Το ανθρώπινο είδος, το πιο λογικό κι εξελιγμένο στον πλανήτη μας, αρέσκεται στο να ζει με βολικές ψευδαισθήσεις. Το για ποιον είναι βολικές θα το δούμε. Πάντως είναι με βεβαιότητα ψευδαισθήσεις. Ας αναφερθώ σε δύο απ' αυτές.
Η πρώτη είναι πως το ανθρώπινο γένος έχει πειστεί πως έχει εχθρούς ολόκληρες εθνότητες. Πως ο Αμερικάνος έχει εχθρό έναν Ιάπωνα, ο Έλληνας έναν Τούρκο, ο Πολωνός έναν Γερμανό κτλ. Τι σημαίνει εχθρός; Αυτός που εμένα προσωπικά με μισεί και θα ήθελε να με βλάψει. Βέβαια όταν αναφερόμαστε σε μια εθνότητα ως εχθρική, αυτό που φανταζόμαστε είναι ένα σημείο στο χάρτη. Όχι ανθρώπους. Διότι αν εγώ είχα τη δύναμη να φανταστώ ένα εκατομμύριο διαφορετικούς ανθρώπους, από τους οποίους κάνει ο καθένας τη ζωή του, έχει ο καθένας τις έγνοιες και τα προβλήματά του, έχει μια οικογένεια να θρέψει κι αγνοεί παντελώς την ύπαρξή μου (μπορεί να μην γνωρίζει προσωπικά ούτε έναν Έλληνα) δεν θα ήταν καθόλου λογικό να τους φανταστώ ως εχθρούς μου. Διότι αν έβλεπα οποιονδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους μπροστά μου στο δρόμο δε θα ένιωθα κανέναν κίνδυνο και καμία απειλή απ' αυτούς. Την απειλή θα τη νιώσω μόνο όταν βρεθώ στο πεδίο της μάχης, όπου το ίδιο θα νιώσουν κι αυτοί. Θα αναγκαστούμε -ανωτέρα βία- να πολεμήσουμε ο ένας τον άλλον.
Αν σου ζητήσω, βάζοντάς σου το πιστόλι στον κρόταφο, να σκοτώσεις τον πρώτο περαστικό που θα βρεις μπροστά σου και την ίδια απειλή κάνω και σ' αυτόν εναντίον σου, τότε θα είναι αυτός ο εχθρός σου; Ή μήπως θα είμαι εγώ, που θέλω να πάρω τη ζωή σου; Φαντάσου το αυτό σε επίπεδο εθνοτήτων. Κάποιος με αναγκάζει με τη βία να πολεμήσω μέχρι θανάτου με κάποιον που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου και δεν έχω τίποτα να χωρίσω. Αν δεν πάω θα με στείλει -πάντα με το γράμμα του νόμου- στη φυλακή, στην εξορία ή και σε άλλες χώρες στο ικρίωμα. Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός μου;
Και κάποια στιγμή θα αναρωτηθώ: γιατί πολεμάω; Στο πεδίο της μάχης δε βρίσκεται καμιά πατρίδα. Το μόνο που βρίσκεται είναι αίμα, θάνατος και διαμελισμένα πτώματα. Καμία δόξα, κανένας θρίαμβος. Ο θρίαμβος υπάρχει σε αυτούς που προετοίμασαν και έστησαν τον πόλεμο και τα οικονομήσανε. Διότι το καθένα από τα όργανα του θανάτου, τα όπλα, που θα χρησιμοποιήσεις για να σφαχτείς εσύ με τον άγνωστο, έχει πάνω του μια ταμπελίτσα με τιμή. Από το αεροπλάνο και το άρμα μάχης μέχρι και την μικρότερη σφαίρα. Όλα κοστίζουν κάτι. Αν βάλεις αυτή την μικρή αλήθεια στο κεφάλι σου καταλαβαίνεις για ποιον λόγο γίνονται (και έχουν γίνει μέχρι τώρα) όλοι οι πόλεμοι. Όλο το κόλπο είναι στο στήσιμο του πολέμου, το οποίο γίνεται τόσο αριστοτεχνικά ώστε ο πονηρός πολεμοκάπηλος μένει αόρατος ενώ επί δεκαετίες ανάβει το μίσος στις καρδιές φαινομενικά αθώων, απλών ανθρώπων. Εδώ η ψευδαίσθηση είναι βολική για τα μεγάλα αφεντικά που προετοίμαζαν τα όπλα για χρόνια, μέτρησαν τα χοντρά ματσάκια με τα λεφτά, όπλισαν το χέρι σου απειλώντας σε με κάθε τρόπο και σε έβαλαν να σφαχτείς (έχοντας βάλει και 2-3 εμβατήρια για το φαντασμαγορικό της υπόθεσης) με αγνώστους που δέχτηκαν τις ίδιες απειλές για σένα. Πού χωράει η έννοια της πατρίδας και της δόξας σε αυτήν την απλή αλήθεια;
Μια άλλη βολική ψευδαίσθηση, αυτή λιγότερο αιματοβαμμένη ας πούμε, είναι αυτή των συνωμοσιολόγων. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε επιστήμονες που επί χρόνια σωρεύουν αποδείξεις και βγάζουν συμπεράσματα για το σαθρό παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που αραδιάζουν τη μια τερατολογία πίσω απ' την άλλη χωρίς καμία απόδειξη. Φυσικά εμείς οι υπόλοιποι ζαλιζόμαστε από το πόσοι τόνοι αποδείξεων θα χρειάζονταν για να στηριχθούν σοβαρά τέτοιες ιδέες. Τέλος πάντων. Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.
Όσο ήμαστε παιδιά, ήταν πολύ βολικό για τους γονείς μας να μας παραμυθιάζουν για να αποφεύγονται οι πολλές εξηγήσεις, οι πικρές αλήθειες και οι αμήχανες στιγμές. Γι' αυτό υπήρχαν τα παραμύθια και τα μυθικά πλάσματα, όπως π.χ. ο Άι-Βασίλης. Ένα στάδιο ωρίμανσης είναι το να αποτινάξει κανείς από πάνω του αυτό το "μαγικό πέπλο" του παραμυθιού και να επιστρέψει στην πραγματικότητα. Όταν αυτό γίνει, η ματιά γίνεται ρεαλιστική και η λογική πρυτανεύει. Πολλοί συνάνθρωποί μας όμως δεν πέρασαν από αυτό το στάδιο. Έμειναν στα παραμύθια, τα οποία ποτέ δεν αποτίναξαν από πάνω τους, μόνο που τα έκαναν πιο περίπλοκα και πιο θελκτικά για τον εγκέφαλο ενός ενήλικα. Πλέον υπάρχει μια "Νέα Τάξη Πραγμάτων" (οι θιασώτες αυτής δεν ορίζουν και δεν νοιάζονται για το ποια ήταν η "Παλιά Τάξη Πραγμάτων" ούτε για το πόσο σαθρή ήταν η κοινωνία και παλιότερα), υπάρχουν οι Σιωνιστές, οι Ρόκφελερ, οι Ρότσιλντ (ή Ρόθτσιλντ), μασόνοι, Εβραίοι, μεγάλα λόμπι, αεροψεκασμοί και το κακό συναπάντημα. Όσο κι αν παραδέχομαι πως υπάρχουν ψήγματα αλήθειας σε κάτι από όλα αυτά, βλέπω πως οι θεωρίες αυτές είναι απλά βολικές ψευδαισθήσεις που βάζουν μπροστά τους αυτές οι μεγάλες μερίδες συνωμοσιολόγων. Για ποιους βολικές; Για τους ίδιους.
