Η Ισότητα και τα Όριά της (Η περίπτωση MAck Beggs)

   Με αφορμή ένα αθλητικό γεγονός που συνέβη στις Η.Π.Α. πριν λίγες μέρες θα ήθελα να προβληματιστούμε μαζί ως προς τον κοινωνικό αντίκτυπό του. Το γεγονός είναι ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο διεμφυλικός αθλητής Mack (Mackenzie) Beggs κέρδισε το πολιτειακό πρωτάθλημα πάλης του Τέξας στην κατηγορία των Νεανίδων κάτω των 50 κιλών. Ναι, διαβάσατε πολύ καλά. Ο Mack Beggs πήρε το πρωτάθλημα στις Νεάνιδες.
   Το βιογραφικό του αθλητή έχει σημασία γι' αυτό και θα ήθελα να το παραθέσω. Η Mackenzie Beggs γεννήθηκε στο Τέξας το 1999. Το 2015, προτού ξεκινήσει οποιαδήποτε διαδικασία αλλαγής φύλου, η Mackenzie είχε ήδη προκριθεί στα τελικά του πολιτειακού πρωταθλήματος δις. Εκείνη τη χρονιά δήλωσε ότι νιώθει άντρας και θα ήθελε να αλλάξει φύλο. Ξεκίνησε λοιπόν (όπως είναι το πρωτόκολλο σε αυτές τις περιπτώσεις) θεραπεία τεστοστερόνης ενώ στο εγγύς μέλλον θα ξεκινήσει και χειρουργικές επεμβάσεις ώστε να ολοκληρωθεί η αλλαγή φύλου. Ταυτόχρονα έκανε το όνομά της Mack Beggs κι από εδώ και μπρος θα αναφέρομαι σε αυτόν με αρσενικό άρθρο (όπως ο ίδιος επιθυμεί). Παρ’ όλο που ο Mack ήθελε να αγωνιστεί στην κατηγορία των Νέων στην πάλη από το 2016 και μετά, με απόφαση της πολιτειακής επιτροπής θα αγωνιζόταν σε αυτήν των Νεανίδων, ενώ επειδή η τεστοστερόνη δινόταν για ιατρικούς λόγους δεν εθεωρείτο ντοπάρισμα. Ο Beggs κέρδισε το πρωτάθλημα Νεανίδων το 2017 και επανέλαβε την επιτυχία του το 2018. Στα έτη 2017-2018 έχει ένα ρεκόρ 89 νίκες 0 ήττες στην κατηγορία Νεανίδων (πηγή Wikipedia).

   Η ιστορία του Mack ξεκινάει μία μεγάλη κουβέντα ως προς τα δικαιώματα και την ίση μεταχείριση των αθλητών, των διεμφυλικών και γενικά των ανθρώπων. Ο αθλητισμός και τα (πραγματικά) παραδείγματα που θα ακολουθήσουν είναι απλώς μία αφορμή για προβληματισμό όσον αφορά ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα. Τα τελευταία χρόνια η κοινότητα LGBTQ+ έρχεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο, φέρνει στο φως ολοένα και περισσότερα θέματα και προβλήματα που αντιμετωπίζει, ενώ με τους αγώνες της τα μέλη της κερδίζουν συνεχώς περισσότερα νομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δε μπορώ να ξέρω εάν οι ίδιοι θεωρούν τη στάση της κοινωνίας απέναντί τους καλή· σίγουρα όμως είναι καλύτερη από ότι 30 χρόνια πριν, πράγμα που κατέκτησαν οι ίδιοι με τους αγώνες τους. Το πρόβλημά όπως το αντιλαμβάνομαι εδώ όμως ξεπερνάει τα όρια της ισότητας και καταλήγει σε μία ευνοϊκή μεταχείριση του διεμφυλικού και μάλιστα όχι ε την ευθύνη του ιδίου αλλά της κοινωνίας.

   Αυτό που έχω καταλάβει μετά από πολλά χρόνια συνομιλιών με μέλη της LGBTQ+ κοινότητας είναι ότι πρεσβεύουν ίσα δικαιώματα προς όλους, ξεκινώντας από την “θέση” ότι έχουν κοινωνικό ντεζαβαντάζ λόγω της σεξουαλικής ή/και φυλετικής τους ταυτότητας. Πρεσβεύουν ακόμη ίσα δικαιώματα των γυναικών απέναντι στους άντρες ξεκινώντας και πάλι από τη “θέση” ότι ζούμε σε μια ανδροκρατούμενη, συχνά φαλλοκρατική, κοινωνία όπου οι ευκαιρίες για τις γυναίκες είναι πενιχρές, όσες δίνονται είναι συχνότατα λόγω σεξουαλικής αντικειμενοποίησης και σπανιότατα λόγω οποιασδήποτε άλλης ικανότητας αυτές έχουν. Δεν είναι πρόθεσή μου να αναλύσω περαιτέρω τις θέσεις και τα επιχειρήματά τους γιατί πρώτον δεν είναι ο σκοπός του άρθρου και δεύτερον κινδυνεύω να πω/γράψω κάτι λάθος, που θα ήταν άδικο για τις παραπάνω θέσεις.

   Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή λοιπόν. Προφανώς και συμφωνώ να έχουν ίσες ευκαιρίες όλοι ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, εθνικότητας, φυλής ή σεξουαλικής προτίμησης ενώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα και θα ισχυριστώ ότι θεωρώ δίκαιο να έχουν ΠΑΡΑΠΑΝΩ ευκαιρίες κάποιοι άνθρωποι με αναπηρία ώστε να μπορούν να ζήσουν μια ανεξάρτητη, αξιοπρεπή ζωή. Προφανώς επίσης θεωρώ ότι ο καθένας έχει δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού τόσο σεξουαλικά όσο φυλετικά όσο θρησκευτικά και ίσως παραλείπω άλλους τομείς.  Επιπλέον, και τελειώνω με τα “πολιτικώς ορθά”, δε έχω κανέναν απολύτως λόγο να θεωρώ οποιονδήποτε κατώτερο μου. Ούτε χρώμα, ούτε φυλή, ούτε τι κάνει στο κρεβάτι του ούτε πώς επιλέγει να ζήσει τη ζωή του.

   Ας περάσουμε στα πολιτικώς ΜΗ ορθά λοιπόν (θα παρακαλούσα προκαταβολικά τους διαφωνούντες με τα παρακάτω επιχειρήματα να εκτιμήσουν ότι αυτά ΔΕΝ αντιπαραβάλλονται με τα παραπάνω προφανή που παραδέχτηκα). Ισότητα είναι μια πολύ όμορφη αφηρημένη έννοια. Σε καμία περίπτωση όμως, όπως το βλέπω, δε σημαίνει ισοπέδωση των πάντων και σε καμία περίπτωση “είμαστε ίσοι” δε σημαίνει “είμαστε ίδιοι”. Άλλωστε το δικαίωμα στην διαφορετικότητα είναι αυτό που πρεσβεύει και η LGBTQ+ κοινότητα, σωστά; Έτσι θα πρέπει να αποδεχτούμε την διαφορετικότητα ενός άνδρα και μίας γυναίκας. Το σωματικό σκέλος, που μας ενδιαφέρει στην περίπτωση του Mack Beggs, είναι και το πιο εύκολο να αναλυθεί. Είναι κοινώς γνωστό (αν ανοίξετε οποιοδήποτε εγχειρίδιο ανθρώπινης φυσιολογίας θα βρείτε ότι αναφέρω, προτείνω πανεπιστημιακά εγχειρίδια ιατρικής) πως οι άντρες έχουν περίπου 10% υψηλότερο μεταβολισμό, 10% μεγαλύτερη μυική κάλυψη, υψηλότερη συγκέντρωση ασβεστίου στα οστά και συνήθως κάπως υψηλότερο αιματοκρίτη. Είναι γεγονός άλλωστε ότι τα παγκόσμια ρεκόρ στα κλασικά αθλήματα είναι πιο ψηλά στα αγωνίσματα των αντρών παρά των γυναικών. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν καθιστά τις γυναίκες κατώτερες από τους άντρες σαν όντα αλλά σίγουρα τις φέρνει σε μειονεκτική θέση όταν έχουμε να κάνουμε με αθλήματα που απαιτούν μυική δύναμη, πόσο μάλλον μαχητικά αθλήματα! Ως εκ τούτου είναι άδικο για τις συναθλήτριες του Mack να αγωνίζονται εναντίον του. Η τεστοστερόνη που παίρνει (νόμιμα) τον καθιστά ανίκητο από κορίτσια! Προς τιμήν του ο ίδιος ο αθλητής φωνάζει εδώ και χρόνια πως θέλει να μεταπηδήσει στην κατηγορία Αντρών (ή Νέων όπως ήταν μέχρι πέρσι που ήταν έφηβος), ακόμη κι αν χάνει! Το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος, ο Mack είναι πάνω από όλα ένας αθλητής που αγαπά το άθλημά του κι έχει φάει τη ζωή του στην προπόνηση. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Ο Mack πήρε υποτροφία σε κολλέγιο λόγο της επίδοσής του στην πάλη επειδή η κοινωνία τον ευνόησε. Η κοινωνία αδίκησε κάποιο άλλο κορίτσι που θα έπαιρνε την υποτροφία. Σκεφτείτε το εξής σενάριο. Ξυπνάει αύριο ο Mack και αποφασίζει ότι για κάποιους λόγους (ακόμη και τον πιο ανθρώπινο από όλους, ότι τελικά φοβάται τα πολλά και τρομερά απαιτητικά κι επικίνδυνα χειρουργεία) ότι τελικά δεν θέλει να περάσει την χειρουργική διαδικασία να γίνει άντρας και μπορεί να ζήσει μία ζωή όπως την επιθυμεί ως ομοφυλόφιλη γυναίκα (ή ως στρέιτ γυναίκα δεν είναι το θέμα αυτό). Τότε ο άνθρωπος αυτός θα έχει κλέψει πραγματικά. Ουσιαστικά θα έχει νομιμοποιήσει το ντοπάρισμα για “ψυχολογικούς λόγους”. Νιώθω ακράδαντα ότι αυτή η στιγμή, η στιγμή που περνάμε τα όρια της ισότητας και φτάνουμε στην εύνοια της μειονότητας απέναντι στην πλειοψηφία είναι η στιγμή που πολλά επιχειρήματα της LGBTQ+ κοινότητας γυρνάν και την χτυπάνε στο κεφάλι.

   Θα φέρω ένα ακόμη πιο τραβηγμένο παράδειγμα (πραγματικό πάλι). Η κυρία Fallon Fox γεννήθηκε άντρας, παντρεύτηκε, έκανε ένα παιδί και σε ηλικία πάνω-κάτω 30 ετών αποφάσισε να αλλάξει φύλο και να γίνει γυναίκα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Σε ηλικία 36 ετών η κυρία Fox ξεκίνησε να αγωνίζεται επαγγελματικά σε αγώνες MMA (μικτές πολεμικές τέχνες, αγώνες σε κλουβί, όπως θέλετε πείτε το) φυσικά στην κατηγορία γυναικών! Η κυρία Fox έβγαλε αρκετά λεφτά κερδίζοντας  6 αγώνες (4 στον πρώτο γύρο με νοκ άουτ) ενώ έχασε μόνο 1 φορά (και μάλιστα από αθλήτρια που αργότερα πιάστηκε ντοπέ). Αργότερα εισήχθη στο  National Gay and Lesbian Sports Hall of Fame ! Σας προτρέπω να δείτε τους αγώνες της στο ίντερνετ, είναι πολύ εύκολο να τους βρείτε.

   Κατά τη γνώμη μου η περίπτωση Fox αποτελεί μεγάλη αδικία απέναντι στις υπόλοιπες αθλήτριες, κάποιες από τις οποίες είναι ανοιχτά λεσβίες, και μάλιστα σε ένα τρομερά απαιτητικό σπορ. Το ειρωνικό είναι ότι η αδικία έρχεται με την μορφή ενός μέλους της LGBTQ+ απέναντι σε άλλα μέλη της LGBTQ+ τα οποία κορίτσια έχουν ρίξει τόνους ιδρώτα και χιλιάδες ώρες προπονήσεων για να γίνουν επαγγελματίες αθλήτριες ακολουθώντας όλους τους κανόνες. Αυτό είναι και το πρόβλημα αυτών που εκπροσωπούν την τρομερά ετερογενή αυτή κοινότητα. Δεν μπορείς να τα έχεις καλά μονίμως με όλους. Κάποια στιγμή πρέπει να “σπάσεις μερικά αυγά” και να αποδεχθείς ότι κάποια πράγματα είναι δίκαια έστω κι εάν δε σε βολεύουν. Ποιος είπε στο κάτω κάτω ότι η ισονομία και η δικαιοσύνη βολεύουν. Το να βάλεις για τα δικαιώματα ισονομίας ενός transgender απέναντι σε έναν άνδρα είναι εύκολο, το να βάλλονται όμως τα δικαιώματα μίας λεσβίας από έναν transgender αρχίζει και περιπλέκει την κατάσταση. Στο μυαλό μου το σενάριο ενός άντρα με αθλητικό background να κερδίζει λεφτά δέρνοντας γυναίκες και η κοινότητα LGBTQ+ να τον επιβραβεύει εισάγοντας στον στο hall of fame είναι από αστείο έως θλιβερό. Σύντομα θα πρέπει να θεσπιστούν συγκεκριμένοι και πιθανόν σκληροί πλην δίκαιοι κανόνες γύρω από το ζήτημα των διεμφυλικών αθλητών ακόμη κι αν αυτό στεναχωρεί, εκνευρίζει ή ακόμη και πανικοβάλλει τα μέλη της LGBTQ+ .  Μονά-ζυγά δικά μας πάντα δε γίνεται και η ισότητα προϋποθέτει υποχωρήσεις από όλες τις πλευρές.

   Ας ξεκινήσω εγώ από μία πρόταση-υποχώρηση. Παρατηρήστε ότι οι αδικίες συμβαίνουν πάντα στις γυναικείες κατηγορίες. Δε μπορώ να φανταστώ εύκολα κάποιον διεμφυλικό αθλητή να διαπρέπει στην αντρική πάλη, πυγμαχία, άλμα εις ύψος κλπ όχι επειδή είμαι ρατσιστής αλλά για τους λόγους φυσιολογίας που ανέφερα παραπάνω. Αυτό με ωθεί στο να τολμήσω μία πρόταση που θεωρώ πως τουλάχιστο στον αθλητισμό θα λύσει το πρόβλημα. Η ύπαρξη δύο κατηγοριών, όπως και σήμερα, της γυναικείας και της “ανοιχτής”, όπου θα μπορούν να συμμετέχουν και διεμφυλικοί και γυναίκες εάν το θελήσουν όμως οι άντρες θα υποχρεούνται να συμμετέχουν εκεί και μόνον εκεί. Έτσι θα κρατήσουμε όλα τα υπάρχοντα φορμάτ αγωνισμάτων απλά αντί να αναφέρουμε πχ. “Τένις ανδρών” και “τένις γυναικών” θα είναι “Τένις open category” και “Τένις γυναικών” κ.ο.κ.

Θεωρώ δεν θίγω το δικαίωμα κανενός στην ισονομία προτείνοντας το παραπάνω.

   Τέλος θα ήθελα να παραθέσω την περίπτωση της Caster Semenya, χρυσής ολυμπιονίκη στο Ρίο το 2016 στα 800μ. Η κυρία Semenya είναι ακόμη πιο δύσκολη περίπτωση. Γεννήθηκε, είναι και αγωνίζεται στην κατηγορία γυναικών. Τίποτα μεμπτό μέχρι στιγμής. Άλλωστε όπως προείπα είναι χρυσή ολυμπιονίκης. Το θέμα είναι ότι η κυρία Semenya γεννήθηκε με ένα ζεύγος εσωτερικούς όρχεις, είναι δηλαδή ερμαφρόδιτη! Το πρόβλημα όπως είναι εύκολα αντιληπτό είναι ότι η παραπάνω ποσότητα τεστοστερόνης που κυκλοφορεί στο αίμα της την κάνει ανίκητη! Αν θέλετε να εντρυφήσετε πάνω στην ιστορία της σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, έχει πολύ ενδιαφέρον και πολλές δικαστικές διαμάχες. Το δικό μου πρόβλημα είναι ηθικό. Η ύπαρξη αυτών των εξτρά αδένων και μάλιστα εσωτερικά είναι πολύ κακά μαντάτα για τον οργανισμό. Εν ολίγοις οι έκτοποι αυτοί αδένες είναι τρομερά πιθανό να προκαλέσουν καρκίνο. Θα μπορούσα να σας αναλύσω το θέμα πολύ παραπάνω, δεν είναι όμως επί του παρόντος. Η κυρία Semenya σίγουρα το γνωρίζει και σίγουρα την παρακολουθούν οι καλύτεροι γιατροί της χώρας της. Επιλέγει να μην χειρουργείται ώστε να τους αφαιρέσει για να μην χάσει το αγωνιστικό της πλεονέκτημα. Σκεφτείτε λίγο πόσο δίκαιο είναι αυτό ως προς τις άλλες κοπέλες; Η κυρία Semenya έχει κατοχυρώσει νομικά το δικαίωμά της να αγωνίζεται στην κατηγορία των γυναικών όποτε δεν υπάρχει θέμα παρανομίας, κλεψιάς ή οτιδήποτε. Το ηθικό κομμάτι όμως είναι ανοιχτό και πολύ ενδιαφέρον προς συζήτηση.

   Κάτι μικρό ως επίλογο επειδή θεωρώ ότι ήδη κούρασα τους περισσότερους από εσάς. Όποιος θεωρεί ότι το να είσαι λευκός ετεροφυλόφιλος άντρας σημαίνει πως δεν έχεις προβλήματα και πως όλη σου η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα πλανάται πλάνην οικτράν. Οι ευκαιρίες για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς είναι λίγες και θα πρέπει όλοι να σεβόμαστε τις ευκαιρίες του συνανθρώπου μας και να μην τις κανιβαλίζουμε. Πόσο μάλλον τις ευκαιρίες μίας μαύρης γυναίκας από τα γκέτο της Αμερικής ή από τα βάθη της Κένυας που η ευκαιρία της για μια αξιοπρεπή ζωή είναι να διαπρέψει στο άθλημά της. Και θα επαναλάβω τον προβληματισμό μου. Πότε ξεπερνάμε τα όρια της ισότητας και φτάνουμε να ευνοούμε την μειοψηφία; Δεν καταστρατηγεί αυτό την όλη ουσία του σεβασμού προς τον πλησίον και των ίσων δικαιωμάτων; Δεν είναι ειρωνικό ότι οι εκπρόσωποι των ανθρώπων που θεωρητικά παλεύουν για ίσα δικαιώματα είναι αυτοί που πανηγυρίζουν γι’ αυτές τις αδικίες; Μην κοροϊδευόμαστε. Η πραγματική ισότητα δε βολεύει κανέναν επειδή απαιτεί υποχωρήσεις από όλους. Είναι δύσκολη και απαιτεί προσπάθεια και συμβιβασμούς από όλες τις πλευρές.

Ο Σκεπτικός.