Θέλω να αποτυπώσω τις παρακάτω σκέψεις επηρεασμένος από μια ταινία που είδα, η οποία ίσως να μην μου άρεσε αλλά μου παρέδωσε έναν χαρακτήρα-φορέα έμπνευσης. Έναν άνθρωπο που, για δικούς του λόγους, έπεσε σε κατάθλιψη αφορμώμενος από την ματαιότητα. Προσωπική μου άποψη είναι πως η ματαιότητά του προήλθε από τον κορεσμό. Αλλά θα πρέπει να γίνω πιο γενικός για να αφήσω σωστά το στίγμα μου.
Τι είναι λοιπόν ο κορεσμός; Κυριολεκτικά το γέμισμα μέχρι το ανώτατο σημείο από κάτι. Να γεμίσω παραδείγματος χάρη ένα ποτήρι με νερό τόσο, που να μην χωράει σταγόνα παραπάνω. Στην ανθρώπινη ψυχή μάλλον συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Ξεκινώντας από ένα σημείο που νιώθουμε άδειοι βάζουμε έναν στόχο: να μάθουμε τι θα μας "γεμίσει" και να το κάνουμε δικό μας! Αυτός ο στόχος μπορεί να είναι κάτι μικρό, κάτι αντικειμενικά μηδαμινό αλλά η εμμονή πολλές φορές το κάνει να σημαίνει τα πάντα. Και για πόσο κρατάει αυτό; Συχνότατα μέχρι να το αποκτήσουμε. Βάζουμε στόχους, τους πετυχαίνουμε (συνήθως καταλαβαίνουμε το αν άξιζαν ή όχι ΜΕΤΑ την απόκτησή τους) και κυνηγάμε τον επόμενο: κι έτσι δημιουργείται ένας κύκλος επιθυμιών και αναζήτησης... Πώς κρίνω όμως αυτό τον κύκλο;
Θα έλεγα πως υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες. Πρώτον, είναι κάτι φυσικό: χωρίς επιθυμίες χάνουμε την ταυτότητά μας. Δεύτερον, αν γίνει εμμονή, τότε κυριαρχούμαστε από άβατους στόχους και κυνηγάμε χίμαιρες ή, αν είμαστε ικανοί, τους πετυχαίνουμε (έχω ξαναναφερθεί σ' αυτό παλιότερα). Το να πετυχαίνουμε τους στόχους μας βέβαια κρύβει μια παγίδα: διότι έχουμε άπαντες την ανάγκη να κυνηγάμε κάτι. Άτομα που απέκτησαν ό,τι επιθύμησαν πριν ωριμάσουν αρκετά ώστε να είναι έτοιμοι για την επιτυχία είναι οι μελλοντικοί καταθλιπτικοί. Εξάλλου πόσοι αναρωτιούνται το γιατί οι καλύτεροι πελάτες για τα ναρκωτικά είναι οι ζάμπλουτοι;
Ο κορεσμός δηλαδή είναι η παγίδα εκείνων που ικανοποιούν πάντα όσα επιθυμούν. Το να πάρεις το ζητούμενο και να δεις πόσο μικρό σου φαίνεται εκ των υστέρων. Κι αυτό έχει οδηγήσει πολλούς στην ματαιότητα. Για παράδειγμα, για τον φτωχό που κυνηγάει τα προς το ζήν είναι άδικο να μαραζώνει ο πλούσιος από κατάθλιψη. Αυτό επειδή στα μάτια του ο πλούσιος είναι κι ευτυχισμένος, ο φέρων το δισάκι με όλα τα αγαθά του κόσμου. Αλλά ο ίδιος ζει με τα δικά του μέτρα και σταθμά και δεν έχει πάρει τη γεύση του κορεσμού...
Όσο για μένα, μου προκαλεί αντιπάθεια ο κορεσμός, επειδή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της προσπάθειας: η σκοτεινή όψη της ανταμοιβής για την προσπάθεια, όπου αμφισβητείς την αξία των πράξεών σου. Γεννά την αχαριστία στη χειρότερη μορφή της και τα αποτελέσματα είναι ολέθρια.
Τι είναι λοιπόν ο κορεσμός; Κυριολεκτικά το γέμισμα μέχρι το ανώτατο σημείο από κάτι. Να γεμίσω παραδείγματος χάρη ένα ποτήρι με νερό τόσο, που να μην χωράει σταγόνα παραπάνω. Στην ανθρώπινη ψυχή μάλλον συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Ξεκινώντας από ένα σημείο που νιώθουμε άδειοι βάζουμε έναν στόχο: να μάθουμε τι θα μας "γεμίσει" και να το κάνουμε δικό μας! Αυτός ο στόχος μπορεί να είναι κάτι μικρό, κάτι αντικειμενικά μηδαμινό αλλά η εμμονή πολλές φορές το κάνει να σημαίνει τα πάντα. Και για πόσο κρατάει αυτό; Συχνότατα μέχρι να το αποκτήσουμε. Βάζουμε στόχους, τους πετυχαίνουμε (συνήθως καταλαβαίνουμε το αν άξιζαν ή όχι ΜΕΤΑ την απόκτησή τους) και κυνηγάμε τον επόμενο: κι έτσι δημιουργείται ένας κύκλος επιθυμιών και αναζήτησης... Πώς κρίνω όμως αυτό τον κύκλο;
Θα έλεγα πως υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες. Πρώτον, είναι κάτι φυσικό: χωρίς επιθυμίες χάνουμε την ταυτότητά μας. Δεύτερον, αν γίνει εμμονή, τότε κυριαρχούμαστε από άβατους στόχους και κυνηγάμε χίμαιρες ή, αν είμαστε ικανοί, τους πετυχαίνουμε (έχω ξαναναφερθεί σ' αυτό παλιότερα). Το να πετυχαίνουμε τους στόχους μας βέβαια κρύβει μια παγίδα: διότι έχουμε άπαντες την ανάγκη να κυνηγάμε κάτι. Άτομα που απέκτησαν ό,τι επιθύμησαν πριν ωριμάσουν αρκετά ώστε να είναι έτοιμοι για την επιτυχία είναι οι μελλοντικοί καταθλιπτικοί. Εξάλλου πόσοι αναρωτιούνται το γιατί οι καλύτεροι πελάτες για τα ναρκωτικά είναι οι ζάμπλουτοι;
Ο κορεσμός δηλαδή είναι η παγίδα εκείνων που ικανοποιούν πάντα όσα επιθυμούν. Το να πάρεις το ζητούμενο και να δεις πόσο μικρό σου φαίνεται εκ των υστέρων. Κι αυτό έχει οδηγήσει πολλούς στην ματαιότητα. Για παράδειγμα, για τον φτωχό που κυνηγάει τα προς το ζήν είναι άδικο να μαραζώνει ο πλούσιος από κατάθλιψη. Αυτό επειδή στα μάτια του ο πλούσιος είναι κι ευτυχισμένος, ο φέρων το δισάκι με όλα τα αγαθά του κόσμου. Αλλά ο ίδιος ζει με τα δικά του μέτρα και σταθμά και δεν έχει πάρει τη γεύση του κορεσμού...
Όσο για μένα, μου προκαλεί αντιπάθεια ο κορεσμός, επειδή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της προσπάθειας: η σκοτεινή όψη της ανταμοιβής για την προσπάθεια, όπου αμφισβητείς την αξία των πράξεών σου. Γεννά την αχαριστία στη χειρότερη μορφή της και τα αποτελέσματα είναι ολέθρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου