Από Μικροί στα Βάσανα

   Θέλω να γράψω κάποιες αλήθειες για ορισμένα παιδιά, τα οποία ζουν ανάμεσά μας. Για τα άτυχα παιδιά που η μοίρα τους χάρισε πόνο από την τρυφερότερη ηλικία. Είναι πολύ σκληρό και δύσκολα υποφερτό (ακόμα κι από μεγάλους ανθρώπους) το να χάνεις τους γονείς σου. Το ίδιο ισχύει και για έναν χωρισμό ή και για την κακοποίηση παιδιών. Να το σκεφτείς και να συμπονέσεις είναι πράγμα αυτονόητο για πολλούς, οι οποίοι όμως βιώνουν τη θλίψη για δευτερόλεπτα, προτού το ξεχάσουν και συνεχίσουν τη ζωή τους. Αντίθετα, για εκείνα τα παιδιά το χτύπημα αυτό της μοίρας είναι κάτι που βιώνουν καθημερινά και θα το βιώνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ακούγεται σκληρό; Ναι, επειδή είναι.
   Ζουν ανάμεσά μας. Χαμογελάνε και περνάνε όμορφα, συνήθως κρύβοντας από τους υπόλοιπους τα ερείπια του εσωτερικού τους κόσμου. Δε θέλουν να μιλάνε γι' αυτό, χωρίς να σημαίνει όμως ότι ξεχνάνε. Για εμάς που είχαμε την τύχη να ζήσουμε σε μια σταθερή, λίγο-πολύ ισορροπημένη οικογένεια, η ζεστασιά και η ασφάλεια είναι κάτι δεδομένο. Σκεφτείτε όμως τι ζόρι τραβάνε τα παιδιά που δεν έχουν κάποιον να τους στηρίζει και να καθησυχάσει τους φόβους τους. Βέβαια, αν είχαν τους γονείς τους ίσως να καλομάθαιναν, να γινόντουσαν μικροί παραχαϊδεμένοι πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Αν μη τι άλλο, η εμπειρία τους σε τραχιές καταστάσεις τα κάνει να ωριμάζουν πιο γρήγορα. Κάτι είναι κι αυτό.
   Το θετικό είναι πως η ζωή έχει τον τρόπο να παίρνει πάντοτε τα μέτρα της. Να κρατά τις ισορροπίες. Η ψυχοσύνθεση δηλαδή τέτοιων ατόμων μπορεί να τα οδηγήσει στο να πασχίζουν για μια οικογένεια. Να δουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους ως γονείς και να χαρίσουν στα δικά τους παιδιά όσα τα ίδια στερήθηκαν. Να δουν μέσα από τα παιδιά τους τον ίδιο τους τον εαυτό.
   Ξεπερασμένη θεωρία είναι πως "οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους". Ναι, ισχύει. Αλλά όχι πάντοτε. Η αγάπη των γονέων δεν έχει να κάνει μόνο με ένα πιάτο φαΐ, ένα κρεβάτι και λεφτά. Έχει να κάνει με το ενδιαφέρον για την προσωπικότητα του παιδιού, την εκπαίδευση και την κοινωνικοποίησή του. Ένας γονέας χωρίς πολλές ευαισθησίες συχνά αρκείται στα υλικά αγαθά. Το κάτι παραπάνω θα το δωρήσει στην επόμενη γενιά αυτός που στερήθηκε στην παιδική του ηλικία. Ας το σκέφτονται αυτό οι γονείς που θεωρούν τα παιδιά "κούραση" ή "ευθύνη", που τα ξεγελάνε με δωράκια για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Διότι για μια τραυματισμένη ψυχή, η ευκαιρία να δώσει όσα δεν πήρε είναι το μεγαλύτερο δώρο!