Όλα Είναι Θέμα Κόμπλεξ

     Ακούω πολύ συχνά στις ειδήσεις, σε συζητήσεις, στην καθημερινότητα πως "ο ένοχος δικαιολογείται (ή δεν φταίει!), είχε ψυχολογικά προβλήματα". Και, σαν παιδί κι εγώ, θα αναρωτηθώ: τι σημαίνει αυτό; Ότι εγώ, εσύ κι ο παραδίπλα είμαι "φυσιολογικοί" ενώ εκείνος "ψυχοπαθής"; Συγχωρήστε με, εύπιστοι φίλοι μου, αλλά όχι! Ψυχοπαθείς υπάρχουν και είναι ακραίες περιπτώσεις αλλά δεν βαπτίζω την κάθε απερισκεψία/αμαρτία/κακή πράξη μοιραίο αποτέλεσμα λόγω ψυχασθένειας! Για μένα αυτό είναι η φτηνότερη δικαιολογία όλων...
    Και συνεχίζω τονίζοντας: τα πράγματα δεν είναι ασπρόμαυρα. Δεν υπάρχουν οι φυσιολογικοί που είναι καθ' όλα νόμιμοι και οι ψυχοπαθείς που μας μαστίζουν. Αντίθετα, όλοι μας είμαστε άνθρωποι με ζωντανή και περίπλοκη ψυχολογία. Αυτή γεννήθηκε και ανατράφηκε από τους γονείς μας κι αυτά που μας πρόσφεραν, το περιβάλλον, το σχολείο, τις συνθήκες ζωής μας κτλ. Αυτά μας κάνουν τόσο διαφορετικούς ώστε να μην υπάρχει κάποιος άνθρωπος ολόιδιος στον ψυχισμό με άλλον, και να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς κάποια (έστω και τα ελάχιστα) ψυχικά τραύματα! Αυτό όμως είναι μια κοινή πραγματικότητα για όλους, κι επίσης μια κατάσταση που αντιμετωπίζεται, εύκολα ή όχι. Αν ο καθένας έβγαζε κάθε ακραία μύχια σκέψη του στην επιφάνεια τότε η κοινωνία απλά δεν θα ήταν κοινωνία...
   Δεν θα βγάλω τον εαυτό μου απέξω. Όπως ο καθένας, έχω τα κόμπλεξ μου (λιγότερα από κάποιους, περισσότερα από άλλους) κι αυτά πολλές φορές καθορίζουν την συμπεριφορά μου, τις αποφάσεις και τις πράξεις μου. Απλά θα πρέπει να υπάρχουν όρια στο πόσο δίκαιο και αποδεκτό είναι αυτό: αυτά είναι τα όρια που καθορίζει η λογική. Και βάσει αυτής θα λειτουργήσω "φυσιολογικά" αντί να εξωτερικεύω την κάθε μου παρόρμηση. Λυπάμαι που σας απογοητεύω αλλά δεν θα γίνω ο εγκληματίας "λόγω ψυχολογικών προβλημάτων" ούτε θα καταπιώ την καραμέλα πως όλοι οι υπόλοιποι δικαίως θα γίνουν. Αν όχι το απαιτώ, τουλάχιστον το ζητώ. Για άλλη μια φορά, μέτρον άριστον!
   Θα μου πείτε: και πάλι η θεωρία αποδείχτηκε χρυσή! Στην πράξη όμως; Εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι της κοινωνίας. Πώς να καταπνίξεις τόσες διαφορετικές, σε ποικιλία και ένταση, παρορμήσεις και επιθυμίες τόσων ανθρώπων; Η αθώα και αισιόδοξη σκέψη είναι να ποντάρεις στην καλή πλευρά τους και στην αυτοκυριαρχία τους. Αλλά η ωριμότερη και, δυστυχώς, πιο ρεαλιστική είναι πως οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για να διογκώνουμε συνεχώς τις ελευθερίες μας εισερχόμενοι βίαια σ' αυτές των άλλων. Είμαστε, ως επί το πλείστον, ανώριμοι κι εγωιστές και γι΄αυτό χρειαζόμαστε τον μπαμπά-νόμο (που επίσης συχνά είναι άδικος ή καταπιεστικός) να μας πιάνει από το χεράκι και να μας λέει με κάθε λεπτομέρεια τι είναι σωστό και τι λάθος. Είναι ντροπή που είμαστε έτσι, ειδικά εφόσον διατυμπανίζουμε την ανωτερότητα μας ως είδος! Οπότε ας μην ονειρευόμαστε να καταλύσουμε τους νόμους αλλά να αποδείξουμε ότι δεν τους χρειαζόμαστε!