Ούτε ο τίτλος ούτε η ιδέα είναι δικά μου, αλλά του μέντορά μου. Εγώ απλώς θέλω να εξιστορήσω... Ως ιστορίες των "μοναχικών λουλουδιών" θα γράψω για μυθολογικά πρόσωπα που, κατ' εμέ, δεν έχουν την διασημότητα άλλων και αξίζει ίσως να γραφτεί κάτι γι' αυτά!
Σήμερα θα ασχοληθώ με τις ζωές δυο παιδιών που χάθηκαν άδικα στην ίδια ιστορία. Η ιστορία εκτυλίσσεται στον Ορχομενό Βοιωτίας, όπου βασιλιάς ήταν ο Αθάμας. Παιδιά του Αθάμαντα από την θεά Νεφέλη ήταν ο Φρίξος και η Έλλη. Όλα κυλούσαν καλά μέχρι που ο βασιλιάς προτίμησε μια ξένη ως βασίλισσά του, την Ινώ, μια γυναίκα φιλόδοξη και μοχθηρή που σκοπό είχε να ξεκληρίσει την βασιλική οικογένεια και γενικότερα τον λαό του Ορχομενού και να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον βασιλιά. Η μυθολογία μας αναφέρει για τις προσπάθειές της (κατηγορούνταν και για μαγεία, είχε από τον λαό αντιμετώπιση παρόμοια με της Μήδειας): προσπάθησε να δηλητηριάσει την Έλλη με δηλητηριασμένη χτένα (και μετά μου λέτε για Χιονάτες...), έβαλε τον Φρίξο να καβαλήσει ένα μαγικά αγριεμένο άλογο με σκοπό να σκοτωθεί στους κακοτράχαλους λόφους (όλες οι προσπάθειές της να σκοτώσει τα παιδιά ήταν άκαρπες μιας και τους προστάτευε η μητέρα τους Νεφέλη), έβαλε ανθρώπους της να καταστρέψουν τους σπόρους στις βασιλικές αποθήκες με αποτέλεσμα να μην φυτρώσουν κι ο λαός να πεινάσει....
Η μεγαλύτερή της μηχανορραφία ήταν να αποδώσει στον Φρίξο και την Έλλη την ακαρπία πληρώνοντας χρησμοφόρους για να ανακοινώσουν πως τα παιδιά του Αθάμαντα είναι υπαίτια σύμφωνα με τον θεό Απόλλωνα. Και στην τελετή της θυσίας (για κατευνασμό των θεών) των παιδιών εμφανίστηκε το γνωστό σε όλους μας χρυσόμαλλο κριάρι που πήρε τα δυο παιδιά και πέταξε προς την Κολχίδα...
Η ιστορία της Ινούς τώρα είναι χιλιοειπωμένη και ο καθένας έχει να πει κάτι γι' αυτήν, λίγοι όμως θυμούνται πως όταν ο λαός μετά από χρόνια ξύπνησε και πήγε να την λιντσάρει, εκείνη τρελάθηκε, πήρε στην αγκαλιά της τον γιο της (νήπιο τότε) Μελικέρτη και πνίγηκαν και οι δύο... Όσο για τα δυο άλλα παιδιά του Αθάμαντα, στο ταξίδι τους για την Κολχίδα η Έλλη ζαλίστηκε μετά το πολύωρο ταξίδι και έπεσε στο σημείο που προς τιμήν της ονομάστηκε Ελλήσποντος. Κι όσον αφορά το σωτήριο κριάρι είχε κι αυτό άδοξο τέλος: ο Φρίξος το θυσίασε στην Κολχίδα προς τιμήν του βασιλιά της Αιήτη και το έγδαρε, κι έτσι μας έμεινε γνωστό ως το χρυσόμαλλο δέρας...
Σήμερα θα ασχοληθώ με τις ζωές δυο παιδιών που χάθηκαν άδικα στην ίδια ιστορία. Η ιστορία εκτυλίσσεται στον Ορχομενό Βοιωτίας, όπου βασιλιάς ήταν ο Αθάμας. Παιδιά του Αθάμαντα από την θεά Νεφέλη ήταν ο Φρίξος και η Έλλη. Όλα κυλούσαν καλά μέχρι που ο βασιλιάς προτίμησε μια ξένη ως βασίλισσά του, την Ινώ, μια γυναίκα φιλόδοξη και μοχθηρή που σκοπό είχε να ξεκληρίσει την βασιλική οικογένεια και γενικότερα τον λαό του Ορχομενού και να κατακτήσει ολοκληρωτικά τον βασιλιά. Η μυθολογία μας αναφέρει για τις προσπάθειές της (κατηγορούνταν και για μαγεία, είχε από τον λαό αντιμετώπιση παρόμοια με της Μήδειας): προσπάθησε να δηλητηριάσει την Έλλη με δηλητηριασμένη χτένα (και μετά μου λέτε για Χιονάτες...), έβαλε τον Φρίξο να καβαλήσει ένα μαγικά αγριεμένο άλογο με σκοπό να σκοτωθεί στους κακοτράχαλους λόφους (όλες οι προσπάθειές της να σκοτώσει τα παιδιά ήταν άκαρπες μιας και τους προστάτευε η μητέρα τους Νεφέλη), έβαλε ανθρώπους της να καταστρέψουν τους σπόρους στις βασιλικές αποθήκες με αποτέλεσμα να μην φυτρώσουν κι ο λαός να πεινάσει....
Η μεγαλύτερή της μηχανορραφία ήταν να αποδώσει στον Φρίξο και την Έλλη την ακαρπία πληρώνοντας χρησμοφόρους για να ανακοινώσουν πως τα παιδιά του Αθάμαντα είναι υπαίτια σύμφωνα με τον θεό Απόλλωνα. Και στην τελετή της θυσίας (για κατευνασμό των θεών) των παιδιών εμφανίστηκε το γνωστό σε όλους μας χρυσόμαλλο κριάρι που πήρε τα δυο παιδιά και πέταξε προς την Κολχίδα...
Η ιστορία της Ινούς τώρα είναι χιλιοειπωμένη και ο καθένας έχει να πει κάτι γι' αυτήν, λίγοι όμως θυμούνται πως όταν ο λαός μετά από χρόνια ξύπνησε και πήγε να την λιντσάρει, εκείνη τρελάθηκε, πήρε στην αγκαλιά της τον γιο της (νήπιο τότε) Μελικέρτη και πνίγηκαν και οι δύο... Όσο για τα δυο άλλα παιδιά του Αθάμαντα, στο ταξίδι τους για την Κολχίδα η Έλλη ζαλίστηκε μετά το πολύωρο ταξίδι και έπεσε στο σημείο που προς τιμήν της ονομάστηκε Ελλήσποντος. Κι όσον αφορά το σωτήριο κριάρι είχε κι αυτό άδοξο τέλος: ο Φρίξος το θυσίασε στην Κολχίδα προς τιμήν του βασιλιά της Αιήτη και το έγδαρε, κι έτσι μας έμεινε γνωστό ως το χρυσόμαλλο δέρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου