Στο σημερινό άρθρο θα αναφέρω το θέμα της Κορέας. Η χώρα μετά το 1945 χωρίστηκε σε δύο μέρη, τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Τώρα πια, μετά από 7 δεκαετίες είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν απροσπέλαστα σύνορα. Δε θα το αναλύσω από άποψη ιστορική ή πολιτική, επιγραμματικά μόνο θα αναφέρω πως στη Βόρεια υπάρχει κομμουνισμός και στη Νότια καπιταλισμός. Αυτό που με ενδιαφέρει στο άρθρο είναι τι ρυθμούς και τρόπο ζωής έχει ο απλός κόσμος. Κοντολογίς, πώς ζει ο πληθυσμός.
Στη Βόρεια Κορέα, τα πάντα είναι στρατιωτικοποιημένα. Όλοι δουλεύουν για το καθεστώς, ενώ ο απλός άνθρωπος είναι ένας αριθμός χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, πέρα από το δικαίωμα στη ζωή και καμία διαφοροποίηση δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν συγκεκριμένα στυλ κουρέματος, συγκεκριμένα είδη ενδυμασίας, χρειάζονται άδειες για να ταξιδέψει κανείς στο εξωτερικό (ή ακόμα και σε άλλες περιοχές του εσωτερικού) και αγαθά δεδομένα για εμάς, όπως το ίντερνετ και η μουσική, για τους Βορειοκορεάτες είναι κατά βάση απρόσιτα.
Στη Νότια Κορέα πάλι, τα πράγματα είναι άκρως αντίθετα. Υπάρχει τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, πολύ τουρισμός. Οι άνθρωποι έχουν πολλά ενδιαφέροντα και ζούνε με μια σχετική αρμονία. Υπάρχουν πολλών ειδών ελευθερίες και θυμίζει σε πολλά τον δυτικό πολιτισμό. να αναφέρω μόνο πως η Κ-pop, η νοτιοκορεάτικη μουσική, είναι διαδεδομένη σε παγκόσμια εμβέλεια και ανταγωνίζεται αυτές της Ευρώπης και της Αμερικής. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως οι άνθρωποι χαμογελάνε.
Θα μου πείτε, έχουμε κάμερα στα σπίτια τους για να αποδείξουμε πως χαμογελάνε; Όχι. Έχοντας παρακολουθήσει όμως αρκετές εκπομπές της τηλεόρασης, βλέπω πως το χιούμορ είναι βασικό στοιχείο τους. Δημιουργούν πρότυπα στον τηλεθεατή και τον προτρέπουν να περάσει καλά. Αν δει κανείς κάτι αντίστοιχο στη Βόρεια Κορέα, ας με ενημερώσει. Οπότε στον Βορρά κυριαρχεί ο κλειστός, αφιλόξενος, εχθρικός τρόπος ζωής ως προς τις εξωτερικές σχέσεις (και κατά συνέπεια και ως προς τις εσωτερικές) ενώ στον Νότο ο ανοιχτός, ελεύθερος και ξέγνοιαστος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Όλοι μας έχουμε στον εσωτερικό μας κόσμο "δύο Κορέες". Μέσα μας ζει ο φόβος για το διαφορετικό, η περιθωριοποίηση, η αναδίπλωση προς τον εαυτό μας και όλα αυτά μαζί μας κάνουν φοβικούς, κλειστόμυαλους και εχθρικούς προς τους άλλους. Επίσης, μέσα μας υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία, για ελευθερία, για να γευτούμε πολλές διαφορετικές γεύσεις αυτής της ζωής και να ντυθούμε σε πολλά διαφορετικά χρώματα. Ανάλογα με το πώς μεγαλώνουμε, με τα διδάγματά μας, διαλέγουμε (ή διαλέγουν άλλοι για εμάς) ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Αυτή η πρώτη επιλογή καθοδηγεί και τις λεπτομέρειες στον τρόπο ζωής και τη νοοτροπία μας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: οι άνθρωποι που ζουν με τον κλειστό τρόπο σκέψης, άραγε δεν κουράζονται; Δε νιώθουν την ανάγκη να ανοιχτούν, να αναπνεύσουν την ελευθερία; Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται. Διότι πρέπει να υπάρχει αέναος εσωτερικός πόλεμος ώστε να εξωτερικεύονται εχθρικές και φιλοπόλεμες ιδέες κατά βούληση. Κατ' ανάγκη ίσως, σε δύσκολες εποχές, να μην υπάρχει χρόνος για ελευθερία και αυτοβελτίωση. Ο αρνητισμός όμως συνήθως είναι κάτι λιγότερη από επιλογή: είναι στο μυαλό των κλειστόμυαλων ένας μονόδρομος, διότι ποτέ δεν έστρεψαν το βλέμμα τους τριγύρω για να δουν με πόσο όμορφα χρώματα είναι βαμμένος ο κόσμος. Όταν το καθεστώς προσπαθεί να πείσει τον λαό πως τίποτα δεν υπάρχει έξω και φιμώνει κάθε προσπάθεια επικοινωνίας του με τον έξω κόσμο, τότε ο λαός αναγκαστικά πιστεύει πως όλος ο κόσμος είναι γκρίζος. Ας μην κάνουμε αυτό το λάθος εμείς που ζούμε με μια σχετική ελευθερία και μπορούμε να επιλέξουμε.
Στη Βόρεια Κορέα, τα πάντα είναι στρατιωτικοποιημένα. Όλοι δουλεύουν για το καθεστώς, ενώ ο απλός άνθρωπος είναι ένας αριθμός χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, πέρα από το δικαίωμα στη ζωή και καμία διαφοροποίηση δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν συγκεκριμένα στυλ κουρέματος, συγκεκριμένα είδη ενδυμασίας, χρειάζονται άδειες για να ταξιδέψει κανείς στο εξωτερικό (ή ακόμα και σε άλλες περιοχές του εσωτερικού) και αγαθά δεδομένα για εμάς, όπως το ίντερνετ και η μουσική, για τους Βορειοκορεάτες είναι κατά βάση απρόσιτα.
Στη Νότια Κορέα πάλι, τα πράγματα είναι άκρως αντίθετα. Υπάρχει τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, πολύ τουρισμός. Οι άνθρωποι έχουν πολλά ενδιαφέροντα και ζούνε με μια σχετική αρμονία. Υπάρχουν πολλών ειδών ελευθερίες και θυμίζει σε πολλά τον δυτικό πολιτισμό. να αναφέρω μόνο πως η Κ-pop, η νοτιοκορεάτικη μουσική, είναι διαδεδομένη σε παγκόσμια εμβέλεια και ανταγωνίζεται αυτές της Ευρώπης και της Αμερικής. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως οι άνθρωποι χαμογελάνε.
Θα μου πείτε, έχουμε κάμερα στα σπίτια τους για να αποδείξουμε πως χαμογελάνε; Όχι. Έχοντας παρακολουθήσει όμως αρκετές εκπομπές της τηλεόρασης, βλέπω πως το χιούμορ είναι βασικό στοιχείο τους. Δημιουργούν πρότυπα στον τηλεθεατή και τον προτρέπουν να περάσει καλά. Αν δει κανείς κάτι αντίστοιχο στη Βόρεια Κορέα, ας με ενημερώσει. Οπότε στον Βορρά κυριαρχεί ο κλειστός, αφιλόξενος, εχθρικός τρόπος ζωής ως προς τις εξωτερικές σχέσεις (και κατά συνέπεια και ως προς τις εσωτερικές) ενώ στον Νότο ο ανοιχτός, ελεύθερος και ξέγνοιαστος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Όλοι μας έχουμε στον εσωτερικό μας κόσμο "δύο Κορέες". Μέσα μας ζει ο φόβος για το διαφορετικό, η περιθωριοποίηση, η αναδίπλωση προς τον εαυτό μας και όλα αυτά μαζί μας κάνουν φοβικούς, κλειστόμυαλους και εχθρικούς προς τους άλλους. Επίσης, μέσα μας υπάρχει η ανάγκη για επικοινωνία, για ελευθερία, για να γευτούμε πολλές διαφορετικές γεύσεις αυτής της ζωής και να ντυθούμε σε πολλά διαφορετικά χρώματα. Ανάλογα με το πώς μεγαλώνουμε, με τα διδάγματά μας, διαλέγουμε (ή διαλέγουν άλλοι για εμάς) ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Αυτή η πρώτη επιλογή καθοδηγεί και τις λεπτομέρειες στον τρόπο ζωής και τη νοοτροπία μας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι: οι άνθρωποι που ζουν με τον κλειστό τρόπο σκέψης, άραγε δεν κουράζονται; Δε νιώθουν την ανάγκη να ανοιχτούν, να αναπνεύσουν την ελευθερία; Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται. Διότι πρέπει να υπάρχει αέναος εσωτερικός πόλεμος ώστε να εξωτερικεύονται εχθρικές και φιλοπόλεμες ιδέες κατά βούληση. Κατ' ανάγκη ίσως, σε δύσκολες εποχές, να μην υπάρχει χρόνος για ελευθερία και αυτοβελτίωση. Ο αρνητισμός όμως συνήθως είναι κάτι λιγότερη από επιλογή: είναι στο μυαλό των κλειστόμυαλων ένας μονόδρομος, διότι ποτέ δεν έστρεψαν το βλέμμα τους τριγύρω για να δουν με πόσο όμορφα χρώματα είναι βαμμένος ο κόσμος. Όταν το καθεστώς προσπαθεί να πείσει τον λαό πως τίποτα δεν υπάρχει έξω και φιμώνει κάθε προσπάθεια επικοινωνίας του με τον έξω κόσμο, τότε ο λαός αναγκαστικά πιστεύει πως όλος ο κόσμος είναι γκρίζος. Ας μην κάνουμε αυτό το λάθος εμείς που ζούμε με μια σχετική ελευθερία και μπορούμε να επιλέξουμε.
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου