Για κάθε κακή συμπεριφορά ή συνήθεια υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που τηρεί ευλαβικά το καθήκον να την διαιωνίζει. Το κακό είναι πως αυτές οι συμπεριφορές υπήρχαν από παλιά και φυσικά τις δεχόμαστε, άκριτα και αμάσητα οι περισσότεροι, από μικροί. Κι όταν έχεις συνηθίσει κάτι, όσο παράλογο κι ανάρμοστο κι αν είναι, δυστυχώς δεν το προσέχεις. Σου φαίνεται "φυσιολογικό". Κι όσο μεγαλώνεις, συνήθως το αναπαράγεις. Βεβαίως "όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις", όπως είπε κι ο Μάνος Χατζιδάκις.
Το τέρας που πρόκειται να αποδομηθεί παρακάτω είναι η απαισιοδοξία. Η απαισιοδοξία ως νοοτροπία αλλά κυρίως ως μέσο χειραγώγησης του άλλου. Αν και ως νοοτροπία δεν με ενοχλεί και τόσο. Τουλάχιστον όσο δε με αφορά. Όταν όμως η απαισιοδοξία επηρεάζει το μέλλον του τόπου μου επειδή κάποιος ψηφίζει τον καταστροφέα εν γνώσει του επειδή "ό,τι και να κάνουμε δεν αλλάζουν τα πράγματα" τότε με ενοχλεί. Όταν κάποιος παραμένει σε μια κατάσταση που τον διαλύει κι εγώ χρειάζεται επί χρόνια να τον παρηγορώ, γεγονός που με "ρίχνει" ψυχολογικά, τότε με ενοχλεί. Αλλά ας μη μακρηγορώ με αυτά. Το χειρότερο είναι η χειραγώγηση.
Η χειραγώγηση των ανθρώπων. Και η χειραγώγηση των ονείρων και των φιλοδοξιών τους. Έχω βαρεθεί να ακούω εκφράσεις του τύπου: "σιγά μην τα καταφέρεις", "σιγά κι αυτός τι έκανε", "σιγά τον δουλευταρά", "σιγά τη γυναίκα" και τα λοιπά. Αυτό το φθονερό, ζηλιάρικο, κακεντρεχές "σιγά" πρωτοστατεί. Διότι στην κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν κατάφεραν, μιας και ποτέ δεν προσπάθησαν ούτε πίστεψαν στον εαυτό τους, τίποτα ιδιαίτερο. Και το ξέρουν καλά μέσα τους, αν και δεν το παραδέχονται, Τους σιγοτρώει. Και η μόνη άμυνά τους είναι να λοιδορούν και να μειώνουν όποιον προσπαθεί να καταφέρει κάτι αξιόλογο, μήπως και μέσα σε ένα πλήθος αποτυχίας κρύψουν το τίποτα της ύπαρξής τους. Οπότε η απαισιοδοξία ως τρόπος ζωής από μόνη της δε λέει και πολλά. Τα αποτελέσματά της είναι το χειρότερο.
Αυτή την κακή κοινωνική συμπεριφορά την έχω κάνει εικόνα. Ένα έλος λασπερό με πολλούς ανθρώπους μέσα, από τους οποίους πολλοί αποδέχτηκαν τη μοίρα τους ενώ κάποιοι παλεύουν ακόμα να βγουν έξω. Οι πρώτοι, θορυβημένοι από τη "μη φυσιολογική" συμπεριφορά όσων προσπαθούν, τους σπρώχνουν και τους τραβάνε μέσα στο βούρκο. Φυσικά κάποιοι ξεφεύγουν από την αρπάγη αυτήν και καταφέρνουν να βγουν ασθμαίνοντας στην όχθη. Και τότε οι κολλημένοι στη λάσπη τους φωνάζουν, τους κράζουν και τους λασπολογούν. Γιατί το κάνουν αυτό; Δεν βγάζει λογική αυτή η συμπεριφορά, σωστά;
Όντως δε βγάζει λογική. Ακόμα και να ρωτήσεις τους ίδιους τους λασπολόγους, δε θα ξέρουν να σου απαντήσουν. Φυσικά η συμπεριφορά τους αυτή δεν είναι παραγωγική. Δεν προσφέρει τίποτα στους ίδιους ούτε σε κανέναν άλλο. Δεν βοηθάει ούτε ατομικά ούτε κοινωνικά. Το μόνο που προσφέρει είναι μια νοσηρή χαρά στον κακεντρεχή πως κατάφερε να σπείρει ένα ζιζάνιο που ίσως επισκιάσει την επιτυχία κάποιου.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ένα σχετικό απόφθεγμα του Μαρκ Τουέιν: "Μείνε μακριά από τους ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σου. Οι μικροί άνθρωποι πάντα το κάνουν αυτό, αλλά οι πραγματικά μεγάλοι σε κάνουν να νιώθεις ότι κι εσύ, επίσης, μπορείς να γίνεις μεγάλος". Κάτι ήξερε κι αυτός.
Το τέρας που πρόκειται να αποδομηθεί παρακάτω είναι η απαισιοδοξία. Η απαισιοδοξία ως νοοτροπία αλλά κυρίως ως μέσο χειραγώγησης του άλλου. Αν και ως νοοτροπία δεν με ενοχλεί και τόσο. Τουλάχιστον όσο δε με αφορά. Όταν όμως η απαισιοδοξία επηρεάζει το μέλλον του τόπου μου επειδή κάποιος ψηφίζει τον καταστροφέα εν γνώσει του επειδή "ό,τι και να κάνουμε δεν αλλάζουν τα πράγματα" τότε με ενοχλεί. Όταν κάποιος παραμένει σε μια κατάσταση που τον διαλύει κι εγώ χρειάζεται επί χρόνια να τον παρηγορώ, γεγονός που με "ρίχνει" ψυχολογικά, τότε με ενοχλεί. Αλλά ας μη μακρηγορώ με αυτά. Το χειρότερο είναι η χειραγώγηση.
Η χειραγώγηση των ανθρώπων. Και η χειραγώγηση των ονείρων και των φιλοδοξιών τους. Έχω βαρεθεί να ακούω εκφράσεις του τύπου: "σιγά μην τα καταφέρεις", "σιγά κι αυτός τι έκανε", "σιγά τον δουλευταρά", "σιγά τη γυναίκα" και τα λοιπά. Αυτό το φθονερό, ζηλιάρικο, κακεντρεχές "σιγά" πρωτοστατεί. Διότι στην κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν κατάφεραν, μιας και ποτέ δεν προσπάθησαν ούτε πίστεψαν στον εαυτό τους, τίποτα ιδιαίτερο. Και το ξέρουν καλά μέσα τους, αν και δεν το παραδέχονται, Τους σιγοτρώει. Και η μόνη άμυνά τους είναι να λοιδορούν και να μειώνουν όποιον προσπαθεί να καταφέρει κάτι αξιόλογο, μήπως και μέσα σε ένα πλήθος αποτυχίας κρύψουν το τίποτα της ύπαρξής τους. Οπότε η απαισιοδοξία ως τρόπος ζωής από μόνη της δε λέει και πολλά. Τα αποτελέσματά της είναι το χειρότερο.
Αυτή την κακή κοινωνική συμπεριφορά την έχω κάνει εικόνα. Ένα έλος λασπερό με πολλούς ανθρώπους μέσα, από τους οποίους πολλοί αποδέχτηκαν τη μοίρα τους ενώ κάποιοι παλεύουν ακόμα να βγουν έξω. Οι πρώτοι, θορυβημένοι από τη "μη φυσιολογική" συμπεριφορά όσων προσπαθούν, τους σπρώχνουν και τους τραβάνε μέσα στο βούρκο. Φυσικά κάποιοι ξεφεύγουν από την αρπάγη αυτήν και καταφέρνουν να βγουν ασθμαίνοντας στην όχθη. Και τότε οι κολλημένοι στη λάσπη τους φωνάζουν, τους κράζουν και τους λασπολογούν. Γιατί το κάνουν αυτό; Δεν βγάζει λογική αυτή η συμπεριφορά, σωστά;
Όντως δε βγάζει λογική. Ακόμα και να ρωτήσεις τους ίδιους τους λασπολόγους, δε θα ξέρουν να σου απαντήσουν. Φυσικά η συμπεριφορά τους αυτή δεν είναι παραγωγική. Δεν προσφέρει τίποτα στους ίδιους ούτε σε κανέναν άλλο. Δεν βοηθάει ούτε ατομικά ούτε κοινωνικά. Το μόνο που προσφέρει είναι μια νοσηρή χαρά στον κακεντρεχή πως κατάφερε να σπείρει ένα ζιζάνιο που ίσως επισκιάσει την επιτυχία κάποιου.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ένα σχετικό απόφθεγμα του Μαρκ Τουέιν: "Μείνε μακριά από τους ανθρώπους που προσπαθούν να μειώσουν τις φιλοδοξίες σου. Οι μικροί άνθρωποι πάντα το κάνουν αυτό, αλλά οι πραγματικά μεγάλοι σε κάνουν να νιώθεις ότι κι εσύ, επίσης, μπορείς να γίνεις μεγάλος". Κάτι ήξερε κι αυτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου