Γιατί Τα Τραγούδια Κράζουν

    Χαιρετώ μετά από καιρό απουσίας. Ο τίτλος είναι κάπως παραπλανητικός μιας και είναι ένα δευτερεύον μέρος του άρθρου αλλά συγχωρήστε με, τον βρήκα ωραίο και πιασάρικο. Είχα λοιπόν μια τυχαία συζήτηση για την ψυχολογία της νέας γενιάς (αυτής του '90 και έπειτα περίπου) και συνεπώς καλωσορίζω τους αναγνώστες μου στο νέο μου προβληματισμό: τι τρέχει με τη γενιά μας;
   Εκ πρώτης όψεως όποιος το σκεφτεί ίσως να μη βρει διαφορά με τις προηγούμενες. Πρώτο λάθος. Πάντα η μια γενιά διαφέρει με την επόμενη. Η ουσία όμως βρίσκεται στο να βρούμε το γιατί διαφοροποιηθήκαμε και μετά το πώς. Πιστεύω πως γίναμε συνολικά διαφορετικοί από τους προηγούμενους λόγω της επιρροής μας από αυτούς! Μπερδεμένο; Κι όμως...
   Οι γονείς μας, επηρεασμένοι από την ιδεολογία της δεκαετίας του 40-50' (κάτι που καλλιεργήθηκε από την γενιά των παππούδων μας), θεωρούσαν πως, επειδή στερήθηκαν οι ίδιοι πολλά στην παιδική τους ηλικία, έπρεπε να μας δίνουν όσα περισσότερα μπορούν (μιας και οικονομική κατάσταση το επέτρεπε περισσότερο από παλιά). Κι όσο ζητούσαμε τόσο έδιναν, αγόγγυστα και χωρίς να μας βάζουν μέτρο. Δεν θα πω πως αυτό συνέβη και συμβαίνει 100%. Υπάρχουν παιδιά συνειδητοποιημένα που δουλεύουν και ξέρουν το πώς βγαίνουν τα παιχνίδια, τα γλυκά, τα ρούχα και τα ταξίδια που απολαμβάνουμε. Ως επί το πλείστον πάντως για εμάς αυτά ήταν ουρανοκατέβατα! Δώρα από τους γονείς που ποτέ δεν σκεφτήκαμε πως αυτοί μόχθησαν για να τα έχουμε...
  Επομένως, αν η προηγούμενη γενιά ήταν αυτή των νεοευρωπαίων, η δική μας είναι αυτή των κακομαθημένων. Μαζί κι εγώ κι εσείς και όλοι μας. Διότι η οικογενειακή θαλπωρή και απλοχεριά μας έδωσε τα πάντα και δεν μας ζήτησε σχεδόν τίποτα ως αντάλλαγμα... Έτσι μάθαμε κι έτσι βγαίνουμε κι έξω από το σπίτι μας ως ενήλικες. Χωρίς να κοιτάμε λίγο τι συμβαίνει γύρω μας, φορώντας τις φοβερές παρωπίδες του εγωισμού. Έτοιμοι να τα απαιτήσουμε όλα και απρόθυμοι να δώσουμε έστω και το ελάχιστο. Είναι μήπως τυχαίο που παντού βασιλεύει το παράπονο και σε κάθε σχέση μας, όποια κι αν είναι αυτή, πιστεύουμε πως αδικούμαστε; Μα επόμενο είναι! Αφού μάθαμε να παίρνουμε, είναι αυτονόητο πως το να δίνουμε μας φαίνεται περίεργο και άδικο....
   Κι αν θεωρείτε πως έχω άδικο, θα σας παρουσιάσω τον καθρέφτη της κοινωνίας και ειδικά της δικής μας γενιάς: τα νέα τραγούδια που εδώ και χρόνια βγαίνουν και αφορούν εμάς, κοινώς αυτά που παίζουν σωρηδόν στο ραδιόφωνο. Έχουν στίχο που βρίθει από αδικημένους και παρεξηγημένους, ανθρώπους που είναι μόνοι και κανείς δεν τους καταλαβαίνει. Οι άνθρωποι της μουσικής έχουν αφουγκραστεί τα κόμπλεξ μας και ιδού το αποτέλεσμα. Τέτοια ακούγονται παντού και όλοι πιστεύουμε πως γράφτηκαν για εμάς: είτε αξίζουν την δημοτικότητά που έχουν είτε όχι. Δεν έχω σκοπό να "κράξω" κάτι συγκεκριμένο, απλώς θέλω να βάλω ιδέες και (γιατί όχι;) λίγα φιτίλια. Ούτε έχω πρόβλημα με την ίδια την μουσική, μόνο με ανησυχεί ο λόγος που ο στίχος που αγαπάμε πρέπει να μας παρουσιάζει αδικημένους από τη ζωή...
   Αν ήμασταν πιο φιλότιμοι λοιπόν και δεν είχαμε μάθει στα έτοιμα από μικροί, ίσως το αίσθημα του υπέρμετρου εγωισμού μας να μην ήταν τόσο έντονο: ίσως να καταλαβαίναμε τους άλλους χωρίς πρώτα να πρέπει να περάσουν από το φίλτρο του "γιατί δεν είναι οι άλλοι στο δικό μου ρυθμό". Και το βασικό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου. Αυτή είναι μια λανθασμένη ιδέα, ιδέα που μας εμφύτευσε το ντάντεμα των μεγαλύτερων και την οποία χρειάζεται να αλλάξουμε, για να μην είμαστε 20 και 30 χρονών ακόμα ανώριμοι. Όταν το καταφέρουμε θα δούμε και το δικό μας άδικο, και το δίκιο των άλλων προς εμάς, όπου υπάρχει.
   Αλλά ούτε να σας μαυρίσω την ψυχή θέλω! Καλά παιδιά είμαστε κι εμείς και θα βρούμε τον δρόμο μας... Ούτε ο εγωισμός μας πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Μόνο να ελαττωθεί και να βάλουμε και τον εαυτό μας να απολογηθεί και όχι μόνο να δέχεται συγγνώμες άλλων. Καλή καρδιά λοιπόν...