Ο άνθρωπος είναι το πιο ταλαίπωρο ον στον πλανήτη γη -και πιθανότατα και σε όλους τους υπόλοιπους. Πέρα από την υπερφορολόγηση, το χρόνιο άγχος, τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές, έχει και τόσους άλλους κινδύνους να αντιμετωπίσει. Κινδύνους μεταφυσικούς, φοβερούς και τρομερούς, με δυνάμεις πολύ πάνω απ' την ανθρώπινη, που ο μόνος σκοπός της ύπαρξής τους είναι να κυνηγούν και να βασανίζουν τους ανθρώπους.
Απ' τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν σε τέρατα που πρόκειται να τους κυνηγήσουν. Αυτό το σχέδιο λειτουργεί πολύ καλά στα παιδιά, καθώς οι γονείς τους, βασισμένοι σε απαρχαιωμένες μεθόδους, χρησιμοποιούν φόβητρα για να τρομάξουν τα παιδιά τους, να τα γεμίσουν με ενοχές για να γίνονται ήρεμα και υπάκουα χωρίς την υπερπροσπάθεια των ίδιων. Μπορεί να γελάμε με τα πουλιά που τρομάζουν με τα σκιάχτρα, όμως οι άνθρωποι δεν είμαστε καθόλου καλύτεροι: τα σκιάχτρα υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας. Τα παιδιά κοιτάνε μήπως υπάρχει κάποιο τέρας κάτω απ' το κρεβάτι τα βράδια. Εγώ δεν κοίταξα, διότι ήμουν τυχερός που οι γονείς μου δε μου έλεγαν τέτοιες ιστορίες. Κατά τ' άλλα όμως, το φόβητρο δημιουργεί εικόνες που μπορεί να προκαλέσουν με τα χρόνια -ανάλογα με τις ευαισθησίες ενός παιδιού- ένα σύνδρομο καταδιώξης. Οι αρχαίοι είχαν τη λάμια και την έμπουσα, οι σύγχρονοι έχουν πολύ μεγαλύτερη ποικιλία...
Γενικώς η οργιάζουσα φαντασία του είδους μας, που αρέσκεται στο να τρομάζει τον ίδιο τον αφηγητή και το κοινό του, έχει γεννήσει κατά καιρούς πολλά φοβερά και τρομερά τέρατα, εκ των οποίων όλα -τι σύμπτωση!- κυνηγάνε ανθρώπους. Οι άνθρωποι είχαν σπασμούς και έβγαζαν αφρούς απ' το στόμα, οπότε γεννήθηκε ο μύθος του λυκανθρώπου, που σεληνιάζεται και σφαγιάζει αθώους ανθρώπους. Οι αλμπίνοι, χλωμοί, περιθωριακοί και με κόκκινα μάτια, γέννησαν τον μύθο του βρικόλακα, που έρχεται τη νύχτα να μας πιει το αίμα. Επιπλέον, πολλοί νεκροί επιστρέφουν ως φαντάσματα, πνεύματα και ζόμπι ώστε να μας στοιχειώσουν ως το τέλος της ζωής μας. Αλλά τα πράγματα δε σταματούν εκεί.
Η θρησκεία, ένας απλός κώδικας συναδελφοσύνης και αγάπης, δεν άργησε να μολυνθεί με κάθε είδους δεισιδαιμονίες και παραδοξολογίες. Ο θρύλος με τους εξορκισμούς -ο πιο τρομακτικός θα έλεγα παγκοσμίως- επηρεάζει ακόμα και τους άθεους. Τους κάνει να αναρωτιούνται μήπως υπάρχει κάτι εκεί έξω. Διότι ό,τι δε φέρνει η συστηματική κατήχηση μπορεί να φέρει ο τρόμος...
Για όσους δεν αρκούνται στα θρησκευτικά και παγανιστικά τέρατα, υπάρχει πάντα και ο κοσμικός τρόμος. Εξωγήινα όντα, μεγαλωμένα για χιλιετίες στις πιο σκοτεινές γωνιές του διαστήματος, έρχονται μέχρι εδώ για να απαγάγουν και να βασανίσουν ανυποψίαστους ανθρώπους, να τους πάρουν απ' τα κρεβάτια τους και να μάθουν τα μυστικά του ανθρώπινου είδους με σκοπό να ξαναέρθουν και να μας ξαναβασανίσουν! Ζούμε μια τραγωδία.
Το σύνδρομο καταδίωξης αυτήν τη φορά είναι μαζικό. Όλη η ανθρωπότητα -ή τουλάχιστον το ποσοστό που επηρεάζεται από παραδοξολογίες- φοβάται και τη σκιά της και βλέπει παντού εχθρούς. Η βραδινή ανησυχία υπάρχει στο DNA μας: δεν είμαστε ζώα νυκτόβια, τη νύχτα υπάρχει ο φόβος του κυνηγού που θα έρθει στη φωλιά μας να μας φάει. Ένας φόβος προαιώνιος, που έχει μεταλλαχθεί στη σκέψη μας κι έχει πάρει χίλιες δυο μορφές πιο τρομερές από έναν απλό λύκο ή λιοντάρι. Κι έτσι οδηγούμαστε να αυθυποβάλουμε τους εαυτούς μας στις πιο τρομερές καταδιώξεις, στα πιο αποτρόπαια περιστατικά βίας και βασανισμού. Αυτό όμως έχει και μια γοητευτική πλευρά για τη διεστραμμένη ανθρώπινη φύση, μια πλευρά που τον ωθεί να λέει τρομακτικές ιστορίες στους νεότερους τις νύχτες, να εμφυσά τον ήδη υπάρχοντα φόβο σε περισσότερα αθώα μυαλά και η αυθυποβολή, μαζί με το μόνιμο αίσθημα καταδιώξης, να συνεχίζονται.
Πριν κλείσω, οφείλω να παραδεχτώ πως λατρεύω το μυστήριο, τη φαντασία και το άγνωστο. Πιθανόν να είναι στη φύση του ανθρώπινου είδους, αλλιώς δε θα μεταδίδονταν τόσο ραγδαία όλοι αυτοί οι θρύλοι. Πέρα απ' το σύνδρομο καταδίωξης όμως υπάρχει κι ένας λανθάνων ναρκισσισμός μέσα στις μάζες: για χάρη των ανθρώπων, των ανθρώπων και μόνο, οι νεκροί επιστρέφουν με αλλόκοτες μορφές, τα πνεύματα εισέρχονται μέσα μας για να μας βασανίσουν κι όλα τα αποτρόπαια πλάσματα μας κυνηγάνε τις κρύες και σκοτεινές νύχτες. Όλοι και όλα κινούνται γύρω απ' τον άνθρωπο, έτσι πιστεύει ο άνθρωπος. Μπορεί να μοιάζει με τρομακτική πραγματικότητα, όμως είναι παρήγορη σε σχέση με τη σκέψη πως τίποτα εκεί έξω -ούτε καν η ίδια η "μητέρα" φύση- δε νοιάζεται για την πάρτη μας.
Απ' τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν σε τέρατα που πρόκειται να τους κυνηγήσουν. Αυτό το σχέδιο λειτουργεί πολύ καλά στα παιδιά, καθώς οι γονείς τους, βασισμένοι σε απαρχαιωμένες μεθόδους, χρησιμοποιούν φόβητρα για να τρομάξουν τα παιδιά τους, να τα γεμίσουν με ενοχές για να γίνονται ήρεμα και υπάκουα χωρίς την υπερπροσπάθεια των ίδιων. Μπορεί να γελάμε με τα πουλιά που τρομάζουν με τα σκιάχτρα, όμως οι άνθρωποι δεν είμαστε καθόλου καλύτεροι: τα σκιάχτρα υπάρχουν μέσα στο μυαλό μας. Τα παιδιά κοιτάνε μήπως υπάρχει κάποιο τέρας κάτω απ' το κρεβάτι τα βράδια. Εγώ δεν κοίταξα, διότι ήμουν τυχερός που οι γονείς μου δε μου έλεγαν τέτοιες ιστορίες. Κατά τ' άλλα όμως, το φόβητρο δημιουργεί εικόνες που μπορεί να προκαλέσουν με τα χρόνια -ανάλογα με τις ευαισθησίες ενός παιδιού- ένα σύνδρομο καταδιώξης. Οι αρχαίοι είχαν τη λάμια και την έμπουσα, οι σύγχρονοι έχουν πολύ μεγαλύτερη ποικιλία...
Γενικώς η οργιάζουσα φαντασία του είδους μας, που αρέσκεται στο να τρομάζει τον ίδιο τον αφηγητή και το κοινό του, έχει γεννήσει κατά καιρούς πολλά φοβερά και τρομερά τέρατα, εκ των οποίων όλα -τι σύμπτωση!- κυνηγάνε ανθρώπους. Οι άνθρωποι είχαν σπασμούς και έβγαζαν αφρούς απ' το στόμα, οπότε γεννήθηκε ο μύθος του λυκανθρώπου, που σεληνιάζεται και σφαγιάζει αθώους ανθρώπους. Οι αλμπίνοι, χλωμοί, περιθωριακοί και με κόκκινα μάτια, γέννησαν τον μύθο του βρικόλακα, που έρχεται τη νύχτα να μας πιει το αίμα. Επιπλέον, πολλοί νεκροί επιστρέφουν ως φαντάσματα, πνεύματα και ζόμπι ώστε να μας στοιχειώσουν ως το τέλος της ζωής μας. Αλλά τα πράγματα δε σταματούν εκεί.
Η θρησκεία, ένας απλός κώδικας συναδελφοσύνης και αγάπης, δεν άργησε να μολυνθεί με κάθε είδους δεισιδαιμονίες και παραδοξολογίες. Ο θρύλος με τους εξορκισμούς -ο πιο τρομακτικός θα έλεγα παγκοσμίως- επηρεάζει ακόμα και τους άθεους. Τους κάνει να αναρωτιούνται μήπως υπάρχει κάτι εκεί έξω. Διότι ό,τι δε φέρνει η συστηματική κατήχηση μπορεί να φέρει ο τρόμος...
Για όσους δεν αρκούνται στα θρησκευτικά και παγανιστικά τέρατα, υπάρχει πάντα και ο κοσμικός τρόμος. Εξωγήινα όντα, μεγαλωμένα για χιλιετίες στις πιο σκοτεινές γωνιές του διαστήματος, έρχονται μέχρι εδώ για να απαγάγουν και να βασανίσουν ανυποψίαστους ανθρώπους, να τους πάρουν απ' τα κρεβάτια τους και να μάθουν τα μυστικά του ανθρώπινου είδους με σκοπό να ξαναέρθουν και να μας ξαναβασανίσουν! Ζούμε μια τραγωδία.
Το σύνδρομο καταδίωξης αυτήν τη φορά είναι μαζικό. Όλη η ανθρωπότητα -ή τουλάχιστον το ποσοστό που επηρεάζεται από παραδοξολογίες- φοβάται και τη σκιά της και βλέπει παντού εχθρούς. Η βραδινή ανησυχία υπάρχει στο DNA μας: δεν είμαστε ζώα νυκτόβια, τη νύχτα υπάρχει ο φόβος του κυνηγού που θα έρθει στη φωλιά μας να μας φάει. Ένας φόβος προαιώνιος, που έχει μεταλλαχθεί στη σκέψη μας κι έχει πάρει χίλιες δυο μορφές πιο τρομερές από έναν απλό λύκο ή λιοντάρι. Κι έτσι οδηγούμαστε να αυθυποβάλουμε τους εαυτούς μας στις πιο τρομερές καταδιώξεις, στα πιο αποτρόπαια περιστατικά βίας και βασανισμού. Αυτό όμως έχει και μια γοητευτική πλευρά για τη διεστραμμένη ανθρώπινη φύση, μια πλευρά που τον ωθεί να λέει τρομακτικές ιστορίες στους νεότερους τις νύχτες, να εμφυσά τον ήδη υπάρχοντα φόβο σε περισσότερα αθώα μυαλά και η αυθυποβολή, μαζί με το μόνιμο αίσθημα καταδιώξης, να συνεχίζονται.
Πριν κλείσω, οφείλω να παραδεχτώ πως λατρεύω το μυστήριο, τη φαντασία και το άγνωστο. Πιθανόν να είναι στη φύση του ανθρώπινου είδους, αλλιώς δε θα μεταδίδονταν τόσο ραγδαία όλοι αυτοί οι θρύλοι. Πέρα απ' το σύνδρομο καταδίωξης όμως υπάρχει κι ένας λανθάνων ναρκισσισμός μέσα στις μάζες: για χάρη των ανθρώπων, των ανθρώπων και μόνο, οι νεκροί επιστρέφουν με αλλόκοτες μορφές, τα πνεύματα εισέρχονται μέσα μας για να μας βασανίσουν κι όλα τα αποτρόπαια πλάσματα μας κυνηγάνε τις κρύες και σκοτεινές νύχτες. Όλοι και όλα κινούνται γύρω απ' τον άνθρωπο, έτσι πιστεύει ο άνθρωπος. Μπορεί να μοιάζει με τρομακτική πραγματικότητα, όμως είναι παρήγορη σε σχέση με τη σκέψη πως τίποτα εκεί έξω -ούτε καν η ίδια η "μητέρα" φύση- δε νοιάζεται για την πάρτη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου