος στη δόμηση της φύσης της εργασίας, κατ' εμέ). Δε θα αναφερθώ σε "βαριές" δουλειές με έντονη σωματική κόπωση, διότι οι δυσκολίες είναι αυτονόητες, οι ανθυγιεινές συνθήκες προφανείς και το φαινόμενο γενικευμένο. Βέβαια υπάρχει η πεποίθηση πως υπάρχει μόνο η σωματική κούραση, κάτι το οποίο είναι πέρα για πέρα λάθος! Η ευκολία ή δυσκολία ενός επαγγέλματος φαίνεται από το αν είναι κανείς διατεθειμένος να δουλέψει ή όχι.
Για παράδειγμα, είναι εύκολο να είσαι γιατρός. Είναι πολύ εύκολο. Δύσκολο είναι να είσαι καλός γιατρός. Ο γιατρός που δε νοιάζεται απλά δεν ιδιωτεύει. Παίρνει μια θέση νοσοκομείου και κάνει τη ζωή δύσκολη σε συναδέλφους και ασθενείς. Κάνει ελλειπείς διαγνώσεις, βγάζει απρόσεκτα πορίσματα και συμπεριφέρεται άσχημα στους ασθενείς. Αυτά γίνονται. Όμως ο καλός γιατρός είναι αυτός που βάζει την καρδιά και την ψυχή του σε αυτό που κάνει, ασχολείται με τους ασθενείς του υπέρ το δέον και είναι ευαίσθητος, πράγμα που του δίνει ώθηση αλλά και πόνο. Πραγματικά, όσο πιο ευαίσθητος είναι ένας γιατρός, τόσο πιο δύσκολη η δουλειά του, τόσο πιο "βαριά" του κάθεται η ευθύνη...
Έπειτα, στον τομέα της εκπαίδευσης. Υπάρχει η πεποίθηση πως "οι δάσκαλοι ξύνονται" ή πως "η δουλειά τους είναι να παίζουν και να γελάνε με τα παιδιά". Αυτή η πεποίθηση είναι για γέλια και ακούγεται από άτομα που δεν έχουν ιδέα από εκπαίδευση. Η αλήθεια βρίσκεται στο εξής: είναι πολύ εύκολη δουλειά το να είσαι δάσκαλος που νοιάζεται για τα λεφτά του και μόνο. Είναι όμως ιδιαίτερα δύσκολο επάγγελμα το να είσαι δάσκαλος που νοιάζεται και πασχίζει για την επίδοση και την εκπαίδευση (γνωστική, κοινωνική και ψυχολογική) των μαθητών. Εκεί συνειδητοποιείς πως έχεις 20-25 (υπερβολικός και απαράδεκτος αριθμός) μαθητές, ενώ καλείσαι να ασχοληθείς με τον καθένα από αυτούς και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Ταυτόχρονα. Σε διάστημα 45 λεπτών. Επειδή έχω μια κάποια εμπειρία πάνω στον τομέα, είναι δύσκολο.
Ακόμα περισσότεροι έχουν την πεποίθηση πως "όσοι κάνουν δουλειά γραφείου ξύνονται". Αυτό μπορεί να ισχύει για μια μερίδα "βολεμένων" στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία αλλά σίγουρα δεν είναι γενικός κανόνας. Έχω δει εργαζόμενους να κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν, φυσικά να έχουν την ευθύνη για οποιοδήποτε λάθος κάνουν, να κοπιάζουν για το πρόβλημα του συνανθρώπου τους και να έχουν, παρά όλα αυτά, τη ρετσινιά του "εργαζόμενου που ξύνεται και κοροϊδεύει τον κόσμο". Είναι εύκολο να είσαι ευσυνείδητος εργαζόμενος σε δημόσια υπηρεσία; ΟΧΙ.
Επόμενη έρχεται η δουλειά των τηλε-πωλητών. Θεωρείται εύκολη, καθώς δεν κουράζεσαι σωματικά. Λοιπόν, ο τηλε-πωλητής βρίσκεται σε ένα χώρο με άλλους 20-25 ανθρώπους δίπλα του, οι οποίοι είναι συνάδελφοι ΚΑΙ ανταγωνιστές του. Όταν εκείνοι αποδίδουν καλύτερα, εκείνος πιέζεται από τον προϊστάμενο. Επίσης, για όσους θεωρούν πως ο καθένας μπορεί να το κάνει, επισημαίνω πως ένα μεγάλο ποσοστό τηλε-πωλητών πετυχαίνουν ελάχιστες πωλήσεις, λόγω της έλλειψης δεκτικότητας από μέρους των πελατών, καθώς και λόγω έλλειψης προσόντων και ικανοτήτων από μέρους των ίδιων!
Αυτό ισχύει διότι το να πουλήσεις κάτι σε κάποιον προϋποθέτει γνώσεις πειθούς και ρητορικής. Πρέπει να καταλαβαίνει κανείς τη διάθεση του πελάτη, την ψυχολογία του, να έχει πολύ καλό λεξιλόγιο, να είναι διαλλακτικός, να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, να είναι ετοιμόλογος, καθώς επίσης και ανειλικρινής ενίοτε. Υπολογίζω πως 10% του πληθυσμού παγκοσμίως (στην καλύτερη περίπτωση) μπορεί να γίνει σωστός πωλητής. Φανταστείτε τώρα να πρέπει η πώληση να γίνεται τηλεφωνικώς, άρα χωρίς οπτική επαφή, επίδειξη προϊόντος ή συμφερόντων πακέτων. Προσθέστε επίσης πως βρισκόμαστε στην Ελλάδα της κρίσης, που ο κόσμος είναι αγχωμένος και πολυάσχολος: η πικρή αλήθεια είναι πως σε κάθε τηλεφώνημα, ο τηλε-πωλητής έχει 10-15 δευτερόλεπτα (το μέγιστο) για να κερδίσει τον πελάτη. Αλλιώς θα του το κλείσουν στα μούτρα. Πολλές φορές χωρίς καμία ευγένεια. Βασικά, καθημερινά του κλείνουν το τηλέφωνο κατάμουτρα περίπου 50 άνθρωποι. Εύκολη δουλειά;
Πιθανότατα να έφτασα μόλις στο σημαντικότερο μέρος του άρθρου. Ενώ τα παραδείγματα επαγγελμάτων είναι πολλά και δε θα αναλύσω περαιτέρω, θα αναφέρω μια πολύ ιδιαίτερη "δουλειά", η οποία καθορίζει τη ζωή όλων μας (επειδή δεν είναι επάγγελμα, αναγκάστηκα να βάλω τον απεχθέστατο όρο "δουλειά" στον τίτλο, ώστε να καλύπτεται τυπικά κι αυτή η ενασχόληση). Αναφέρομαι στη "δουλειά" του γονέα. Την δυσκολότερη όλων. Είναι εύκολο, ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ, να γίνει κάποιος γονέας. Γι' αυτό γίνονται καθημερινά τόσοι χωρίς να το αξίζουν. Για να γίνει όμως κανείς καλός γονέας, πρέπει να αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι. Να προσέξει τη σωματική διάπλαση του παιδιού του, την ανάπτυξη της ψυχολογίας και διάνοιάς του, την εκπαίδευσή του, τα χόμπι του, τις συνήθειές του, να είναι υπό την επίβλεψή του 24 ώρες καθημερινά, να το κοινωνικοποιήσει, να είναι υποστηρικτής του στις αποτυχίες, φανατικός οπαδός του στις επιτυχίες, εκπαιδευτικός στα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια, γιατρός που λύνει τις περίεργες απορίες του, διατροφολόγος, ψυχολόγος, γυμναστής και τόσα άλλα. Η λίστα δεν τελειώνει...
Όποιος δεν έχει γίνει (και δεν έχει σκοπό να γίνει) πιθανόν να μην καταλαβαίνει. Επίσης, πολλοί που έγιναν έχουν εσφαλμένες εντυπώσεις και νομίζουν πως βοηθάνε ενώ αντίθετα δημιουργούν εμπόδια. Όχι, δεν είσαι καλός γονέας αν κακομαθαίνεις το παιδί σου. Δεν είναι έξυπνη ιδέα. Δεν είσαι καλός γονέας αν του κάνεις όλα τα χατίρια. Δεν ισχύει η δικαιολογία "ε, μικρός είναι, θα μεγαλώσει και θα στρώσει". Είσαι εκεί για τις ευαίσθητες ηλικίες του που καλλιεργούνται τα πιο μύχια συναισθήματα, φόβοι και συνήθειές του. Η ψυχολογία, οι φοβίες, η σεξουαλικότητα (ναι, και αυτή) καλλιεργούνται κυρίως από τους γονείς, από την βρεφική κιόλας ηλικία! Ας μην αναρωτιέται κανείς γιατί βγαίνουν τόσοι βιαστές, παιδεραστές και σύζυγοι που κακομεταχειρίζονται τον/την σύντροφό και τα παιδιά τους. Από τους γονείς τους έμαθαν. Δεν είναι δικαιολογία το "βαριέμαι να ασχοληθώ με το παιδί μου". Η γονεϊκή αδιαφορία παίζει τρομερά σημαντικό ρόλο και δημιουργεί αντικοινωνικά, φοβικά, πληγωμένα παιδιά, χωρίς εφόδια πολλές φορές για τη μετέπειτα ζωή τους. Γενικότερα, η ευθύνη είναι τεράστια και μπορεί να οδηγήσει τον γονέα μέχρι και στη φυλακή. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιον...
Πρώτα απ' όλα, ας αναφέρω τους αντικειμενικούς παράγοντες που κάνουν ένα επάγγελμα δύσκολο. Σωματική κούραση, πνευματική κούραση, ενασχόληση με έμψυχο δυναμικό, ευθύνη, ρίσκο, σπατάλη χρόνου, μονοτονία, επιβλαβείς συνθήκες εργασίας, άγχος από τους προϊσταμένους για καλύτερη απόδοση κτλ. Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο στη δυσκολία ενός επαγγέλματος. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί που καταλαβαίνουν καλύτερα τις αντικειμενικές δυσκολίες ενός επαγγέλματος είναι εκείνοι που το ζουν. Καλύτερη γνώμη επίσης έχουν αυτοί που ασχολήθηκαν κατά καιρούς με επαγγέλματα διαφόρων χώρων.
Υπάρχει βέβαια και μια σταδιακή οργή ή αγανάκτηση που βλέπω σε πολλούς που ασχολούνται για χρόνια με μια εργασία. Θεωρούν πως "κάνουν την δυσκολότερη δουλειά" ή πως "μόνο εκείνοι δουλεύουν". Δηλαδή υπερεκτιμούν τις δυσκολίες της δουλειάς τους, μιας και τη ζούνε καθημερινά ενώ περιφρονούν τις δυσκολίες των υπόλοιπων επαγγελμάτων. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει χώρος για συζήτηση. Απλά πρέπει κανείς να είναι συγκαταβατικός και να μην επηρεάζεται από τέτοιες απόψεις.
Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ερώτηση δεν είναι ποιο είναι δύσκολο επάγγελμα αλλά αν έχει κάποιος τη θέληση να το κάνει σωστά. Διότι το να είσαι εργαζόμενος είναι εύκολο. Το να είσαι καλός επαγγελματίας είναι το δύσκολο (η εξαίρεση σε αυτό είναι μάλλον κάποιες δουλειές ρουτίνας, οι οποίες δε χρειάζονται καμία ιδιαίτερη ικανότητα). Αυτό λίγοι το σκέφτονται, μιας και η ηθική στην εργασία σπάνια αμείβεται ή προσφέρει κάποιο όφελος (το μεγαλύτερο λάθος στη δόμηση της φύσης της εργασίας, κατ' εμέ). Δε θα αναφερθώ σε "βαριές" δουλειές με έντονη σωματική κόπωση, διότι οι δυσκολίες είναι αυτονόητες, οι ανθυγιεινές συνθήκες προφανείς και το φαινόμενο γενικευμένο. Βέβαια υπάρχει η πεποίθηση πως υπάρχει μόνο η σωματική κούραση, κάτι το οποίο είναι πέρα για πέρα λάθος! Η ευκολία ή δυσκολία ενός επαγγέλματος φαίνεται από το αν είναι κανείς διατεθειμένος να δουλέψει ή όχι.
Για παράδειγμα, είναι εύκολο να είσαι γιατρός. Είναι πολύ εύκολο. Δύσκολο είναι να είσαι καλός γιατρός. Ο γιατρός που δε νοιάζεται απλά δεν ιδιωτεύει. Παίρνει μια θέση νοσοκομείου και κάνει τη ζωή δύσκολη σε συναδέλφους και ασθενείς. Κάνει ελλειπείς διαγνώσεις, βγάζει απρόσεκτα πορίσματα και συμπεριφέρεται άσχημα στους ασθενείς. Αυτά γίνονται. Όμως ο καλός γιατρός είναι αυτός που βάζει την καρδιά και την ψυχή του σε αυτό που κάνει, ασχολείται με τους ασθενείς του υπέρ το δέον και είναι ευαίσθητος, πράγμα που του δίνει ώθηση αλλά και πόνο. Πραγματικά, όσο πιο ευαίσθητος είναι ένας γιατρός, τόσο πιο δύσκολη η δουλειά του, τόσο πιο "βαριά" του κάθεται η ευθύνη...
Έπειτα, στον τομέα της εκπαίδευσης. Υπάρχει η πεποίθηση πως "οι δάσκαλοι ξύνονται" ή πως "η δουλειά τους είναι να παίζουν και να γελάνε με τα παιδιά". Αυτή η πεποίθηση είναι για γέλια και ακούγεται από άτομα που δεν έχουν ιδέα από εκπαίδευση. Η αλήθεια βρίσκεται στο εξής: είναι πολύ εύκολη δουλειά το να είσαι δάσκαλος που νοιάζεται για τα λεφτά του και μόνο. Είναι όμως ιδιαίτερα δύσκολο επάγγελμα το να είσαι δάσκαλος που νοιάζεται και πασχίζει για την επίδοση και την εκπαίδευση (γνωστική, κοινωνική και ψυχολογική) των μαθητών. Εκεί συνειδητοποιείς πως έχεις 20-25 (υπερβολικός και απαράδεκτος αριθμός) μαθητές, ενώ καλείσαι να ασχοληθείς με τον καθένα από αυτούς και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Ταυτόχρονα. Σε διάστημα 45 λεπτών. Επειδή έχω μια κάποια εμπειρία πάνω στον τομέα, είναι δύσκολο.
Ακόμα περισσότεροι έχουν την πεποίθηση πως "όσοι κάνουν δουλειά γραφείου ξύνονται". Αυτό μπορεί να ισχύει για μια μερίδα "βολεμένων" στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία αλλά σίγουρα δεν είναι γενικός κανόνας. Έχω δει εργαζόμενους να κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν, φυσικά να έχουν την ευθύνη για οποιοδήποτε λάθος κάνουν, να κοπιάζουν για το πρόβλημα του συνανθρώπου τους και να έχουν, παρά όλα αυτά, τη ρετσινιά του "εργαζόμενου που ξύνεται και κοροϊδεύει τον κόσμο". Είναι εύκολο να είσαι ευσυνείδητος εργαζόμενος σε δημόσια υπηρεσία; ΟΧΙ.
Επόμενη έρχεται η δουλειά των τηλε-πωλητών. Θεωρείται εύκολη, καθώς δεν κουράζεσαι σωματικά. Λοιπόν, ο τηλε-πωλητής βρίσκεται σε ένα χώρο με άλλους 20-25 ανθρώπους δίπλα του, οι οποίοι είναι συνάδελφοι ΚΑΙ ανταγωνιστές του. Όταν εκείνοι αποδίδουν καλύτερα, εκείνος πιέζεται από τον προϊστάμενο. Επίσης, για όσους θεωρούν πως ο καθένας μπορεί να το κάνει, επισημαίνω πως ένα μεγάλο ποσοστό τηλε-πωλητών πετυχαίνουν ελάχιστες πωλήσεις, λόγω της έλλειψης δεκτικότητας από μέρους των πελατών, καθώς και λόγω έλλειψης προσόντων και ικανοτήτων από μέρους των ίδιων!
Αυτό ισχύει διότι το να πουλήσεις κάτι σε κάποιον προϋποθέτει γνώσεις πειθούς και ρητορικής. Πρέπει να καταλαβαίνει κανείς τη διάθεση του πελάτη, την ψυχολογία του, να έχει πολύ καλό λεξιλόγιο, να είναι διαλλακτικός, να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, να είναι ετοιμόλογος, καθώς επίσης και ανειλικρινής ενίοτε. Υπολογίζω πως 10% του πληθυσμού παγκοσμίως (στην καλύτερη περίπτωση) μπορεί να γίνει σωστός πωλητής. Φανταστείτε τώρα να πρέπει η πώληση να γίνεται τηλεφωνικώς, άρα χωρίς οπτική επαφή, επίδειξη προϊόντος ή συμφερόντων πακέτων. Προσθέστε επίσης πως βρισκόμαστε στην Ελλάδα της κρίσης, που ο κόσμος είναι αγχωμένος και πολυάσχολος: η πικρή αλήθεια είναι πως σε κάθε τηλεφώνημα, ο τηλε-πωλητής έχει 10-15 δευτερόλεπτα (το μέγιστο) για να κερδίσει τον πελάτη. Αλλιώς θα του το κλείσουν στα μούτρα. Πολλές φορές χωρίς καμία ευγένεια. Βασικά, καθημερινά του κλείνουν το τηλέφωνο κατάμουτρα περίπου 50 άνθρωποι. Εύκολη δουλειά;
Πιθανότατα να έφτασα μόλις στο σημαντικότερο μέρος του άρθρου. Ενώ τα παραδείγματα επαγγελμάτων είναι πολλά και δε θα αναλύσω περαιτέρω, θα αναφέρω μια πολύ ιδιαίτερη "δουλειά", η οποία καθορίζει τη ζωή όλων μας (επειδή δεν είναι επάγγελμα, αναγκάστηκα να βάλω τον απεχθέστατο όρο "δουλειά" στον τίτλο, ώστε να καλύπτεται τυπικά κι αυτή η ενασχόληση). Αναφέρομαι στη "δουλειά" του γονέα. Την δυσκολότερη όλων. Είναι εύκολο, ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ, να γίνει κάποιος γονέας. Γι' αυτό γίνονται καθημερινά τόσοι χωρίς να το αξίζουν. Για να γίνει όμως κανείς καλός γονέας, πρέπει να αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι. Να προσέξει τη σωματική διάπλαση του παιδιού του, την ανάπτυξη της ψυχολογίας και διάνοιάς του, την εκπαίδευσή του, τα χόμπι του, τις συνήθειές του, να είναι υπό την επίβλεψή του 24 ώρες καθημερινά, να το κοινωνικοποιήσει, να είναι υποστηρικτής του στις αποτυχίες, φανατικός οπαδός του στις επιτυχίες, εκπαιδευτικός στα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια, γιατρός που λύνει τις περίεργες απορίες του, διατροφολόγος, ψυχολόγος, γυμναστής και τόσα άλλα. Η λίστα δεν τελειώνει...
Όποιος δεν έχει γίνει (και δεν έχει σκοπό να γίνει) πιθανόν να μην καταλαβαίνει. Επίσης, πολλοί που έγιναν έχουν εσφαλμένες εντυπώσεις και νομίζουν πως βοηθάνε ενώ αντίθετα δημιουργούν εμπόδια. Όχι, δεν είσαι καλός γονέας αν κακομαθαίνεις το παιδί σου. Δεν είναι έξυπνη ιδέα. Δεν είσαι καλός γονέας αν του κάνεις όλα τα χατίρια. Δεν ισχύει η δικαιολογία "ε, μικρός είναι, θα μεγαλώσει και θα στρώσει". Είσαι εκεί για τις ευαίσθητες ηλικίες του που καλλιεργούνται τα πιο μύχια συναισθήματα, φόβοι και συνήθειές του. Η ψυχολογία, οι φοβίες, η σεξουαλικότητα (ναι, και αυτή) καλλιεργούνται κυρίως από τους γονείς, από την βρεφική κιόλας ηλικία! Ας μην αναρωτιέται κανείς γιατί βγαίνουν τόσοι βιαστές, παιδεραστές και σύζυγοι που κακομεταχειρίζονται τον/την σύντροφό και τα παιδιά τους. Από τους γονείς τους έμαθαν. Δεν είναι δικαιολογία το "βαριέμαι να ασχοληθώ με το παιδί μου". Η γονεϊκή αδιαφορία παίζει τρομερά σημαντικό ρόλο και δημιουργεί αντικοινωνικά, φοβικά, πληγωμένα παιδιά, χωρίς εφόδια πολλές φορές για τη μετέπειτα ζωή τους. Γενικότερα, η ευθύνη είναι τεράστια και μπορεί να οδηγήσει τον γονέα μέχρι και στη φυλακή. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου