Αύγουστος

   Αύγουστος... Ο μεταβατικός μήνας. Εκείνος που μοιράζεται την θέρμη και την κάψα του Ιούλη μαζί με την ηρεμία και τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη. Ο μήνας που σκέφτεσαι τις στιγμές του καλοκαιριού που σου κουνάνε το μαντήλι καθώς φεύγουν χαμογελώντας. Σκέφτεσαι όμως κι εκείνες που έρχονται: σοβαρές και αγέλαστες. Είναι εκείνες που μας βαραίνουν και μας κάνουν να νιώθουμε τον χρόνο που περνά. Μετά το ξέγνοιαστο καλοκαίρι, το καλοκαίρι που νιώθουμε νέοι, με τον χρόνο να έχει παγώσει στα 22 μας, έχουμε ξεχάσει πώς μοιάζει το κρύο και τι αίσθηση αφήνει στην καυτή μας επιδερμίδα...
   Ο Αύγουστος αγαπάει να εμφανίζεται χαμογελαστός. Προσπαθεί να μας παραπλανήσει, έτσι ώστε να νομίζουμε πως το καλοκαίρι θα ζει για πάντα. Όμως στην πορεία τα δείχνει τα κουσούρια του. Θα ρίξει και τη βροχή του, θα βγάλει και τον αέρα του. Και ένα τέτοιο αυγουστιάτικο απόγεμα κοιτώ από το παράθυρο και νιώθω τον χρόνο να περνά στο δρόμο, μπροστά από την αυλή μου: είναι μια παρέα περίεργη, ετερόκλητη. Παιδάκια που παίζουν και χαμογελούν τρέχοντας γύρω γύρω, κοπελίτσες που κοιτούν τον ουρανό και χάνονται στα όνειρά τους, γυναίκες και άντρες μεσήλικες, που οι ευθύνες τους  έχουν κάτσει στην πλάτη αγέρωχα και τους παιδεύουν. Είναι και γέροι και γριές στην παρέα, που δεν μπορούν πια να κοιτούν τα γύρω τους·  μόνο το κάθε βήμα γι' αυτούς ένας άθλος, η κάθε ανάσα που παίρνουν ζωή. Είναι το αίσθημα που οι νέοι δεν σκέφτονται, καθώς βλέπουν τη ζωή σαν δεδομένη...
   Κι ο χρόνος, η παρέα αυτή που πέρασε μπροστά μου, χάθηκε στο σταυροδρόμι... Έτρεξα στο δρόμο να τους δω που φεύγουν, σαν σκιές στο σούρουπο. Το αεράκι του Αυγούστου με χτυπούσε απαλά σαν χάδι. Τίποτα δεν ακουγόταν πια: η εικόνα ήταν μια ζωγραφιά, αθάνατη και ζωντανή. Κι αφού ο χρόνος πέρασε γύρισα στο δωμάτιό μου, στο δωμάτιο που κοιμάσαι πάντοτε στο ταβάνι, αφού οι σκέψεις σε κάνουν να πετάς. Κι εγώ να πετάξω θέλω: και το πετυχαίνω κάτι τέτοια αυγουστιάτικα απογεύματα που ο αέρας λυσσομανά και ο ήλιος τόσο πολύ διστάζει να βγει να με χαιρετήσει...