Ο Έλληνας (συγνώμη για την γενίκευση, δεν το συνηθίζω) κατά κανόνα θέλει να ακούει κάποιες συγκεκριμένες φράσεις από τα λατρεμένα του ΜΜΕ, προκειμένου να εφησυχάζει και να βυθίζεται βαθύτερα στον καναπέ του. Παραθέτω μερικές από αυτές: "ανάπτυξη", "αναδιάρθρωση", "θέσεις εργασίας", "αύξηση μισθών" κτλ. Έχει φτάσει μάλιστα ο ακροατής των ειδήσεων σε τέτοιο στάδιο εθισμού, ώστε όταν τις ακούει νιώθει αυτόματα ένα τσίμπημα χαράς, χωρίς να σκέφτεται πως για να υλοποιηθούν κάποια από τα παραπάνω υπάρχουν συνέπειες.
Συγκεκριμένα θα αναφερθώ στις θέσεις εργασίας. Διότι ο Ελληναράς της παλιάς κοπής, που συνηθίζει να λέει συχνά "στον καιρό μου υπήρχαν δουλειές", "χτυπούσες πόρτες κι έβρισκες" και όλα αυτά που πιθανότατα όντως ίσχυαν, ταΐζεται και σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, με το ίδιο παραμύθι: πως όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας είναι ο παράδεισος. Κοινώς, σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Ας μην παραξενευόμαστε που οι 5μηνες συμβάσεις ήρθαν για να μείνουν. Που από παροδικό μέτρο έγιναν μόνιμη απάντηση στην ανεργία. Είναι ένας εύκολος τρόπος για να μειωθεί στατιστικά το ποσοστό ανεργίας (αποτελέσματα δε θέλατε;), μια εναλλακτική λύση (ή εκβιασμός;) για τον απελπισμένο από την χρόνια ανεργία που θα δουλέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και τα εργατικά δικαιώματα ας πάνε στα τάρταρα. Οι 5μηνοι συμβασιούχοι φυσικά είναι αναλώσιμοι αλλά αναλώσιμοι γίνονται έτσι και οι μόνιμα εργαζόμενοι, οι οποίοι πλέον μπορούν να αντικατασταθούν από άλλους, πιο πρόθυμους να δουλέψουν με μειωμένο ωράριο και μισθό και χωρίς εγγύηση μόνιμης εργασίας. Οπότε ας μη γελιόμαστε: οι θέσεις εργασίας δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μια πρόταση που χρειάζεται κατάλληλο σχεδιασμό και ευαισθησία προς τον εργαζόμενο.
Επίσης, οι θέσεις εργασίας, ως επιχείρημα, ξεφυτρώνουν παντού. Όπως λέμε "πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα του Θεού;" έτσι αναρωτιέμαι τώρα κι εγώ: πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των θέσεων εργασίας;
Συγκεκριμένα είχα μια συζήτηση με μια φίλη, όπου αφορμώμενοι από το επεισόδιο στις Σκουριές Χαλκιδικής, λογομαχούσαμε για το κατά πόσο τα μεταλλεία χρυσού θα έπρεπε να λειτουργούν με αυτές τις συνθήκες. Αφού τόνισα τα δίκαια αιτήματα των οικολόγων, οι οποίοι αναφέρουν τεράστιας κλίμακας κι ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον γύρω από τα μέρη εξόρυξης, η φίλη μου αντέτεινε: "Ναι όμως έτσι ανοίγουν θέσεις εργασίας. Ο κόσμος έχει δουλειά και οι οικολόγοι δεν το βλέπουν αυτό!". Μισό λεπτό. Δηλαδή προκειμένου να ανοίξουν θέσεις εργασίας μπορούμε να θυσιάσουμε το περιβάλλον; Μπορούμε να επιτρέψουμε τις απεριόριστες οικολογικές καταστροφές απλά και μόνο για να δουλεύει ο κόσμος; Τι λογική είναι αυτή;
Για όσους ακόμα αμφιταλαντεύονται στο ποιο είναι πιο σημαντικό, το περιβάλλον ή η εξόρυξη χρυσού, απλά αναφέρω την κολοσσιαίου μεγέθους οικολογική καταστροφή στις 6 Νοεμβρίου στη Βραζιλία μετά το δυστύχημα στην εταιρεία μεταλλευμάτων "Samarco". Περίπου 60 εκατομμύρια κυβικά τοξικά απόβλητα χύθηκαν μετά από κατάρρευση φράγματος που τα συγκρατούσε. Ψάξτε το σας παρακαλώ. Δεν χωράει ο ανθρώπινος νους για τη μόλυνση μιλάμε. Μπορεί οποιαδήποτε υπόσχεση θέσεων εργασίας να καλύψει τέτοια ζημιά;
Έπειτα, υπάρχει το ελληνικότατο ζήτημα της ΔΕΗ. Τα ηλεκτροπαραγωγικά εργοστάσια που επεξεργάζονται λιγνίτη και μολύνουν την δυτική Μακεδονία. Οι περισσότεροι άνθρωποι (και μάλιστα οι κάτοικοι της περιοχής!) είναι υπέρ της καύσεως λιγνίτη, ενώ προκαλεί καρκίνο και μειώνει εξαιρετικά το προσδόκιμο ζωής. Είναι στ' αλήθεια τόσο σημαντικό να υπάρχουν θέσεις εργασίας; Δεχόμαστε δηλαδή τον καρκίνο προκειμένου να έχουμε δουλειά;
Προσπαθώντας να αιτιολογήσουν αυτόν τον παραλογισμό πολλοί θα πουν: "Έτσι όμως αχάριστε οικολόγε έχεις ρεύμα. Αλλιώς δε θα είχες!". Η απάντησή μου είναι η εξής: αν επαναπαυτούμε στην εύκολη λύση της επεξεργασίας λιγνίτη και την διαιωνίσουμε, δε θα ψάξουμε ΠΟΤΕ για μια εναλλακτική, λιγότερο ζημιογόνα λύση. Ενώ αν εκμεταλλευτούμε την ηλιακή και αιολική ενέργεια, μπορούν σταδιακά να δημιουργούνται αιολικά πάρκα και εκτάσεις φωτοβολταϊκών και σιγά-σιγά (δεν εννοώ από τη μια μέρα στην άλλη) να κλείσουν τα εργοστάσια λιγνίτη.
Άλλο ένα παράδειγμα εθελοτυφλίας, τα σφαγεία. Σε μια ερώτηση που μου έγινε σχετικά με την κατανάλωση κρέατος, απάντησα: "Μα φυσικά μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς κρέας, τα σφαγεία θα μπορούσαν κάλλιστα να κλείσουν". Η οργισμένη απάντηση του συνομιλητή μου ήταν η εξής: "Και οι θέσεις εργασίας; Τόσοι άνθρωποι δουλεύουν στα εργοστάσια επεξεργασίας κρέατος και στα σφαγεία!".
Δηλαδή εφόσον έχουν καλυφθεί (ή παραβλεφθεί) οι υπόλοιπες αμφιβολίες σχετικά με την κρεατοφαγία, ασχολούμαστε με το ζήτημα των θέσεων εργασίας. Οπότε μας ζητείται να επιτραπεί ο φόνος ζώων (ο οποίος δεν είναι αναγκαίος αλλά από επιλογή μας), προκειμένου να υπάρχουν θέσεις εργασίας, μισθοί και συντάξεις;
Ας συνοψίσω: για να έχουμε νέες θέσεις εργασίας ξεχνάμε τα εργατικά δικαιώματα, πετάμε την οικολογία και το περιβάλλον στα σκουπίδια, επιτρέπουμε τον φόνο ζώων και δεχόμαστε να μολυνόμαστε καθημερινά με καρκίνο. Όλα αυτά για να υπάρχουν ανοιχτές θέσεις εργασίας (χωρίς να συζητάμε για συνθήκες εργασίας). Μάλιστα.
Ε λοιπόν προτείνω κάτι καινούριο: να πουλήσουμε και την ψυχή μας στο διάβολο για θέσεις εργασίας! Δεν έμεινε και κάτι άλλο, τα υπόλοιπα τα κάναμε. Ας επαναφέρουμε και τη θανατική
ποινή για να ανοίξουν θέσεις εργασίας για δήμιους. Και μετά μπορούμε να πεθάνουμε ευτυχισμένοι, μιας και αφήσαμε παρακαταθήκη στα παιδιά μας θέσεις εργασίας!
Ας επαναφέρω όμως την κυριολεξία στο άρθρο. Γνωρίζω πολύ καλά πως το πρόβλημα της ανεργίας είναι τεράστιο. Καταλαβαίνω πως με το κλείσιμο των εργοστασίων ηλεκτρισμού, παραγωγής χρυσού και επεξεργασίας κρέατος θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες ελλείψεις. Όμως οι εναλλακτικές λύσεις φέρνουν και θέσεις εργασίας. Δηλαδή για να χτιστούν τα αιολικά πάρκα και οι εκτάσεις με φωτοβολταϊκά χρειάζεται εργατικό δυναμικό: αρχιτέκτονες, μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, φυσικοί και φυσικά απλοί εργάτες για την κατασκευή και την συντήρηση των έργων. Για την εναλλακτική, χορτοφαγική διατροφή θα πρέπει να προσληφθούν γεωργοί, γεωπόνοι, γεωλόγοι και βιολόγοι.
Ξέρω πως το έλλειμμα θέσεων εργασίας ίσως να μην καλύπτεται πλήρως. Δεν μπορώ να δώσω σήμερα λύση, τουλάχιστον όχι άμεση. Απλά θα πω πως αν επαναπαυτούμε στην εύκολη λύση δε θα προχωρήσουμε ποτέ στις αυριανές δύσκολες μα αναγκαίες λύσεις, οι οποίες θα βρεθούν μόνο αν αποφασίσουμε να κάνουμε μια στροφή στον τρόπο σκέψης μας και αν σκεφτούμε μακροπρόθεσμα, όχι βραχυπρόθεσμα. Κι αυτή η αλλαγή μπορεί να χτιστεί καθημερινά από τον καθένα μας. Αρκεί να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, επαναπαυόμενοι στην άγνοιά μας.
Συγκεκριμένα θα αναφερθώ στις θέσεις εργασίας. Διότι ο Ελληναράς της παλιάς κοπής, που συνηθίζει να λέει συχνά "στον καιρό μου υπήρχαν δουλειές", "χτυπούσες πόρτες κι έβρισκες" και όλα αυτά που πιθανότατα όντως ίσχυαν, ταΐζεται και σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, με το ίδιο παραμύθι: πως όπου υπάρχουν θέσεις εργασίας είναι ο παράδεισος. Κοινώς, σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Ας μην παραξενευόμαστε που οι 5μηνες συμβάσεις ήρθαν για να μείνουν. Που από παροδικό μέτρο έγιναν μόνιμη απάντηση στην ανεργία. Είναι ένας εύκολος τρόπος για να μειωθεί στατιστικά το ποσοστό ανεργίας (αποτελέσματα δε θέλατε;), μια εναλλακτική λύση (ή εκβιασμός;) για τον απελπισμένο από την χρόνια ανεργία που θα δουλέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και τα εργατικά δικαιώματα ας πάνε στα τάρταρα. Οι 5μηνοι συμβασιούχοι φυσικά είναι αναλώσιμοι αλλά αναλώσιμοι γίνονται έτσι και οι μόνιμα εργαζόμενοι, οι οποίοι πλέον μπορούν να αντικατασταθούν από άλλους, πιο πρόθυμους να δουλέψουν με μειωμένο ωράριο και μισθό και χωρίς εγγύηση μόνιμης εργασίας. Οπότε ας μη γελιόμαστε: οι θέσεις εργασίας δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μια πρόταση που χρειάζεται κατάλληλο σχεδιασμό και ευαισθησία προς τον εργαζόμενο.
Επίσης, οι θέσεις εργασίας, ως επιχείρημα, ξεφυτρώνουν παντού. Όπως λέμε "πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα του Θεού;" έτσι αναρωτιέμαι τώρα κι εγώ: πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των θέσεων εργασίας;
Συγκεκριμένα είχα μια συζήτηση με μια φίλη, όπου αφορμώμενοι από το επεισόδιο στις Σκουριές Χαλκιδικής, λογομαχούσαμε για το κατά πόσο τα μεταλλεία χρυσού θα έπρεπε να λειτουργούν με αυτές τις συνθήκες. Αφού τόνισα τα δίκαια αιτήματα των οικολόγων, οι οποίοι αναφέρουν τεράστιας κλίμακας κι ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον γύρω από τα μέρη εξόρυξης, η φίλη μου αντέτεινε: "Ναι όμως έτσι ανοίγουν θέσεις εργασίας. Ο κόσμος έχει δουλειά και οι οικολόγοι δεν το βλέπουν αυτό!". Μισό λεπτό. Δηλαδή προκειμένου να ανοίξουν θέσεις εργασίας μπορούμε να θυσιάσουμε το περιβάλλον; Μπορούμε να επιτρέψουμε τις απεριόριστες οικολογικές καταστροφές απλά και μόνο για να δουλεύει ο κόσμος; Τι λογική είναι αυτή;
Για όσους ακόμα αμφιταλαντεύονται στο ποιο είναι πιο σημαντικό, το περιβάλλον ή η εξόρυξη χρυσού, απλά αναφέρω την κολοσσιαίου μεγέθους οικολογική καταστροφή στις 6 Νοεμβρίου στη Βραζιλία μετά το δυστύχημα στην εταιρεία μεταλλευμάτων "Samarco". Περίπου 60 εκατομμύρια κυβικά τοξικά απόβλητα χύθηκαν μετά από κατάρρευση φράγματος που τα συγκρατούσε. Ψάξτε το σας παρακαλώ. Δεν χωράει ο ανθρώπινος νους για τη μόλυνση μιλάμε. Μπορεί οποιαδήποτε υπόσχεση θέσεων εργασίας να καλύψει τέτοια ζημιά;
Έπειτα, υπάρχει το ελληνικότατο ζήτημα της ΔΕΗ. Τα ηλεκτροπαραγωγικά εργοστάσια που επεξεργάζονται λιγνίτη και μολύνουν την δυτική Μακεδονία. Οι περισσότεροι άνθρωποι (και μάλιστα οι κάτοικοι της περιοχής!) είναι υπέρ της καύσεως λιγνίτη, ενώ προκαλεί καρκίνο και μειώνει εξαιρετικά το προσδόκιμο ζωής. Είναι στ' αλήθεια τόσο σημαντικό να υπάρχουν θέσεις εργασίας; Δεχόμαστε δηλαδή τον καρκίνο προκειμένου να έχουμε δουλειά;
Προσπαθώντας να αιτιολογήσουν αυτόν τον παραλογισμό πολλοί θα πουν: "Έτσι όμως αχάριστε οικολόγε έχεις ρεύμα. Αλλιώς δε θα είχες!". Η απάντησή μου είναι η εξής: αν επαναπαυτούμε στην εύκολη λύση της επεξεργασίας λιγνίτη και την διαιωνίσουμε, δε θα ψάξουμε ΠΟΤΕ για μια εναλλακτική, λιγότερο ζημιογόνα λύση. Ενώ αν εκμεταλλευτούμε την ηλιακή και αιολική ενέργεια, μπορούν σταδιακά να δημιουργούνται αιολικά πάρκα και εκτάσεις φωτοβολταϊκών και σιγά-σιγά (δεν εννοώ από τη μια μέρα στην άλλη) να κλείσουν τα εργοστάσια λιγνίτη.
Άλλο ένα παράδειγμα εθελοτυφλίας, τα σφαγεία. Σε μια ερώτηση που μου έγινε σχετικά με την κατανάλωση κρέατος, απάντησα: "Μα φυσικά μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς κρέας, τα σφαγεία θα μπορούσαν κάλλιστα να κλείσουν". Η οργισμένη απάντηση του συνομιλητή μου ήταν η εξής: "Και οι θέσεις εργασίας; Τόσοι άνθρωποι δουλεύουν στα εργοστάσια επεξεργασίας κρέατος και στα σφαγεία!".
Δηλαδή εφόσον έχουν καλυφθεί (ή παραβλεφθεί) οι υπόλοιπες αμφιβολίες σχετικά με την κρεατοφαγία, ασχολούμαστε με το ζήτημα των θέσεων εργασίας. Οπότε μας ζητείται να επιτραπεί ο φόνος ζώων (ο οποίος δεν είναι αναγκαίος αλλά από επιλογή μας), προκειμένου να υπάρχουν θέσεις εργασίας, μισθοί και συντάξεις;
Ας συνοψίσω: για να έχουμε νέες θέσεις εργασίας ξεχνάμε τα εργατικά δικαιώματα, πετάμε την οικολογία και το περιβάλλον στα σκουπίδια, επιτρέπουμε τον φόνο ζώων και δεχόμαστε να μολυνόμαστε καθημερινά με καρκίνο. Όλα αυτά για να υπάρχουν ανοιχτές θέσεις εργασίας (χωρίς να συζητάμε για συνθήκες εργασίας). Μάλιστα.
Ε λοιπόν προτείνω κάτι καινούριο: να πουλήσουμε και την ψυχή μας στο διάβολο για θέσεις εργασίας! Δεν έμεινε και κάτι άλλο, τα υπόλοιπα τα κάναμε. Ας επαναφέρουμε και τη θανατική
ποινή για να ανοίξουν θέσεις εργασίας για δήμιους. Και μετά μπορούμε να πεθάνουμε ευτυχισμένοι, μιας και αφήσαμε παρακαταθήκη στα παιδιά μας θέσεις εργασίας!
Ας επαναφέρω όμως την κυριολεξία στο άρθρο. Γνωρίζω πολύ καλά πως το πρόβλημα της ανεργίας είναι τεράστιο. Καταλαβαίνω πως με το κλείσιμο των εργοστασίων ηλεκτρισμού, παραγωγής χρυσού και επεξεργασίας κρέατος θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες ελλείψεις. Όμως οι εναλλακτικές λύσεις φέρνουν και θέσεις εργασίας. Δηλαδή για να χτιστούν τα αιολικά πάρκα και οι εκτάσεις με φωτοβολταϊκά χρειάζεται εργατικό δυναμικό: αρχιτέκτονες, μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, φυσικοί και φυσικά απλοί εργάτες για την κατασκευή και την συντήρηση των έργων. Για την εναλλακτική, χορτοφαγική διατροφή θα πρέπει να προσληφθούν γεωργοί, γεωπόνοι, γεωλόγοι και βιολόγοι.
Ξέρω πως το έλλειμμα θέσεων εργασίας ίσως να μην καλύπτεται πλήρως. Δεν μπορώ να δώσω σήμερα λύση, τουλάχιστον όχι άμεση. Απλά θα πω πως αν επαναπαυτούμε στην εύκολη λύση δε θα προχωρήσουμε ποτέ στις αυριανές δύσκολες μα αναγκαίες λύσεις, οι οποίες θα βρεθούν μόνο αν αποφασίσουμε να κάνουμε μια στροφή στον τρόπο σκέψης μας και αν σκεφτούμε μακροπρόθεσμα, όχι βραχυπρόθεσμα. Κι αυτή η αλλαγή μπορεί να χτιστεί καθημερινά από τον καθένα μας. Αρκεί να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, επαναπαυόμενοι στην άγνοιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου