Η απληστία. Μεγάλη λέξη, κι ας έχει 8 γράμματα μόνο. Τι σημαίνει; Πάνω-κάτω το να κυνηγάς το επόμενο αγαθό (όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα) προσπερνώντας τα υπόλοιπα σαν τίποτα, ακόμα κι αν μιλάμε για ολόχρυσα παλάτια. Εφόσον τα έχεις δεν σημαίνουν τίποτα πια. Δεν εκτιμάς όσα κέρδισες αλλά μόνο όσα δεν έχεις και αυτά που έχεις βάλει στο μάτι!
Αυτή η μορφή μανίας μας διακατέχει όλους, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Και είναι ο βασικός λόγος που δεν εκτιμάμε τα του βίου μας ως έχουν. Είναι φυσιολογικό να θέλουμε παραπάνω: εξάλλου αυτό συμβαδίζει και με τον εγωισμό και με την εκπλήρωση της ευτυχίας μας. Πού βρίσκεται το λάθος όμως; Βρίσκεται στο πώς αντιμετωπίζουμε όσα ήδη έχουμε. Συγκεκριμένα, ακούω καθημερινά ανθρώπους να γκρινιάζουν για τις σχέσεις τους με φίλους, εραστές, γονείς, για θέματα οικονομικά, κοινωνικά, ψυχοφιλοσοφικά. Οι περισσότεροι από αυτούς δυσφορούν επειδή πιστεύουν ότι δεν έχουν αρκετά. Για παράδειγμα, ένα άτομο που παραπονιέται συνεχώς ότι ο/η σύντροφός του δεν του στέλνει μηνύματα ανά 5λεπτο. Το βρίσκω εξωφρενικό, διότι ζητά αυτό λες και είναι το παν, ξεχνώντας να σκεφτεί πως άλλοι δέρνουν τις γυναίκες τους, άλλες δημιουργούν σχέσεις μες στο ψέμα για να απομυζήσουν από τον εραστή τους την περιουσία του, κάποιοι χάνουν τον έρωτά τους πριν καν τον χαρούν κτλ. Κοντολογίς ένα τέτοιο άτομο είναι άπληστο. Δεν υπολογίζει τόσα πολύτιμα στοιχεία που έχει όπως η υγεία στη σχέση, η αρμονική ζωή, η αμοιβαία ειλικρίνεια και πόσα άλλα! Βάζει το θέλω του πάνω απ όλα και δεν εκτιμά την τύχη του. Υπό αυτή την οπτική γωνία το βρίσκετε άπληστο; Κι όμως, όλοι έτσι είμαστε λίγο-πολύ. Όσοι έχουν, έπειτα, σταθερές, "φυσιολογικές" οικογένειες. Γκρινιάζουν που έχουν λίγα (σε σχέση με το πόσα θέλουν) λεφτά από τους γονείς, ξεχνώντας πως άλλοι δουλεύουν από παιδιά. Επίσης, για το "πρήξιμο" που γίνεται για το καλό τους και λένε πως θέλουν την ησυχία τους, ξεχνώντας πόσα παιδιά ζουν την παραμέληση και την αδιαφορία....
Τώρα θα σκεφτεί ο νοήμων και κριτικός αναγνώστης: δηλαδή να μην ζητάω; Να λουφάξω στην γωνιά μου με τα κεκτημένα και να ζω στην κοσμάρα μου με τα λίγα ή πολλά μου; Προφανώς όχι. Κανείς δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος με όσα έχει. Ο γιατρός όμως λέει να κάνουμε συγκρίσεις πριν κλαφτούμε κοιτώντας γύρω μας το τι υπάρχει. Αξίζει να κλαίμε; Ή να είμαστε ευχαριστημένοι με τα παρόντα αγαθά; Βάζοντας ως γνώμονα τη λογική θα βρούμε λύση, μια χρυσή τομή όπου θα εκτιμάμε όσα έχουμε παράλληλα με το να πασχίζουμε συνεχώς για το καλύτερο. Κοίτα καλά όσα έχεις και πάλεψε για τα επόμενα. Και αυτό το συμπέρασμα λειτουργεί για τόσες πτυχές της καθημερινότητας!
Αυτή η αναλυσούλα πάλι μου θυμίζει την αείμνηστη, χιλιοειπωμένη και ωραιοποιημένη έκφραση: "μην κοιτάς το παρελθόν, κοίτα μπροστά!". Δεν θα το κρύψω ότι την έκφραση αυτή την σιχαίνομαι. Την αγριοκοιτάζω, της δείχνω τα δόντια μου και την φτύνω άμα λάχει. Βρε κουλάδι, ΤΙ είσαι χωρίς το παρελθόν σου; Ένα τίποτα. Πετάς τον ίδιο σου τον εαυτό στα σκουπίδια όταν απορρίπτεις τόσα χρόνια ζωής ανταλλάσσοντάς τα με το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο του τώρα μονάχο του. Παιδιά, μιας και θίξαμε την έλλειψη εκτίμησης, η παραπάνω φιλοσοφία είναι η απόλυτη αχαριστία προς τον εαυτό μας. Διότι είμαστε το παρελθόν μας και ζούμε μέσα από την ιστορία μας. Η κάθε επιλογή μας του τώρα διαπλάθεται από τα γούστα, τα κόμπλεξ, τις φιλοδοξίες, τους φόβους, τα όνειρα και τις εμπειρίες του παρελθόντος! Ας το σκεφτεί αυτό ο καθείς προτού κλωτσήσει στον Καιάδα τις αναμνήσεις του! Τώρα, για να πούμε και το δίκαιο του στραβού, αυτό το λένε πολλοί ελαφρά τη καρδία για να περιγράψουν το πόσο λυπούνται για κάποιες εμπειρίες τους (συχνά ερωτικές απογοητεύσεις) και δεν το εννοούν κυριολεκτικά. Ας τους συγχωρήσουμε λοιπόν...
Αλλά είναι η απληστία ο μόνος λόγος που δεν εκτιμάμε τα όσα έχουμε; Θα έλεγα πως όχι. Επόμενος μέγας παράγων είναι η λήθη, η ισχυρότατη αυτή άμυνα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος ξεχνάει επιμελέστατα το παρελθόν του και κυρίως την κακοδαιμονία του, κι έτσι ζει ανέμελος. Αν ανασύρουμε όμως για παράδειγμα το πόση μοναξιά ή ανασφάλεια νιώθαμε πριν βρούμε τον καλό μας φίλο θα τον εκτιμούσαμε πριν βγάλουμε τα φτυάρια και τις αξίνες να τον θάψουμε. Συνήθως ξεχνάμε τι ζήσαμε και γι' αυτό ξεχνάμε να εκτιμάμε! Λησμονούμε ότι κάποτε διακαώς ζητούσαμε να έχουμε αυτό που τώρα έχουμε για πέταμα. Κι επειδή η ζωή κύκλους κάνει θα το θυμηθούμε μόλις το χάσουμε. Γι' αυτό σοφός είναι το αλάνι που ξαναθυμάται την αξία των όσων έχει ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ που τα έχει. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο...
Αυτή η μορφή μανίας μας διακατέχει όλους, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Και είναι ο βασικός λόγος που δεν εκτιμάμε τα του βίου μας ως έχουν. Είναι φυσιολογικό να θέλουμε παραπάνω: εξάλλου αυτό συμβαδίζει και με τον εγωισμό και με την εκπλήρωση της ευτυχίας μας. Πού βρίσκεται το λάθος όμως; Βρίσκεται στο πώς αντιμετωπίζουμε όσα ήδη έχουμε. Συγκεκριμένα, ακούω καθημερινά ανθρώπους να γκρινιάζουν για τις σχέσεις τους με φίλους, εραστές, γονείς, για θέματα οικονομικά, κοινωνικά, ψυχοφιλοσοφικά. Οι περισσότεροι από αυτούς δυσφορούν επειδή πιστεύουν ότι δεν έχουν αρκετά. Για παράδειγμα, ένα άτομο που παραπονιέται συνεχώς ότι ο/η σύντροφός του δεν του στέλνει μηνύματα ανά 5λεπτο. Το βρίσκω εξωφρενικό, διότι ζητά αυτό λες και είναι το παν, ξεχνώντας να σκεφτεί πως άλλοι δέρνουν τις γυναίκες τους, άλλες δημιουργούν σχέσεις μες στο ψέμα για να απομυζήσουν από τον εραστή τους την περιουσία του, κάποιοι χάνουν τον έρωτά τους πριν καν τον χαρούν κτλ. Κοντολογίς ένα τέτοιο άτομο είναι άπληστο. Δεν υπολογίζει τόσα πολύτιμα στοιχεία που έχει όπως η υγεία στη σχέση, η αρμονική ζωή, η αμοιβαία ειλικρίνεια και πόσα άλλα! Βάζει το θέλω του πάνω απ όλα και δεν εκτιμά την τύχη του. Υπό αυτή την οπτική γωνία το βρίσκετε άπληστο; Κι όμως, όλοι έτσι είμαστε λίγο-πολύ. Όσοι έχουν, έπειτα, σταθερές, "φυσιολογικές" οικογένειες. Γκρινιάζουν που έχουν λίγα (σε σχέση με το πόσα θέλουν) λεφτά από τους γονείς, ξεχνώντας πως άλλοι δουλεύουν από παιδιά. Επίσης, για το "πρήξιμο" που γίνεται για το καλό τους και λένε πως θέλουν την ησυχία τους, ξεχνώντας πόσα παιδιά ζουν την παραμέληση και την αδιαφορία....
Τώρα θα σκεφτεί ο νοήμων και κριτικός αναγνώστης: δηλαδή να μην ζητάω; Να λουφάξω στην γωνιά μου με τα κεκτημένα και να ζω στην κοσμάρα μου με τα λίγα ή πολλά μου; Προφανώς όχι. Κανείς δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος με όσα έχει. Ο γιατρός όμως λέει να κάνουμε συγκρίσεις πριν κλαφτούμε κοιτώντας γύρω μας το τι υπάρχει. Αξίζει να κλαίμε; Ή να είμαστε ευχαριστημένοι με τα παρόντα αγαθά; Βάζοντας ως γνώμονα τη λογική θα βρούμε λύση, μια χρυσή τομή όπου θα εκτιμάμε όσα έχουμε παράλληλα με το να πασχίζουμε συνεχώς για το καλύτερο. Κοίτα καλά όσα έχεις και πάλεψε για τα επόμενα. Και αυτό το συμπέρασμα λειτουργεί για τόσες πτυχές της καθημερινότητας!
Αυτή η αναλυσούλα πάλι μου θυμίζει την αείμνηστη, χιλιοειπωμένη και ωραιοποιημένη έκφραση: "μην κοιτάς το παρελθόν, κοίτα μπροστά!". Δεν θα το κρύψω ότι την έκφραση αυτή την σιχαίνομαι. Την αγριοκοιτάζω, της δείχνω τα δόντια μου και την φτύνω άμα λάχει. Βρε κουλάδι, ΤΙ είσαι χωρίς το παρελθόν σου; Ένα τίποτα. Πετάς τον ίδιο σου τον εαυτό στα σκουπίδια όταν απορρίπτεις τόσα χρόνια ζωής ανταλλάσσοντάς τα με το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο του τώρα μονάχο του. Παιδιά, μιας και θίξαμε την έλλειψη εκτίμησης, η παραπάνω φιλοσοφία είναι η απόλυτη αχαριστία προς τον εαυτό μας. Διότι είμαστε το παρελθόν μας και ζούμε μέσα από την ιστορία μας. Η κάθε επιλογή μας του τώρα διαπλάθεται από τα γούστα, τα κόμπλεξ, τις φιλοδοξίες, τους φόβους, τα όνειρα και τις εμπειρίες του παρελθόντος! Ας το σκεφτεί αυτό ο καθείς προτού κλωτσήσει στον Καιάδα τις αναμνήσεις του! Τώρα, για να πούμε και το δίκαιο του στραβού, αυτό το λένε πολλοί ελαφρά τη καρδία για να περιγράψουν το πόσο λυπούνται για κάποιες εμπειρίες τους (συχνά ερωτικές απογοητεύσεις) και δεν το εννοούν κυριολεκτικά. Ας τους συγχωρήσουμε λοιπόν...
Αλλά είναι η απληστία ο μόνος λόγος που δεν εκτιμάμε τα όσα έχουμε; Θα έλεγα πως όχι. Επόμενος μέγας παράγων είναι η λήθη, η ισχυρότατη αυτή άμυνα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος ξεχνάει επιμελέστατα το παρελθόν του και κυρίως την κακοδαιμονία του, κι έτσι ζει ανέμελος. Αν ανασύρουμε όμως για παράδειγμα το πόση μοναξιά ή ανασφάλεια νιώθαμε πριν βρούμε τον καλό μας φίλο θα τον εκτιμούσαμε πριν βγάλουμε τα φτυάρια και τις αξίνες να τον θάψουμε. Συνήθως ξεχνάμε τι ζήσαμε και γι' αυτό ξεχνάμε να εκτιμάμε! Λησμονούμε ότι κάποτε διακαώς ζητούσαμε να έχουμε αυτό που τώρα έχουμε για πέταμα. Κι επειδή η ζωή κύκλους κάνει θα το θυμηθούμε μόλις το χάσουμε. Γι' αυτό σοφός είναι το αλάνι που ξαναθυμάται την αξία των όσων έχει ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ που τα έχει. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο...
Ωραία μας τα είπες Kun :) Εύγε
ΑπάντησηΔιαγραφή