Άνθρωποι είμαστε, και όλοι έχουμε όνειρα, ή πείτε τα φιλοδοξίες κι ελπίδες αν προτιμάτε. Αυτά είναι καθαρά προσωπικά και ποικίλλουν. Μπορεί αυτό που επιθυμώ και καίγομαι κάποιος να το έχει στρωμένο κι έτοιμο και ποτέ του να μην το εκτιμήσει, κι εγώ να βρίσκω δεδομένο αυτό που σε τόσους λείπει... Αλλά το κοινό σε όλους μας είναι η επιθυμία να τα κατακτήσουμε και πως όλες μας οι πράξεις είναι στραμμένες γύρω τους. Μήπως τελικά αυτό έχει σημασία; Ή η ενέργεια και η ώθηση που μας δίνουν να ζήσουμε και να προσπαθούμε συνέχεια;
Ο καθένας μας πάλι έχει προσωπικές εμπειρίες από όνειρα-στόχους, για τα οποία καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια. Ομολογώ πως ποτέ μου δεν κατάλαβα τις πράξεις πολλών γύρω μου, ακριβώς επειδή δεν έβλεπα τον στόχο τους όπως εκείνοι τον έβλεπαν! Κι όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχαν πάντα διαστήματα όπου ήμουν τρελός για ένα όνειρο και είχα ζωντάνια μέσα μου. Αντίθετα, σε περιόδους όπου ήμουν σε γαλήνη, (ενώ είναι ωφέλιμο να είσαι ήρεμος, δεν λέω) η ηρεμία έφερνε απάθεια, η απάθεια απραξία και η απραξία πλήξη! Κάπως έτσι χάνεται η τάση να ζούμε για κάτι και συνεπώς όλο το νόημα. Δεν είναι τυχαίο που, ενώ βλέπουμε ανθρώπους που "τα έχουν όλα" (κατά τη γνώμη μας τουλάχιστον), οι ίδιοι συχνά νιώθουν κοινοί, κενοί, μέχρι και μίζεροι. Χάνοντας τον στόχο σου μπαίνεις σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Μια ιστορία που μου είπε ο πατέρας μου σχετίζεται με έναν φτωχό μεροκαματιάρη που είχε ανώτατο σκοπό να πάει στο Παρίσι, επειδή άκουγε πως εκεί τα πάντα είναι τέλεια και ξέγνοιαστα. Δούλεψε μια ζωή για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του... Κι όταν κάποια μέρα πήγε (με τρένο λέει η ιστορία) προς τα εκεί, στο δρόμο σκέφτηκε πολύ. Αυτό που είχε γίνει έμμονη ιδέα στη ζωή του τώρα του φαινόταν τιποτένιο! Μετά από έντονη εσωτερική πάλη κατέβηκε στην προτελευταία στάση και γύρισε σπίτι του, χωρίς να γνωρίσει ποτέ το Παρίσι! Γιατί; Επειδή σκέφτηκε πως το Παρίσι από μόνο του δεν είναι κάτι αλλά η ιδέα του Παρισιού του έδινε κίνητρο για ζωή! Κι έτσι συνέχισε ευτυχισμένος να προσπαθεί ξέροντας πλέον την αλήθεια, χωρίς να δει το όνειρο του με τα ίδια του τα μάτια.
Μήπως κι εμείς δεν μπήκαμε τόσες φορές στη θέση του; Ευτυχισμένους μας κάνει η ιδέα του τέλειου συντρόφου, του ακριβού αυτοκινήτου, των πολλών χρημάτων! Και η ιδέα πλανεύει... Διότι τα ίδια τα αγαθά είναι αυτό ακριβώς και τίποτε περισσότερο. Κι αν δεν έχουμε ψάξει το θέμα είμαστε απλά αδαείς, που πέφτουμε με το κεφάλι στη μεγαλύτερη πλάνη: αυτήν του να θεοποιούμε κοινές ή ωραιοποιημένες καταστάσεις!
Δεν είμαι απαισιόδοξος. Τα όνειρα είναι ό,τι ομορφότερο και μακάρι να τα πετυχαίνουμε και στην συνέχεια να ζούμε ευτυχισμένοι χωρίς να τα θεωρήσουμε ξεπερασμένα. Όμως σε τελική ανάλυση ίσως να έχει δίκιο ο Καβάφης όταν δίνει αξία στο ταξίδι και όχι στον προορισμό! Ξέρει την αδυναμία στη φύση του ανθρώπου: ότι, όταν τελικά πετυχαίνουμε τον στόχο μας, τον προσπερνάμε γρήγορα και ξεχνάμε τι σήμαινε κάποτε για εμάς...
Ο καθένας μας πάλι έχει προσωπικές εμπειρίες από όνειρα-στόχους, για τα οποία καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια. Ομολογώ πως ποτέ μου δεν κατάλαβα τις πράξεις πολλών γύρω μου, ακριβώς επειδή δεν έβλεπα τον στόχο τους όπως εκείνοι τον έβλεπαν! Κι όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, υπήρχαν πάντα διαστήματα όπου ήμουν τρελός για ένα όνειρο και είχα ζωντάνια μέσα μου. Αντίθετα, σε περιόδους όπου ήμουν σε γαλήνη, (ενώ είναι ωφέλιμο να είσαι ήρεμος, δεν λέω) η ηρεμία έφερνε απάθεια, η απάθεια απραξία και η απραξία πλήξη! Κάπως έτσι χάνεται η τάση να ζούμε για κάτι και συνεπώς όλο το νόημα. Δεν είναι τυχαίο που, ενώ βλέπουμε ανθρώπους που "τα έχουν όλα" (κατά τη γνώμη μας τουλάχιστον), οι ίδιοι συχνά νιώθουν κοινοί, κενοί, μέχρι και μίζεροι. Χάνοντας τον στόχο σου μπαίνεις σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Μια ιστορία που μου είπε ο πατέρας μου σχετίζεται με έναν φτωχό μεροκαματιάρη που είχε ανώτατο σκοπό να πάει στο Παρίσι, επειδή άκουγε πως εκεί τα πάντα είναι τέλεια και ξέγνοιαστα. Δούλεψε μια ζωή για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει το ταξίδι του... Κι όταν κάποια μέρα πήγε (με τρένο λέει η ιστορία) προς τα εκεί, στο δρόμο σκέφτηκε πολύ. Αυτό που είχε γίνει έμμονη ιδέα στη ζωή του τώρα του φαινόταν τιποτένιο! Μετά από έντονη εσωτερική πάλη κατέβηκε στην προτελευταία στάση και γύρισε σπίτι του, χωρίς να γνωρίσει ποτέ το Παρίσι! Γιατί; Επειδή σκέφτηκε πως το Παρίσι από μόνο του δεν είναι κάτι αλλά η ιδέα του Παρισιού του έδινε κίνητρο για ζωή! Κι έτσι συνέχισε ευτυχισμένος να προσπαθεί ξέροντας πλέον την αλήθεια, χωρίς να δει το όνειρο του με τα ίδια του τα μάτια.
Μήπως κι εμείς δεν μπήκαμε τόσες φορές στη θέση του; Ευτυχισμένους μας κάνει η ιδέα του τέλειου συντρόφου, του ακριβού αυτοκινήτου, των πολλών χρημάτων! Και η ιδέα πλανεύει... Διότι τα ίδια τα αγαθά είναι αυτό ακριβώς και τίποτε περισσότερο. Κι αν δεν έχουμε ψάξει το θέμα είμαστε απλά αδαείς, που πέφτουμε με το κεφάλι στη μεγαλύτερη πλάνη: αυτήν του να θεοποιούμε κοινές ή ωραιοποιημένες καταστάσεις!
Δεν είμαι απαισιόδοξος. Τα όνειρα είναι ό,τι ομορφότερο και μακάρι να τα πετυχαίνουμε και στην συνέχεια να ζούμε ευτυχισμένοι χωρίς να τα θεωρήσουμε ξεπερασμένα. Όμως σε τελική ανάλυση ίσως να έχει δίκιο ο Καβάφης όταν δίνει αξία στο ταξίδι και όχι στον προορισμό! Ξέρει την αδυναμία στη φύση του ανθρώπου: ότι, όταν τελικά πετυχαίνουμε τον στόχο μας, τον προσπερνάμε γρήγορα και ξεχνάμε τι σήμαινε κάποτε για εμάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου