Η ιστορία που θα σας εξιστορήσω δεν είναι δυστυχώς δικής μου επινόησης (από μια λαμπρή φιλόσοφο την άκουσα) αλλά είναι αξιόλογη και αξίζει να διαβαστεί. Ήταν λοιπόν ένας νεαρός λογοτέχνης που πέθανε ξαφνικά. Καθώς ανελήφθη στους ουρανούς και συνάντησε τον Άγιο Πέτρο εκείνος του είπε: δεν αποφασίστηκε για σένα προς τα πού κλίνεις, οπότε θα σου δείξω και την Κόλαση και τον Παράδεισο για να έχεις από πριν μια ιδέα. Ξεκινάμε με την Κόλαση...
Στο δρόμο για εκεί ο νεαρός φανταζόταν καζάνια, αλυσίδες, σπαραχτικές κραυγές ικεσίας, διαμελισμένα σώματα κτλ κτλ. Όταν άνοιξαν οι πύλες της Κόλασης όμως είδε μια αίθουσα ευρύχωρη, στη μέση της οποίας υπήρχε ένα τραπέζι, πάνω στο οποίο υπήρχε μια γαβάθα με λαχταριστό φαγητό. Γύρω από το τραπέζι περιφέρονταν καχεκτικοί, αποστεωμένοι άνθρωποι που είχαν κουτάλες αντί για χέρια: έφταναν άνετα για να σερβιριστούν αλλά, μιας και οι κουτάλες αγκώνες δεν έχουν, ήταν αδύνατο να φέρουν το φαγητό στο στόμα τους. Οπότε ζούσαν σε έναν αέναο κύκλο λαχτάρας και πείνας, και περιφέρονταν ανήμποροι, πεινασμένοι κι αξιολύπητοι γύρω από το τραπέζι.
Αφού τα είδαν αυτά, οι συνταξιδιώτες κατευθύνθηκαν προς τον Παράδεισο. Ο νεαρός στο δρόμο φανταζόταν ειδυλλιακά μέρη, ρυάκια, λιβάδια και γαλήνιες μορφές με άρπες κτλ κτλ. Όταν όμως οι πύλες του Παραδείσου άνοιξαν μπροστά του, είδε το ίδιο σκηνικό: το τραπέζι με το φαγητό και τους ανθρώπους με τις κουτάλες, με τη διαφορά πως εδώ ήταν όλοι χορτάτοι, ήρεμοι και χαρούμενοι! Είχαν βλέπετε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και την αλληλεγγύη μέσα τους, οπότε, αφού κατάλαβαν πως το σελφ-σέρβις ήταν αδύνατο, τάιζε ο ένας τον άλλον, κάτι που οι εγωιστές και καχύποπτοι κολασμένοι ποτέ δεν σκέφτηκαν ή καταδέχτηκαν!
Συγχωρήστε με για τον τόνο μου που θυμίζει κήρυγμα εκκλησίας, αλλά είχα λόγο που το έκανα: θέλω να συνδέσω την ιστορία αυτή με τη ζωή μας. Βλέπετε ο νεαρός είχε τις λάθος εντυπώσεις πριν καν εισέλθει στο καθένα από τα δυο πολυθρύλητα μέρη. Με τον ίδιο τρόπο κι εμείς βρίσκουμε την Κόλαση ή τον Παράδεισο στις καταστάσεις που μας περιζώνουν πριν καν τις αντιμετωπίσουμε! Τις θεωρούμε προδιαγεγραμμένες, τετελεσμένες... Αλλά ξεχνάμε πως η Κόλαση ελάχιστα απέχει από τον Παράδεισο: είναι οι δικές μας επιλογές που κάνουν την διαφορά! Όταν ζήσεις ένα συμβάν και έχεις την επιλογή να πράξεις έτσι ή αλλιώς, τότε ας πούμε πως "ανοίγουν οι πύλες του Παραδείσου και της Κόλασης" μέσα σου κι εσύ πράττεις καταπώς αποφασίζεις, σε μια κατάσταση όπου όλα μπορούν να διαμορφωθούν ανάλογα με τον δρόμο που ακολουθείς! Τίποτα δεν είναι μοιραίο ή προδιαγεγραμμένο. Γι' αυτό το κεφάλι ψηλά. Αυτό είναι που θα κάνει τη διαφορά, το να ξέρουμε πόση σημασία έχουν οι επιλογές μας...
Στο δρόμο για εκεί ο νεαρός φανταζόταν καζάνια, αλυσίδες, σπαραχτικές κραυγές ικεσίας, διαμελισμένα σώματα κτλ κτλ. Όταν άνοιξαν οι πύλες της Κόλασης όμως είδε μια αίθουσα ευρύχωρη, στη μέση της οποίας υπήρχε ένα τραπέζι, πάνω στο οποίο υπήρχε μια γαβάθα με λαχταριστό φαγητό. Γύρω από το τραπέζι περιφέρονταν καχεκτικοί, αποστεωμένοι άνθρωποι που είχαν κουτάλες αντί για χέρια: έφταναν άνετα για να σερβιριστούν αλλά, μιας και οι κουτάλες αγκώνες δεν έχουν, ήταν αδύνατο να φέρουν το φαγητό στο στόμα τους. Οπότε ζούσαν σε έναν αέναο κύκλο λαχτάρας και πείνας, και περιφέρονταν ανήμποροι, πεινασμένοι κι αξιολύπητοι γύρω από το τραπέζι.
Αφού τα είδαν αυτά, οι συνταξιδιώτες κατευθύνθηκαν προς τον Παράδεισο. Ο νεαρός στο δρόμο φανταζόταν ειδυλλιακά μέρη, ρυάκια, λιβάδια και γαλήνιες μορφές με άρπες κτλ κτλ. Όταν όμως οι πύλες του Παραδείσου άνοιξαν μπροστά του, είδε το ίδιο σκηνικό: το τραπέζι με το φαγητό και τους ανθρώπους με τις κουτάλες, με τη διαφορά πως εδώ ήταν όλοι χορτάτοι, ήρεμοι και χαρούμενοι! Είχαν βλέπετε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και την αλληλεγγύη μέσα τους, οπότε, αφού κατάλαβαν πως το σελφ-σέρβις ήταν αδύνατο, τάιζε ο ένας τον άλλον, κάτι που οι εγωιστές και καχύποπτοι κολασμένοι ποτέ δεν σκέφτηκαν ή καταδέχτηκαν!
Συγχωρήστε με για τον τόνο μου που θυμίζει κήρυγμα εκκλησίας, αλλά είχα λόγο που το έκανα: θέλω να συνδέσω την ιστορία αυτή με τη ζωή μας. Βλέπετε ο νεαρός είχε τις λάθος εντυπώσεις πριν καν εισέλθει στο καθένα από τα δυο πολυθρύλητα μέρη. Με τον ίδιο τρόπο κι εμείς βρίσκουμε την Κόλαση ή τον Παράδεισο στις καταστάσεις που μας περιζώνουν πριν καν τις αντιμετωπίσουμε! Τις θεωρούμε προδιαγεγραμμένες, τετελεσμένες... Αλλά ξεχνάμε πως η Κόλαση ελάχιστα απέχει από τον Παράδεισο: είναι οι δικές μας επιλογές που κάνουν την διαφορά! Όταν ζήσεις ένα συμβάν και έχεις την επιλογή να πράξεις έτσι ή αλλιώς, τότε ας πούμε πως "ανοίγουν οι πύλες του Παραδείσου και της Κόλασης" μέσα σου κι εσύ πράττεις καταπώς αποφασίζεις, σε μια κατάσταση όπου όλα μπορούν να διαμορφωθούν ανάλογα με τον δρόμο που ακολουθείς! Τίποτα δεν είναι μοιραίο ή προδιαγεγραμμένο. Γι' αυτό το κεφάλι ψηλά. Αυτό είναι που θα κάνει τη διαφορά, το να ξέρουμε πόση σημασία έχουν οι επιλογές μας...
Πολύ ωραίο άρθρο Βάγγο, εύγε.
ΑπάντησηΔιαγραφή