Μανώλης Σιμιτσάκης: Το Δέντρο του Άραϋ

   Τον Μανώλη Σιμιτσάκη τον γνώρισα μέσω της σελίδας του στο διαδίκτυο, όπου έχει γράψει μια σειρά άρθρων για την επιμέλεια βιβλίων. Φυσικά στη δική του σελίδα υπήρχε διαφήμιση για την τριλογία του "Το Δέντρο του Άραϋ". Μαγνητίστηκα από τα εξώφυλλα κι αποφάσισα να τη διαβάσω.
   Fast forward τρία χρόνια μετά. Δεν ξέρω τι σκοπεύει να κάνει αυτός ο συγγραφέας στο μέλλον· έχει ανακοινώσει πως ασχολείται με μια νέα συγγραφική δουλειά. Το αναγνωστικό κοινό όμως πιστεύω πως τον έχει συνδέσει αμετάκλητα με την προαναφερθείσα τριλογία. Παρακάτω θα αναφερθώ στα στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση στην τριλογία αυτή.

   Χαρακτήρες: Οι χαρακτήρες, οι βασικοί ήρωες της τριλογίας, δεν είναι παρά καθημερινοί άνθρωποι. Απλοί άνθρωποι, όπως εσύ κι εγώ, που απλά βρέθηκαν μέσα σε μια θύελλα αλλόκοτων καταστάσεων. Ζουν και δρουν με βάση τα πάθη τους και τη συνείδησή τους, ενώ δε γίνεται καμία προσπάθεια να χτιστούν σαν επικοί ήρωες. Έχουν το χιούμορ τους, τους φόβους και τις ελπίδες τους. Ακόμα και τα πιο εξωκοσμικά πλάσματα που αναφέρονται είναι ανθρώπινα, γεμάτα πάθη, απαλλαγμένα από οποιαδήποτε μορφή επικότητας (ίσως με 1-2 εξαιρέσεις).

   Φιλοσοφία: έχοντας διαβάσει και τα τρία έργα του, αποκομίζω την ίδια εντύπωση που είχα κι όταν διάβασα το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου: ο συγγραφέας είναι ένας εκ φύσεως αισιόδοξος άνθρωπος. Χρωματίζει όλο τον κόσμο του με πολλά χρώματα και, ενώ αφήνει έπειτα τον κουβά με το μαύρο να χυθεί πάνω στη ζωγραφιά, φυλάει πάντα ένα κομμάτι του πίνακα χρωματιστό. Ο συγγραφέας παρουσιάζει καταστάσεις αδιέξοδες, που προκαλούν θα έλεγε κανείς απελπισία, και, σαν μάγος που βγάζει τον λαγό απ' το καπέλο του, δείχνει στον αναγνώστη μια αόρατη έξοδο.

   Φανταστικό: πολλοί συγγραφείς γράφουν "Λογοτεχνία του Φανταστικού". Ονειρεύονται έναν κόσμο, τον χτίζουν, θέτουν τους δικούς τους κανόνες, τον κάνουν αρκετά ρεαλιστικό και τον παρουσιάζουν στον αναγνώστη. Ο Μανώλης Σιμιτσάκης κάνει κάτι διαφορετικό: δείχνει να συναρπάζεται από τη δημιουργία κόσμων, χωρίς να τους "δένει" όμως με αυστηρούς κανόνες. Το στοιχείο του φανταστικού δεν υπάρχει μόνο στον ίδιο τον κόσμο αλλά και στους νόμους που έχουν επιβληθεί σ' αυτόν. Με λίγα λόγια, ο αναγνώστης δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα. Κι αυτό κάνει το έργο του ξεχωριστό.

   Συνολικά, αυτό το τελευταίο, η δημιουργία κόσμων, είναι το κατεξοχήν στοιχείο που αποκόμισα από την τριλογία. Όπως υπόσχονται τα εξώφυλλα, οι περιγραφές είναι γλαφυρές και οι πιθανότητες που ανοίγονται χαοτικές. Ο θάνατος και η μεταθανάτια ζωή από μια διαφορετική, κατά την προσωπική μου γνώμη αθώα κι ελπιδοφόρα, σκοπιά.

Τοποθεσίες που εξάπτουν τη φαντασία

   Υπάρχουν πολλοί τόποι που εξάπτουν την ανθρώπινη φαντασία και χάρη σε αυτούς έχουν γραφτεί και σκηνοθετηθεί πολλά αξιόλογα έργα. Στο παρακάτω άρθρο θα κάνω μια μικρή παρουσίαση.

1) Δάση. Τα δάση παλαιόθεν προκαλούν στον άνθρωπο μια έλξη και τον παρακινούν να ψάξει τι μυστήριο υπάρχει εκεί μέσα, μιας και η φύση κυριαρχεί ενώ το ανθρώπινο χέρι αδυνατεί να τα ελέγξει. Πολλά παραμύθια εκτυλίσσονται σε δάση, με παράξενα πλάσματα, καλόβουλα και φιλικά ή τρομερά και βίαια, να προσπαθούν να παρασύρουν τους ανθρώπους και να τους απομακρύνουν απ' την κοινωνία και τον πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι και τόσοι θρύλοι για νεράιδες και ξωτικά προσανατολίζονται στα βάθη των δασών.

2) Ωκεανοί. Η θάλασσα, ανεξερεύνητη και αδάμαστη, προκαλούσε πάντα δέος στον άνθρωπο, ειδικά στις παλαιότερες εποχές, όταν τα μέσα ήταν πενιχρά και τα υπερωκεάνια ταξίδια δεν ήταν εφικτά. Τον ωκεανό οι άνθρωποι τον αντιμετώπιζαν λίγο πολύ όπως εμείς αντιμετωπίζουμε το διάστημα: γεμάτο πιθανότητες, μυθικές και πλούσιες χώρες, διαφορετικούς -και ίσως πιο ανεπτυγμένους από εμάς- πολιτισμούς. Ονειρεύονταν μαγικές, πλούσιες χώρες και κατοικίες θεών και τρομερών θαλάσσιων πλασμάτων. Στην άκρη του ωκεανού φαντάζονταν το χάσμα που οδηγούσε στο κενό του διαστήματος.
   Στο ίδιο θέμα, δεν ήταν μόνο το "πέρα μακριά" που εξίταρε τους ανθρώπους αλλά και το "εκεί κάτω". Ο βυθός του ωκεανού ήταν -και ακόμα είναι- κάτι μακρινό, ανεξιχνίαστο και τρομακτικό. Εκεί κάτω φώλιαζαν θεοί και δαίμονες του νερού, πλάσματα πέρα από κάθε φαντασία και ξένοι πολιτισμοί, γήινοι και εξωγήινοι.

3) Ερείπια. Όπου φαίνεται πως υπήρχε ανθρώπινη δραστηριότητα, οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να ψάξουν τα πάντα. Πώς έζησε ο εκεί πολιτισμός, τι επίπεδο τεχνολογίας και γνώσεων είχε, τι τον οδήγησε στη φυγή ή την καταστροφή... Κάθε λεπτομέρεια είναι σημαντική και γίνεται εξονυχιστική έρευνα, καθώς και παρουσιάσεις εκθεμάτων σε μουσεία. Το αρχαίο δίνει την αίσθηση μιας πραγματικότητας τόσο άπιαστης, που μας ωθεί να τη γεφυρώσουμε με τη φαντασία.

4) Βουνοκορφές. Χιονισμένες κορυφές βουνών, μακριά από κάθε έννοια πολιτισμού. Μέρη που κυριαρχούν ακραίες συνθήκες και θερμοκρασίες, όπου ελάχιστα πλάσματα αντέχουν. Σε τέτοια μέρη πράγματι έχουν γίνει εξερευνήσεις από βοτανολόγους και ζωολόγους, αλλά επίσης εκεί καταφεύγουν εξόριστοι, ασκητές και μοναχοί για να αποφύγουν τη συναναστροφή με τον κόσμο. Μάλιστα πολλοί θρύλοι έχουν ακουστεί σχετικά με ανθρώπους που έζησαν ή ζουν ακόμα εκεί, έχοντας ξεπεράσει το ανθρώπινο επίπεδο, ζώντας για πολλούς αιώνες ή αποκτώντας υπεράνθρωπες γνώσεις και δυνάμεις.

5) Έρημοι. Μιας και οι έρημοι παραμένουν, λόγω έλλειψης φυσικών πόρων και μέσων για φυσιολογική ζωή, ακατοίκητες, είναι επόμενο να εξάπτουν τη φαντασία και το μυστήριο. Αχανείς εκτάσεις γεμάτες πιθανότητες: όλο και κάποιος μετεωρίτης θα έχει πέσει σε κάποια έρημο, όλο και κάποιο απαγορευμένο πείραμα θα γίνεται εκεί, σε κάποιο κρυμμένο υπόγειο εργαστήριο... Εξάλλου όταν δεν υπάρχουν στοιχεία για ύποπτη δραστηριότητα σε κατοικημένες περιοχές, τα μυαλά που αγαπούν τις θεωρίες συνωμοσίας στρέφονται πάντα σε ερημικές τοποθεσίες.
   Φυσικά οι έρημοι δεν είναι πάντα καυτές και αμμώδεις. Έρημος είναι και η Ανταρκτική, μόνο που είναι παγωμένη. Πόσα έργα έχουν γραφτεί ή σκηνοθετηθεί σχετικά με το μαγνητικό της πεδίο, τους μετεωρίτες με εξωγήινη ζωή που έχουν πέσει και θαφτεί εκεί, τα απαγορευμένα πειράματα... 

Εύθραυστον - Αγγέλα Σιδηροπούλου (Ο στιγματισμός του καλλιτέχνη)

   Τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα τυχαίο τραγούδι, που δεν είχα ακούσει μέχρι τότε. Λίγες οι προβολές, άγνωστη η τραγουδίστρια, ενδιαφέρων ο τίτλος. Έμεινα να το ακούσω. Δε μου προκάλεσε τρομερή εντύπωση. Ήταν ευχάριστο και μελωδικό σίγουρα, οπότε το πρόσημο ήταν θετικό.
   Τρομερή εντύπωση μου έκαναν τα σχόλια των χρηστών: "άθλιο", "εμετός", "ρεζίλι" κι άλλα τέτοια. Έμεινα άναυδος, να πω την αλήθεια. Τι σε αυτό το τραγούδι (το οποίο θα αναλύσω παρακάτω) δικαιολογεί αυτούς τους χαρακτηρισμούς;
   Έμαθα την απάντηση όταν αναζήτησα το όνομα της τραγουδίστριας. Η Αγγέλα Σιδηροπούλου λοιπόν είναι κόρη της βουλεύτριας Κατερίνας Παπακώστα. Καλά, θα μου πείτε τι σχέση έχει αυτό; Στην ουσία καμία. Μιας και το τραγούδι και οι στίχοι δεν έχουν απολύτως τίποτα το πολιτικό, σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στρατευμένο. Όμως το μυαλό πολλών Ελλήνων παίρνει διαφορετικού είδους στροφές.
   Για να γίνω πιο σαφής: κινητήριος δύναμη είναι ο φθόνος. Όταν ο συμπολίτης μας δεν έχει τα προτερήματα ή τα προνόμια κάποιου, νιώθει την αυθόρμητη ανάγκη να τον χαρακτηρίσει με όποιον τρόπο μπορεί, εξαπολύοντας οχετούς και υβρεολόγιο άνευ προηγουμένου. Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει τρία χαρακτηριστικά που προκαλούν φθόνο: είναι όμορφη, είναι κόρη πολιτικού και έχει καλή φωνή. Ας τα πιάσουμε ένα-ένα.
   Πρώτον: είναι όμορφη. Υποκειμενικό ίσως, αλλά σίγουρα είναι μια αξιοπρόσεχτη παρουσία. Αυτό από μόνο του δοκιμάζει την υπομονή των ανθρώπων: πολλές γυναίκες, επειδή θα ήθελαν να είναι σαν αυτήν, και πολλούς άντρες, επειδή θα ήθελαν να την έχουν δική τους. Οπότε γίνεται το σύνηθες: από τη βολική απόσταση και ανωνυμία του διαδικτύου βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους εναντίον της. Αυτό βέβαια ίσως εν μέρει θα μπορούσα να το δικαιολογήσω αν η κοπέλα προκαλούσε. Δεν έχω καμία προκατάληψη ενάντια στο γυναικείο ντύσιμο, όμως πολλοί οπισθοδρομικοί έχουν. Και, χάρη στο ίντερνετ, έχουν και δημόσιο βήμα. Σε πολλά τραγούδια λοιπόν, ο χορός, οι στίχοι και η συμπεριφορά τραγουδιστριών γυρνάει γύρω από το σεξ άμεσα ή έμμεσα. Σε αυτό το τραγούδι καθόλου: η κοπέλα είναι σεμνότατη!
   Δεύτερον: είναι κόρη πολιτικού. Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που δέχεται τόσο απύθμενο μίσος. Ο Έλληνας έχει μάθει να συνδέει όσα τον ενοχλούν με έναν μοναδικό τρόπο: αφού είναι κόρη βουλεύτριας, και δη σε υπουργική θέση, άρα είναι και συνυπεύθυνη (καμία λογική βέβαια) για όσα τραβάει η χώρα μας. Τα παιδιά πολιτικών δεν έχουν (κατά τη γνώμη του νιχιλιστή) ευκαιρίες: με ό,τι κι αν ασχοληθούν αξίζουν τη χλεύη. Ο κριτής-σχολιαστής είναι επιπλέον πεπεισμένος πως την κοπέλα την έσπρωξαν και της έδωσαν ευκαιρίες που δεν άξιζε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Δεν νιώθω πως ακούω το αποκορύφωμα της μουσικής τέχνης αλλά σίγουρα δεν είναι δυσάρεστο άκουσμα. Αν μη τι άλλο, αξίζει να υπάρχει στο youtube, ειδικά σε σχέση με πολλά σκουπίδια που (υπερ)προβάλλονται σαν διαμάντια.
   Τρίτον, είναι καλλίφωνη. Έχει όντως ωραία φωνή. Μέχρι εκεί. Αυτό δε σημαίνει πως είναι η Μαρία Κάλλας. Αλλά το θέμα είναι πως δεν έχει καμία υποχρέωση να είναι! Ο κακοθελητής που σχολιάζει αρνητικά μπορεί να δικαιολογήσει τραγούδια που του αρέσουν (αν και σχολιάζει ΜΟΝΟ όσα τον ενοχλούν), όμως όταν κάτι δεν του αρέσει αρχίζει τις άδικες συγκρίσεις. Ο στιχουργός δε χρειάζεται να είναι ο Μάνος Ελευθερίου για να δικαιούται να δημιουργήσει. Η τραγουδίστρια δε χρειάζεται να είναι η Celine Dion και ο σκηνοθέτης του βίντεο δε χρειάζεται να είναι ο Γιώργος Λάνθιμος. Ο καθένας πορεύεται με όσα προσόντα έχει και κρίνεται βάσει αυτών. Οπότε κάποιος που θέλει να δικαιούται να σχολιάζει, οφείλει να κρίνει ό,τι βλέπει/ακούει και όχι ό,τι πιστεύει πως θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτό που βλέπει/ακούει.
   Αφήνοντας πίσω το άδικο μίσος για ένα άνω του μετρίου, ευχάριστο τραγουδάκι, ας αναλύσουμε τους στίχους:

Αγγέλα Σιδηροπούλου - Εύθραυστον Μουσική: Αντώνης Καλούδης Στίχοι: Σταυρούλα Παγώνα

Τα πιατικά και τα ποτήρια τελευταία,
τα dvd και τα βιβλία χωριστά.
Σε μια κορνίζα μια εκδρομή με την παρέα
να μας θυμίζει τη ζωή μας την παλιά.
   Οι στίχοι βάζουν τον ακροατή αμέσως στο νόημα: πρόκειται για μία μετακόμιση, κατά την οποία η κοπέλα που μετακομίζει ξεδιαλέγει τα πράγματα και ανακαλεί αναμνήσεις. Κάθε αντικείμενο παρουσιάζεται ως φορέας αναμνήσεων: το καθετί έχει την αξία του. Ιδιαίτερα δυνατή εικόνα η κορνίζα με την εκδρομή, στην οποία το εικονιζόμενο ζευγάρι παραμένει ευτυχισμένο αιώνια.
   Τα χειμωνιάτικα αλλού κι αλλού οι κουβέρτες,
πώς η ζωή να στριμωχτεί σ' ένα δυάρι;
   Καθώς η μετακόμιση και το μάζεμα των προσωπικών αντικειμένων συνεχίζεται, σχολιάζεται το μπάχαλο που δημιουργείται στο σπίτι. Ακόμα και πράγματα που έπρεπε να είναι μαζί, βρίσκονται σε τελείως διαφορετικό σημείο του σπιτιού. Κάπως έτσι και δύο άνθρωποι, που θα έπρεπε να είναι μαζί, έχουν αλλάξει κατευθύνσεις.
Και τις παντόφλες τις καρό αν θέλεις φέρ' τες:
αυτές τουλάχιστον παρέμειναν ζευγάρι...
   Τη ρητορική ερώτηση ακολουθεί η ειρωνική δήλωση: η χωρισμένη κοπέλα ζητάει πίσω τις παντόφλες της, ευτελή αντικείμενα, που όμως είναι χρηστικές μόνο σαν ζευγάρι.
Σου αφήνω και την καφετιέρα
κι αύριο θα 'ναι άλλη μέρα.
   Ο στίχος με τον οποίο τα βάζουν οι τιμητές του τραγουδιού. Αδίκως, κατά τη γνώμη μου. Κάνει ακόμα πιο περιγραφική τη διαδικασία, καθώς δείχνει με την καφετιέρα να κλείνει μια κούτα και να νιώθει ένα βήμα πιο κοντά στην αλλαγή που ήρθε στη ζωή της.
Ξέρω, την άκρη θα τη βρούμε
κι όλα αλλάζουν για καλό.
Μα όταν θα 'ρθει το φορτηγό
ποιος θα 'σαι συ; Ποια θα 'μαι εγώ;
   Το ρεφρέν του κομματιού. Προσθέτει μελωδικότητα, ανεβάζει τον ρυθμό και παρουσιάζει την ψυχική κατάσταση της κοπέλας: αισιόδοξη από τη μία, μπερδεμένη απ' την άλλη, καθώς ο χωρισμός αλλάζει τους ανθρώπους και τους κάνει να μην αναγνωρίζονται από τον άλλον αλλά ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αξίζει να σχολιάσω πως το ρεφρέν αυτό αφήνει πίσω του όλα τα κλισέ που θέλουν εραστές να μπεκροπίνουν και να γίνονται στουπί για μια αγάπη. Η εικόνα του φορτηγού, που θα πάρει μαζί του όλα τα μικροπράγματα και τις αναμνήσεις της κοινής ζωής είναι ένας ιδιαίτερος, πρωτότυπος τρόπος να δηλωθεί το τέλος μιας σχέσης.
Τον καναπέ μας τον διπλό σου κάνω δώρο:
δεν είναι άνθρωπος για να κοπεί στα δύο.
   Στο δεύτερο κουπλέ, με αφορμή τον καναπέ, γίνεται μια ακόμα ποιητική δήλωση: πως η ψυχική κατάσταση του ζευγαριού είναι μετέωρη, καθώς είναι ακόμα κομμένοι στα δύο, ανάμεσα στις αναμνήσεις του παρελθόντος και στη νέα ζωή που τους θέλει χώρια.
Να γράψω πάνω στην καρδιά με μαρκαδόρο:
"Ραγίζει, εύθραυστον", μη σπάσει στο "Αντίο".
   Έξυπνη επιλογή λέξεων: η καρδιά παρουσιάζεται σαν ένα ακόμα αντικείμενο, το οποίο μάλιστα πρέπει να δηλωθεί ότι είναι εύθραυστο. Εδώ αναφέρεται και ο τίτλος του τραγουδιού, που μέχρι τώρα ήταν κάπως διφορούμενος. Τι είναι εύθραυστο απ' όσα περιγράφηκαν; Το σπίτι και οι αναμνήσεις που κουβαλά; Οι ζωές των ανθρώπων;
Κούτες στο πάτωμα τυλίγω με ταινία
και σαν ταινία ξετυλίγεται η ζωή.
   Άλλο ένα παράδειγμα εμπνευσμένης χρήσης της γλώσσας: η κολλητική ταινία για τις κούτες από τη μία, ενώ από την άλλη η ζωή που, μέσω των αναμνήσεων, γίνεται μια ταινία, που παίζει στο μυαλό της κοπέλας από την αρχή ως το τέλος.
Αύριο άλλοι ενοικιαστές, άλλη ιστορία
θα φέρνουν όνειρα εδώ με το δεξί.
   Καθώς αφήνει το σπίτι και φεύγει, σκέφτεται τους επόμενους που θα έρθουν. Η ζωή συνεχίζεται, που λένε. Αισιόδοξο μήνυμα, καθώς τίποτα δεν τελειώνει.
Θέλουν φρεσκάρισμα οι τοίχοι,
τα πήρα όλα, καλή τύχη!
   Τέλος, ρίχνει μια ματιά στο σπίτι πριν φύγει και κάνει μια δευτερεύουσα παρατήρηση. Είναι σαν να θέλει να μείνει λίγο ακόμα μέσα, αναβάλλοντας την τελευταία φορά που θα φύγει από εκεί. Στο τέλος, αφού τα πήρε όλα, αντικείμενα, αναμνήσεις και μια τελευταία εικόνα του άδειου σπιτιού, φεύγει. Η ευχή "Καλή τύχη!" απευθύνεται στην ίδια, ίσως στους νέους ενοικιαστές και μπορεί και στο άτομο που πια δε ζει μαζί της.
   Γενικά θα έλεγα πως το ανάλαφρο αυτό κομμάτι, περιγραφικό όσο λίγα, δίνει μια όμορφη διάσταση στον χωρισμό. Έχει αρκετά σημεία που είναι αισιόδοξα, τρυφερά και διαφορετικά απ' όσα έχουμε γνωρίσει στο ελληνικό τραγούδι. Φυσικά οι λεπτομέρειες που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της μετακόμισης προσθέτουν σε αυτό, δημιουργώντας έντονες εικόνες και περιγράφοντας το εσωτερικό του σπιτιού, καθώς και τον εσωτερικό κόσμο του ατόμου που χώρισε και πρέπει πια να πορευτεί μόνο του, αφήνοντας πίσω του ό,τι αγάπησε.

The X-Files opening theme

   There are many memories from the early 90's. Especially for people like me, only children at that time, these memories are precious nowadays. One among them, one I remember clearly, is the opening theme from "The X-Files". Back then, I thought it was just something extraordinary. Now I know: it is a masterpiece.

   First of all, it's the music itself. It is eerie, creepy and -at the same time- uplifting. It makes you want to know. Personally, it urges me to go out there, discover hidden truths and stuff. Maybe that's because I've connected the music with the essence of the show. So I've tried to ask myself: what does the music alone say?
   The answer I'm getting to is that this shrill sound, the one that gives the tone of the song, has something alien in it. I mean, it reminds me of aliens and paranormal activity. Not because it reminds me of The X-Files, but because it has this weird vibe in it, one that provokes mystery. So, the conclusion is that this genious Mark Snow has nailed it with his work.
  Let's delve a bit deeper. I will seperate the pictures one by one. Of course I start with the famous UFO flying saucer:

   A flying saucer, not of human technology, flies peacefully in the sky. The idea of picturing it during daytime and not at night is brilliant. It's like a cloud, a bit blurred and hazy, exactly how it should be. It provokes the viewer to imagine things, to be there, to be the first one to see it: the one who will run in the city screaming and all think he is crazy!

   Also, the low quality of the footage makes it better. It makes me think: somewhere in the past, in an abandoned place in the countryside, some random stranger managed to get a footage of this thing. Also, the idea of zooming it so many times escalates the mystery tone even more.  

   After that, it's a weird picture of an alienlike script:

  A dark hand (whose could be it???) is doing unexplained things to a circle, one that has probably alien symbols written on it. What comes to mind? Deep down, in an underground lab, someone tries to figure out a message from aliens, a message never public shown. Or, even better in my opinion, this is the hand of the one who wrote the message... Again, mystery and tension in mere seconds.

 While in tension, the audience has to face this: 

   Can I figure out what this is? Probably not. Still, it intrigues me. It makes me wonder: what does it have to do with? Hypnosis? Time-space travel? Communication? Navigation in space? Whatever this may be, it is not human. 

  Afterwards, the most terryfying picture of all:

   I know: everyone who has ever watched the show has been stuck with this picture in mind. A distorted face of a helpless man. It's probably from a brutal experiment that causes... what? Unimaginable pain? Untamed fear? Maybe a crack between reality and fantasy? Or some illegal experiment on human brain? The worst thing of all is that, although the first thing that comes to mind is alien abduction, it's not impossible for humans to have done this...

   Things get weirder by the second:

   What's this now? Is it in macrocosmos? Is it nanosised? In the background, in a two-coloured font, one can imagine faces staring at him. While the message "Paranormal activity" hits the center, these I-cannot-explain-what-are blue balls start to pour a strange liquid. Is it cell reproduction? Partition, dichotomy? The picture is just two halves, the one reflecting the other, that much I can tell. Still, it's creepy as hell.

   After the presentation of our first agent, Fox Mulder, comes the next picture, a picture that I totally adore:

   

   An invisible manlike thing walks silently in a dark corridor. What could it be its purpose? Information? Assassination? Meanwhile, the second pop-up message fades in and out almost immediately: "Government denies knowledge". Each and every conspiracy theorist should have hugged the screen because of this miniclip. 

   Also, after the second agent is revealed, by the name of Dana Scully, comes a framed action scene: 

   The two agents enter a dark room. Mulder has his gun at the ready, while both of them light the inside of the room -which of course isn't shown. What could they be investigating? Mulder's face is zoomed and an expression of total surprise can be tracked in his eyes...

   After that comes my personal favourite:

   

   A strange hand -a handprint to be exact- in a strange blue aura has an unexplained red light in a joint of its index. Probably a microchip, but wait... A human figure, helpless and fading, with stretched arms and legs, is pulled towards the hand... Oh no!

   This could bear so many messages: 1) the hand symbolizes the aliens who control the human race with microchips.

2) the hand is the government, which silently grasps our impression of reality, with us not even noticing. 

3) the hand is ourselves, who destroy the humanity inside us with our ignorance nad cruelty.

4) The hand means... oh, whatever...

   I think the white human who is absorbed while in a pose that implies helplessness and a two-dimensional reality is the thing that captivates my imagination the most.

   Last but not least, a zoomed eye opens. Is it about awakening? Knowledge? Someone who finally discovered the hidden truth? I don't know. Before my eyes, there it is: the last image, with the iconic message of the show:

   In a stormy valley, with mountains in the background, the third and clearer message is shown: "The truth is out there". Go there and find it. Forget your safety, your anonymity, the security of your room and go there, look for it, do whatever it takes, but find the truth. Share it with the world. 

   This message is the motto of the entire series: a motto that captivates the attention of the viewer. Whatever it takes, the two agents must go forth, ignoring the signs, the warnings and the danger, because the truth is above all. Is it aliens the ones who control our planet? Is it a secret organization? Who knows...

   After this detailed presentation, I have to say that this opening theme is my favourite. It's pure genius. If there is a clip that makes people wonder about the hidden reality, then it's this one. Too many images and miniclips, with each one staying only for mere seconds before the next one takes place. Hidden and cryptic messages, darkness and obscurity, conspiracy theories: everything is in this 43 second video. What could stimulate the viewers more than this clip? Oh, these guys knew what they were doing...

   In this article, I pose too many questions. They are the questions I ask myself each time I see this clip. In the end, this quest for hidden knowledge is foremost targeted towards the viewer himself. This theme gives no answers: by showing weird and unexplained stuff brings out tension, curiosity and the right mood before the episode.