Είναι φαινόμενο της εποχής μας, καταπώς φαίνεται, να δίνουμε ιδιότητες στις μέρες. Σχεδόν κάθε ημέρα του χρόνου, αν όχι όλες, είναι "η Παγκόσμια Ημέρα του τάδε". Το πρώτο επίπεδο ψευδαίσθησης βέβαια είναι να βαπτίζουμε τις μέρες, δίνοντας έναν αυθαίρετο προσδιορισμό (όνομα ημέρας, ημερομηνία, έτος κτλ.). Το δεύτερο είναι να θεωρούμε πως την συγκεκριμένη μέρα πρέπει να τιμάμε κάποιο φαινόμενο, να συμπάσχουμε με μια ομάδα παθόντων ή να ευαισθητοποιούμαστε σχετικά με μια μάστιγα.
Το πρώτο παράδειγμα που είχε παραξενέψει το, παιδικό τότε, μυαλό μου ήταν η διαταγή που μας δινόταν άνωθεν "να είμαστε καλοί άνθρωποι τα Χριστούγεννα". Δηλαδή να βάλουμε σε ένα δοχείο 14-15 ημερών την καλοσύνη μας επειδή συνέβη η γέννηση του Χριστού. Λες και με εκείνες τις μέρες καταφέραμε κάτι, ενώ τις υπόλοιπες μπορούμε να είμαστε όσοι αδιάφοροι και αναίσθητοι θέλουμε.
Έπειτα, το ίδιο μοτίβο σε κάθε περίοδο νηστείας. Κάποιοι θεωρούν πως το να απέχουν από ζωικές τροφές τους κάνει αγνούς. Μα πόση ειρωνεία; Αν θεωρεί κανείς τις ζωικές τροφές μολυσμένες, ας σταματήσει δια παντός να τις τρώει. Αλλιώς ας συνεχίσει χωρίς να βασανίζει τον εαυτό του. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Υπάρχουν φυσικά κι οι πιο σκεπτόμενοι, οι οποίοι θεωρούν πως πρέπει να κάνουν καλές πράξεις ώστε να θεωρηθούν αγνοί. Παρόλα αυτά, το "πρέπει" δεν συμβαδίζει με τις καλές πράξεις. Είτε τις κάνει κανείς επειδή το νιώθει είτε είναι ένα ρομπότ που απλά ακολουθεί διαταγές, χωρίς να υπάρχει καμία ηθική σε αυτό.
Αυτά τα δύο παραδείγματα από παλιά με είχαν ενοχλήσει. Πρόσφατα, ακούω παντού για τις παγκόσμιες ημέρες. Μετά από λίγη έρευνα έχω βρει πως οι παγκόσμιες ημέρες έχουν διαφορετική προέλευση, έχουν δηλαδή καθιερωθεί σε διαφορετικό χρόνο κι από διαφορετικό φορέα. Κάποιες από τον ΟΗΕ, άλλες από διάφορες οργανώσεις ή ομάδες πίεσης. Για να μην αδικήσω τις προσπάθειές τους, η αρχική ιδέα ήταν να ευαισθητοποιούμαστε έστω μία ημέρα του χρόνου σχετικά με κάτι, ώστε να γίνει κτήμα μας και να το σκεφτόμαστε και τις υπόλοιπες. Κάτι που, ως επί το πλείστον, δεν πιάνει. Γιατί; Επειδή είμαστε άνθρωποι.
Για να κάνω έναν, κάπως τραχύ, αυθαίρετο διαχωρισμό, χωρίζω τους ανθρώπους σε 3 κατηγορίες: οι αναίσθητοι, οι ημι-ευαίσθητοι και οι ευαίσθητοι (ή ευαισθητοποιημένοι αν θέλετε). Η πρώτη κατηγορία δεν καταλαβαίνει τίποτα: οι εν λόγω άνθρωποι βλάπτουν το περιβάλλον από τη στιγμή που ξυπνάνε, προκαλούν εστίες μόλυνσης, κακοποιούν ανθρώπους και ζώα χωρίς διακρίσεις ή δισταγμό και είναι ο βασικός λόγος που υπάρχουν οι παγκόσμιες ημέρες, δηλαδή υπάρχουν για την καταπολέμησή τους από τους υπόλοιπους! Όσο για την τρίτη κατηγορία, οι ευαίσθητοι-ευαισθητοποιημένοι δεν έχουν ανάγκη τις παγκόσμιες ημέρες, μιας και αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν και θα συνεισφέρουν.
Απομένει η μεσαία κατηγορία. Οι άνθρωποι που ζουν κανονικά τη ζωή τους χωρίς τύψεις αλλά μόλις κάποιος θίξει κάποιο θέμα θα το σκεφτούν, έστω και για λίγο. Το πρόβλημα με αυτή την κατηγορία ανθρώπων είναι η αναποφασιστικότητά τους. Η ηθική και η άποψή τους συχνά πάει όπου πάει ο άνεμος. Οπότε, με τον τρόπο που ευαισθητοποιούνται τη μια μέρα, ξεχνάνε την επόμενη. Παίζουν το παιχνίδι της παγκόσμιας ημέρας και ξεγελάνε τον εαυτό τους θεωρώντας πως συνεισέφεραν...
Μετά έρχονται οι εξής απορίες: μέχρι και τα αισθήματά μας είναι αιχμαλωτισμένα; Θα νιώθουμε οίκτο, αποστροφή, συμπόνοια, αγάπη, ελπίδα και τα υπόλοιπα συναισθήματα κατά παραγγελία; Μόλις μας προστάξουν οι οργανώσεις με τις παγκόσμιες ημέρες τους; Ε όχι! Αυτό είναι καταπάτηση της ελευθερίας και όποιος ζει έτσι θα έπρεπε να ντρέπεται που έχει καταντήσει ρομπότ. Τα συναισθήματα είναι ελεύθερα, καθώς και οι πράξεις μας. Την παγκόσμια ημέρα του bullying μέχρι και η χρυσή αυγή τάχθηκε κατά. Πόση υποκρισία πια; Το διαδίκτυο είχε γεμίσει με "ευαίσθητους", που την επόμενη μέρα τραμπούκιζαν σε φανάρια, σχολεία και εργασιακούς χώρους. Την 1η Δεκεμβρίου ασχολούνται με το AIDS και το χαρακτηριστικό φιογκάκι του, ενώ τις υπόλοιπες μέρες τσιγκουνεύονται τρία ευρώ για προφυλακτικά.
Προσωπικά θεωρώ προσβολή το να μου επιβάλλουν, σαν πειραματόζωο, να νιώθω όποτε μου το ζητήσουν. Θεωρώ ντροπή το να "συμπάσχω" επειδή η ημέρα το απαιτεί. Μην ξεγελιέστε. Οι ημέρες, οι ημερομηνίες και οι διάφορες ιδιότητές τους είναι δημιούργημά μας! Όχι αφέντες μας. Καθημερινά παραδείγματα όμως αποδεικνύουν πως οι περισσότεροι δεν το έχουν σκεφτεί ποτέ αυτό: "Σάββατο είναι, δε θα βγούμε;", "Κυριακή ημέρα θα κάτσεις να ασχοληθείς με το τάδε;" κτλ. Όχι. Θα βγω όποτε έχω διάθεση. Δεν περιμένω από την ημέρα να μου το θυμίσει. Ούτε περιμένω την "Παγκόσμια Ημέρα υπέρ του περιβάλλοντος" για να μαζέψω σκουπίδια από κάτω. Είναι απλό: όποιος πετάει σκουπίδια κάτω γίνεται σιγά-σιγά κι ο ίδιος σκουπίδι, λόγω συνήθειας και αδιαφορίας. Όποιος δεν πετάει σκέφτεται το αύριο και αποδεικνύει πως είναι άνθρωπος. Οποιαδήποτε ημέρα κι αν το κάνει αυτό. Οπότε, απευθυνόμενος προς τα ρομποτάκια που υπάρχουν, θα πω: βγάλτε τον αυτόματο πιλότο από τον εγκέφαλό σας και βάλτε χειροκίνητη λειτουργία. Πείτε όχι στη μάστιγα των παγκοσμίων ημερών. Σεβαστείτε το μυαλό σας και την αξία του όσο ακόμα το έχετε.
Το πρώτο παράδειγμα που είχε παραξενέψει το, παιδικό τότε, μυαλό μου ήταν η διαταγή που μας δινόταν άνωθεν "να είμαστε καλοί άνθρωποι τα Χριστούγεννα". Δηλαδή να βάλουμε σε ένα δοχείο 14-15 ημερών την καλοσύνη μας επειδή συνέβη η γέννηση του Χριστού. Λες και με εκείνες τις μέρες καταφέραμε κάτι, ενώ τις υπόλοιπες μπορούμε να είμαστε όσοι αδιάφοροι και αναίσθητοι θέλουμε.
Έπειτα, το ίδιο μοτίβο σε κάθε περίοδο νηστείας. Κάποιοι θεωρούν πως το να απέχουν από ζωικές τροφές τους κάνει αγνούς. Μα πόση ειρωνεία; Αν θεωρεί κανείς τις ζωικές τροφές μολυσμένες, ας σταματήσει δια παντός να τις τρώει. Αλλιώς ας συνεχίσει χωρίς να βασανίζει τον εαυτό του. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Υπάρχουν φυσικά κι οι πιο σκεπτόμενοι, οι οποίοι θεωρούν πως πρέπει να κάνουν καλές πράξεις ώστε να θεωρηθούν αγνοί. Παρόλα αυτά, το "πρέπει" δεν συμβαδίζει με τις καλές πράξεις. Είτε τις κάνει κανείς επειδή το νιώθει είτε είναι ένα ρομπότ που απλά ακολουθεί διαταγές, χωρίς να υπάρχει καμία ηθική σε αυτό.
Αυτά τα δύο παραδείγματα από παλιά με είχαν ενοχλήσει. Πρόσφατα, ακούω παντού για τις παγκόσμιες ημέρες. Μετά από λίγη έρευνα έχω βρει πως οι παγκόσμιες ημέρες έχουν διαφορετική προέλευση, έχουν δηλαδή καθιερωθεί σε διαφορετικό χρόνο κι από διαφορετικό φορέα. Κάποιες από τον ΟΗΕ, άλλες από διάφορες οργανώσεις ή ομάδες πίεσης. Για να μην αδικήσω τις προσπάθειές τους, η αρχική ιδέα ήταν να ευαισθητοποιούμαστε έστω μία ημέρα του χρόνου σχετικά με κάτι, ώστε να γίνει κτήμα μας και να το σκεφτόμαστε και τις υπόλοιπες. Κάτι που, ως επί το πλείστον, δεν πιάνει. Γιατί; Επειδή είμαστε άνθρωποι.
Για να κάνω έναν, κάπως τραχύ, αυθαίρετο διαχωρισμό, χωρίζω τους ανθρώπους σε 3 κατηγορίες: οι αναίσθητοι, οι ημι-ευαίσθητοι και οι ευαίσθητοι (ή ευαισθητοποιημένοι αν θέλετε). Η πρώτη κατηγορία δεν καταλαβαίνει τίποτα: οι εν λόγω άνθρωποι βλάπτουν το περιβάλλον από τη στιγμή που ξυπνάνε, προκαλούν εστίες μόλυνσης, κακοποιούν ανθρώπους και ζώα χωρίς διακρίσεις ή δισταγμό και είναι ο βασικός λόγος που υπάρχουν οι παγκόσμιες ημέρες, δηλαδή υπάρχουν για την καταπολέμησή τους από τους υπόλοιπους! Όσο για την τρίτη κατηγορία, οι ευαίσθητοι-ευαισθητοποιημένοι δεν έχουν ανάγκη τις παγκόσμιες ημέρες, μιας και αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν και θα συνεισφέρουν.
Απομένει η μεσαία κατηγορία. Οι άνθρωποι που ζουν κανονικά τη ζωή τους χωρίς τύψεις αλλά μόλις κάποιος θίξει κάποιο θέμα θα το σκεφτούν, έστω και για λίγο. Το πρόβλημα με αυτή την κατηγορία ανθρώπων είναι η αναποφασιστικότητά τους. Η ηθική και η άποψή τους συχνά πάει όπου πάει ο άνεμος. Οπότε, με τον τρόπο που ευαισθητοποιούνται τη μια μέρα, ξεχνάνε την επόμενη. Παίζουν το παιχνίδι της παγκόσμιας ημέρας και ξεγελάνε τον εαυτό τους θεωρώντας πως συνεισέφεραν...
Μετά έρχονται οι εξής απορίες: μέχρι και τα αισθήματά μας είναι αιχμαλωτισμένα; Θα νιώθουμε οίκτο, αποστροφή, συμπόνοια, αγάπη, ελπίδα και τα υπόλοιπα συναισθήματα κατά παραγγελία; Μόλις μας προστάξουν οι οργανώσεις με τις παγκόσμιες ημέρες τους; Ε όχι! Αυτό είναι καταπάτηση της ελευθερίας και όποιος ζει έτσι θα έπρεπε να ντρέπεται που έχει καταντήσει ρομπότ. Τα συναισθήματα είναι ελεύθερα, καθώς και οι πράξεις μας. Την παγκόσμια ημέρα του bullying μέχρι και η χρυσή αυγή τάχθηκε κατά. Πόση υποκρισία πια; Το διαδίκτυο είχε γεμίσει με "ευαίσθητους", που την επόμενη μέρα τραμπούκιζαν σε φανάρια, σχολεία και εργασιακούς χώρους. Την 1η Δεκεμβρίου ασχολούνται με το AIDS και το χαρακτηριστικό φιογκάκι του, ενώ τις υπόλοιπες μέρες τσιγκουνεύονται τρία ευρώ για προφυλακτικά.
Προσωπικά θεωρώ προσβολή το να μου επιβάλλουν, σαν πειραματόζωο, να νιώθω όποτε μου το ζητήσουν. Θεωρώ ντροπή το να "συμπάσχω" επειδή η ημέρα το απαιτεί. Μην ξεγελιέστε. Οι ημέρες, οι ημερομηνίες και οι διάφορες ιδιότητές τους είναι δημιούργημά μας! Όχι αφέντες μας. Καθημερινά παραδείγματα όμως αποδεικνύουν πως οι περισσότεροι δεν το έχουν σκεφτεί ποτέ αυτό: "Σάββατο είναι, δε θα βγούμε;", "Κυριακή ημέρα θα κάτσεις να ασχοληθείς με το τάδε;" κτλ. Όχι. Θα βγω όποτε έχω διάθεση. Δεν περιμένω από την ημέρα να μου το θυμίσει. Ούτε περιμένω την "Παγκόσμια Ημέρα υπέρ του περιβάλλοντος" για να μαζέψω σκουπίδια από κάτω. Είναι απλό: όποιος πετάει σκουπίδια κάτω γίνεται σιγά-σιγά κι ο ίδιος σκουπίδι, λόγω συνήθειας και αδιαφορίας. Όποιος δεν πετάει σκέφτεται το αύριο και αποδεικνύει πως είναι άνθρωπος. Οποιαδήποτε ημέρα κι αν το κάνει αυτό. Οπότε, απευθυνόμενος προς τα ρομποτάκια που υπάρχουν, θα πω: βγάλτε τον αυτόματο πιλότο από τον εγκέφαλό σας και βάλτε χειροκίνητη λειτουργία. Πείτε όχι στη μάστιγα των παγκοσμίων ημερών. Σεβαστείτε το μυαλό σας και την αξία του όσο ακόμα το έχετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου