Απόλυτοι Άνθρωποι

   Ζούμε σε έναν κόσμο σχετικό. Έναν κόσμο δηλαδή όπου σχεδόν τα πάντα μπορούν να συσχετιστούν με κάτι άλλο προκειμένου να γίνουν κατανοητά. Έναν κόσμο που μια απόλυτη έννοια πολύ συχνά σφάλλει και δημιουργεί τις λάθος εντυπώσεις. Κι όμως υπάρχουν τόσοι πολλοί που επιμένουν να χρησιμοποιούν το απόλυτο στην ομιλία τους. Κάποιες φορές από οργή ή ανυπομονησία αλλά και γενικότερα ως συνήθεια. Λέξεις τέτοιου τύπου είναι: πάντα, όλοι, κανένας, ποτέ, παντού κτλ.
   Γενικά οι άνθρωποι προσπαθούμε να εσωκλείουμε όλες τις περιπτώσεις στο λόγο μας. Κάποιοι όμως το παρακάνουν. Οι απόλυτες εκφράσεις που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν δημιουργούν ασταθείς, παράλογες προτάσεις και ασαφή νοήματα. Δηλαδή προσπαθώντας να εκφραστούν βάζουν μεγάλα σύνολα σε ένα σακί, π.χ.: "όλοι οι Έλληνες...", "όλοι οι εκπαιδευτικοί...", "κανένας δεν..." κτλ. Οι εκφράσεις που τους χαρακτηρίζουν είναι του τύπου "όλοι είναι αλήτες/ανίκανοι", "πάντα/παντού έτσι γίνεται" κτλ. Φυσικά σχεδόν πάντα παρεξηγούνται και μετά εξηγούν εκ νέου: "δεν εννοούσα αυτό", "άλλο κατάλαβες" κτλ. Είναι οι πρώτοι που θα βγάλουν αυθαίρετα συμπεράσματα, οι πρώτοι που θα βάλουν ταμπέλες σε όλους τους άλλους και οι πρώτοι που θα απορρίψουν οποιαδήποτε ριζοσπαστική, επαναστατική, εναλλακτική ιδέα.
   Ο συνδυασμός απόλυτος άνθρωπος-συντηρητικός άνθρωπος δεν εμφανίζεται τυχαία. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Διότι ο άνθρωπος που έχει μάθει από μικρός να είναι αρνητικός στον νεωτερισμό κι έχει κλειστούς ορίζοντες είναι κι αυτός που θα προσπαθήσει να βάλει όρια στον κόσμο και να τον θέσει μέσα σε στενά όρια, αντί να τον εξερευνήσει σε βάθος. Συνήθως απεχθάνεται την ποικιλία, την διαφορετική άποψη και την αντίθετη γνώμη. Συνεπώς, τέτοιοι άνθρωποι έχουν ανατραφεί σαν μεγάλοι και βαρείς βράχοι, η "επεξεργασία" των οποίων είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Η συμβίωση με τέτοιους ανθρώπους είναι αρκετά κουραστική και δύσκολη.
    Δυστυχώς όταν αυτή η νοοτροπία γίνεται κτήμα κάποιου για πολλά χρόνια η αλλαγή είναι συχνά μη αναστρέψιμη. Ο άνθρωπος που δεν έχει μάθει να "βάζει νερό στο κρασί του", να διακρίνει τις λεπτομέρειες και τις λεπτές αποχρώσεις, να υπολογίζει τα μικρά μα όχι ασήμαντα, μοιάζει να ζει σε έναν κόσμο ασπρόμαυρο. Έτσι όπως βλέπει τα πράγματα μόνο στα δυο τους άκρα, άσπρο ή μαύρο, διαφέρει εκ διαμέτρου από το υπόλοιπο σύνολο που μπορεί να διακρίνει και τα υπόλοιπα χρώματα...
   Βέβαια αυτή η σκέψη δεν προϋποθέτει πως αυτός ο άνθρωπος "δεν είναι φυσιολογικός" σε έναν κόσμο "φυσιολογικών" ανθρώπων. Αν κάναμε αυτόν τον διαχωρισμό τότε θα πέφταμε στην ίδια παγίδα: να ταμπελοποιήσουμε και να γίνουμε οι ίδιοι απόλυτοι. Αντίθετα, ακόμα και ανάμεσα στους οξυδερκείς ανθρώπους υπάρχουν αυτοί που ξεχωρίζουν μία απόχρωση, εκείνοι που ξεχωρίζουν 3 ή 5 κτλ. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ειδικά όσον αφορά την αντίληψη.
   Οι συνέπειες ενός απόλυτου τρόπου ζωής είναι αρκετά αρνητικές. Ως συνομιλητής, ο απόλυτος άνθρωπος δεν ακούει αλλά μιλάει, διακόπτει, "πετάγεται", ανεβάζει τον τόνο της φωνής του, θυμώνει, δεν βάζει επιχειρήματα κτλ. Επίσης δεν πείθει και δεν πείθεται. Η λύση όμως στο πρόβλημα αρχίζει από τη γλώσσα και περνάει στον εγκέφαλο σταδιακά. Αρκεί να συνηθίσει την χρήση πιο "σχετικών" λέξεων, πιο ήπιων και πιο μετριοπαθών:
Αντί για το πάντα: πολλές φορές, συνήθως
Αντί για το όλοι: οι περισσότεροι, οι πιο πολλοί, αρκετοί, μια μεγάλη πλειοψηφία
Αντί για το πάντα: εδώ και πολύ καιρό, για πολλά χρόνια, από την αρχαιότητα
Αντί για το παντού: σε πολλά μέρη
Επίσης η χρήση λέξεων όπως: ίσως, μπορεί, συνήθως, συχνά, σπάνια, λίγοι, πολλοί, σχεδόν, μάλλον.
   Αν αυτή η προσπάθεια γίνει συνειδητά και ο άνθρωπος προσπαθήσει να μετριάζει τα λόγια του, ίσως μετά από καιρό αυτή η φαινομενικά μη αναστρέψιμη κατάσταση αρχίσει να αλλάζει κι ο απόλυτος άνθρωπος αρχίσει να δέχεται το ξένο, το διαφορετικό, το εναλλακτικό, το αντίθετο. Κι αυτή είναι σχεδόν σίγουρα μια αλλαγή προς το καλύτερο...