Σκεφτείτε το εξής: ένα παιδάκι έχει μπροστά του μια τεράστια ζωγραφιά παραμυθιών. Ξαφνικά, εκεί που την κοιτά ανέμελο και χαρούμενο, εκείνη εξαφανίζεται και βλέπει μπροστά του έναν τοίχο, άχρωμο και μουντό. Το σοκ θα είναι μεγάλο και η απελπισία μεγάλη. Θα πρέπει να αποδομήσει ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας όπως την ήξερε. Αυτό σε επίπεδο ενηλίκων θα σήμαινε να αποτινάξει κάποιος από πάνω του τις συνωμοσιολογίες και να δει την αλήθεια κατάματα. Τι θα έβλεπε; Μια ατέλειωτη στρατιά γραφειοκρατών, απατεώνων, άπληστων ανθρωπάκων που τσαλαπατούν την ανθρώπινη ζωή, που πατούν επί πτωμάτων για μια θέση στον ήλιο κι ένα σινάφι μεγαλοκαρχαριών και των εταιρειών τους, που εκμεταλλεύονται τη ζωή μας από το Α ως το Ω της για να κερδοσκοπήσουν.
Οι ψεκασμένοι λοιπόν αυτοί συνάνθρωποί μας προτιμούν να ζουν στο παραμύθι τους για να αποφύγουν να δουν κατάματα την αλήθεια, η οποία είναι σκληρότερη. Προσπαθούν να αγνοήσουν τον δαιδαλώδη λαβύρινθο μπροστά τους για να μη χρειαστεί να μπουν μέσα του. Είναι πολύ ευκολότερο να αναμασά κανείς ένα παραμύθι, να ζει μέσα του για δεκαετίες, να το διδάσκει στα παιδιά του και να αγνοεί ή να υπονομεύει κάθε απόδειξη για το αντίθετο. Βέβαια αυτή η ψευδαίσθηση είναι βολική και για τους προαναφερθέντες μεγαλοκαρχαρίες, διότι μια συσσωρευμένη επανάσταση εναντίον τους θα τους κόστιζε τα πάντα. Οπότε βολεύονται με το να υποδαυλίζουν μύθους περί σκοτεινών μυστικών τάξεων πάμπλουτων Εβραίων που θέλουν την παγκόσμια κυριαρχία.
Οπότε και οι δυο πλευρές έχουν "πετύχει" τον στόχο τους και οι ψεκασμένοι παραμένουν blissfully ignorant, που λέμε αγγλιστί. "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" λέει το "ιερό" βιβλίο της Αγίας Γραφής. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια. Αν το να ζει το παραμύθι κάποιος είναι πιο χρήσιμο, πιο όμορφο, πιο αξιόλογο. Να το ζει κανείς ή να μην το ζει;
Η πρώτη είναι πως το ανθρώπινο γένος έχει πειστεί πως έχει εχθρούς ολόκληρες εθνότητες. Πως ο Αμερικάνος έχει εχθρό έναν Ιάπωνα, ο Έλληνας έναν Τούρκο, ο Πολωνός έναν Γερμανό κτλ. Τι σημαίνει εχθρός; Αυτός που εμένα προσωπικά με μισεί και θα ήθελε να με βλάψει. Βέβαια όταν αναφερόμαστε σε μια εθνότητα ως εχθρική, αυτό που φανταζόμαστε είναι ένα σημείο στο χάρτη. Όχι ανθρώπους. Διότι αν εγώ είχα τη δύναμη να φανταστώ ένα εκατομμύριο διαφορετικούς ανθρώπους, από τους οποίους κάνει ο καθένας τη ζωή του, έχει ο καθένας τις έγνοιες και τα προβλήματά του, έχει μια οικογένεια να θρέψει κι αγνοεί παντελώς την ύπαρξή μου (μπορεί να μην γνωρίζει προσωπικά ούτε έναν Έλληνα) δεν θα ήταν καθόλου λογικό να τους φανταστώ ως εχθρούς μου. Διότι αν έβλεπα οποιονδήποτε από αυτούς τους ανθρώπους μπροστά μου στο δρόμο δε θα ένιωθα κανέναν κίνδυνο και καμία απειλή απ' αυτούς. Την απειλή θα τη νιώσω μόνο όταν βρεθώ στο πεδίο της μάχης, όπου το ίδιο θα νιώσουν κι αυτοί. Θα αναγκαστούμε -ανωτέρα βία- να πολεμήσουμε ο ένας τον άλλον.
Αν σου ζητήσω, βάζοντάς σου το πιστόλι στον κρόταφο, να σκοτώσεις τον πρώτο περαστικό που θα βρεις μπροστά σου και την ίδια απειλή κάνω και σ' αυτόν εναντίον σου, τότε θα είναι αυτός ο εχθρός σου; Ή μήπως θα είμαι εγώ, που θέλω να πάρω τη ζωή σου; Φαντάσου το αυτό σε επίπεδο εθνοτήτων. Κάποιος με αναγκάζει με τη βία να πολεμήσω μέχρι θανάτου με κάποιον που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου και δεν έχω τίποτα να χωρίσω. Αν δεν πάω θα με στείλει -πάντα με το γράμμα του νόμου- στη φυλακή, στην εξορία ή και σε άλλες χώρες στο ικρίωμα. Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός μου;
Και κάποια στιγμή θα αναρωτηθώ: γιατί πολεμάω; Στο πεδίο της μάχης δε βρίσκεται καμιά πατρίδα. Το μόνο που βρίσκεται είναι αίμα, θάνατος και διαμελισμένα πτώματα. Καμία δόξα, κανένας θρίαμβος. Ο θρίαμβος υπάρχει σε αυτούς που προετοίμασαν και έστησαν τον πόλεμο και τα οικονομήσανε. Διότι το καθένα από τα όργανα του θανάτου, τα όπλα, που θα χρησιμοποιήσεις για να σφαχτείς εσύ με τον άγνωστο, έχει πάνω του μια ταμπελίτσα με τιμή. Από το αεροπλάνο και το άρμα μάχης μέχρι και την μικρότερη σφαίρα. Όλα κοστίζουν κάτι. Αν βάλεις αυτή την μικρή αλήθεια στο κεφάλι σου καταλαβαίνεις για ποιον λόγο γίνονται (και έχουν γίνει μέχρι τώρα) όλοι οι πόλεμοι. Όλο το κόλπο είναι στο στήσιμο του πολέμου, το οποίο γίνεται τόσο αριστοτεχνικά ώστε ο πονηρός πολεμοκάπηλος μένει αόρατος ενώ επί δεκαετίες ανάβει το μίσος στις καρδιές φαινομενικά αθώων, απλών ανθρώπων. Εδώ η ψευδαίσθηση είναι βολική για τα μεγάλα αφεντικά που προετοίμαζαν τα όπλα για χρόνια, μέτρησαν τα χοντρά ματσάκια με τα λεφτά, όπλισαν το χέρι σου απειλώντας σε με κάθε τρόπο και σε έβαλαν να σφαχτείς (έχοντας βάλει και 2-3 εμβατήρια για το φαντασμαγορικό της υπόθεσης) με αγνώστους που δέχτηκαν τις ίδιες απειλές για σένα. Πού χωράει η έννοια της πατρίδας και της δόξας σε αυτήν την απλή αλήθεια;
Μια άλλη βολική ψευδαίσθηση, αυτή λιγότερο αιματοβαμμένη ας πούμε, είναι αυτή των συνωμοσιολόγων. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε επιστήμονες που επί χρόνια σωρεύουν αποδείξεις και βγάζουν συμπεράσματα για το σαθρό παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που αραδιάζουν τη μια τερατολογία πίσω απ' την άλλη χωρίς καμία απόδειξη. Φυσικά εμείς οι υπόλοιποι ζαλιζόμαστε από το πόσοι τόνοι αποδείξεων θα χρειάζονταν για να στηριχθούν σοβαρά τέτοιες ιδέες. Τέλος πάντων. Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή.
Όσο ήμαστε παιδιά, ήταν πολύ βολικό για τους γονείς μας να μας παραμυθιάζουν για να αποφεύγονται οι πολλές εξηγήσεις, οι πικρές αλήθειες και οι αμήχανες στιγμές. Γι' αυτό υπήρχαν τα παραμύθια και τα μυθικά πλάσματα, όπως π.χ. ο Άι-Βασίλης. Ένα στάδιο ωρίμανσης είναι το να αποτινάξει κανείς από πάνω του αυτό το "μαγικό πέπλο" του παραμυθιού και να επιστρέψει στην πραγματικότητα. Όταν αυτό γίνει, η ματιά γίνεται ρεαλιστική και η λογική πρυτανεύει. Πολλοί συνάνθρωποί μας όμως δεν πέρασαν από αυτό το στάδιο. Έμειναν στα παραμύθια, τα οποία ποτέ δεν αποτίναξαν από πάνω τους, μόνο που τα έκαναν πιο περίπλοκα και πιο θελκτικά για τον εγκέφαλο ενός ενήλικα. Πλέον υπάρχει μια "Νέα Τάξη Πραγμάτων" (οι θιασώτες αυτής δεν ορίζουν και δεν νοιάζονται για το ποια ήταν η "Παλιά Τάξη Πραγμάτων" ούτε για το πόσο σαθρή ήταν η κοινωνία και παλιότερα), υπάρχουν οι Σιωνιστές, οι Ρόκφελερ, οι Ρότσιλντ (ή Ρόθτσιλντ), μασόνοι, Εβραίοι, μεγάλα λόμπι, αεροψεκασμοί και το κακό συναπάντημα. Όσο κι αν παραδέχομαι πως υπάρχουν ψήγματα αλήθειας σε κάτι από όλα αυτά, βλέπω πως οι θεωρίες αυτές είναι απλά βολικές ψευδαισθήσεις που βάζουν μπροστά τους αυτές οι μεγάλες μερίδες συνωμοσιολόγων. Για ποιους βολικές; Για τους ίδιους.
Σκεφτείτε το εξής: ένα παιδάκι έχει μπροστά του μια τεράστια ζωγραφιά παραμυθιών. Ξαφνικά, εκεί που την κοιτά ανέμελο και χαρούμενο, εκείνη εξαφανίζεται και βλέπει μπροστά του έναν τοίχο, άχρωμο και μουντό. Το σοκ θα είναι μεγάλο και η απελπισία μεγάλη. Θα πρέπει να αποδομήσει ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας όπως την ήξερε. Αυτό σε επίπεδο ενηλίκων θα σήμαινε να αποτινάξει κάποιος από πάνω του τις συνωμοσιολογίες και να δει την αλήθεια κατάματα. Τι θα έβλεπε; Μια ατέλειωτη στρατιά γραφειοκρατών, απατεώνων, άπληστων ανθρωπάκων που τσαλαπατούν την ανθρώπινη ζωή, που πατούν επί πτωμάτων για μια θέση στον ήλιο κι ένα σινάφι μεγαλοκαρχαριών και των εταιρειών τους, που εκμεταλλεύονται τη ζωή μας από το Α ως το Ω της για να κερδοσκοπήσουν.
Οι ψεκασμένοι λοιπόν αυτοί συνάνθρωποί μας προτιμούν να ζουν στο παραμύθι τους για να αποφύγουν να δουν κατάματα την αλήθεια, η οποία είναι σκληρότερη. Προσπαθούν να αγνοήσουν τον δαιδαλώδη λαβύρινθο μπροστά τους για να μη χρειαστεί να μπουν μέσα του. Είναι πολύ ευκολότερο να αναμασά κανείς ένα παραμύθι, να ζει μέσα του για δεκαετίες, να το διδάσκει στα παιδιά του και να αγνοεί ή να υπονομεύει κάθε απόδειξη για το αντίθετο. Βέβαια αυτή η ψευδαίσθηση είναι βολική και για τους προαναφερθέντες μεγαλοκαρχαρίες, διότι μια συσσωρευμένη επανάσταση εναντίον τους θα τους κόστιζε τα πάντα. Οπότε βολεύονται με το να υποδαυλίζουν μύθους περί σκοτεινών μυστικών τάξεων πάμπλουτων Εβραίων που θέλουν την παγκόσμια κυριαρχία.
Οπότε και οι δυο πλευρές έχουν "πετύχει" τον στόχο τους και οι ψεκασμένοι παραμένουν blissfully ignorant, που λέμε αγγλιστί. "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι" λέει το "ιερό" βιβλίο της Αγίας Γραφής. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια. Αν το να ζει το παραμύθι κάποιος είναι πιο χρήσιμο, πιο όμορφο, πιο αξιόλογο. Να το ζει κανείς ή να μην το ζει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου