Όταν πήγαινα γυμνάσιο είχα μια καθηγήτρια αρκετά ευχάριστη. Άνθρωπος συζητήσιμος, ανοιχτόμυαλος, ευδιάθετος, γελαστός, χαρούμενος. Πολλά καλά σε ένα. Η κ. Λευκοθέα. Ένα πρωί που την είδα να φτάνει στο σχολείο πρόσεξα πως έμεινε μέσα στο αυτοκίνητό της χωρίς να κάνει κάτι. Απλά κοιτούσε στο κενό. Πήγα, αρκετά αδιάκριτα (διότι γενικά οι ανοιχτοί άνθρωποι συχνά γίνονται στόχοι αδιακρισίας) και την ρώτησα γιατί δεν κατεβαίνει. Η απάντησή της ήταν: "μα δεν τελείωσε ακόμα το τραγούδι που παίζει. Μου αρέσει πολύ".
Ομολογώ πως σοκαρίστηκα. Με το εφηβικό μου μυαλό είχα αντιγράψει τις κινήσεις άλλων οδηγών, που στο αμάξι έμπαιναν βιαστικοί και φουριόζοι κι έβγαιναν βιαστικοί, φουριόζοι κι αγχωμένοι. Καπνίζοντας μανιωδώς και μιλώντας ταυτόχρονα στο τηλέφωνο. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως το ταξίδι με το αμάξι θα μπορούσε να χαλαρώσει έναν άνθρωπο. Πλέον το θεωρώ επιβεβλημένο. Τώρα πια θέλω να μπαίνω στο αμάξι μου και να ταξιδεύω ευδιάθετος. Να κάνω σκέψεις φευγάτες, να συζητάω με τον εαυτό μου και να απολαμβάνω το ταξίδι. Κάτι πολύ απλό, που όμως η πλειοψηφία των οδηγών δεν κάνει. Ή μάλλον δεν φαντάζεται καν πως θα μπορούσε να κάνει!
Άλλο παράδειγμα: μιλούσα προχτές με έναν (μάλλον σκεπτικιστή) φίλο μου. Μου ανέφερε πως έμεινε μια ώρα κοιτώντας τον πολυσύχναστο δρόμο έξω από μια μονοκατοικία, παρατηρώντας τους οδηγούς. Το συμπέρασμά του ήταν: "Άσχημοι άνθρωποι μέσα σε όμορφα αμάξια και επικοινωνούν αποκλειστικά με την κόρνα". Ομολογώ πως συμφωνώ. Αν προσέξουμε τους περισσότερους οδηγούς θα δούμε το μυαλό τους για χρόνια ολόκληρα να τρέχει στις δουλειές τους, το αμάξι να τρέχει στο ρυθμό του άγχους, την κόρνα να χτυπάει όπως σφυροκοπάει το μυαλό τους η αρνητικότητα και το ταξίδι να παράγει, θαρρείς, κι άλλη δυσφορία. Μπαίνουν μέσα με άσχημη ψυχολογία και βγαίνουν με ακόμα χειρότερη. Πόσο αφιλοσόφητοι άνθρωποι!
Ας παραθέσω όμως κάποιες σκέψεις μου σε αυτό το σημείο. Πρώτον, σχεδόν κάθε άνθρωπος έχει έγνοιες στο κεφάλι του, μικρές ή μεγάλες. Δεύτερον, το αυτοκίνητο χρησιμοποιείται συνήθως για να μας μεταφέρει σε δουλειές, σκοτούρες, επείγοντα ραντεβού κτλ. Αυτό από μόνο του κάνει το μέσον αυτό έναν κλειστό χώρο όπου το άγχος μας εγκλωβίζεται μέσα και μας πνίγει. Τρίτον, όταν οδηγάμε μπαίνουμε σε έναν άλλο ρυθμό, προσωπικό, που ενορχηστρώνεται από την ταχύτητα της μηχανής, τη δική μας βιασύνη, το οδόστρωμα, τους άλλους οδηγούς και κάποιους απρόβλεπτους παράγοντες. Με αυτά κατά νου συμπεραίνω ότι οι δουλειές, η καθημερινότητα και η μεταφορά μας στα μέρη που πρέπει να πάμε γίνονται σε έναν ασταμάτητο, πυρετώδη ρυθμό όπου δεν έχουμε χρόνο για ανθρωπιά. Δεν προλαβαίνουμε να είμαστε χαρούμενοι. Πρέπει να βιαστούμε. Πρέπει να φτάσουμε. Πρέπει να τελειώνουμε. Πρέπει.
Στον αντίποδα ας κάνω κάποιες θετικές σκέψεις. Τα προβλήματα δεν τελειώνουν (ω ναι, αυτή είναι θετική σκέψη!). Άρα όσο και να τρέξουμε δε θα φτάσουμε στο σημείο όπου "όλα θα έχουν λυθεί". Αυτό σημαίνει πως είτε θα επιλέξουμε να ζούμε καθημερινά στο βραχνά της βιασύνης και του άγχους, έτσι ώστε να ζούμε τη ζωή ενός κυνηγημένου χωρίς να ξέρουμε ποιος είναι ο διώκτης μας, είτε θα αποφασίσουμε πως εμείς είμαστε οι ενορχηστρωτές του καθημερινού ρυθμού μας και θα απολαύσουμε τη διαδρομή. Αυτό απαιτεί όμως να συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε και να ενεργούμε συνειδητά, όχι μηχανικά. Ως άνθρωποι, όχι ως μηχανές. Επίσης, να μάθουμε τον εαυτό μας και να του διδάξουμε την ομορφιά της χαλάρωσης και της καλής συνήθειας.
Έχοντας καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα και έχοντας περάσει πολλές ώρες στο τιμόνι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορώ να πω πως πλέον αγαπάω την οδήγηση. Αγαπάω την διαδρομή και την επανάληψή της, διότι με χαλαρώνει και είναι πάντα διαφορετική, ακόμα κι αν περνάω από τα "ίδια" μέρη. Διότι έχω βάλει κάποιες καλές συνήθειες στην οδηγική καθημερινότητά μου.
Βάζω μουσική. Απαλή, χαλαρωτική μουσική. Μουσική που διώχνει την ψευδαίσθηση της βιασύνης και του αέναου κυνηγητού με τον χρόνο. Ταυτόχρονα, σιγοσφυρίζω τον ρυθμό της ή τραγουδάω (πράξη που από αγάπη προς τους συνανθρώπους μου την κάνω αποκλειστικά όταν είμαι μόνος). Προσπαθώ να ξεκινάω λίγο πιο νωρίς, έτσι ώστε να πηγαίνω στα ραντεβού μου ή στις δουλειές μου χωρίς άγχος. Απολαμβάνοντας το κάθε λεπτό της διαδρομής, μιας διαδρομής που άλλοι κάνουν ξεφυσώντας, βαρυγκομώντας και κορνάροντας. Έτσι μπορώ να σταματήσω στο κόκκινο φανάρι με τη σκέψη ότι για λίγη ώρα θα χαλαρώσω και θα ακούσω τραγούδια που μου αρέσουν. Και φυσικά, κουβαλάω στο αμάξι μου βιβλία ή σταυρόλεξα. Δηλαδή πράγματα που μου αρέσουν και κάνουν την στάθμευση και την αναμονή ευχάριστη.
Πλέον η ώρα που περνάω στο αμάξι, ακόμα και παρκαρισμένος, δεν είναι μια ψυχοφθόρα αναμονή. Δεν είναι ότι βιάζομαι λιγότερο από παλιά ή ότι έχω λύσει τα προβλήματά μου. Ούτε πως οδηγάω πια μόνο για βόλτα και όχι για δουλειές. Απλά έχω συνειδητοποιήσει πως πρέπει να ελαφρύνω τον εαυτό μου από τα βάρη που τον ταλαιπωρούν και να επιμερίζω τις έγνοιες μου. Δε θα τελειώσω αν τρέξω ούτε θα λυθούν τα προβλήματά μου αν υπερβώ τον εαυτό μου. Δεν θα γυρίσω πίσω στο χρόνο. Σχεδόν πάντα υπάρχει χρόνος να ακούσω ένα τραγούδι ή να σκεφτώ κάτι θετικό κατά τη διάρκεια της οδήγησης. Διότι οι δημιουργικές σκέψεις έρχονται σε αυτές τις ώρες όπου έχω τον έλεγχο του εαυτού μου και την ηρεμία μου. Με κάποια απλά, σταθερά βήματα. Κι ας μην το καταφέρνω πάντα και παντού.
Αν έχω μια συμβουλή να δώσω σε φίλους οδηγούς, βιαστικούς, πολυάσχολους, κουρασμένους και πιο δουλευταράδες από μένα, πιο κυνηγημένους από τη ζωή και με πιο ασφυκτικά προβλήματα ή πιο στενά περιθώρια χρόνου, είναι η εξής: μην προσπαθείτε να δικαιολογείτε το άγχος και τη βιασύνη σας. Προβλήματα θα υπάρχουν συνεχώς. Κάποια άλυτα ίσως. Αφήστε και λίγα για αύριο και απολαύστε τη διαδρομή. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να ζήσει χαρούμενος. Αντί να μεταθέτετε την ευτυχία σε ένα αόριστο μέλλον σαν μια ακόμα υποχρέωση, βάλτε την καθημερινά στη ζωή σας. Όπως τόνιζε κι ο Κωνσταντίνος Καβάφης, σημασία έχει το ταξίδι και όσα ζήσαμε σε αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου