Το άρθρο αυτό το γράφω από ανάγκη να προσθέσω κι άλλα, μιας και στο προηγούμενο σχετικό άρθρο μου έξυσα μόνο την επιφάνεια του τι πάει να πει "φυσιολογικός" άνθρωπος. Κατέστησα σαφές πως η ανάγκη των ανθρώπων να είναι φυσιολογικοί βασίζεται στην ανασφάλειά τους, η οποία κρύβεται καλύτερα στη μάζα. Επίσης βασίζεται στο φόβο, το φόβο να κάνουν το επόμενο βήμα χωρίς να το έχουν δει από αλλού, με την όποια ευθύνη και συνέπεια να βαραίνει τους ίδιους. Ναι, είναι αλήθεια. Είναι βαριά και δυσβάσταχτη η κατάρα του να είναι κανείς φυσιολογικός. Ούτε βήμα δεν τολμά να κάνει από μόνος του χωρίς να τρέμει την κοινωνική κατακραυγή.
Ας περιγράψω όμως την ανατριχιαστική αυτή κατάρα εκτενέστερα. Θα χρειαστώ εδώ τη βοήθεια της συγγραφέως Τζόαν Ρόουλινγκ, η οποία είπε: "τύποι σαν αυτόν μπορούν να σε σκοτώσουν για να κάνουν τα πράγματα πιο απλά". Μια περιγραφή άκρως ταιριαστή για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Όντως ο φόνος λύνει πολλά προβλήματα. Αρκεί να μη γίνεται στο σαλόνι μας. Παραδείγματος χάρη, πώς λύνεται το πρόβλημα των αδέσποτων; Με τη φόλα. Εύκολη λύση, διότι το ζωντανό είναι πρόβλημα. Το νεκρό ζώο όχι. Ο φυσιολογικός άνθρωπος δε θα κοντοσταθεί σε λεπτομέρειες, όπως τα αίτια που τα αδέσποτα πολλαπλασιάζονται. Στα γενέθλια της κακομαθημένης κόρης του θα της αγοράσει αδέσποτο και θα της μάθει πως είναι παιχνίδι. Εκείνη θα το βαρεθεί σύντομα, μόλις πάψει να είναι "χαριτωμένο και γλυκούλι" και θα το πετάξει στο δρόμο. Τότε ο ίδιος πατέρας θα το δηλητηριάσει "για να φύγει από τα πόδια του". Η αντίδραση του μη φυσιολογικού ανθρώπου, του περίεργου, είναι η στείρωση με έξοδα του ιδίου, η παροχή τροφής και στέγης με έξοδα του ιδίου καθώς και η αγάπη και η ίση συμπεριφορά. Πράγματα ανούσια και μη φυσιολογικά, μιας και τα ζώα υπάρχουν για να τα τρώμε και να πεθαίνουν για το δείπνο μας.
Πώς θα λυθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα; Με ξύλο στους μετανάστες. Ξύλο, γιουχάρισμα, λιθοβολισμός, κατάρες, βρισιές και τραμπουκισμός. Αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση. Ενώ κάποιος σκεπτικιστής που προσπαθεί να δει το αίτιο του προβλήματος του δουλεμπορίου είναι "αναρχοάπλυτος". Χωρίς πολλά πολλά. Έχω δει σε διαδικτυακά σχόλια τρομερούς ρατσιστικούς παροξυσμούς, οι οποίοι προκαλούν σκοτοδίνη με την μεσαιωνική νοοτροπία και τον σκοταδισμό που κουβαλάνε. Τα συνηθέστερα σχόλια των "παραδοσιακών τύπων", των "φυσιολογικών τύπων", είναι: "κρεμάλα ρε! Κρεμάλα στους αλήτες", "εξορία να σαπίσουν στα ξερονήσια θέλουν οι αριστεροί και όσοι αρνούνται να στρατευτούν!". Επαναλαμβάνω: η έλλειψη παιδείας είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ανάγκη για βία. Όσο πιο πολύ λείπει το πρώτο, τόσο θεριεύει το δεύτερο. Εξάλλου ο φυσιολογικός άνθρωπος έτσι λύνει τα προβλήματά του. Με φόλα, με ξύλο, με εξορία και κρεμάλα. Προτιμά να σκοτώσει για να κάνει τα πράγματα πιο απλά.
Ο φυσιολογικός άνθρωπος αγαπάει τον στρατό. Γενικότερα αγαπάει τη βία και τα όπλα, με ιδιαίτερη αγάπη για το κυνήγι, αλλά με το στρατό δίνει ρέστα. Διότι είναι ένα μέρος όπου η βία, τα όπλα και το νοσηρό παιχνίδι εξουσίας, παράλογο και ατελέσφορο, είναι στο φόρτε του. Και ο φυσιολογικός άνθρωπος θέλει να ταΐζει το υπερτροφικό του εγώ με εξουσία, καταπίεση και διαταγές. Για να μην αδικώ τους πάντες, στο στρατό υπάρχουν και πολύ εντάξει άνθρωποι (είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετούς) αλλά αποτελούν την εξαίρεση. Είναι οι περίεργοι, μιας και φέρονται στους κατώτερους με δικαιοσύνη και δεν τους τυραννούν. Ενώ για τον φυσιολογικό άνθρωπο το να σκέφτεται κάποιον άλλον είναι κούραση. Προτιμά να τον βασανίσει εκατό φορές πριν τον αφήσει στην ησυχία του. Διότι "έτσι έκαναν οι παλιοί", "έτσι γινόταν πάντα" και για όποιον ο εγκέφαλος είναι απολεσθέν όργανο η παράδοση είναι νόμος. Η καινοτομία είναι σκοτούρα και η καλοσύνη αδυναμία.
Γενικότερα η βία είναι στο αίμα μας. Είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι. Μας αρέσει ο άρτος και τα θεάματα, όπως στην ρωμαϊκή πλέμπα. Δεν έχουμε αλλάξει ούτε στο ελάχιστο από τότε. Προτιμούμε να διασκεδάσουμε με αιματοχυσία, με βία και πόνο αρκεί να είμαστε σε ασφαλή απόσταση. Παλιά γινόταν με μονομάχους στις αρένες, ενώ τώρα γίνεται με ταυρομαχίες, αγώνες πυγμαχίας (και άλλων φιλειρηνικών τεχνών) και καβγάδες. Όσο περισσότεροι τόσο καλύτερο το χάζι. Αντίθετα, όταν κάποιο παιδί παρεκκλίνει και δείχνει να αγαπά το διάβασμα και τις τέχνες, η κοινωνία πασχίζει αγόγγυστα να το επαναφέρει στην τάξη. "Μη γίνεις φλώρος", "μην είσαι φύτακλας", "άντρας να γίνεις ρε, όχι χλεχλές!". Ο τραμπουκισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η ανάγκη της κοινωνίας μας να δημιουργήσει κι άλλους φυσιολογικούς ανθρώπους. Και τα καταφέρνει πολύ καλά. Έχει βαπτίσει το όμορφο άσχημο, το διαφορετικό απαράδεκτο και το εναλλακτικό ανεκδιήγητο.
Οτιδήποτε δεν αγαπά ο φυσιολογικός τον δαιμονοποιεί. Οι αριστεροί είναι ο σατανάς. Τα παιχνίδια που παίζουν οι νέοι είναι ο σατανάς. Γενικά ό,τι δε μας αρέσει και δεν μπορούμε να το καταδικάσουμε με βάση τη λογική είναι ο σατανάς. Η γιόγκα και η ανατολική κουλτούρα είναι πονηρά πράγματα. Η ξένη λογοτεχνία παρασύρει και διαφθείρει. Αντίθετα, οτιδήποτε γνωρίζουμε από παλιά είναι αυτόματα καλό κι αθώο, απλώς επειδή το γνωρίζουμε από παλιά. Δε χρειάζεται πολύ ψάξιμο. Παλιά μπορεί οι γυναίκες να μην ψήφιζαν, οι νέοι να παντρεύονταν με συνοικέσια και όσοι έμεναν ελεύθεροι να ήταν στο περιθώριο της κοινωνίας, μπορεί η καταπίεση και η ενδοοικογενειακή βία να ήταν σύνηθες φαινόμενο, όμως αυτά δεν τάραζαν κανέναν. Έτσι μάθανε, άρα είναι φυσιολογικό. "Το παιδί θέλει ένα γερό χέρι ξύλο για να στρώσει", "η γυναίκα που δεν παντρεύτηκε μέχρι τα είκοσι είναι τσούλα", ο νέος που διαφοροποιείται "είναι τεντυμπόυς". Κι άλλα πολλά χαριτωμένα.
Έπειτα, ένας μεγάλος παραλογισμός των φυσιολογικών ανθρώπων είναι η αποστασιοποίηση από τη φύση. Λόγω έλλειψης διορατικότητας αρνούνται να σκεφτούν πως το κακό που προκαλούμε στη φύση θα γυρίσει μπούμερανγκ να μας σαρώσει. Η απλή λύση όταν τελειώνει το πλαστικό του γεύμα είναι να πετάξει τα σκουπίδια όπου βρει. Να πετάξει το τσιγάρο (αναμμένο, βαριέται να το σβήσει) στο ύπαιθρο. Να κοροϊδέψει αυτούς που ασχολούνται με την ανακύκλωση (εδώ άνθρωποι ψάχνουν δουλειά κι ο δήμος δίνει λεφτά για κάδους ανακύκλωσης). Να αμφισβητήσει τις εναλλακτικές, πράσινες μορφές ενέργειας. Να στρουθοκαμηλίσει σε τέτοιο βαθμό που η μόλυνση του αέρα, του νερού και του περιβάλλοντος γενικότερα να τον ανησυχεί λιγότερο από το τι φόρεσε η παρουσιάστρια του πρωινάδικου.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα του φυσιολογικού ανθρώπου είναι η τάση του να προσηλυτίζει. Να κάνει τα πάντα για να είναι μέρος ενός συνόλου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δε θέλει να χαλάσει την πιάτσα, με οποιοδήποτε κόστος. Πριν κάποιες μέρες διάβασα κάτι πολύ ωραίο: "Normal people scare me". Μια μεγάλη αλήθεια. Με τρομάζουν πολύ, διότι ξέρω τι σημαίνει "φυσιολογικός" άνθρωπος. Σημαίνει καταραμένος να μην πρωτοτυπεί, να μένει ασυγκίνητος στις τραγωδίες, να κοιτάει τη ζωούλα και τη βολή του και να υποτάσσεται σε οποιανδήποτε επικίνδυνη νοοτροπία, αρκεί να κάνει το κομμάτι του. Καταραμένος να είναι συντηρητικός, οπισθοδρομικός, χωρίς περιθώρια εξέλιξης. Κι αν αυτό το 90% του ανθρώπινου πληθυσμού ήταν λίγο μεγαλύτερο, ακόμα θα ζούσαμε στις σπηλιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου