Η ιστορία του Κόρακα είναι μια ιστορία ενδεικτική του πόσο δυνατή μπορεί να γίνει η οργή των ανθρώπων και σε πόσο λάθος μέρος μπορεί να ξεσπάσει. Βέβαια για να γίνω πιο σαφής θα πρέπει να αναφερθώ και σε άλλα άτομα που μπλέκονται σε μια ακόμα πλαστή αλλά ρεαλιστική μυθολογική αφήγηση. Ας περάσουμε στην σφαίρα του μύθου λοιπόν...
Η ιστορία έχει να κάνει με μια ερωτική υπόθεση του θεού Απόλλωνα, ο οποίος μαγεύτηκε από την ομορφιά της Κορωνίδος, μιας πριγκίπισσας των Λαπιθών. Έσμιξε μαζί της και καρπός του έρωτά τους ήταν ο θεός Ασκληπιός. Έλα όμως που η (έγκυος τότε) Κορωνίς, φοβούμενη πως ο θεός Απόλλων θα την παρατήσει στα γεράματά της, προτίμησε την ασφάλεια στην αγκαλιά ενός θνητού, του Ίσχυ. Τότε ο Κόρακας, το ιερό πουλί του Απόλλωνα με τα ασημόλευκα φτερά είδε το ζευγάρι και μετέφερε όσα είδε στον θεό. Ο Απόλλων φυσικά τρελαμένος από ζήλια που απατήθηκε (και ειδικά που έχασε από έναν θνητό), κυνήγησε και σκότωσε την Κορωνίδα. Έσωσε όμως το παιδί που είχε στα σπλάχνα της (έτσι επέζησε ο θεός της ιατρικής Ασκληπιός, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Η οργή του Απόλλωνα ήταν τρομερή. Πέρα από τον φόνο της ερωμένης του, άτυχο θύμα της έπεσε κι ο Κόρακας, ο οποίος έπεσε στην δυσμένεια του θεού, δέχτηκε την κατάρα του και μεταμορφώθηκε στο γνωστό μαύρο, δυσοίωνο πουλί. Απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και επιπλέον ήταν ο μαντατοφόρος των κακών νέων!
Το δίδαγμα της ιστορίας είναι πιστεύω μεγάλο. Εξάλλου οι αρχαίοι ποτέ δεν περιέγραφαν την συμπεριφορά θεών τυχαία: πάντα κατέκριναν τις δικές τους (και δικές μας) αδυναμίες έμμεσα. Και η οργή είναι μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μας! Είτε είναι δίκαιη είτε όχι, μπορεί να ξεσπάσει σε λάθος μέρος και σε λάθος στόχο... Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά! Αυτή η μοίρα έλαχε και στον φτωχό Κόρακα, αυτή και σε πολλούς παλαιότερους και συγχρόνους μας.
Κανείς δεν είναι τέλειος. Κανείς τόσο απαθής που να μην οργιστεί ποτέ του. Και κανείς τόσο ελάχιστα εγωιστής που να μην δώσει κάποια στιγμή στόχο στην οργή του. Όμως η οργή είναι το βαρόμετρο του χαρακτήρα μας και της ωριμότητάς μας. Δυσπιστώ απέναντι στους οργίλους που δεν ξέρουν πού πρέπει να συγκρατήσουν τα νεύρα τους και σε ποιον να ξεσπάσουν: τους βρίσκω ανώριμους. Δεν είναι δικαιολογία η οργή για να ξεγράφουμε κάθε όριο... Κι όποιος είναι αντίθετος ας μην επιχειρηματολογήσει απέναντί μου, θα βαρεθώ να τον ακούσω. Ας πάει στον Κόρακα να τα πει!
Η ιστορία έχει να κάνει με μια ερωτική υπόθεση του θεού Απόλλωνα, ο οποίος μαγεύτηκε από την ομορφιά της Κορωνίδος, μιας πριγκίπισσας των Λαπιθών. Έσμιξε μαζί της και καρπός του έρωτά τους ήταν ο θεός Ασκληπιός. Έλα όμως που η (έγκυος τότε) Κορωνίς, φοβούμενη πως ο θεός Απόλλων θα την παρατήσει στα γεράματά της, προτίμησε την ασφάλεια στην αγκαλιά ενός θνητού, του Ίσχυ. Τότε ο Κόρακας, το ιερό πουλί του Απόλλωνα με τα ασημόλευκα φτερά είδε το ζευγάρι και μετέφερε όσα είδε στον θεό. Ο Απόλλων φυσικά τρελαμένος από ζήλια που απατήθηκε (και ειδικά που έχασε από έναν θνητό), κυνήγησε και σκότωσε την Κορωνίδα. Έσωσε όμως το παιδί που είχε στα σπλάχνα της (έτσι επέζησε ο θεός της ιατρικής Ασκληπιός, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Η οργή του Απόλλωνα ήταν τρομερή. Πέρα από τον φόνο της ερωμένης του, άτυχο θύμα της έπεσε κι ο Κόρακας, ο οποίος έπεσε στην δυσμένεια του θεού, δέχτηκε την κατάρα του και μεταμορφώθηκε στο γνωστό μαύρο, δυσοίωνο πουλί. Απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και επιπλέον ήταν ο μαντατοφόρος των κακών νέων!
Το δίδαγμα της ιστορίας είναι πιστεύω μεγάλο. Εξάλλου οι αρχαίοι ποτέ δεν περιέγραφαν την συμπεριφορά θεών τυχαία: πάντα κατέκριναν τις δικές τους (και δικές μας) αδυναμίες έμμεσα. Και η οργή είναι μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μας! Είτε είναι δίκαιη είτε όχι, μπορεί να ξεσπάσει σε λάθος μέρος και σε λάθος στόχο... Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά! Αυτή η μοίρα έλαχε και στον φτωχό Κόρακα, αυτή και σε πολλούς παλαιότερους και συγχρόνους μας.
Κανείς δεν είναι τέλειος. Κανείς τόσο απαθής που να μην οργιστεί ποτέ του. Και κανείς τόσο ελάχιστα εγωιστής που να μην δώσει κάποια στιγμή στόχο στην οργή του. Όμως η οργή είναι το βαρόμετρο του χαρακτήρα μας και της ωριμότητάς μας. Δυσπιστώ απέναντι στους οργίλους που δεν ξέρουν πού πρέπει να συγκρατήσουν τα νεύρα τους και σε ποιον να ξεσπάσουν: τους βρίσκω ανώριμους. Δεν είναι δικαιολογία η οργή για να ξεγράφουμε κάθε όριο... Κι όποιος είναι αντίθετος ας μην επιχειρηματολογήσει απέναντί μου, θα βαρεθώ να τον ακούσω. Ας πάει στον Κόρακα να τα πει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου