Ο φίλος μου ο Μίλτος

           Η μουσική είναι ένα από τα πιο προσφιλή μέσα προσέγγισης της ανθρώπινης ψυχής. Όποια κι αν είναι αυτή. Και νομίζω πως σ' αυτό συμφωνούν όλοι. Συνεπώς, για τον καθέναν από μας υπάρχουν ακούσματα που τον ιντριγκάρουν, τον αγγίζουν και του δημιουργούν αισθήματα άνεσης, χαλαρότητας, έντασης, συγκίνησης κτλ κτλ. Έχει σημασία το ποια είναι αυτά? Το αν είναι μπουζούκια, κλαρίνα, ηλεκτρικές κιθάρες, κλασσική μουσική? Μάλλον όχι. Όλα είναι τέχνη, όσο κι αν πεισμώνουν ορισμένοι να θεωρούν άλλα τραγούδια "έντεχνα" κι άλλα "λαϊκά" ή "μπιτάκια" χαρακτηρίζοντας τα άτεχνα.
           Όσον αφορά εμένα ακούω σχεδόν κάθε είδος μουσικής. Ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση. Αλλά σαν παιδί κι εγώ έχω τις προτιμήσεις μου. Για παράδειγμα θα προτιμήσω Πασχαλίδη ή Κότσιρα από τους περισσότερους άλλους. Τους θεωρώ ποιότητα κι είναι τελείως υποκειμενική η κατηγοριοποίηση. Υπάρχει ας πούμε ένα τραγουδάκι που ένα βράδυ (να το κάνει ο θεός), 6 η ώρα το πρωί ουσιαστικά, ξύπνησα με έντονη την επιθυμία να το ακούσω.

 

 

           "Τα μπλουζ της άγριας νιότης" είναι το τραγουδάκι που άκουσα και μπορώ να πω ότι με μάγεψε. Ο Πασχαλίδης κάνει φοβερή δουλειά, με φωνή που προκαλεί συγκίνηση και νοσταλγία. Κι όμως δεν κάνω διαφήμιση! Απλά προσωπικά με τράβηξε τόσο πολύ που έπρεπε να το μοιραστώ. Οι στίχοι του μου θυμίζουν στιγμές από την φοιτητική μου ζωή, να περπατάω σε στενά της Θεσσαλονίκης με σκέψεις άπειρες στο μικρό μου μυαλουδάκι, όνειρα ανεκπλήρωτα, επιθυμίες άγριες, στιγμές που φέρνουν χαρές ή λύπες. Κι όλοι αυτοί συνειρμοί από τους στίχους που μπορεί πολλοί να ακούσετε και να μην σας αγγίξουν ούτε στο ελάχιστο...........
           Κι αυτό αποδεικνύει πιστεύω τα λεγόμενά μου. Οι μουσικές προτιμήσεις είναι κάτι προσωπικό, κάτι που διαλέγουμε με βάση δικές μας αιτίες, ακατανόητες ίσως για τους άλλους, κάτι που δίνει αυτή την μαγεία της στιγμής. Να ξέρεις ότι σε μια συναυλία ας πούμε αμέτρητος κόσμος ακούει το ίδιο τραγούδι, την ίδια μουσική και τους ίδιους στίχους κι όμως οι σκέψεις είναι τόσο διαφορετικές και τρέχουν ανελέητα προς κάθε κατεύθυνση. Με λίγα λόγια η μουσική είναι μαγεία, και θεωρώ πραγματικά αξιολύπητο αυτόν που δεν έχει αυτή την επαφή, τον άμουσο...