Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Κώδικες Ανδρισμού

         Τα δύο φύλα, όπως όλοι λίγο έως πολύ γνωρίζουμε, διαφέρουν σε πολλά και ποικίλα σημεία. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι να σταθώ σε ένα: οι γυναίκες συχνά προσπαθούν να ξεχωρίσουν μέσω της ομορφιάς, της χάρης και άλλων συναφών όμως ποτέ δεν τίθεται το ερώτημα για κάποια "πόσο γυναίκα είναι;" και γενικά δεν χρειάζεται ποτέ, όσο όμορφη ή δημοφιλής κι αν είναι, να αποδείξει ότι είναι γυναίκα. Στο δικό μας πάλι φύλο ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή η κάθε λέξη και πράξη μας είναι ο γνώμονας ανδρισμού, ή απλούστερα: τείνουμε να αποδείξουμε το "πόσο άνδρες είμαστε" με καθεμία μας πράξη και λέξη. Είναι ένας απαράβατος κανόνας για κάθε αρσενικό που έζησε, ζει και πρόκειται να γεννηθεί. Αυτό εγώ (αυθαίρετα και με μεγάλη δόση θράσους) ονομάζω Κώδικα Ανδρισμού. Και ενώ προφανώς είναι κάτι αυτονόητο για εμάς που το ζούμε και το νιώθουμε οι γυναίκες το αγνοούν ή, κι αν ακόμα το γνωρίζουν, δεν το καταλαβαίνουν ούτε κατά διάνοια και το θεωρούν στοιχείο ανωριμότητας. Έχουν δίκιο όμως;
        Γενικά, ως καλός σκεπτικιστής που είμαι, προσπαθώ να ζυγίζω τα πράγματα. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση βάζω το μικρό μου νου εις περισυλλογήν και διερωτώμαι: είναι δυνατόν όλοι οι άνδρες να κάνουμε λάθος; Γίνεται να είμαστε όλοι θύματα πλάνης και να μην χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και μεταξύ μας και στο άλλο φύλο; Το συμπέρασμα που βγάζω είναι όχι. Απλά έτσι είναι η φύση μας, και όπου μπλέκεται η μαγική λέξη "φύση" λάθος δεν χωρεί. Έτσι είμαστε, πάει και τελείωσε. Κι εφόσον η φύση το όρισε κάποιον λόγο θα έχει. Ποιος είναι όμως αυτός ο λόγος;
       Αυτό πάλι είναι ένα κρίσιμο ερώτημα και μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Μια καλή υποθεσούλα λοιπόν θέλει αυτό το αίσθημα να πηγάζει από την απαρχή του ανθρωπίνου είδους, ίσως και παλιότερα, από τις αγέλες των ζώων. Εκεί το αρσενικό με την μεγαλύτερη δύναμη έδιωχνε τους ανταγωνιστές, είχε την επίβλεψη (και φυσικά όλα τα προνόμια) στα θηλυκά, είχε επιπλέον τροφή και δική του περιοχή. Ήταν με λίγα λόγια ο αρχηγός παύλα μαμιάς της γειτονιάς. Αυτό το αρχηγικό "σύνδρομο" θαρρώ πως δεν έχει εξαλείψει μέχρι και στις μέρες μας. Τώρα θα μου πείτε: "Αδερφέ, σήμερα υπάρχουν νόμοι, κανόνες ηθικής, μονογαμίας, νομικές δικλείδες για αποφυγή της βίας και τόσα άλλα! Δεν μπορείς να τα ισοπεδώνεις όλα με τις παλαιοντολογικές θεωρίες σου!" Κι εγώ, καρτερικά και με σύνεση περίσσεια, θα απαντήσω: ναι, σωστά όλα αυτά. Ο άνθρωπος συνεχώς προσπαθεί να τιθασεύσει τα ζωώδη του ένστικτα με νόμους από την απαρχή των κοινωνιών και έχει καταφέρει το αδύνατο, αν όχι θαύματα...
        Εδώ όμως ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο. Αυτό μας διδάσκει πως δεν γίνεται να καταπνιγούν αυτά τα ένστικτα εντελώς. Και στην περίπτωσή μας μπορεί ο οποιοσδήποτε καλός παρατηρητής να προσέξει εμάς τους άντρες (σε οποιαδήποτε ηλικία, κοινωνία, κοινωνική τάξη, σε κάθε περίσταση κοντολογίς) να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας προβάροντας και δείχνοντας με τον τρόπο μας το ποιος είναι "το κυρίαρχο αρσενικό". Αυτό δεν έχει πάντα βίαιη κατάληξη. Συχνότατο παράδειγμα είναι η ένδειξη ανδρισμού μέσω του χρήματος, μιας και οι περισσότεροι από εμάς αρεσκόμαστε στο να δείχνουμε το καινούριο και ακριβό μας σπίτι, αυτοκίνητο κτλ. Αυτό μας κάνει, στα δικά μας μάτια τουλάχιστον, ανώτερους, πιο ανεξάρτητους και φυσικά ελκυστικότερους. Επίσης, η σωματική διάπλαση (κυρίως στις μικρότερες ηλικίες) είναι βασικός τρόπος επίδειξης, γι' αυτό και τα αγοράκια τσακώνονται με το παραμικρό και είναι έτοιμα "να συντρίψουν τον αντίπαλο" για να δείξουν ότι έχουν δίκιο κι ότι είναι γενικώς ανώτερα (όποιος έχει δει κοριτσάκια να αντιδρούν έτσι σε τέτοιο βαθμό και συχνότητα να με πει ψεύτη). Και ποιος από μας δεν έχει αυτές τις ανασφάλειες, όσο πετυχημένος κι αν είναι; Το αίσθημα ανδρισμού δεν καλλιεργείται μόνο από τον εγωισμό μας αλλά κυρίως από την απήχηση που έχουμε στους γύρω μας, άλλοτε από τον φόβο που εμπνέουμε λόγω της ισχύος μας, άλλοτε από τον θαυμασμό που εισπράττουμε λόγω της σοφίας μας και της ευφυίας μας, άλλοτε από διαφορετικούς παράγοντες οι οποίοι ποικίλλουν και διαφέρουν στον καθένα. Και η ένταση είναι μεγαλύτερη όταν ανταγωνιζόμαστε κάποιον που θεωρούμε ισάξιο ή ισχυρότερό μας, ενώ η προσβολή προς κάποιον ακίνδυνο και κατώτερο (κατά τα δεδομένα μας) είναι μια επίδειξη ισχύος που μας επαινεί, χωρίς όμως το απαιτούμενο ρίσκο. Αλλά όπως και να 'χει ο κάθε άντρας χαράσσει τον δικό του δρόμο προς την ενηλικίωση αποδεικνύοντας στους άλλους, και κυρίως στον εαυτό του, ότι είναι άντρας και έτσι αποβάλλει σιγά σιγά το αθώο πέπλο της παιδικής ηλικίας του.
       Το επόμενο μεγάλο ζήτημα (που επίσης οι περισσότερες αν όχι όλες οι γυναίκες αγνοούν ή περιφρονούν) είναι η προσωπική προσβολή, λεκτική ή μη. Διότι όλοι μας (και δεν αποκλείω φυσικά τον εαυτό μου) ικανοποιούμαστε όταν έχουμε το πάνω χέρι στις όποιες σχέσεις μας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Εξάλλου πάντα αυτός που είναι πρώτος και καλύτερος είναι αυτός που "πέτυχε τον στόχο του". Και φυσικά υποκινεί στους υπόλοιπους αισθήματα μίσους, ζήλιας, φθόνου και ανταγωνισμού. Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η προσβολή. Δηλαδή το να προσβάλλεις κάποιον (δικαιολογημένα και μη) ήταν και είναι ένας πατροπαράδοτος τρόπος να ανεβάσεις τον ανδρισμό σου και να μειώσεις αυτόν του αντιζήλου. Πολλές φορές βλέπουμε τις λεγόμενες κοκορομαχίες να ξεσπούν από το πουθενά, να τις ειρωνευόμαστε και να γελάμε. Όμως όταν αυτό συμβεί στους ίδιους το πράγμα παίρνει αναμφίβολα προσωπικό τόνο και σοβαρεύει. Και δεν υπάρχει συγκεκριμένος τόπος, χρόνος ή αιτία για να ξεκινήσει μια τέτοια διαμάχη. Αυτό επειδή έκαστος έχει τον δικό του τρόπο σκέψης, τον δικό του κώδικα για το πώς πρέπει να επιδείξει τον ανδρισμό του και ενώ με άλλα γελά, άλλα τον ενοχλούν και κάποια τον τρελαίνουν. Και σε μένα συμβαίνει να κακοχαρακτηρίσω κάποιον επειδή θύμωσε χωρίς λόγο (κατ' εμέ), ενώ θα μπορούσε να συμβεί το αντίστροφο...
        Και για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω πως δεν δικαιολογώ όλες αυτές τις πράξεις. Τις περισσότερες φορές τις κρίνω μη αναγκαίες και βιαστικές. Για μένα η πιο συνετή λύση είναι να μένουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, έξω ο ένας από τα χωράφια του άλλου, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται. Και έχει βάση η παραπάνω νοοτροπία, μιας και η κατάχρηση αυτού του ανταγωνιστικού αισθήματος έκανε λαούς ολόκληρους και αυτοκρατορίες να γνωρίσουν τον όλεθρο από δυνατότερες που τις καταδυνάστευσαν προωθώντας την ισχύ και τα συμφέροντά τους. Καταληκτικά όμως δεν θα ισχυριστώ πως το να υπάρχει ο λεγόμενος κώδικας ανδρισμού είναι κάτι καλό ή κακό. Θα πω πως είναι κάτι αναγκαίο για τον κάθε άντρα και αναπτύσσεται μαζί με τον εγωισμό μας, ο λόγος συγκεκριμένα που μας ωθεί να γινόμαστε ισχυρότεροι, ωριμότεροι και πιο αξιόπιστοι στην σωστή δοσολογία και παράλληλα αυτό που μας προσφέρει απλόχερα όλες τις λάθος λύσεις όταν υπάρχει κατάχρηση.
        Για οποιαδήποτε τώρα γυναίκα που θα βάλει με το νου της τις αντίστοιχες αντιζηλίες μεταξύ γυναικών θα την προλάβω αναφέροντας πως ναι, είναι κάτι αντίστοιχο, όμως εδώ ανέλυσα συγκεκριμένα τον βασικό ίσως λόγο που αυτό συμβαίνει στο αντρικό φύλο. Όσο για τον γυναικείο ανταγωνισμό και αντιπαλότητα, αυτό είναι ένα άλλο, αχανές και αβυσσαλέο κεφάλαιο...

2 σχόλια:

  1. XAXAXAXA!!!ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥΛΠΟΚΟ ΑΠΟ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ!!! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και το καταλαβαίνουμε κάθε μέρα που περνάει, έτσι; Αλλά ας μη βγάζουμε απέξω την ουρά μας... Όλα αποτελέσματα της αλληλεπίδρασης αντρών-γυναικών είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή