Το παρόν "άρθρο" είναι μία συνέντευξη με τον τραγουδιστή και μουσικό Κώστα Μυλώση. Με αφορμή την πρώτη αυτή μας συνεργασία στο τραγούδι "Οι Σειρήνες", του οποίου είμαι στιχουργός, αποφασίσαμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και να εξερευνήσουμε ταυτόχρονα τον τωρινό μουσικό κόσμο του Κώστα και τα μελλοντικά του πλάνα.
Βαγγέλης Ιωσηφίδης
Κώστας Μυλώσης, ο άνθρωπος που έγινε γνωστός με το συγκρότημα "Δυτικές Συνοικίες". Πες μας λίγο για την πορεία του συγκροτήματος.
Τις "Δυτικές Συνοικίες" τις δημιουργήσαμε το 1996 μαζί με τον Βασίλη τον Μαντζουράνη και τον Κώστα Αράπη. Το συγκρότημα έκανε μια υπέροχη πορεία, μια ονειρική για εμάς διαδρομή.
Δεν το περιμένατε δηλαδή...
Σίγουρα όχι. Σκοπός μας ήταν να κάνουμε έναν δίσκο κάποτε (γελάει), ήταν το μεγάλο μας όνειρο, ο μεγάλος μας στόχος. Τελικά ο δίσκος ήρθε, έγινε και χρυσός, πήρε βραβεία. Το συγκρότημα μέσα από το τραγούδι "Καλοκαιρινά Ραντεβού" γνώρισε μεγάλη απήχηση -σε Ελλάδα κι όχι μόνο- και τελικά βγάλαμε 4 άλμπουμ: το τελευταίο -διπλό- ήταν ζωντανή ηχογράφηση και το συγκρότημα σταμάτησε το 2009. Κάναμε την τελευταία συναυλία στη Μενεμένη, απ' όπου ξεκινήσαμε στην ουσία.
Γίνατε γνωστοί με κάποια τραγούδια που άφησαν εποχή. Υπάρχουν κάποια άλλα τραγούδια, ίσως λιγότερο γνωστά, που σ' εσένα προσωπικά αρέσουν περισσότερο ή τα έχεις διαλέξει;
Ανάλογα με την εποχή και τη χρονική περίοδο αλλάζει αυτό. Αλλάζουν και τα συναισθήματα, ό,τι νιώθουμε για κάθε τραγούδι, ακόμα κι από μέρα σε μέρα. Οπότε σε κάποια τραγούδια από το πρώτο CD κυρίως, όπου κάποια στιγμή με εξέφραζε ένα περισσότερο, κάποια άλλη ήταν άλλο τραγούδι που με άγγιζε: υπήρχαν εναλλαγές. Λίγο ή πολύ, όλα τα τραγούδια με επηρέασαν και όλα ήταν "το αγαπημένο μου τραγούδι" για κάποια χρονική περίοδο.
Δε θέλεις να αδικήσεις κανένα...
Δεν είναι θέμα αν θα αδικήσω κάποιο. Για να γράψεις και να ερμηνεύσεις κάποια τραγούδια, κάποια χρονική περίοδο σε εκφράζουν και σε γεμίζουν συναισθηματικά. Σίγουρα συγκεκριμένα τραγούδια για περισσότερο διάστημα. Ένα απ' αυτά, αν ήθελα να ξεχωρίσω, θα ήταν το "Θα Βάλω τα Δυνατά μου", που ήταν απ' τον πρώτο δίσκο, στο οποίο έγραψα και στίχο και μουσική μαζί με τον Βασίλη Μαντζουράνη. Επίσης, ένα άλλο, πολύ ιδιαίτερο τραγούδι -απ' τον δεύτερο δίσκο μας- ήταν το "Ψάχνω ένα Καλύτερο Λάθος", που δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου: το έγραψε ο Βασίλης Μαντζουράνης και είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι. Η "Χαμένη Αγάπη" είναι ένα απ' τα αγαπημένα μου. Και φυσικά η διασκευή που είχαμε κάνει, το "Κάνω μια Ευχή", ένα τραγούδι που είχαμε πάρει απ' τους "Εξόριστους" με την άδεια του συνθέτη Δημήτρη Κατή και της στιχουργού Τζένης Στράλλα-Γεωργακάκου.
Πέρα από εσένα, ποια άλλα ήταν τα βασικά μέλη, που ήταν σε όλη την πορεία του συγκροτήματος;
Σε όλη την πορεία ήμασταν εγώ κι ο Βασίλης ο Μαντζουράνης. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι όσα παιδιά περάσανε δεν προσφέρανε: πρόσφεραν τα μέγιστα. Όλα τα παιδιά που περάσανε, είτε έμειναν για μία μόνο συναυλία είτε συμμετείχαν σε δίσκους και συναυλίες και μετά ή πριν τη δισκογραφία, όλοι πρόσφεραν το καλύτερο που μπορούσαν. Από εκεί και πέρα, οι συγκυρίες πολλές φορές το έφεραν να μη συνεχίσουν είτε να χρειαστεί να αλλάξουμε εμείς κάποιο μέλος. Εν τέλει, πήραμε τον καλύτερο εαυτό απ' τον καθένα τους και είμαστε τυχεροί γι' αυτό.
Το 2009 όμως σταματήσανε οι "Δυτικές Συνοικίες". Μπορείς να μου κάνεις μια απλή αναφορά για το ποια είναι η μουσική πορεία σου από εκεί και πέρα;
Βεβαίως. 2010 βγάζω το πρώτο προσωπικό μου CD single, ο "Καλλιτέχνης του Δρόμου", που έχει μέσα το ομώνυμο τραγούδι, σε στίχους του Άκη Βαλογιάννη και μουσική δική μου, το "Πες πόσα Θες", σε στίχους και μουσική του Σταύρου Παπαδόπουλου, στο οποίο είχε συμμετάσχει φωνητικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (χαμογελάει). Επίσης, το "Πόσο Πολύ Σ' Αγαπάω", πάλι δημιουργός ο Σταύρος Παπαδόπουλος και το "Απόψε Θέλω να σε Δω", με τον ίδιο δημιουργό.
Αργότερα έρχεται ένα ντουέτο με τον Δημήτρη Γκουλούση, το "Στοιχειωμένο Σπίτι". Παράλληλα βγαίνει και το "Φύγαν τα Χρόνια", πάλι σε στίχους και μουσική του Σταύρου Παπαδόπουλου.
Μετά έρχεται το "Μια Καρδιά Σάπιο Καράβι", σε μουσική του Δημήτρη Γκουλούση και στίχους της Αθηνάς Χατζησυμεωνίδου.
Ύστερα έρχεται το "Να Πέφτω Μόνος", σε στίχους του Ζάχου Κανταδόρου και μουσική του Άκη Καντέρη.
Ακολουθεί το "Μη με μισείς" σε στίχους/μουσική του Θοδωρή Παρασκευόπουλου και τώρα ετοιμάζουμε μαζί με τον Βαγγέλη Ιωσηφίδη το τραγούδι "Οι Σειρήνες", τους στίχους του οποίου έχει γράψει εκείνος: ένα ποίημα είναι στην ουσία, του οποίου τη μουσική έχω γράψει εγώ. Τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτώβρη του 2018 ελπίζουμε ότι θα ολοκληρωθούν τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ και θα κυκλοφορήσει ολοκληρωμένο κι αυτό μέσα από την Final Touch, τη δισκογραφική εταιρεία που συνεργάζομαι τον τελευταίο καιρό.
Έχουμε ακούσει πως έχεις βάλει και τον πατέρα σου στο τρυπάκι της μουσικής...
Όταν ο πατέρας μου έγινε 70 χρονών, για να γιορτάσουμε τη 7η δεκαετία της ζωής του, ο αδερφός μου έδωσε μια ιδέα: ο πατέρας μου πάντα τραγουδούσε μόνος του -και μάλλον από αυτόν πήρα το μικρόβιο- (έντονα γέλια), οπότε ο αδερφός μου πρότεινε να του γράψω ένα κομμάτι, να έχει το δικό του προσωπικό τραγούδι. Να του το κάνουμε δώρο και να πάμε να το ηχογραφήσουμε. Είπα ότι είναι εξαιρετική ιδέα. Δε μου βγαίνει εμένα κάτι σε τραγούδι, αλλά απευθύνομαι στη φίλη μου την Αθηνά Χατζησυμεωνίδου και στον Δημήτρη Γκουλούση, που συνεργαζόμασταν τότε (είχαν έρθει να μου δειγματίσουν το "Μια Καρδιά Σάπιο Καράβι") και τους ζήτησα ένα ακόμα τραγούδι, για τον πατέρα μου αυτήν τη φορά -τους εξήγησα την περίσταση- και μου απάντησαν πως έχουν ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πατέρα μου. Ήταν το "Θεωρίες κι Υποθέσεις". Το κάναμε και βίντεο κλιπ και ήταν το πρώτο τραγούδι του πατέρα μου. Του άρεσε.
Μετά, στα επόμενα γενέθλια του πατέρα μου, πάλι σκεφτόμασταν τι δώρο να του κάνουμε. Κόντευαν οι μέρες... Εδώ να πω πως ο πατέρας μου έχει ένα σλόγκαν: μια ζωή, όποτε τον ρωτάνε "Τι κάνεις;" απαντάει "Μια ζωή σαν Όνειρο" (γελάει). Αυτό το σλόγκαν το χρησιμοποιεί πολύ, από τότε που τον θυμάμαι. Έχει και φίλους στους οποίους το έχει μεταδώσει, οπότε μια μέρα που είμαστε με τον αδερφό μου στο αμάξι μας βλέπει ένας απ' τους φίλους του (ο Σταύρος) και μας φωνάζει: "Μια Ζωή σαν Όνειρο!". Λέω "αυτό είναι, να ο τίτλος του τραγουδιού!". Παίρνω πάλι τηλέφωνο την Αθηνά τη Χατζησυμεωνίδου, η οποία μαζί με τον πατέρα μου γράφει τους στίχους του τραγουδιού αυτού. Το μελοποιεί πάλι ο Δημήτρης ο Γκουλούσης.
Το τρίτο τραγούδι γίνεται φέτος. Τους στίχους έχει γράψει εξ ολοκλήρου ο πατέρας μου, Αρταξέρξης Μυλώσης, τη μουσική την έγραψε ο Άκης ο Καντέρης, σε συνεργασία μαζί μου, και το τραγούδι λέγεται "Αγάπη Δυνατή" (για τη Σοφία μου). Το αφιερώνει στη γυναίκα της ζωής του, τη μητέρα μου, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας πάνω από 30 χρόνια και ο πατέρας μου είναι δίπλα της από την πρώτη στιγμή, αγόγγυστα και χωρίς παράπονο. Στηρίζει την οικογένειά του όσο μπορεί από τότε που συνέβη αυτό.
Οπότε το τραγούδι αφήνει ένα ισχυρό μήνυμα;
Ακριβώς! Το τραγούδι δεν αναφέρεται μόνο σε μια οικογένεια, της οποίας ένα μέλος πάσχει από μία ανίατη ασθένεια, αλλά αφήνει πολλά αισιόδοξα μηνύματα: πως όταν η οικογένεια είναι ενωμένη και υπάρχει μεγάλη αγάπη, όλα μπορούν να ξεπεραστούν ή να είναι οι καταστάσεις λιγότερο δύσκολες. Αυτό θέλουμε να περάσουμε ως μήνυμα και είναι μία απ' τις επιθυμίες του πατέρα μου, να εμπνεύσει όσο το δυνατόν περισσότερο απ' τη δικιά του προσωπική εμπειρία κι άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα οικογενειακά, να τους δώσει δύναμη. Μπορεί να μην ξεπερνιέται η ίδια η αρρώστια αλλά βελτιώνεται πολύ η ποιότητα ζωής και η ψυχολογία: όλα είναι συναίσθημα. Όταν αυτά τα δύο είναι σε καλό επίπεδο, αποκτάει άλλο νόημα η ζωή. Εξάλλου μπορεί να είμαστε υγιέστατοι και να μας πιάνει κατάθλιψη για πολύ πιο ασήμαντα ζητήματα. Με την υποστήριξη της ελληνικής εταιρείας σκλήρυνσης κατά πλάκας ετοιμάζουμε το τραγούδι αυτό για να προσπαθήσουμε να περάσουμε τέτοια αισιόδοξα μηνύματα.
Βαγγέλης Ιωσηφίδης
Κώστας Μυλώσης, ο άνθρωπος που έγινε γνωστός με το συγκρότημα "Δυτικές Συνοικίες". Πες μας λίγο για την πορεία του συγκροτήματος.
Τις "Δυτικές Συνοικίες" τις δημιουργήσαμε το 1996 μαζί με τον Βασίλη τον Μαντζουράνη και τον Κώστα Αράπη. Το συγκρότημα έκανε μια υπέροχη πορεία, μια ονειρική για εμάς διαδρομή.
Δεν το περιμένατε δηλαδή...
Σίγουρα όχι. Σκοπός μας ήταν να κάνουμε έναν δίσκο κάποτε (γελάει), ήταν το μεγάλο μας όνειρο, ο μεγάλος μας στόχος. Τελικά ο δίσκος ήρθε, έγινε και χρυσός, πήρε βραβεία. Το συγκρότημα μέσα από το τραγούδι "Καλοκαιρινά Ραντεβού" γνώρισε μεγάλη απήχηση -σε Ελλάδα κι όχι μόνο- και τελικά βγάλαμε 4 άλμπουμ: το τελευταίο -διπλό- ήταν ζωντανή ηχογράφηση και το συγκρότημα σταμάτησε το 2009. Κάναμε την τελευταία συναυλία στη Μενεμένη, απ' όπου ξεκινήσαμε στην ουσία.
Γίνατε γνωστοί με κάποια τραγούδια που άφησαν εποχή. Υπάρχουν κάποια άλλα τραγούδια, ίσως λιγότερο γνωστά, που σ' εσένα προσωπικά αρέσουν περισσότερο ή τα έχεις διαλέξει;
Ανάλογα με την εποχή και τη χρονική περίοδο αλλάζει αυτό. Αλλάζουν και τα συναισθήματα, ό,τι νιώθουμε για κάθε τραγούδι, ακόμα κι από μέρα σε μέρα. Οπότε σε κάποια τραγούδια από το πρώτο CD κυρίως, όπου κάποια στιγμή με εξέφραζε ένα περισσότερο, κάποια άλλη ήταν άλλο τραγούδι που με άγγιζε: υπήρχαν εναλλαγές. Λίγο ή πολύ, όλα τα τραγούδια με επηρέασαν και όλα ήταν "το αγαπημένο μου τραγούδι" για κάποια χρονική περίοδο.
Δε θέλεις να αδικήσεις κανένα...
Δεν είναι θέμα αν θα αδικήσω κάποιο. Για να γράψεις και να ερμηνεύσεις κάποια τραγούδια, κάποια χρονική περίοδο σε εκφράζουν και σε γεμίζουν συναισθηματικά. Σίγουρα συγκεκριμένα τραγούδια για περισσότερο διάστημα. Ένα απ' αυτά, αν ήθελα να ξεχωρίσω, θα ήταν το "Θα Βάλω τα Δυνατά μου", που ήταν απ' τον πρώτο δίσκο, στο οποίο έγραψα και στίχο και μουσική μαζί με τον Βασίλη Μαντζουράνη. Επίσης, ένα άλλο, πολύ ιδιαίτερο τραγούδι -απ' τον δεύτερο δίσκο μας- ήταν το "Ψάχνω ένα Καλύτερο Λάθος", που δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου: το έγραψε ο Βασίλης Μαντζουράνης και είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι. Η "Χαμένη Αγάπη" είναι ένα απ' τα αγαπημένα μου. Και φυσικά η διασκευή που είχαμε κάνει, το "Κάνω μια Ευχή", ένα τραγούδι που είχαμε πάρει απ' τους "Εξόριστους" με την άδεια του συνθέτη Δημήτρη Κατή και της στιχουργού Τζένης Στράλλα-Γεωργακάκου.
Πέρα από εσένα, ποια άλλα ήταν τα βασικά μέλη, που ήταν σε όλη την πορεία του συγκροτήματος;
Σε όλη την πορεία ήμασταν εγώ κι ο Βασίλης ο Μαντζουράνης. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι όσα παιδιά περάσανε δεν προσφέρανε: πρόσφεραν τα μέγιστα. Όλα τα παιδιά που περάσανε, είτε έμειναν για μία μόνο συναυλία είτε συμμετείχαν σε δίσκους και συναυλίες και μετά ή πριν τη δισκογραφία, όλοι πρόσφεραν το καλύτερο που μπορούσαν. Από εκεί και πέρα, οι συγκυρίες πολλές φορές το έφεραν να μη συνεχίσουν είτε να χρειαστεί να αλλάξουμε εμείς κάποιο μέλος. Εν τέλει, πήραμε τον καλύτερο εαυτό απ' τον καθένα τους και είμαστε τυχεροί γι' αυτό.
Το 2009 όμως σταματήσανε οι "Δυτικές Συνοικίες". Μπορείς να μου κάνεις μια απλή αναφορά για το ποια είναι η μουσική πορεία σου από εκεί και πέρα;
Βεβαίως. 2010 βγάζω το πρώτο προσωπικό μου CD single, ο "Καλλιτέχνης του Δρόμου", που έχει μέσα το ομώνυμο τραγούδι, σε στίχους του Άκη Βαλογιάννη και μουσική δική μου, το "Πες πόσα Θες", σε στίχους και μουσική του Σταύρου Παπαδόπουλου, στο οποίο είχε συμμετάσχει φωνητικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (χαμογελάει). Επίσης, το "Πόσο Πολύ Σ' Αγαπάω", πάλι δημιουργός ο Σταύρος Παπαδόπουλος και το "Απόψε Θέλω να σε Δω", με τον ίδιο δημιουργό.
Αργότερα έρχεται ένα ντουέτο με τον Δημήτρη Γκουλούση, το "Στοιχειωμένο Σπίτι". Παράλληλα βγαίνει και το "Φύγαν τα Χρόνια", πάλι σε στίχους και μουσική του Σταύρου Παπαδόπουλου.
Μετά έρχεται το "Μια Καρδιά Σάπιο Καράβι", σε μουσική του Δημήτρη Γκουλούση και στίχους της Αθηνάς Χατζησυμεωνίδου.
Ύστερα έρχεται το "Να Πέφτω Μόνος", σε στίχους του Ζάχου Κανταδόρου και μουσική του Άκη Καντέρη.
Ακολουθεί το "Μη με μισείς" σε στίχους/μουσική του Θοδωρή Παρασκευόπουλου και τώρα ετοιμάζουμε μαζί με τον Βαγγέλη Ιωσηφίδη το τραγούδι "Οι Σειρήνες", τους στίχους του οποίου έχει γράψει εκείνος: ένα ποίημα είναι στην ουσία, του οποίου τη μουσική έχω γράψει εγώ. Τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτώβρη του 2018 ελπίζουμε ότι θα ολοκληρωθούν τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ και θα κυκλοφορήσει ολοκληρωμένο κι αυτό μέσα από την Final Touch, τη δισκογραφική εταιρεία που συνεργάζομαι τον τελευταίο καιρό.
Έχουμε ακούσει πως έχεις βάλει και τον πατέρα σου στο τρυπάκι της μουσικής...
Όταν ο πατέρας μου έγινε 70 χρονών, για να γιορτάσουμε τη 7η δεκαετία της ζωής του, ο αδερφός μου έδωσε μια ιδέα: ο πατέρας μου πάντα τραγουδούσε μόνος του -και μάλλον από αυτόν πήρα το μικρόβιο- (έντονα γέλια), οπότε ο αδερφός μου πρότεινε να του γράψω ένα κομμάτι, να έχει το δικό του προσωπικό τραγούδι. Να του το κάνουμε δώρο και να πάμε να το ηχογραφήσουμε. Είπα ότι είναι εξαιρετική ιδέα. Δε μου βγαίνει εμένα κάτι σε τραγούδι, αλλά απευθύνομαι στη φίλη μου την Αθηνά Χατζησυμεωνίδου και στον Δημήτρη Γκουλούση, που συνεργαζόμασταν τότε (είχαν έρθει να μου δειγματίσουν το "Μια Καρδιά Σάπιο Καράβι") και τους ζήτησα ένα ακόμα τραγούδι, για τον πατέρα μου αυτήν τη φορά -τους εξήγησα την περίσταση- και μου απάντησαν πως έχουν ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πατέρα μου. Ήταν το "Θεωρίες κι Υποθέσεις". Το κάναμε και βίντεο κλιπ και ήταν το πρώτο τραγούδι του πατέρα μου. Του άρεσε.
Μετά, στα επόμενα γενέθλια του πατέρα μου, πάλι σκεφτόμασταν τι δώρο να του κάνουμε. Κόντευαν οι μέρες... Εδώ να πω πως ο πατέρας μου έχει ένα σλόγκαν: μια ζωή, όποτε τον ρωτάνε "Τι κάνεις;" απαντάει "Μια ζωή σαν Όνειρο" (γελάει). Αυτό το σλόγκαν το χρησιμοποιεί πολύ, από τότε που τον θυμάμαι. Έχει και φίλους στους οποίους το έχει μεταδώσει, οπότε μια μέρα που είμαστε με τον αδερφό μου στο αμάξι μας βλέπει ένας απ' τους φίλους του (ο Σταύρος) και μας φωνάζει: "Μια Ζωή σαν Όνειρο!". Λέω "αυτό είναι, να ο τίτλος του τραγουδιού!". Παίρνω πάλι τηλέφωνο την Αθηνά τη Χατζησυμεωνίδου, η οποία μαζί με τον πατέρα μου γράφει τους στίχους του τραγουδιού αυτού. Το μελοποιεί πάλι ο Δημήτρης ο Γκουλούσης.
Το τρίτο τραγούδι γίνεται φέτος. Τους στίχους έχει γράψει εξ ολοκλήρου ο πατέρας μου, Αρταξέρξης Μυλώσης, τη μουσική την έγραψε ο Άκης ο Καντέρης, σε συνεργασία μαζί μου, και το τραγούδι λέγεται "Αγάπη Δυνατή" (για τη Σοφία μου). Το αφιερώνει στη γυναίκα της ζωής του, τη μητέρα μου, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας πάνω από 30 χρόνια και ο πατέρας μου είναι δίπλα της από την πρώτη στιγμή, αγόγγυστα και χωρίς παράπονο. Στηρίζει την οικογένειά του όσο μπορεί από τότε που συνέβη αυτό.
Οπότε το τραγούδι αφήνει ένα ισχυρό μήνυμα;
Ακριβώς! Το τραγούδι δεν αναφέρεται μόνο σε μια οικογένεια, της οποίας ένα μέλος πάσχει από μία ανίατη ασθένεια, αλλά αφήνει πολλά αισιόδοξα μηνύματα: πως όταν η οικογένεια είναι ενωμένη και υπάρχει μεγάλη αγάπη, όλα μπορούν να ξεπεραστούν ή να είναι οι καταστάσεις λιγότερο δύσκολες. Αυτό θέλουμε να περάσουμε ως μήνυμα και είναι μία απ' τις επιθυμίες του πατέρα μου, να εμπνεύσει όσο το δυνατόν περισσότερο απ' τη δικιά του προσωπική εμπειρία κι άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα οικογενειακά, να τους δώσει δύναμη. Μπορεί να μην ξεπερνιέται η ίδια η αρρώστια αλλά βελτιώνεται πολύ η ποιότητα ζωής και η ψυχολογία: όλα είναι συναίσθημα. Όταν αυτά τα δύο είναι σε καλό επίπεδο, αποκτάει άλλο νόημα η ζωή. Εξάλλου μπορεί να είμαστε υγιέστατοι και να μας πιάνει κατάθλιψη για πολύ πιο ασήμαντα ζητήματα. Με την υποστήριξη της ελληνικής εταιρείας σκλήρυνσης κατά πλάκας ετοιμάζουμε το τραγούδι αυτό για να προσπαθήσουμε να περάσουμε τέτοια αισιόδοξα μηνύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου