Το παρακάτω δεν είναι δικό μου συμπέρασμα, αλλά το έχω διαβάσει και αργότερα το παρατήρησα. Η σιωπή της οικειότητας είναι ένα καθημερινό φαινόμενο όπου δυο ή και περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλούν για κάποια ώρα, χωρίς αυτή η σιωπή να σημαίνει ότι δεν έχουν να πουν κάτι ή ότι διστάζουν να μιλήσουν. Είναι μια σιωπή ανάμεσα σε άτομα που είναι εξοικειωμένα μεταξύ τους και δεν δημιουργεί πρόβλημα επικοινωνίας. Απλά βρίσκονται αμφότεροι στις σκέψεις τους και μιλάνε μόνο όταν θελήσουν πραγματικά. Απαντάται κυρίως ανάμεσα στους άντρες παρά στις γυναίκες.
Το έχω ζήσει και το εκτιμώ: μου δείχνει με απόλυτη ακρίβεια με ποια άτομα έχω πραγματική οικειότητα, όταν εγώ ο ίδιος δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι για να σπάσω την σιωπή και δεν έχω παράλληλα δεύτερες σκέψεις του τύπου: μήπως "πρέπει να πω κάτι". Η σιωπή αυτή είναι "ιερή" και δείχνει έντονη συντροφικότητα. Μπορείτε να την παρατηρήσετε και σε καφετέριες, όπου ανάμεσα σε πολλές φλύαρες παρέες υπάρχει σε ένα τραπέζι μια παρέα 2-3 ατόμων που δεν μιλάει για αρκετή ώρα. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, εκείνη η παρέα πολύ πιθανόν να αισθάνεται πιο άνετα από τις άλλες μέσα στη σιωπή της.
Το αντίθετο τώρα: έχει τύχει να βρεθείτε με άτομα που σκεφτήκατε πως "πρέπει να μιλήσω"; Ή όπου λέτε περιττά πράγματα που δεν σας προκαλούν ευχαρίστηση ή δεν τα εννοείτε, μόνο για χάρη του συνομιλητή σας; Εδώ η έλλειψη σιωπής φανερώνει κι έλλειψη οικειότητας. Φοβόμαστε ίσως την άποψη του άλλου αν δεν του μιλήσουμε, ότι δεν του είμαστε αρεστοί ή ότι δεν τον υπολογίζουμε κτλ.
Τώρα, γιατί η σιωπή της οικειότητας είναι σχεδόν αποκλειστικά αντρικό φαινόμενο; Εδώ μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Πρέπει να παραδεχτώ ότι οι (περισσότερες τουλάχιστον) γυναίκες σκέφτονται πολύ περισσότερο από τους άντρες σε επικοινωνιακές περιστάσεις, συναντήσεις, συνομιλίες κτλ. Έχουν εντονότερα τις λεγόμενες "δεύτερες σκέψεις". Γι' αυτό ίσως να ζουν πιο έντονα την σιωπή, και να την νιώθουν σαν βάρος από το οποίο πρέπει να απαλλαγούν.
Στους άντρες πάλι ισχύει το αντίθετο: στις επαφές μας με άλλους σκεφτόμαστε λιγότερο και είμαστε αρκετά πιο αυθόρμητοι. Κι αφού είμαστε έτσι όταν μιλάμε, λογικά το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεν μιλάμε. Να πω ότι έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην ιδέα που έχει ο συνομιλητής για εμάς είτε μιλάμε είτε όχι; Ή ότι σε τέτοιες στιγμές είμαστε λιγότερο ανασφαλείς; Όλα αυτά μόνο υποθέσεις είναι... Πάντως θαυμαστό είναι το πόσα συμπεράσματα μπορούμε όλοι να βγάλουμε για κάποιον όταν ΔΕΝ μιλάει!
Το έχω ζήσει και το εκτιμώ: μου δείχνει με απόλυτη ακρίβεια με ποια άτομα έχω πραγματική οικειότητα, όταν εγώ ο ίδιος δεν νιώθω την ανάγκη να πω κάτι για να σπάσω την σιωπή και δεν έχω παράλληλα δεύτερες σκέψεις του τύπου: μήπως "πρέπει να πω κάτι". Η σιωπή αυτή είναι "ιερή" και δείχνει έντονη συντροφικότητα. Μπορείτε να την παρατηρήσετε και σε καφετέριες, όπου ανάμεσα σε πολλές φλύαρες παρέες υπάρχει σε ένα τραπέζι μια παρέα 2-3 ατόμων που δεν μιλάει για αρκετή ώρα. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, εκείνη η παρέα πολύ πιθανόν να αισθάνεται πιο άνετα από τις άλλες μέσα στη σιωπή της.
Το αντίθετο τώρα: έχει τύχει να βρεθείτε με άτομα που σκεφτήκατε πως "πρέπει να μιλήσω"; Ή όπου λέτε περιττά πράγματα που δεν σας προκαλούν ευχαρίστηση ή δεν τα εννοείτε, μόνο για χάρη του συνομιλητή σας; Εδώ η έλλειψη σιωπής φανερώνει κι έλλειψη οικειότητας. Φοβόμαστε ίσως την άποψη του άλλου αν δεν του μιλήσουμε, ότι δεν του είμαστε αρεστοί ή ότι δεν τον υπολογίζουμε κτλ.
Τώρα, γιατί η σιωπή της οικειότητας είναι σχεδόν αποκλειστικά αντρικό φαινόμενο; Εδώ μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Πρέπει να παραδεχτώ ότι οι (περισσότερες τουλάχιστον) γυναίκες σκέφτονται πολύ περισσότερο από τους άντρες σε επικοινωνιακές περιστάσεις, συναντήσεις, συνομιλίες κτλ. Έχουν εντονότερα τις λεγόμενες "δεύτερες σκέψεις". Γι' αυτό ίσως να ζουν πιο έντονα την σιωπή, και να την νιώθουν σαν βάρος από το οποίο πρέπει να απαλλαγούν.
Στους άντρες πάλι ισχύει το αντίθετο: στις επαφές μας με άλλους σκεφτόμαστε λιγότερο και είμαστε αρκετά πιο αυθόρμητοι. Κι αφού είμαστε έτσι όταν μιλάμε, λογικά το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεν μιλάμε. Να πω ότι έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην ιδέα που έχει ο συνομιλητής για εμάς είτε μιλάμε είτε όχι; Ή ότι σε τέτοιες στιγμές είμαστε λιγότερο ανασφαλείς; Όλα αυτά μόνο υποθέσεις είναι... Πάντως θαυμαστό είναι το πόσα συμπεράσματα μπορούμε όλοι να βγάλουμε για κάποιον όταν ΔΕΝ μιλάει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου