Ο σημερινός άνθρωπος βρίσκεται καθημερινά σ' ένα μεγάλο δίλημμα: τι αξίζει τελικά; Να είσαι ευτυχισμένος ή να δείχνεις ότι είσαι ευτυχισμένος; Μιας και το πρώτο είναι εκ προοιμίου δύσκολο ενώ το δεύτερο πολύ ευκολότερο, πολλάκις μένουμε στο δεύτερο και, κατά κάποιον τρόπο, αυτό φέρνει μια προσωρινή ευτυχία. Μια ευτυχία που λειτουργεί σαν ναρκωτικό: έρχεται για λίγο με ορμή και χάνεται στη στροφή σχεδόν αμέσως. Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουμε να προσπαθούμε να δείχνουμε ευτυχισμένοι στους άλλους, χωρίς να καταβάλλουμε προσπάθειες να μάθουμε τι θα έκανε εμάς ευτυχισμένους. Αποφεύγουμε τον διάλογο με τον εαυτό μας, προσπαθώντας παράλληλα να κάνουμε διάλογο με τους άλλους μέσω της εικόνας.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Σ' αυτή την εποχή είναι πολύ εύκολο να παραστρατίσει κάποιος απ' το πραγματικό νόημα της ευτυχίας και είναι εξαιρετικά εύκολο να πέσει στην παγίδα του να προσπαθεί να δείχνει ευτυχισμένος. Φωτογραφίες υπάρχουν παντού: είναι απλούστατο να τις τραβήξεις και υπάρχουν πολλά μέρη πρόσφορα για να τις δημοσιεύσεις. Ένας ψαγμένος τύπος, δηλαδή κάποιος που έχει σκεφτεί πέντε πράγματα για τη ζωή κι έχει καταλήξει στο τι αξίζει και τι όχι, μπορεί να καταλάβει ποιες φωτογραφίες ψάχνουν απεγνωσμένα για προσοχή, ποια άτομα μέσα σ' αυτές αγωνιούν να νιώσουν μια προσωρινή ευτυχία πείθοντας τους άλλους πως είναι ευτυχισμένοι.
Ένας διαχρονικός τρόπος είναι το τσιγάρο και το αλκοόλ. Δείχνουν επανάσταση, δείχνουν ενηλικίωση, δείχνουν τύπο και χαρακτήρα. Δείχνουν πολλά χωρίς να είναι τίποτα. Δε με κάνει ανώτερο το να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα ούτε το να πιω ένα ποτό: αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας ακόμα και χωρίς να ξοδέψει πολλά. Όταν όμως δεν ξέρω κάποιον άλλον τρόπο για να ευτυχήσω, πολύ πιθανόν να τρέξω αμέσως στην εύκολη, δοκιμασμένη απάντηση. Τι είναι ευτυχία; Το αλκοόλ, διότι προκαλεί μέθη. Ή ακόμα καλύτερα, το να δείχνω ότι πίνω αλκοόλ για να πιστεύουν οι υπόλοιποι πως περνάω καλά και, συνεπώς, πως είμαι ευτυχισμένος.
Το πραγματικό πρόβλημα με αυτούς τους πρόσκαιρους τρόπους προσωρινής απόκτησης της ευτυχίας είναι αυτό το παραστράτημα απ' το κυνήγι της πραγματικής ευτυχίας. Όσο μας δίνεται μια στραβή αλλά εύκολη λύση, αρνούμαστε να ψάξουμε τη δύσκολη. Αν αυτό δεν ήταν κανόνας, τότε δε θα είχε γεμίσει ο κόσμος με ανθρώπους που ικανοποιούνται απ' την ευτελή απόπειρα της στημένης φωτογραφίας. Πώς καταλαβαίνουμε όμως την πραγματική ευτυχία;
Η ευτυχία υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει η ανάγκη για απόδειξη. Όταν κάποιος θέλει να βγαίνει -και να δημοσιεύει σε φρενήρη ρυθμό- φωτογραφίες που βρίσκεται π.χ. με πολύ κόσμο, πιθανότητα νιώθει μοναξιά. Αντίθετα, εκείνος που δεν έχει την ανάγκη να δημοσιεύει συνεχώς φωτογραφίες, πολύ πιθανόν να είναι εγγύτερα στο νόημα της ευτυχίας. Ίσως να μην την κατέκτησε ακόμα, όμως προσπαθεί να τα βρει με τον εαυτό του αντί να προβάλλεται στους άλλους. Είναι ένα βήμα μπροστά.
Υπάρχει -κυρίως στις ταινίες αλλά όχι μόνο- ένα στερεότυπο ευτυχισμένου ανθρώπου. Ο μεσήλικας ή υπερήλικας που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι και δεν έχει ανάγκη από πολλά. Τον βλέπουμε συνήθως στην αυλή του σπιτιού του να ασχολείται με απλές, καθημερινές εργασίες. Αν προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε σ' εκείνον τη μαγεία της σέλφι, δε θα την καταλάβει. Δεν έχει ανάγκη να την καταλάβει. Εκείνος που ζει μια χαρά χωρίς ναρκωτικά δε θα τα πάρει ακόμα κι αν του τα προσφέρουν. Έχοντας κατακτήσει την κατάσταση της ευτυχίας, δεν ψάχνει την έντασή της, την ευτυχία με διακυμάνσεις.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Όλα φαίνονται, όλα αποκωδικοποιούνται. Σ' αυτήν την εποχή, στην οποία έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παρελάσεις "ευτυχισμένων" ανθρώπων να περνούν μπροστά μας, οι φωτογραφίες πραγματικά ευτυχισμένων ανθρώπων ξεχωρίζουν. Για να φτάσουμε εκεί, αξίζει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Να κάνουμε ένα διάλειμμα απ' τους γρήγορους ρυθμούς ζωής και να τον ρωτήσουμε τι θέλει. Ίσως βρούμε την απάντηση. Ίσως όχι ακόμα.
Στον Μπρους Λι αποδίδεται ένα πολύ όμορφο ρητό: "Η ήττα είναι μια κατάσταση του μυαλού. Κανείς δεν έχει ηττηθεί μέχρι η ήττα να έχει γίνει αποδεκτή ως πραγματικότητα...". Αν γίνει πραγματικότητα η ήττα στο αρχικό δίλημμα, αν δηλαδή κάποιος καταθέσει τα όπλα στο λεγόμενο κυνήγι της ευτυχίας, τότε θα καταντήσει να ζει μέσα από απεγνωσμένα στημένες φωτογραφίες, δικές του και των άλλων. Αν αυτή η κατάσταση του μυαλού δε τον πτοεί όμως, τότε έχει ακόμα την επιλογή να κυνηγήσει τα όνειρά του. Κι αυτό είναι ένα κυνήγι που αξίζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Σ' αυτή την εποχή είναι πολύ εύκολο να παραστρατίσει κάποιος απ' το πραγματικό νόημα της ευτυχίας και είναι εξαιρετικά εύκολο να πέσει στην παγίδα του να προσπαθεί να δείχνει ευτυχισμένος. Φωτογραφίες υπάρχουν παντού: είναι απλούστατο να τις τραβήξεις και υπάρχουν πολλά μέρη πρόσφορα για να τις δημοσιεύσεις. Ένας ψαγμένος τύπος, δηλαδή κάποιος που έχει σκεφτεί πέντε πράγματα για τη ζωή κι έχει καταλήξει στο τι αξίζει και τι όχι, μπορεί να καταλάβει ποιες φωτογραφίες ψάχνουν απεγνωσμένα για προσοχή, ποια άτομα μέσα σ' αυτές αγωνιούν να νιώσουν μια προσωρινή ευτυχία πείθοντας τους άλλους πως είναι ευτυχισμένοι.
Ένας διαχρονικός τρόπος είναι το τσιγάρο και το αλκοόλ. Δείχνουν επανάσταση, δείχνουν ενηλικίωση, δείχνουν τύπο και χαρακτήρα. Δείχνουν πολλά χωρίς να είναι τίποτα. Δε με κάνει ανώτερο το να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα ούτε το να πιω ένα ποτό: αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας ακόμα και χωρίς να ξοδέψει πολλά. Όταν όμως δεν ξέρω κάποιον άλλον τρόπο για να ευτυχήσω, πολύ πιθανόν να τρέξω αμέσως στην εύκολη, δοκιμασμένη απάντηση. Τι είναι ευτυχία; Το αλκοόλ, διότι προκαλεί μέθη. Ή ακόμα καλύτερα, το να δείχνω ότι πίνω αλκοόλ για να πιστεύουν οι υπόλοιποι πως περνάω καλά και, συνεπώς, πως είμαι ευτυχισμένος.
Το πραγματικό πρόβλημα με αυτούς τους πρόσκαιρους τρόπους προσωρινής απόκτησης της ευτυχίας είναι αυτό το παραστράτημα απ' το κυνήγι της πραγματικής ευτυχίας. Όσο μας δίνεται μια στραβή αλλά εύκολη λύση, αρνούμαστε να ψάξουμε τη δύσκολη. Αν αυτό δεν ήταν κανόνας, τότε δε θα είχε γεμίσει ο κόσμος με ανθρώπους που ικανοποιούνται απ' την ευτελή απόπειρα της στημένης φωτογραφίας. Πώς καταλαβαίνουμε όμως την πραγματική ευτυχία;
Η ευτυχία υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει η ανάγκη για απόδειξη. Όταν κάποιος θέλει να βγαίνει -και να δημοσιεύει σε φρενήρη ρυθμό- φωτογραφίες που βρίσκεται π.χ. με πολύ κόσμο, πιθανότητα νιώθει μοναξιά. Αντίθετα, εκείνος που δεν έχει την ανάγκη να δημοσιεύει συνεχώς φωτογραφίες, πολύ πιθανόν να είναι εγγύτερα στο νόημα της ευτυχίας. Ίσως να μην την κατέκτησε ακόμα, όμως προσπαθεί να τα βρει με τον εαυτό του αντί να προβάλλεται στους άλλους. Είναι ένα βήμα μπροστά.
Υπάρχει -κυρίως στις ταινίες αλλά όχι μόνο- ένα στερεότυπο ευτυχισμένου ανθρώπου. Ο μεσήλικας ή υπερήλικας που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι και δεν έχει ανάγκη από πολλά. Τον βλέπουμε συνήθως στην αυλή του σπιτιού του να ασχολείται με απλές, καθημερινές εργασίες. Αν προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε σ' εκείνον τη μαγεία της σέλφι, δε θα την καταλάβει. Δεν έχει ανάγκη να την καταλάβει. Εκείνος που ζει μια χαρά χωρίς ναρκωτικά δε θα τα πάρει ακόμα κι αν του τα προσφέρουν. Έχοντας κατακτήσει την κατάσταση της ευτυχίας, δεν ψάχνει την έντασή της, την ευτυχία με διακυμάνσεις.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Όλα φαίνονται, όλα αποκωδικοποιούνται. Σ' αυτήν την εποχή, στην οποία έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε παρελάσεις "ευτυχισμένων" ανθρώπων να περνούν μπροστά μας, οι φωτογραφίες πραγματικά ευτυχισμένων ανθρώπων ξεχωρίζουν. Για να φτάσουμε εκεί, αξίζει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Να κάνουμε ένα διάλειμμα απ' τους γρήγορους ρυθμούς ζωής και να τον ρωτήσουμε τι θέλει. Ίσως βρούμε την απάντηση. Ίσως όχι ακόμα.
Στον Μπρους Λι αποδίδεται ένα πολύ όμορφο ρητό: "Η ήττα είναι μια κατάσταση του μυαλού. Κανείς δεν έχει ηττηθεί μέχρι η ήττα να έχει γίνει αποδεκτή ως πραγματικότητα...". Αν γίνει πραγματικότητα η ήττα στο αρχικό δίλημμα, αν δηλαδή κάποιος καταθέσει τα όπλα στο λεγόμενο κυνήγι της ευτυχίας, τότε θα καταντήσει να ζει μέσα από απεγνωσμένα στημένες φωτογραφίες, δικές του και των άλλων. Αν αυτή η κατάσταση του μυαλού δε τον πτοεί όμως, τότε έχει ακόμα την επιλογή να κυνηγήσει τα όνειρά του. Κι αυτό είναι ένα κυνήγι που αξίζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου