Όπως συμβαίνει πότε πότε σήμερα σκεφτόμουν κάτι ασυνήθιστο. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος σκεφτόμουν τους λόγους για τους οποίους οι βόρειοι λαοί δημιούργησαν στην μυθολογία τους πλάσματα όπως τα ξωτικά, τους καλικάντζαρους, τους γίγαντες και τόσα άλλα. Αυτή εξαπλώθηκε και έγινε αρκετά διάσημη ώστε και σήμερα να υπάρχουν ταινίες πλεγμένες γύρω της. Τι φαντασία είχαν τότε και πόσο έξω έπεφταν; Θα τονίσω πως αυτά που τώρα μας φαίνονται φανταστικά (και παιδιάστικα) τότε θεωρούνταν αληθινά και οι άνθρωποι τα πίστευαν και τα σέβονταν παύλα φοβόντουσαν.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο βασικός λόγος για να πλάθει η φαντασία μας υπάρξεις αλλόκοτες είναι η αναζήτηση για το άγνωστο και, συχνότατα, ο φόβος γι' αυτό. Για παράδειγμα, οι βόρειοι λαοί περικλείονταν από δάση και άγρια βουνά, μέρη τα οποία ήταν αντίξοα προς επιβίωση και συνεπώς απρόσιτα. Οι λίγοι γενναίοι όμως που τολμούσαν να τα εξερευνήσουν γυρνούσαν με ιστορίες: ιστορίες περίεργες. Περιέγραφαν καταστάσεις ανάλογα με πλάσματα που έβλεπαν (ή νόμιζαν ότι έβλεπαν) ή ήθελαν να νομίζουν οι υπόλοιποι πως οι ίδιοι αντιμετώπισαν! Οι ιστορίες βέβαια μεγεθύνουν και αλλοιώνουν την πραγματικότητα κι έτσι γεννήθηκαν οι φήμες για μικροσκοπικά πλάσματα που κατοικούν και κρύβονται στα βουνά (νάνοι) ή για τεράστια ανθρωπόμορφα πλάσματα (γίγαντες) και πάει λέγοντας. Έπειτα, για κακομούτσουνες υπάνθρωπες φυλές όπως οι καλικάντζαροι και τα ξωτικά, με ουκ ολίγες ιδιότητες και μυστικά. Το μυστήριο περιβάλλον (δάσος και βουνά) ερέθιζε τη σκέψη των τότε και υποτίθεται πως φιλοξενούσε όλα αυτά (και ποιος πήγε, είδε και γύρισε για να το διαψεύσει;)
Γελώντας λοιπόν εμείς, οι γνώστες του σήμερα, έχουμε δημιουργήσει την αντίληψη πως όσο εξελισσόμαστε μαθαίνουμε και γινόμαστε εξυπνότεροι. Τρίχες κατσαρές. Είμαστε ακόμα αδαείς. Διότι αν είχαμε το μυαλό και την αντίληψη να κρίνουμε λογικά δεν θα πέφταμε και πάλι θύματα της φαντασίας μας! Ως παράδειγμα θα κάνω μια αναλογία αρχαίας και σύγχρονης εποχής. Αν τότε το μυστήριο ήταν τα απάτητα δάση και βουνά, τώρα είναι τα αχανή Ιμαλάια (που έπλασαν το φοβερό Γέτι) ή η βαθιά και σκοτεινή λίμνη Λοχ-νες (κατοικία της Νέσσι, του διάσημου δρακόμορφου τέρατος), και τόσα άλλα αναρίθμητα μέρη...
Φυσικά τώρα θα πείτε: μα αυτά τα εκλαμβάνουμε ως μύθους, ποιος τα πιστεύει; Η απάντηση είναι δισκελής: Πρώτον, τα πιστεύουν πολλοί και δεύτερον, οι υπόλοιποι πιστεύουν σε άλλες τερατολογίες. Το μεγαλύτερο δηλαδή μυστήριο του σήμερα είναι το άπειρο σύμπαν και η πεποίθηση που εξαπλώθηκε είναι η πίστη μας σε εξωγήινη ζωή. Από εκεί αρχίζουν όλα (και πείτε με τρελό αλλά αυτό το βρίσκω τέτοια φαντασιοπληξία όσο και τα δάση με τα ξωτικά). Διότι, όπως τότε έτσι και τώρα, η περιορισμένη φαντασία μας πλάθει τα εξωγήινα πλάσματα ανθρωπόμορφα, κακομούτσουνα, με τάσεις επεκτατισμού κατά της ανθρωπότητας και μαγικές, ανεξήγητες δυνάμεις. Και η πικρή αλήθεια είναι πως φοβόμαστε αυτό που δεν ξέρουμε, ειδικά αν είναι απρόσιτο, μακρινό και σκοτεινό (όπως και παλιότερα) και η φαντασία μας οργιάζει. Γράφτηκαν βιβλία και σκηνοθετήθηκαν ταινίες με βάση αυτές τις σκέψεις... Ή εξηγήστε μου λοιπόν τη διαφορά μας, εμάς των σύγχρονων και εξελιγμένων ανθρώπων ή παραδεχτείτε πόσο άγνωστος είναι ακόμα ο κόσμος μας και πόσο ταιριάζουμε με τους υποανάπτυκτους προγόνους μας!
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο βασικός λόγος για να πλάθει η φαντασία μας υπάρξεις αλλόκοτες είναι η αναζήτηση για το άγνωστο και, συχνότατα, ο φόβος γι' αυτό. Για παράδειγμα, οι βόρειοι λαοί περικλείονταν από δάση και άγρια βουνά, μέρη τα οποία ήταν αντίξοα προς επιβίωση και συνεπώς απρόσιτα. Οι λίγοι γενναίοι όμως που τολμούσαν να τα εξερευνήσουν γυρνούσαν με ιστορίες: ιστορίες περίεργες. Περιέγραφαν καταστάσεις ανάλογα με πλάσματα που έβλεπαν (ή νόμιζαν ότι έβλεπαν) ή ήθελαν να νομίζουν οι υπόλοιποι πως οι ίδιοι αντιμετώπισαν! Οι ιστορίες βέβαια μεγεθύνουν και αλλοιώνουν την πραγματικότητα κι έτσι γεννήθηκαν οι φήμες για μικροσκοπικά πλάσματα που κατοικούν και κρύβονται στα βουνά (νάνοι) ή για τεράστια ανθρωπόμορφα πλάσματα (γίγαντες) και πάει λέγοντας. Έπειτα, για κακομούτσουνες υπάνθρωπες φυλές όπως οι καλικάντζαροι και τα ξωτικά, με ουκ ολίγες ιδιότητες και μυστικά. Το μυστήριο περιβάλλον (δάσος και βουνά) ερέθιζε τη σκέψη των τότε και υποτίθεται πως φιλοξενούσε όλα αυτά (και ποιος πήγε, είδε και γύρισε για να το διαψεύσει;)
Γελώντας λοιπόν εμείς, οι γνώστες του σήμερα, έχουμε δημιουργήσει την αντίληψη πως όσο εξελισσόμαστε μαθαίνουμε και γινόμαστε εξυπνότεροι. Τρίχες κατσαρές. Είμαστε ακόμα αδαείς. Διότι αν είχαμε το μυαλό και την αντίληψη να κρίνουμε λογικά δεν θα πέφταμε και πάλι θύματα της φαντασίας μας! Ως παράδειγμα θα κάνω μια αναλογία αρχαίας και σύγχρονης εποχής. Αν τότε το μυστήριο ήταν τα απάτητα δάση και βουνά, τώρα είναι τα αχανή Ιμαλάια (που έπλασαν το φοβερό Γέτι) ή η βαθιά και σκοτεινή λίμνη Λοχ-νες (κατοικία της Νέσσι, του διάσημου δρακόμορφου τέρατος), και τόσα άλλα αναρίθμητα μέρη...
Φυσικά τώρα θα πείτε: μα αυτά τα εκλαμβάνουμε ως μύθους, ποιος τα πιστεύει; Η απάντηση είναι δισκελής: Πρώτον, τα πιστεύουν πολλοί και δεύτερον, οι υπόλοιποι πιστεύουν σε άλλες τερατολογίες. Το μεγαλύτερο δηλαδή μυστήριο του σήμερα είναι το άπειρο σύμπαν και η πεποίθηση που εξαπλώθηκε είναι η πίστη μας σε εξωγήινη ζωή. Από εκεί αρχίζουν όλα (και πείτε με τρελό αλλά αυτό το βρίσκω τέτοια φαντασιοπληξία όσο και τα δάση με τα ξωτικά). Διότι, όπως τότε έτσι και τώρα, η περιορισμένη φαντασία μας πλάθει τα εξωγήινα πλάσματα ανθρωπόμορφα, κακομούτσουνα, με τάσεις επεκτατισμού κατά της ανθρωπότητας και μαγικές, ανεξήγητες δυνάμεις. Και η πικρή αλήθεια είναι πως φοβόμαστε αυτό που δεν ξέρουμε, ειδικά αν είναι απρόσιτο, μακρινό και σκοτεινό (όπως και παλιότερα) και η φαντασία μας οργιάζει. Γράφτηκαν βιβλία και σκηνοθετήθηκαν ταινίες με βάση αυτές τις σκέψεις... Ή εξηγήστε μου λοιπόν τη διαφορά μας, εμάς των σύγχρονων και εξελιγμένων ανθρώπων ή παραδεχτείτε πόσο άγνωστος είναι ακόμα ο κόσμος μας και πόσο ταιριάζουμε με τους υποανάπτυκτους προγόνους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου